บทที่3/2

ร่างบางถูกผลักลงบนเตียงนอนภายในโรงแรมหรูระดับห้าดาว ร่างหนาตามขึ้นคร่อมรวบมือบางขึ้นเหนือศีรษะตรึงไว้กับเตียงนอน รอยยิ้มร้ายผุดขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลาที่อยู่ใกล้ในระยะประชิด จนสัมผัสถึงลมหายใจอุ่นของกันและกัน

เวย์สันพินิจใบหน้างามของคนใต้ร่าง ไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าผู้หญิงคนนี้สามารถใช้คำว่าสวยได้เลยทีเดียว แม้จะไม่สวยหยาดเยิ้มดุจนางฟ้า ทว่าก็ดูมีเสน่ห์อย่างไรก็ตอบไม่ได้ โดยเฉพาะดวงตากลมโตที่ฉายแววประหม่า แต่ก็แฝงไปด้วยความดื้อรั้นอยากเอาชนะออกมาให้เห็นในตอนนี้ ยิ่งสบตาก็ยิ่งอยากกลั่นแกล้ง

“เธอรู้ใช่ไหมว่าฉันไม่คิดจริงจังกับใคร” เสียงทุ้มถามย้ำ จ้องเรียวปากอิ่มขยับขึ้นลง

“รู้ค่ะ”

“เธอรู้ใช่ไหม ว่าฉันไม่เก็บของเก่ามากินซ้ำเป็นรอบที่สอง ถ้ามันไม่เด็ดจริง” คนถูกถามเม้มปากแน่นแสดงความประหม่าออกมาไม่รู้ตัว แต่เพียงครู่เดียวก็พยักหน้ารับ

“ค่ะ”

“สรุปง่ายๆ ก็คือน้ำแตกแล้วแยกทาง ไม่มีการสานต่อความสัมพันธ์ให้วุ่นวาย อย่าคิดจะจับฉันด้วยการปล่อยให้ตัวเองท้อง เพราะฉันป้องกันตลอด อย่าล้ำเข้ามาในเส้นที่ฉันขีดไว้ อย่าทำตัวเหมือนเป็นเจ้าของฉัน ทั้งที่เอากันแค่ครั้งเดียว เพราะฉันไม่ชอบและไม่คิดจะจริงจังกับผู้หญิงแบบนี้...เธอเปลี่ยนใจตอนนี้ยังทันนะ” พูดเปิดโอกาสให้อีกคนเปลี่ยนใจ แล้วทำไมต้องมาลุ้นว่าหญิงสาวจะเปลี่ยนใจหรือไม่ และถ้ายัยนี่เกิดปอดแหกเปลี่ยนใจขึ้นมาล่ะจะทำยังไง ในเมื่อเขารู้สึกอยากขย้ำเธอขึ้นมาแล้ว

คำพูดตรงไปตรงมาไร้ซึ่งการรักษาน้ำใจ ทำให้เอวาจุกอยู่ในอกไม่น้อยทีเดียว แต่ก็ไม่แปลกหากเวย์สันจะพูดแบบนี้กับเธอ เพราะเขาต้องเคลียร์ให้ชัดถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้น เพื่อป้องกันปัญหาที่จะตามมาทีหลัง

“ทำไมต้องเปลี่ยนใจ ในเมื่อเอวาตัดสินใจมาดีแล้ว คนที่ต้องเปลี่ยนคำพูดคือพี่ต่างหาก เพราะเอวาจะทำให้พี่ไปไหนไม่รอดเป็นของเอวาคนเดียว” รู้ว่ามันคือเรื่องตลกสิ้นดีที่เอ่ยประโยคนี้ออกมา แต่นั่นคือสิ่งที่เธอตั้งใจจะทำจริงๆ และเธอยังหน้าโง่คาดหวังว่ามันจะสำเร็จด้วยสิ

โง่! สิ้นคิดจริงๆ

“หึ! ฝันไปหรือเปล่าเด็กน้อย ของกินเล่นก็คือของกินเล่นน่า อีกอย่างก็มีผู้หญิงมากมายที่พูดแบบนี้กับฉัน แต่สุดท้ายมันก็ไม่เกิดขึ้น” พลิกตัวออกจากร่างบาง ลงไปนั่งที่ปลายเตียง

“ไปอาบน้ำซะ ฉันไม่ชอบของสกปรก” เอวายันตัวลุกขึ้นนั่ง มองแผ่นหลังกว้างของชายหนุ่มชั่วครู่ จึงขยับตัวลงจากเตียงและเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ

เวย์สันมองประตูห้องน้ำที่ปิดลงและส่ายหน้า คิดจะทำให้เขาหลงอย่างนั้นเหรอ เอาอะไรมาพูด เพ้อเจ้อที่สุด ไม่รู้ผ่านใครมาบ้าง

ร่างสูงลุกเดินไปยังระเบียงของโรงแรมด้านนอก ไม่ลืมจะคว้าบุหรี่ที่วางบนหัวเตียงออกไปสูบเพื่อรอหญิงสาวที่อยู่ในห้องน้ำ อยากรู้จริงๆ ว่าผู้หญิงใจกล้าคนนั้นจะเด็ดสมความใจกล้าของเธอไหมหรือเป็นพวกท่าดีทีเหลว

เอวามองผู้หญิงใจกล้าที่สะท้อนในกระจก ก็ได้แต่ผ่อนหายใจออกมา ตบแก้มตัวเองเบาๆ เป็นการเรียกสติให้กับความใจกล้าของตัวเองที่ทำในวันนี้ และสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อจากนี้ รู้ว่าผิด รู้ว่าไม่ควร แต่ก็ยังทำ

“แกเดินมาไกลเกินกว่าจะถอยแล้วเอวา ชีวิตแกนับจากวันนี้จะไม่เหมือนเดิม แกเตรียมตัวเสียใจได้เลย ไม่สิ! แกจะไม่เสียใจ เพราะแกจะต้องชนะ แกจะทำให้คนที่เคยปฏิเสธแกหลงแกให้ได้” พึมพำบอกตัวเอง

สลัดความคิดทุกอย่างออกจากสมอง รีบจัดการอาบน้ำชำระร่างกายให้สะอาดหอมสดชื่น อย่างไรเสียเธอก็เดินมาไกลเกินกว่าจะกลับ สิ่งที่ทำได้คือเดินหน้าไปให้สุด ในเมื่อคิดจะแรดกับเสือก็ต้องแรดให้สุดกู่ ยอมเข้าไปเป็นของเล่นให้เสือก็ไม่ต้องกลัวอะไร แค่ทำยังไงก็ได้ให้เสือที่ว่าแน่ ต้องพ่ายแพ้ให้ของเล่นชิ้นนี้ และเกิดความรู้สึกหวงของเล่นชิ้นนี้ขึ้นมา