Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บทย่อ
“เจ้ากล้าท้าทายความอดทนของข้าก็ลองดู หากเจ้ายังมองเขาอยู่ ข้าจะสั่งให้คนไปจับเจ้าหน้าจืดนั่นแล้วแขวนมันห้อยหัวลงมาจากประตูเมือง” “ผู้ใดส่งเจ้ามา หากไม่พูด อย่าได้คิดจะออกจากห้องนี้” ชายผู้นั้นล็อกคอนางจากด้านหลังและเขาก็ต้องตกใจเมื่อมือเขาไปจับเอาอกอวบตึงนั้นเข้า “เจ้า เจ้าเป็นสตรีงั้นหรือ ผู้ใดส่งเจ้ามา” “ชู่ว หุบปากก่อนได้หรือไม่ ท่านเสียงดังไปแล้วเดี๋ยวพวกเขาก็หาข้าเจอพอดี” เขาจับแขนนางไพล่หลังและใช้มีดจ่อที่คอนางทันที “ข้า..ข้า..คือว่าข้าเพียงแค่แอบออกมาดูละคร ข้าจะออกไปเดี๋ยวนี้ ปล่อยข้าเถิดได้โปรด” “เจ้าได้ยินอะไรบ้าง” “ข้า..ได้ยินอะไร ข้าพึ่งเข้ามาและแอบอยู่ที่ประตูนี้ ข้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีคนอยู่ ท่านปล่อยนะ” “ข้าถามว่าเจ้าเป็นใคร” “ท่านไม่ต้องรู้หรอก พวกเขาไปแล้ว ปล่อยข้าได้แล้วน่ะข้าจะได้ออกไปเสียที” เขายอมปล่อยนาง ดูแล้วเหมือนว่านางจะไม่ได้ตั้งใจเข้ามาเพื่อดักฟังเขาจริงๆ “แย่แล้ว มาอีกแล้ว ๆ ทำอย่างไรเล่า คิดสิๆ ลี่อินๆ” “ลี่อิน??” “นางมาทางนี้แน่ เมื่อครู่ข้าได้ยินเสียง ห้องนี้” “คุณชาย ข้าขอโทษนะ” หงลี่อินไม่คิดว่าจะต้องทำเช่นนี้แต่เรื่องมันจวนตัว นางพุ่งตัวออกไปและประกบปากไปที่ปากอิ่มของคนตรงหน้าทันที ประตูเปิดออก คนที่หน้าประตูตกใจสุดขีด พอๆ กับบุรุษหนุ่มที่ถูกจูบแบบกะทันหันในห้องเช่นกัน หงลี่อินเบิกตากว้างพร้อมกับมีดในมือของบุรุษตรงหน้าที่ตกลงพื้นและปักลงไป นางอาศัยจังหวะนี้รีบผละปากออกจากเขาทันที “คุณชาย ขออภัยด้วย ขอบคุณอีกครั้งที่ช่วยชีวิต วันหน้าข้าค่อยตอบแทน ขอตัว” “ท่านอ๋อง เกิดอะไรขึ้นเป็นอะไรหรือไม่ นางใช่สายลับหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ” “ข้าไม่รู้ แต่ไม่ควรปล่อยเอาไว้ ให้คนของเราเร่งตามไปจับตัวมา” “ท่านอ๋องจะให้ทำอย่างไรกับเขาดีพ่ะย่ะค่ะ” “ฆ่านางซะ!!” เอ่อ.....เปิดเรื่องมาพระเอกก็โหดใส่เลยจ้าแม๊.... ไม่น้าาา “เจ้า..เจ้าร้องไห้ทำไม” “ท่านอ๋องใช้งานข้าเสร็จแล้วใช่หรือไม่” “ข้าถามว่าเจ้าร้องไห้ทำไม” “หากภารกิจท่านเสร็จแล้ว หม่อมฉันขอตัวกลับจวนก่อน หม่อมฉันออกมานานแล้ว” “เดี๋ยว เจ้ายังไปไม่ได้” “ท่านอ๋อง หม่อมฉันคิดว่าพระองค์พอได้แล้วกระมังหม่อมฉันชดใช้ให้ท่านอ๋องหมดแล้วเลิกยุ่งกับหม่อมฉันเสียทีขอร้อง” “เจ้าไม่ใช่คนที่ตัดสินใจเรื่องนี้ ข้า…..” “งั้นก็ฆ่าหม่อมฉันเสียเถิด จะได้จบเรื่องไป เอามีดท่านขึ้นมากรีดตรงนี้ข้าจะได้พ้นทุกข์เสียที เร็วสิ” “เจ้าพูดอะไรของเจ้า แค่ให้เจ้าช่วย...” “ท่านอ๋องจะฆ่าหม่อมฉันหรือไม่” “หงลี่อิน อย่าได้ขึ้นเสียงกับข้า” “ไม่ฆ่า ถ้าเช่นนั้นหม่อมฉันขอตัว อย่าได้ตามมานะ” “ข้าจะไปส่ง” ลี่อินไม่ฟังเขา นางออกวิ่งไปแล้วพร้อมกับข้ามกำแพงออกไปจากที่นั่น “ไอ้บ้า ไอ้อ๋องเดรัจฉาน เจอกันครั้งหน้าข่าจะฉีกเจ้าเป็นชิ้นๆ เลยคอยดู” น้องงอลลแล้วนะพี่อ๋อง.... “ท่านอ๋อง บาดเจ็บได้เช่นไรกันพ่ะย่ะค่ะ ตอนออกไปยังดีๆ อยู่เลย นี่มัน รอยฟัน” “แมวกัดน่ะ” “แมว!! รอยเขี้ยวแมวเป็นแบบนี้หรือพ่ะย่ะค่ะ เหตุใดกัดจนแผลขนาดนี้” “แมวพยศน่ะ คิดว่าขู่ได้อย่างเดียว ที่ไหนได้กัดเจ็บด้วย เจ้ารีบทำแผล อย่าถามมาก พรุ่งนี้เตรียมการหรือยัง” “เรียบร้อยแล้วพ่ะย่ะค่ะ ว่าแต่ ท่านอ๋อง คุณหนูหงจะมาแน่หรือพ่ะย่ะค่ะ” “นางมาแน่นอน” .....แมวไหนกัดพี่อ๋องของเค้า.......
ตอนที่ 1 จูบแรกที่ไม่ได้ตั้งใจ
เมืองหลวง
“อาชิงเร็วๆเข้าเดี๋ยวไม่ทัน”
“คุณหนู รอก่อนเจ้าค่ะ อย่าวิ่งเจ้าค่ะ”
“ไม่ทันแล้วๆเร็วๆเข้า ข้าจะรีบไปดูละคร เรื่องนี้พลาดไม่ได้ เร็วๆเข้า”
หอสุ่ยเซียน
“มาทันพอดี นั่งเร็วๆ”
“คุณหนู หากว่าแม่นมอี้จับได้ละก็…”
“ช่างเถอะๆ ตอนนี้ดูละครก่อน มาแล้วๆ”
“คุณชาย นั่นคุณหนูหงลี่อินขอรับ”
“ใช่นางจริงๆ ข้าควรจะต้องไปทักทายว่าที่คู่หมั้นเสียหน่อย”
หงลี่อินบุตรีของเสนาบดีกลาโหมหงเล่งจิน นางชอบการละเล่นงิ้วและการดูละครเป็นที่สุด นางมักจะแอบออกมาจากจวนเพื่อมาที่หอสุ่ยเซียนนี้เสมอเพื่อดูละครคณะที่นางโปรดปราณ
“คุณหนูหง ข้าโอหยางรุ่ย ยินดีที่ได้พบท่าน”
“อ้อ ยินดีคุณชาย มาดูละครเช่นกันหรือ…เดี๋ยวนะ..ท่านบอกว่าชื่อ..”
“ข้าโอหยางรุ่ย เจ้าแปลกใจอะไรงั้นหรือ”
ลี่อินคิดอยู่ในใจ โอหยางรุ่ยนี่ไม่ใช่คนที่ท่านพ่อเคยบอกว่าจะให้นางหมั้นกับเขาในเร็ววันนี้หรอกหรือ ไม่ได้แล้ว หากเป็นเช่นนั้นคงไม่ดีแน่ ต้องรีบหาทางหนีก่อน
“เอ่อ โอ๊ย ข้าปวดท้องยิ่งนัก อาชิงเร็วๆเข้า ข้าอยากเข้าห้องน้ำ คุณชายรอสักครู่นะเจ้าคะ”
“เอ่อ คุณหนู คือว่า….”
ลี่อินรีบจูงมืออาชิงวิ่งไปด้านบนของร้านเพื่อหนีผู้ที่พึ่งเข้ามาทักทาย โอหยางรุ่ยเป็นคู่หมั้นที่ท่านพ่อจัดการเอาไว้ว่าอยากให้หมั้นหมายกับนาง แต่นางไม่ได้มีใจรักชอบเขา
“คุณหนู คือว่า เราหลบคุณชายมานานแล้วนะเจ้าคะ แย่แล้วคุณหนู นั่นคนที่จวนเจ้าค่ะ”
“อาชิง ข้าอยู่ไม่ได้แล้ว หาที่หลบเร็วเข้า”
“ข้า คือข้า …”
“โอ๊ย ข้าไปก่อนล่ะ”
หงลี่อินวิ่งขึ้นไปและเปิดเข้าไปยังห้องส่วนตัวห้องหนึ่งบนนั้นอย่างเงียบกริบ
“เอาตามแผนเดิมที่เจ้าว่า หากพร้อมแล้วจงบอกข้า”
หงลี่อินที่แง้มประตูเอาไว้มองลอดช่องเล็กๆออกไป อาชิงไปหลบอีกห้องหนึ่ง นางไม่รู้เลยว่ากำลังจะมีบางคนเดินเข้ามาหานางอย่างเงียบๆ และไม่รู้ว่าเมื่อพบกันครั้งนี้ ชีวิตของนางจะเปลี่ยนไปตลอดกาล….
“ไปเสียทีสิ ออกไปได้แล้ว ไม่เจอก็ออกไปได้แล้ว ข้าจะดูละคร จะถึงตอนสำคัญแล้ว รีบๆไปสิ”
“เจ้าเป็นใคร”
“อ๊ะ….อุ๊บ”
“หุบปากเดี๋ยวนี้!!”
“อ่อยอ้าอ่อนอิ (ปล่อยข้าก่อนสิ)”
เขาปล่อยมือนาง สายตาดุดันเอาเรื่องมองมาที่นาง หงลี่อินที่ตกใจอยู่หันมาสบตาคู่นั้นของเขา หน้าตาก็ดีแต่เหตุใดดุถึงเพียงนี้ นางเพียงมาขอหลบภัยชั่วคราว
“ท่านเงียบก่อน พวกเขากำลังจะไปแล้ว เดี๋ยวข้าก็ออกไปไม่รบกวนท่าน เชิญพวกท่านตามสบายเลย”
“ผู้ใดส่งเจ้ามา หากไม่พูด อย่าได้คิดจะออกจากห้องนี้”
ชายผู้นั้นล็อกคอนางจากด้านหลังและเขาก็ต้องตกใจเมื่อมือเขาไปจับเอาอกอวบตึงนั้นเข้า เขารีบดึงมือออกมาด้วยความรวดเร็วแต่ดูเหมือนว่านางจะไม่ได้ทำท่าตกใจอะไร นางดูจะกังวลกับคนที่อยู่ด้านนอกนั่นมากกว่า
“เจ้า เจ้าเป็นสตรีงั้นหรือ ผู้ใดส่งเจ้ามา”
“ชู่ว หุบปากก่อนได้หรือไม่ ท่านเสียงดังไปแล้วเดี๋ยวพวกเขาก็หาข้าเจอพอดี”
เขาจับแขนนางไพล่หลังและใช้มีดจ่อที่คอนางทันที หงลี่อินตกใจสุดชีวิต นางไม่คิดว่านางจะดวงซวยเลือกเข้าห้องผิดถึงเพียงนี้
“ข้า..ข้า..คือว่าข้าเพียงแค่แอบออกมาดูละคร คุณชายอภัยด้วย ข้าจะออกไปเดี๋ยวนี้ ออกไปแล้ว ปล่อยข้าเถิดได้โปรด”
“เจ้าได้ยินอะไรบ้าง”
“ข้า..ได้ยินอะไร ข้าพึ่งเข้ามาและแอบอยู่ที่ประตูนี้ ข้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีคนอยู่ ท่านปล่อยนะ”
“ข้าถามว่าเจ้าเป็นใคร”
“ท่านไม่ต้องรู้หรอก พวกเขาไปแล้ว ปล่อยข้าได้แล้วน่ะข้าจะได้ออกไปเสียที”
เขายอมปล่อยนาง ดูแล้วเหมือนว่านางจะไม่ได้ตั้งใจเข้ามาเพื่อดักฟังเขาจริงๆ และนางเองก็กำลังจะเดินออกไป เมื่อก้าวขาออกไป นางก็รีบเดินกลับมา พวกเขาวิ่งขึ้นมาอีกครั้ง
“แย่แล้ว มาอีกแล้ว ๆ ทำอย่างไรเล่า คิดสิๆ ลี่อินๆ”
“ลี่อิน??”
“นางมาทางนี้แน่ เมื่อครู่ข้าได้ยินเสียง ห้องนี้”
“คุณชาย ข้าขอโทษนะ”
หงลี่อินไม่คิดว่าจะต้องทำเช่นนี้แต่เรื่องมันจวนตัว นางพุ่งตัวออกไปและประกบปากไปที่ปากอิ่มของคนตรงหน้าทันที ประตูเปิดออก คนที่หน้าประตูตกใจสุดขีด พอๆกับบุรุษหนุ่มที่ถูกจูบแบบกะทันหันในห้องเช่นกัน
“เอ่อ ขออภัยขอรับ รีบปิดเร็วๆเข้า ถุยๆๆ ข้าจะอ๊วก กลางวันแสกๆแท้ๆ ไปตามทางโน้น ไปเร็ว”
หงลี่อินเบิกตากว้างพร้อมกับมีดในมือของบุรุษตรงหน้าที่ตกลงพื้นและปักลงไป นางอาศัยจังหวะนี้รีบผละปากออกจากเขาทันที
“คุณชาย ขออภัยด้วย ขอบคุณอีกครั้งที่ช่วยชีวิต วันหน้าข้าค่อยตอบแทน ขอตัว”
หงลี่อินรีบวิ่งออกจากห้องนั้นและวิ่งลงไปและออกจากร้านอย่างรวดเร็ว นางเจออาชิงที่รออยู่ด้านหน้าหอสุ่ยเซียน
“เร็วเข้าอาชิง วิ่งเร็วๆเข้า”
เวยห่าวหรานยืนอึ้งอยู่กับสัมผัสเมื่อครู่จนเหม่อลอย เขายังจับต้นชนปลายไม่ถูก หูอื้อไปหมดจนหวังเจาเรียกเขา
“ท่านอ๋อง เกิดอะไรขึ้นเป็นอะไรหรือไม่ นางใช่สายลับหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”
“ข้าไม่รู้ แต่ไม่ควรปล่อยเอาไว้ ให้คนของเราเร่งตามไปจับตัวมา”
“ท่านอ๋องจะให้ทำอย่างไรกับเขาดีพ่ะย่ะค่ะ”
“ฆ่านางซะ!!”