ตอนที่9ไม่เข้าใจ

ห้องอาบน้ำด้านในสุดของเรือนพักหาได้เงียบสงัดเฉกเช่นด้านนอกไม่

“ท่านโกรธข้าเรื่องใด? ไยบีบคอกัน!”

ลี่เซียนยังคงส่งเสียงแว่วหวานบ่นพึมพำอย่างไม่เข้าใจ พลางหายตัววูบไวหลบฝ่ามือมรณะของคนตัวใหญ่

ทว่าก็ไม่อาจรอดพ้นเลยสักครา ฝ่ามือหนายังคงกระชับรอบลำคอระหงเอาไว้ได้อย่างทันท่วงทีและแม่นยำ

ถังไห่เฉิงไม่เคยปราณีต่อผู้ใด เขาไม่มีออมแรงหรือคิดถนอมออมมือกับสตรีตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย

บุรุษหนุ่มแน่นวัยสิบแปดปี มีมารดาเป็นถึงปรมาจารย์แห่งการเข่นฆ่าล่าสังหาร มีบิดาเป็นจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่เกรียงไกร ตัวเขายังร่ำเรียนวรยุทธและฝึกกำหนดลมปราณตั้งแต่จำความได้ ฝีมือย่อมฉกาจเหนือชั้น การเข่นฆ่ายิ่งดีเยี่ยม วิชามารเขายังฝึกฝนจนแตกฉาน

แผ่นหลังบอบบางจึงถูกเรียวนิ้วประดุจเล็บเหยี่ยวจับกระชากแล้วกระแทกกับผนังห้องจนจุก ลมตีกลับมาถึงกลางอก พวงแก้มสองข้างแดงเรื่อ หยาดเหงื่อผุดซึมเต็มดวงหน้าเรียวเล็ก

ลี่เซียนขบเม้มกลีบปากด้วยความเจ็บแปลบ น้ำตาปริ่มๆ อยู่ตรงขอบตา

ความรู้สึกสายหนึ่งเริ่มปะทุขึ้นมาทีละน้อย

นอกจากความเจ็บนางกำลังรู้สึกถึงแรงโทสะยากระงับ

คนผู้นี้กำลังทำให้เซียนน้อยได้รู้จักกับความโกรธ!

“ท่านควรหยุดทำข้าเจ็บเสียที!”

เส้นเสียงสตรีเผยพิโรธนัก ทว่าถังไห่เฉิงไหนเลยจะฟัง ยังออกแรงบีบคอนางแน่นขึ้นจนเล็บคมจิกเข้าเนื้อนวลขาวผ่อง เผยเลือดซึมสีแดงฉานรำไร เบียดอกแกร่งกับอกนุ่มจนชิดกำแพงไม่อาจขยับ พลางก้มหน้าคำรามเสียงต่ำ พ่นลมร้อนๆ เข้าใส่

“ควรเป็นเจ้าที่บอกกล่าวแก่ข้าเสียที ว่าแอบเข้าหาข้าด้วยเรื่องใดกันแน่ อย่ามัวเสแสร้งมารยาหมายถ่วงเวลา”

เมื่อคำพูดนี้หลุดออกมา ถังไห่เฉิงพลันประจักษ์แจ้งในบางสิ่ง

ถ่วงเวลาหรือ...

ชายหนุ่มจึงตระหนักได้ว่าตนเองพลาดเสียแล้ว นางผู้นี้กำลังถ่วงเวลาใช่หรือไม่?

ครั้นคิดได้เขาจึงเร่งคิดแผนรับมืออย่างเร็วทว่ากลับช้าไป เมื่อสายตาพลันเหลือบเห็นเงาดำวูบไหวนอกห้องอาบน้ำ

มีคนร้ายซุ่มลงมือสังหารอยู่เต็มไปหมด

ถังไห่เฉิงเอ่ยเสียงเครียดใส่หน้าลี่เซียนทันที

“ที่แท้เจ้าก็เข้ามาเพื่อถ่วงเวลาข้าจริงๆ ช่างบังอาจนัก!”

ร่างหนาเพิ่มไอสังหาร ฝ่ามือมรณะเพิ่มพลังปราณพร้อมแรงบีบมหาศาล หมายตัดชะตาชีวิตของสตรีตรงหน้าให้สะบั้นสิ้น

ประโยคคาดเดาของบุรุษผู้ดุดันมีหรือลี่เซียนจะเข้าใจ นางเบิกตากลมโตมองเขาอย่างสัตย์ซื่อดุจเดิม แต่เรี่ยวแรงพลังล้างผลาญพร้อมกลิ่นอายเข่นฆ่าปลิดชีพเช่นนั้นทำเอานางเริ่มมีอารมณ์โกรธาขึ้นมาแล้ว

“ปล่อยข้าเสียที ข้าเจ็บจะแย่แล้วนะ!”

หญิงสาวผลักชายหนุ่มด้วยพลังเร้นลับระดับเหรินเซียน ถังไห่เฉิงที่เป็นเพียงมนุษย์ธรรมดามีหรือจะต้านทานได้

เสี้ยวเวลานั้น ลี่เซียนหรี่ตาเพ่งดวงจิตปล่อยพลังลิขิตกายหยาบเข้าใส่ถังไห่เฉิง ยังผลให้กรงเล็บของฝ่ามือแกร่งพลันหลุดจากลำคอระหง ร่างสูงถึงกับถอยหลังไปสามก้าว

กลางห้องกว้างพลันปรากฏบุรุษหนุ่มร่างใหญ่ทรงพลังยืนนิ่งแข็งค้างคล้ายถูกตรึงด้วยสิ่งที่มองไม่เห็น

รุ่ยอ๋องยามนี้ชะงักงันนิ่งค้าง แข็งทื่อไปทั้งร่าง ไม่ต่างจากแท่งศิลาถูกผนึก

เบื้องหน้าของเขาคือสตรีร่างเล็กระหงที่แหงนหน้ามองด้วยดวงตากระจ่างใส นางเปล่งเสียงที่ฟังออกว่ากำลังขัดเคืองใจ

“หยุดได้เสียที!”

เจ้า!

คำนี้ชายหนุ่มทำได้เพียงคำรามในใจมิอาจเปล่งวาจา เขาไม่อาจขยับเขยื้อนได้แม้แต่ปลายนิ้ว มีเพียงดวงตาเรียวคมที่เพ่งมองสตรีร้ายกาจตรงหน้าอย่างเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันทั้งสับสนผสมปนเป

ฝีมือของนางทำให้เขาตระหนกไม่เบา พลังวัตรขนาดนี้สังหารเขาได้ตั้งแต่แอบมองเขาอาบน้ำได้ง่ายดายด้วยซ้ำ

ใบหน้าหล่อเหลาแดงก่ำเล็กน้อยเมื่อนึกถึงช่วงก่อนหน้ายามถูกมองส่วนสงวนอย่างเปิดเผยจากดวงตากลมโตนั่น

จังหวะเดียวกันเปลวเทียนนอกห้องพลันดับพรึ่บ ยังผลให้เหลือเพียงแสงเทียนส่องสว่างภายในห้องอาบน้ำที่ติดขึ้นมาเมื่อใดมิอาจทราบ

พริบตายังปกคลุมด้วยคนชุดดำเคลื่อนกายทั่วทิศ พวกมันมิได้เข้ามา เพียงปล่อยควันพิษพวยพุ่งจากลำปล้องไผ่

ร่างสูงสง่าของถังไห่เฉิงในยามนี้จึงกลายเป็นเป้านิ่งท่ามกลางแสงเทียนไปโดยปริยาย

ห้องแห่งนี้ปิดประตูหน้าต่างมิดชิด หากมีควันพิษเข้ามาย่อมไม่อาจได้รับการระบาย ไร้ทิศทางให้ผู้คนด้านในรอดพ้นอย่างไม่ต้องสงสัย

ถังไห่เฉิงทำได้เพียงกลอกตาเพ่งมองไม่อาจป้องกันตัว ยิ่งไม่อาจหลบเลี่ยงหรือออกกระบวนท่าสกัดกั้นแต่อย่างใด

ถึงแม้เขาจะได้รับการถ่ายทอดวิชาหมื่นพิษจากมารดาและฝึกวิชาเทพอสรพิษสำเร็จ สามารถต้านพิษได้สารพัดชนิด หากแต่การยืนเป็นเป้านิ่งเช่นนี้ยังไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนในชีวิต

มวลควันพิษสีดำสนิทเริ่มม้วนตัวตลบอบอวลคลี่คลุมทั่วห้องอับทีละน้อย มองแล้วคล้ายจอมปีศาจอำมหิตโฉดชั่วกำลังคืบคลานกลายร่างเป็นพญามัจจุราชเข้ากลืนกินผู้คนก็ไม่ปาน สีมืดทะมึนของมันไม่น่าไว้ใจให้โอบล้อมรอบกายโดยเด็ดขาด

เหงื่อกาฬเริ่มผุดซึมข้างขมับที่มีเส้นเลือดเครียดขมึง บุรุษเช่นรุ่ยอ๋องผู้ไม่เคยพลาดพลั้งให้ศัตรูเลยสักครา ทว่ายามนี้คงต้องสิ้นชื่อแล้ว

ชายหนุ่มปรายสายตามองกลับมายังหญิงสาวตรงหน้า รังสีสังหารน่าสะพรึงยิ่งแผ่ซ่าน ความรู้สึกรังเกียจยิ่งเพิ่มขึ้นทบทวี เพราะนางผู้นี้เป็นต้นเหตุให้เขาไม่อาจขยับเขยื้อนกระทั่งปลายนิ้ว

ชั่วขณะที่ความคิดอัดแน่นไปด้วยเพลิงโทสะ ถังไห่เฉิงพลันบังเกิดความเหนือคาด เมื่อสตรีน่าตายกลับเบิกตากว้างมองกลุ่มควันอย่างตกใจ ดวงหน้างามเผยความโง่งมไม่เข้าใจ

นางก้าวถอยหลังจนประชิดแผงอกเขาอย่างตื่นตระหนก อึดใจยังรีบสะบัดมือเร็วๆ อย่างลนลาน กลุ่มควันเหล่านั้นก็สลายหายไปคล้ายไม่เคยเกิดขึ้น

ถังไห่เฉิงเห็นเช่นนั้นพลันเลิกคิ้วมองอย่างสนใจ ทว่ายังไม่ทันคิดการณ์ใด อาวุธสังหารพลันพุ่งพรวดเข้ามาอีกครา ชั่วพริบตาเข็มพิษนับร้อยแหวกอากาศเข้ามาอย่างไร้สุ้มเสียง

มีเพียงแสงสีเงินวิบวับที่สะท้อนแสงเทียนเท่านั้นที่ทำให้รู้ว่ามันคือสิ่งใด

และอีกครั้งที่ถังไห่เฉิงมิอาจหลบเลี่ยงได้ มีเพียงต้องกลายเป็นเป้านิ่งให้เข็มพิษทิ่มแทงเท่านั้น

ใบหน้าหล่อเหลายิ่งเคร่งเครียด ม่านตาดำพลันหดแคบ เมื่อเห็นปลายเข็มแต่ละเล่มตรงเข้ามา โดยที่เขาไม่อาจยับยั้งได้

แต่ก่อนที่เข็มแหลมจะฝังเข้าเนื้อตึงแน่นของกายแกร่ง สตรีร่างบางพลันเคลื่อนกายว่องไวตามสัญชาตญาณ

แม้ยังไม่เข้าใจอะไรเลยสักนิด หากแต่ร่างกายของลี่เซียนกลับว่องไวเกินความคิด

นางไม่เคยฝึกวิทยายุทธ์ กระบวนท่าออกดาบฟาดกระบี่ยิ่งไม่เคยร่ำเรียน นางจึงทำได้แค่หายตัววูบไวเพื่อใช้ร่างอ่อนนุ่มรับเข็มพิษเหล่านั้น

หญิงสาวพลิกกายวูบไวไปทางด้านซ้ายด้านขวาและด้านหน้าด้านหลังของถังไห่เฉิงอย่างปราดเปรียว พริบตาเดียวเข็มพิษนับร้อยพลันถลันทะลุเนื้อผ้าบางเบาเข้าใส่ร่างนางทุกเล่ม พิษร้ายพลุ่งพล่านกระจายตัวรวดเร็ว จนลี่เซียนกระอักเลือดคำโต เจ็บแปลบไปทั่วสรรพางค์กาย

นางแหงนหน้ามองคนตัวใหญ่ด้วยดวงตากระจ่างใส ถามอย่างไม่เข้าใจ

“ท่านเกลียดข้าเรื่องใด ไยทำร้ายกัน?”

“...!?”

แววตาเรียวคมบัดนี้วูบไหวไม่เบา ถังไห่เฉิงชะงักงันมองสตรีตรงหน้าอย่างตะลึงนิ่งค้าง

ลี่เซียนสะกดกลั้นความเจ็บปวดจากพิษแทรกซึมทั่วร่าง เดินพลังปราณสายหนึ่งอย่างรวดเร็ว เสี้ยวเวลาก็สลัดเข็มแหลมออกจากเนื้อนวลได้สำเร็จ พิษร้ายก็เช่นกัน มันค่อยๆ ละลายหายไปอย่างไร้ร่องรอย เหลือเพียงเลือดสีแดงฉานที่ไหลกบปาก แม่นางน้อยยกเรียวนิ้วปาดออกไปอย่างงุนงงไม่สร่างซา

พริบตายังมีคนชุดดำกลุ่มใหญ่พุ่งทะยานกายเข้ามาด้วยอาวุธพร้อมมือ ดาบคม กระบี่แหลม มีดสั้นสิบแฉก หมายชำแรกร่างกายผู้คนให้ฉีกขาดแหลกเหลวเลือดสาด

สายตาอาฆาตมาดร้ายที่อยู่เหนือผ้าปิดบังใบหน้าล้วนเพ่งมองถังไห่เฉิงเป็นตาเดียว

ลี่เซียนเห็นเช่นนั้นจึงเข้าใจในฉับพลัน ที่แท้ก่อนหน้านี้มิใช่ฝีมือของรุ่ยอ๋องต้าถัง หากแต่เป็นการลอบสังหารต่างหาก

พวกคนร้ายต่างหมายมาดสาดอาวุธฟาดฟันถังไห่เฉิงอย่างโหดเหี้ยมไร้ความปราณี แต่ก่อนที่อาวุธสังหารทั้งหลายเหล่านั้นจะถึงตัวเขา หญิงสาวก็กระโดดเข้าขวางใช้ตัวเองเป็นเกราะกำบังร่างใหญ่อีกครั้ง

นางกางแขนยืดอกรับดาบเอาไว้อย่างเด็ดเดี่ยว

ไร้ซึ่งเชิงยุทธ์ ปราศจากกระบวนท่า ไม่มีฝีมือในการป้องกันตัวใดๆ ลี่เซียนทำได้เพียงหายตัววูบไวรับแรงปะทะเอาไว้ทั้งหมด ทั้งปลายกระบี่ คมดาบ อาวุธลับหลายแฉกมากมาย

ร่างระหงอ้อนแอ้นถูกฟันจนเลือดสาดซ่านเซ็น หญิงสาวกัดฟันแน่น เจ็บปวดทรมานขั้นสุด

มวยผมนุ่มสลวยที่ม้วนเอาไว้อย่างดีปักปิ่นสวยงามยังถูกอาวุธคมกริบตัดฉับจนเส้นผมหลุดร่วงแผ่สยายยาวถึงข้อเท้า ก่อนถูกหั่นปลายออกอย่างไม่ไยดียามนางเคลื่อนกาย

เหล่ามือสังหารที่รุมขย้ำไม่ยั้งมือ เห็นสตรีผู้หนึ่งปกป้องรุ่ยอ๋องเช่นนั้นก็ยิ่งเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน ยิ่งเป้าหมายไม่มีแม้ริ้วรอยก็ยิ่งโกรธา พวกมันยิ่งขับปราณอำมหิตเข่นฆ่าไม่มีออมแรง โดยเฉพาะซวงอี๋ที่มีเป้าหมายเป็นลี่เซียนแต่แรก มีหรือจะไม่ฉวยโอกาสนี้สังหารนาง

ทุกทัณฑ์ทรมานจึงกระหน่ำเข้าใส่ลี่เซียนอย่างบ้าระห่ำราวห่าฝนพายุเพลิงซัดสาด

ภายในห้องอาบน้ำที่บัดนี้ไม่ต่างจากห้วงอเวจีเข้าถล่มมีเพียงถังไห่เฉิงที่ทำได้เพียงยืนนิ่ง

สองตาเรียวคมตรึงแน่วแน่แค่ลี่เซียน