ตอนที่10เจ็บเหลือเกิน(ไม่ไหวแล้ว)

ภายในห้องอาบน้ำไม่ต่างจากห้วงมรณะเข้าถล่ม

เรือนร่างงามงอนของลี่เซียนบัดนี้มีบาดแผลเต็มไปหมด เลือดสดๆ ไหลอาบจนแดงฉาน ทว่านางยังคงอำพรางตัววูบไวใช้กายนุ่มกำบังกายแกร่งด้วยสัญชาตญาณ

นางเห็นดาบเล่มหนึ่งพุ่งใส่ด้านหน้าของถังไห่เฉิงจึงกระโดดเข้าขวาง

ผลที่ได้คือปลายแหลมคมกริบแทงเข้าแผ่นหลังบอบบางก่อนที่มือสังหารจะดึงออกอย่างแรง เลือดไหลทะลักอย่างรวดเร็ว

“อ๊ะ!”

เนินอกหยุ่นนุ่มปะทะแผงอกแกร่ง ดวงหน้างามแหงนมองร่างหนาพร้อมน้ำตาเอ่อคลอ

อ๋องหนุ่มก้มหน้าคมคายลงมองจนปลายคางคมสันจรดหน้าผากมน สายตาที่มองนางอย่างตระหนกเผยความดุดันออกมามากล้น สื่อความนัยว่า ให้คลายผนึกกับร่างเขาเดี๋ยวนี้ หากไม่อยากตายด้วยน้ำมือคนร้าย

ทว่าลี่เซียนหาได้เข้าใจไม่

นางลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่ารุ่ยอ๋องถูกพลังเร้นลับของนางตรึงเอาไว้ ยามนี้ในใจมีเพียงต้องปกป้องผู้มีพระคุณเท่านั้น

ดวงหน้าพริ้มเพราที่แต่เดิมขาวผ่องสะอาดสะอ้านล้อมด้วยเส้นผมดำขลับบัดนี้กลับแดงเรื่อไปทั่ว กลีบปากจิ้มลิ้มยังมีเลือดซึมไหลเป็นทาง เรือนกายบอบบางเปรอะเปื้อนแดงฉาน

นางเริ่มหมดแรงเต็มที จนปราณสายหนึ่งที่ตรึงถังไห่เฉิงเอาไว้เริ่มคลายตัว

ชั่วขณะนั้นกระบี่เล่มหนึ่งพุ่งแหวกอากาศเข้ามาอีกเล่ม ลี่เซียนพลิกกายหันหน้ารับเอาไว้เช่นเดิม เจ้าของกระบี่คือซวงอี๋ เป้าหมายของนางคือตัดขั้วหัวใจของลี่เซียน เพื่อมิให้อีกฝ่ายได้ใกล้ชิดรุ่ยอ๋อง

ปลายกระบี่แทงหน้าอกของสตรีตรงหน้าจนแผ่นหลังบางกระแทกแผงอกหนา ถังไห่เฉิงถึงกับเบิกตา ลมหายใจสะดุดเกือบหยุดลง เมื่อกลางอกนางมีอาวุธสังหารทะลุเข้าเนื้อไม่ยั้งมือ กระทั่งเลือดทะลักออกมาดั่งสายธารา ร่างเล็กซวนเซเกือบล้ม

ฝ่ามือบุรุษเริ่มขยับได้ในจังหวะนั้น รุ่ยอ๋องรีบยกวงแขนขึ้นโอบกายบางเอาไว้ด้วยสัญชาตญาณ

ครานี้ลี่เซียนมิได้เจ็บอย่างเดียวแล้ว นางเป็นเหรินเซียนที่บำเพ็ญเพียรฝึกตบะยามถูกกักขังมาหลายร้อยปี ความทนทานย่อมมีมากโข ทว่าความอดทนต่อความทรมานกลับมีจำกัดเท่าเด็กแปดขวบ และที่สำคัญนางเป็นคนหวงแหนสิ่งของเหลือเกิน ชุดงามสีชมพูที่เพิ่งเคยใส่ครั้งแรกฉีกขาดหลุดลุ่ยเปรอะเปื้อนคราบเลือดไปหมด

ตรงสาบเสื้อที่ถูกแทงมีตำรารัญจวนที่พี่เย่เสียกลั้นใจมอบให้ มันคงขาดหมดแล้วเป็นแน่

เพลิงโทสะขุมหนึ่งพลันปะทุเต็มสองตา มวลมหาศาลของพลังเร้นลับก่อตัวทันใด ลี่เซียนปล่อยปราณรุนแรงสายหนึ่งพร้อมหายตัววูบ แสงสีขาวสว่างวาบในเสี้ยวเวลา

จังหวะนั้นถังไห่เฉิงพลันรู้สึกได้ว่าสติสัมปชัญญะที่มีคล้ายพร่าเลือนไปชั่วขณะ

ชายหนุ่มมองอะไรไม่เห็นทั้งสิ้น นอกจากลำแสงสีขาวพร่างพราวเต็มสองตา คนร้ายชุดดำทั้งหลายยังอันตรธานหายไป ไม่สามารถมองเห็นพวกมันสักคน

รู้สึกตัวอีกทีทั้งเขาและร่างนุ่มในอ้อมกอดกำลังลอยเคว้งไม่ทราบทิศทาง

รอบด้านเป็นยอดไม้ของผืนป่ามิใช่ห้องอาบน้ำ เบื้องล่างคืออากาศอันว่างเปล่า

ถัดจากปลายเท้าคือหน้าผายอดน้ำตก

“...!?”

ท่ามกลางหุบเขาภายใต้ราตรีเยียบเย็นพลันบังเกิดเสียงน้ำไหลเชี่ยวผสานเสียงสองร่างปะทะม่านน้ำดังตูม

เบื้องล่างมวลธารา ถังไห่เฉิงกับลี่เซียนจมดิ่งไปคนละทิศละทาง ร่างใหญ่กับร่างเล็กต่างถูกกระแสน้ำพัดพากลืนหาย

รุ่ยอ๋องดึงสติกลับคืนได้รวดเร็ว ยามนี้ร่างกายกลับมาขยับเขยื้อนได้เป็นปกติแล้ว

ชายหนุ่มกลั้นหายใจดำน้ำก่อนจะแหวกว่ายส่งตัวเองขึ้นมาเบื้องบนผิวน้ำ สายตาคมเข้มมองหาอีกคนอย่างรวดเร็ว

เมื่อยังไม่เห็นนางโผล่ขึ้นมาเหนือน้ำจึงดำลงไปใหม่สอดส่ายสายตาผ่านม่านน้ำสลัวรางครู่ใหญ่ กระทั่งเห็นเงานางรำไรไกลออกไป เนตรมังกรคมกล้าของจอมทัพทมิฬที่ต้องทำศึกสิบสองชั่วยาม มิครั่นคร้ามแม้รัตติกาลย่อมไม่เคยมีปัญหากับความมืดเช่นนี้ ถังไห่เฉิงจึงเห็นลี่เซียนได้ไม่ยาก แม้จะเป็นเพียงเงาร่างลางเลือนเต็มที

ยามนี้ร่างบางตะเกียกตะกายฝ่าม่านน้ำจนสุดกำลัง ท่าทางบ่งบอกชัดเจนว่าว่ายน้ำไม่เป็น

นางค่อยๆ หมดแรงลงเรื่อยๆ กระทั่งปล่อยเรือนกายให้จมน้ำ หายไปต่อหน้าต่อตาของอ๋องหนุ่ม

ภายใต้ผิวน้ำเย็นเยียบที่เสียดแทงไปถึงกระดูก

ลึกลงไปหลายจั้ง ร่างระหงของลี่เซียนจมดิ่งอยู่ในนั้น นางกำลังทรมานจากการจมน้ำและขาดอากาศหายใจ

หญิงสาวรู้ดีว่าการตายมิใช่เรื่องง่าย แต่เพราะไม่ตายง่ายๆ นั่นล่ะที่เป็นปัญหา ต้องทนทรมานเกินเยียวยา การตายคือการหลุดพ้นที่นางโหยหาทว่าไม่อาจกระทำ

เช่นนั้นคนที่ว่ายน้ำไม่เป็นอย่างนางจึงกลัวเหตุการณ์ยามนี้เหลือเกิน การหายใจไม่ออกแต่ไม่อาจตายคือความทรมานขั้นสุดแล้ว

หญิงสาวตะเกียกตะกายทุรนทุรายครู่ใหญ่ก่อนจะค่อยๆ หมดแรงแล้วจมดิ่งลงม่านน้ำอันมืดมิดและไร้สติในที่สุด

ประหนึ่งเนิ่นนานชั่วกัปชั่วกัลป์ไม่ทราบเวลา ลี่เซียนรู้สึกวูบโหวงในทรวงอกคล้ายหัวใจถูกชำแรกจนเป็นรูโหว่ขนาดใหญ่ กระนั้นกลับรู้สึกอึดอัดคล้ายถูกบีบเค้นรัดแน่นอย่างหนักหน่วง สายน้ำเย็นเยียบที่บาดผิวทำนางเจ็บเสียยิ่งกว่าคมดาบที่จ้วงแทงทำเลือดอาบร่างก่อนหน้าเสียอีก

ท้ายที่สุดเพราะแรงฉุดดึงจากฝ่ามือหนา ตามด้วยการแบ่งปันลมหายใจด้วยริมฝีปากของเขา จึงทำสติที่คล้ายกับล่องลอยไปไกลแสนไกลให้กลับมา ลี่เซียนสูดลมเข้าปอดดังเฮือก ความจุกแน่นอึดอัดกลางหัวใจทำเอาปวดร้าวไปทั้งสรรพางค์กาย

สตินางแตกซ่าน ลี่เซียนพลันร้องไห้โฮมิอาจกลั้น

เสียงร้องไห้คล้ายเด็กน้อยงอแงเช่นนั้นทำถังไห่เฉิงถึงกับเลิกคิ้วสูง แม้รอบด้านมืดสลัวแต่กลับมองเห็นได้ชัดเจนยิ่งนักว่ายามนี้คนในอ้อมแขนน่าเกลียดเพียงใด

สตรีงดงามยั่วยวนผู้หนึ่งกำลังร่ำไห้สะอึกสะอื้นหลุดจริตจนดวงหน้าแดงปลั่งไปหมดทั้งแถบ ริมฝีปากจิ้มลิ้มสีแดงสั่นระริกไม่หยุด น้ำมูกน้ำตาไหลพรากเป็นทางยาว

ช่างขี้ริ้วขี้เหร่ยิ่งนัก...

รอยยิ้มพลันบังเกิดบางเบาตรงมุมปากบุรุษโดยไม่รู้ตัว รุ่ยอ๋องให้รู้สึกโล่งใจอย่างประหลาด

การที่นางยังมีเรี่ยวแรงร้องไห้เสียงดังเช่นนี้ย่อมดีกว่าร่างกายอ่อนระทวยไร้สติแน่นอน

ชายหนุ่มไม่มีแม้เศษเสี้ยวความคิดที่จะปลอบประโลมหญิงสาวให้เงียบเสียงร่ำไห้ เพียงลอบมองไปทั่วเรือนร่างอ่อนนุ่มเพื่อสำรวจบาดแผลของนาง

ภาพก่อนหน้าที่สตรีผู้นี้ถูกอาวุธสังหารล้วนเด่นชัดเต็มห้วงสมอง ไม่ว่าจะเป็นท่อนแขนที่ถูกดาบฟันและเรียวขาที่หลบมีดคมสิบแฉกไม่พ้น

ถังไห่เฉิงครุ่นคิดพลางเอื้อมมือเปิดผ้าตามส่วนต่างๆ ของเนื้อนวลอย่างรวดเร็ว

เรียวแขนเสลาถูกเปิดเสื้อจนเผยผิวเนื้อต่อหน้า เรียวขายังถูกเลิกผ้าขึ้นสูงเห็นไปถึงไหนต่อไหน ในขณะที่ลี่เซียนไม่สนใจปัดป้องเพราะกำลังร้องไห้สะอึกสะอื้น อ๋องหนุ่มจึงกระทำเช่นนั้นอย่างสะดวกโดยไม่ยั้งคิดไม่มียั้งมือแต่อย่างใด

ฝ่ามือใหญ่ไล่เปิดเสื้อผ้าของคนงาม กวาดสายตาคมเข้มพินิจไปทั่วเนื้อตัว ไม่เว้นแม้แต่เนินไหล่มนแผ่นหลังบางและด้านหน้าใกล้เนินอกอิ่ม

ภายใต้ราตรีมืดสลัว ผิวเนียนขาวผ่องต้องแสงสีนวลของดวงจันทร์ ถังไห่เฉิงเพ่งพิศลี่เซียนเงียบงัน เรียวคิ้วคมเข้มขมวดเข้าหากันเล็กน้อย

ยามนี้สายโลหิตมิได้ทะลักอาบร่างนางปานน้ำพุแล้ว เพียงแค่ไหลซึมเป็นทางยาว

ทว่าบาดแผลสาหัสเด่นชัดปานนั้น

เนตรมังกรคมปลาบวูบไหวไม่เบาเมื่อเห็นริ้วรอยฉกรรจ์มากมายบนกายสาว ชายหนุ่มเปิดสาบเสื้อเปียกชื้นให้กว้างขึ้นเพื่อพินิจโดยละเอียดที่เนินเนื้อหยุ่นนุ่มซึ่งถูกดาบแทงใกล้ตำแหน่งหัวใจ

แต่สิ่งที่เห็นทำเอาเรียวคิ้วที่ขมวดต้องเลิกขึ้นสูง

เข้าใจได้ไม่ยากว่าเหตุใดปลายกระบี่คมดาบจึงไม่อาจทำร้ายนางจนถึงแก่ชีวิต

เพราะภายใต้ผ้าชั้นนอกมิได้มีเพียงเอี๊ยมบังทรง หากแต่เป็นตำราผสานหยินหยาง ตำราล่อลวงบุรุษ ตำราข้างหมอน ในแขนเสื้อยังมี คัมภีร์ร่วมรัก ศิลปะกามารมณ์ ภาพวาดชุนกง

นอกจากกระดาษอันล่อแหลมเหล่านั้นยังมีขวดกระเบื้องใส่น้ำมันกลิ่นประหลาด ตลับชาดหลายสี ผงหอมหลายกลิ่น

เมื่อพินิจให้ดีจึงรู้ว่าคือสิ่งที่ใช้ปลุกกำหนัดบุรุษทั้งสิ้น

ถังไห่เฉิงสูดหายใจเข้าอกลึกยาว

ที่แท้นางเป็นเพียงคณิกาจริงหรือ?