8

ขณะที่สองหนุ่มกำลังฉุดกระชากลากดึงกันอยู่หน้าห้องตรวจ นายแพทย์ใหญ่ที่ตรวจคนไข้เสร็จ ก็เดินออกมาพร้อมกับส่ายหน้าน้อยๆ อย่างเอือมระอา เพราะเสียงของสองหนุ่มดังเข้าไปในห้อง จนตนทนไม่ไหวต้องรีบออกมาบอก แล้วปล่อยให้พยาบาลดูแลคนไข้ต่อ!

“ใครเป็นญาติของคนไข้เชิญที่ห้องนู้นด้วยครับ” นายแพทย์ใหญ่เอ่ยเสียงเข้ม แล้วเดินนำทางไปทันที

ออร์แลนโด้ไม่ตอบแต่เดินตามเข้าไปอย่างรวดเร็ว เพราะรู้สึกร้อนอกร้อนใจกับอาการของสาวเจ้า

“คุณจะแจ้งความไหม?” นายแพทย์ใหญ่เอ่ยถามด้วยใบหน้านิ่งๆ หลังจากที่ผู้ต้องสงสัยเข้ามานั่งเก้าอี้เรียบร้อยแล้ว

“แจ้งความ? แจ้งความทำไมครับ” ออร์แลนโด้ถามอย่างงงๆ

“ผมตรวจร่างกายของคนไข้อย่างละเอียดจากประสบการณ์! ผมบอกได้ว่าคนไข้ถูกข่มขืนครับ” นายแพทย์ใหญ่เปิดประเด็นเด็ดอย่างไม่รอช้า

“...” คนที่ได้ฟังถึงกับชาวาบไปทั้งตัวกับคำกล่าวหา

“ผมตรวจดูภายในที่มีการอักเสบ อวัยวะเพศฉีกขาด เย็บไปสองเข็ม ตามเนื้อตัวของคนไข้มีทั้งรอยช้ำและรอยฟัน ข้อมือมีรอยช้ำบ่งบอกว่าเธอถูกใส่กุญแจมือ และดิ้นรนขัดขืนจนเกิดรอยช้ำทำให้ถลอก คุณพอจะบอกได้ไหมครับว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ ถ้าสิ่งที่บอกไม่ตรงกับที่ผมคิดไว้ ผมคงต้องแจ้งความ!”

ออร์แลนโด้รู้สึกเหมือนโดนตีกลางแสกหน้าเข้าอย่างจัง! ‘พระเจ้า! ตั้งแต่เกิดมา เขาเพิ่งจะรู้สึกอายแทบตายก็วันนี้แหละวะ’ ชายหนุ่มใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาทันทีทันใด

“เอ่อ...ตอนนี้เธอเป็นยังไงมั่งครับ” ออร์แลนโด้เอ่ยถามอย่างรู้สึกผิด

“ตอนนี้ปลอดภัยแล้วครับ หมอเพิ่งให้ยานอนหลับกับคนไข้ไป เธอจะได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ แล้วตกลงคุณจะบอกได้หรือยังว่าคุณเป็นอะไรกับเธอ แล้วมันเกิดอะไรขึ้นกับสาวน้อยที่นอนอยู่บนเตียงครับ คุณออร์แลนโด้ โรคาซานเดอร์” นายแพทย์ใหญ่เรียกชื่อจริงของชายหนุ่มอย่างเต็มยศ

“เธอเป็นภรรยาของผมครับ เราเอ่อ...ทะเลาะกัน แล้วผมก็ทำรุนแรง กับเธอ ก็เลยเป็นอย่างที่เห็นครับ” ออร์แลนโด้ยอมรับการกระทำของตัวเองด้วยเสียงเศร้าๆ

“ทำไมคุณถึงต้องทำรุนแรงกับเธอขนาดนี้ด้วยล่ะ เธอตัวเล็กนิดเดียว จะเอาแรงจากไหนมาสู้กับอสูรร้าย...เอ่อ…ผมหมายถึงผู้ชายที่ตัวใหญ่แบบคุณได้ แล้วถ้าเดาไม่ผิดเธอเป็นผู้หญิงเอเชียใช่ไหมครับ?” นายแพทย์แอบเหน็บแนมชายหนุ่มไปในตัว

“ครับเธอเป็นผู้หญิงไทย” ออร์แลนโด้กลอกตากับคำว่าอสูรร้ายอย่างเคืองๆ

“งั้นก็อยู่ประเทศเดียวกับแม่ของคุณสินะ” อีกฝ่ายถามต่อ

“ใช่ครับ คุณหมอรู้ได้ไง” ชายหนุ่มถามอย่างงงๆ

“รู้สิ ผมรู้จักทั้งพ่อแล้วก็แม่ของคุณ!” คุณหมอบอกยิ้มๆ

“เอ่อ...ไม่ทราบว่าคุณหมอชื่ออะไรครับ” ออร์แลนโด้จ้องมองอีกฝ่ายนิ่ง

“ผมนายแพทย์ วิลเลี่ยม วอมินเนีย เป็นรุ่นน้องที่เรียน มหา’ ลัยเดียวกับพ่อของคุณ เลโอนาดท์”

“ยะ...ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมต้องขอโทษที่เมื่อครู่ เอ่อ...เสียมารยาทไป” ชายหนุ่มรู้สึกอาย ที่ต้องมาเจอกับบุคคลที่รู้จักทั้งบิดาและมารดา ในสถานการณ์ที่น่าอายแบบนี้ แถมเมื่อครู่ตนยังคิดไม่ดีกับอีกฝ่าย และโวยวายเสียงดังที่หน้าห้องตรวจอีก

“ไม่เป็นไรหรอกครับ! ถ้าคุณบอกกับผมว่าเธอคือภรรยา คุณก็ควรจะใจเย็นๆ ใช้สติ! ไม่ใช่ใช้อารมณ์แล้วทำร้ายเธอแบบนี้ เธอก็แค่ผู้หญิงตัวเล็กๆ ผมจะให้โอกาสไม่แจ้งความกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่คุณต้องสัญญาว่าจะดูแลและให้เกียรติเธอ เชื่อสิ! ว่าหลังจากที่เธอฟื้นขึ้นมา ผมภาวนาให้เธอไม่เกลียดคุณแล้วกัน เดี๋ยวรายละเอียดต่างๆ ผมจะให้พยาบาลไปแจ้งคุณที่ห้องพักของคนไข้ ยังไงผมคงต้องขอตัวก่อน เพราะมีคนไข้รออยู่” นายแพทย์ใหญ่บอกเสร็จก็รีบลุกขึ้นยืน

“ขอบคุณมากครับ ผมสัญญาว่าจะดูแลเธออย่างดีครับ” ออร์แลนโด้ก่อนจะลุกออกจากห้องตามหลังนายแพทย์ใหญ่ ที่หันมาพยักหน้ารับและยิ้มให้บางๆ

ออร์แลนโด้เดินตรงไปยังห้องของผู้ป่วยวีไอพีที่แพรณาราพักฟื้นอยู่ พอเข้ามาในห้อง ก็เห็นพยาบาลกำลังดึงผ้าขึ้นมาห่มให้คนที่นอนหลับอยู่บนเตียง

“ไม่ทราบว่า...คุณจะอยู่ดูแลคนไข้เอง หรือจะให้ดิฉันเรียกพยาบาลเข้ามาช่วยดูแลเธอคะ” พยาบาลเอ่ยถามด้วยสีหน้าเรียบๆ

“ผมจะดูแลภรรยาของผมเองครับ” เขาตอบก่อนจะหันไปมองคนที่หลับตาพริ้มอยู่บนเตียงด้วยความรู้สึกโกรธและเกลียดตัวเอง ที่ทำให้เธอต้องมาอยู่ในสภาพไม่ต่างไปจากผู้หญิงที่ถูกข่มขืน

“เธอยังมีไข้อยู่นะคะ เมื่อกี้ดิฉันเพิ่งจะฉีดยาแก้ไข้ ยาแก้อักเสบ ยาฆ่าเชื้อ แล้วก็ยานอนหลับไป น่าจะสักช่วงสายๆ ของพรุ่งนี้ เธอถึงจะตื่น แต่ถ้าหากเธอยังมีไข้ขึ้นสูง ให้คุณกดปุ่มเรียกพยาบาลได้เลยค่ะ อ่อ...ภรรยาของคุณเธอสวยมากเลยนะคะ ผู้หญิงตัวเล็กๆ บอบบางอย่างเธอ เหมาะแก่การทะนุถนอมมากกว่าจะถูกทำร้ายนะคะ คุณว่าไหม?” พยาบาลวัยห้าสิบ เอ่ยเหน็บทายาทตระกูลดังก่อนจะรีบเดินออกจากห้องไป โดยไม่รอฟังคำตอบของอีกฝ่ายแต่อย่างใด

หลังจากถูกเหน็บเป็นครั้งที่สอง ออร์แลนโด้ก็ยืนสำนึกความผิดของตัวเอง ‘ใช่! เธอบอบบางมาก เรื่องนี้เขารู้ดี! แต่เขาก็โมโหจนขาดสติ ไม่ยับยั้งใจจนเผลอทำรุนแรงกับเธอ เพราะโกรธที่รู้ว่าเธอโกหก! และแอบคุยกับผู้ชายคนอื่น ตอนที่เขาได้ยินเสียงของผู้ชายคนนั้นรับสาย หัวใจของเขาแทบจะแตกเป็นเสี่ยงๆ ถ้าเกิดว่าผู้ชายคนนั้นเป็นคนรักของเธอ เขาจะทำยังไง? จะปล่อยเธอไปงั้นเหรอ? ไม่มีวัน! เขาเป็นผู้ชายคนแรกของเธอ และจะเป็นไปจนกว่าจะตายจากกัน ไม่มีทางที่ผู้ชายคนไหนจะได้เชยชมต่อจากเขาอีกเด็ดขาด!

ต่อไปนี้เขาจะเปลี่ยนแปลงตัวเอง จะใจเย็นและดีกับเธอให้มากกว่าเดิมอีกสิบๆ เท่า จะทำให้เธอลืมผู้ชายคนนั้นให้ได้ เธอจะต้องจำแต่เขา รักแต่เขา และขาดเขาไม่ได้! เหมือนที่เธอทำให้เขาขาดเธอไม่ได้เช่นกัน’

ออร์แลนโด้คิดหาทางผูกมัดใจของสาวเจ้าไว้กับตัว เขายืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินออกไปสั่งอันโตนีโอ้ให้เตรียมบางสิ่งบางอย่างเอาไว้ให้

สินาทีต่อมา...

“บอสแน่ใจนะครับ!” คนที่ได้ฟังแล้วถึงกับอึ้งไม่ยอมขยับไปไหน

“เออ! กูมั่นใจ! ทีนี้ก็ช่วยไสหัวไปไกลๆ เท้าของกูได้แล้ว!” ออร์แลนโด้ไล่คนสนิทให้ไปทำตามที่สั่ง

“ครับๆ” อันโตนีโอ้พยักหน้ารับตื่นๆ รีบไปให้ห่างไกลจากเท้าของผู้เป็นนายอย่างรวดเร็ว

“มันอะไรกันนักหนาวะ ไม่ได้สั่งให้ไปตายสักหน่อย! ยืนบื้ออยู่ได้” ชายหนุ่มมองตามอย่างหงุดหงิด ก่อนจะเดินกลับเข้ามาในห้อง แล้วขยับตัวขึ้นไปนอนเบียดกับคนไข้ที่บนเตียง และดึงเธอเข้ามากอดเอาไว้ พร้อมกับคิดหาทางง้อสาวเจ้าต่างๆ นานา จนกระทั่งหลับไปในที่สุด

อันโตนีโอ้หยิบมือถือมากดระบายความในใจที่เก็บไว้ไม่ไหว แล้วส่งเข้าไปในไลน์กลุ่มมือขวาอย่างไม่รอช้า

อันโตนีโอ้ : “เจ้านายกูนี่เจ๋งที่สุดว่ะ” (จากนั้นก็กดสติ๊กเกอร์รูปคนหัวเราะชักดิ้นชักงอ ส่งตามไปติดๆ)

จิมมี่เจมส์ : “มึงเมายาเหรอพีเค ตีสองจะตีสามเนี่ยนะ” (จิมมี่เจมส์ถ่ายรูปนิ้วกลางที่เป็นสัญลักษณ์แห่งมิตรภาพส่งเข้าไลน์กลุ่ม)

ไทเลอร์ : “คุณอลันเป็นอะไรวะ พีเค”

อันโตนีโอ้ : “ไม่บอกโว้ย...เก็บไว้เซอร์ไพรส์ว่ะ hahaha”

ไทเลอร์ : “เชี่ย!! กวนนะมึง เดี๋ยวกูเอานี่ไปฝาก” (ไม่ถึงสองวินาทีรูปผลไม้มีหนามของไทยที่มีกลิ่นแรง แต่รสชาติทั้งหวานมันอย่าง...ทุเรียน ก็ถูกส่งเข้ามาในไลน์กลุ่ม)

จิมมี่เจมส์ : “ไอ้เจมส์มึงอยู่ไทยเหรอ?”

อันโตนีโอ้ : “มึงไปทำอะไรที่ไทยวะ”

ไทเลอร์ : “ไม่บอกว่ะ เก็บไว้เซอร์ไพรส์เหมือนกันโว้ย”

มาร์ค : “พวกมึงเป็นเชี่ยอะไรวะ ไม่หลับไม่นอน”

โดโนเวล : (ส่งรูปนิ้วกลางสัญลักษณ์แห่งมิตรภาพของแก๊งลงในห้องแชต)

โดโนเวล : “เอาไปอมกันนะ แล้วก็ไปนอนซะหนูๆ ทั้งหลาย hahaha” (จากนั้นดอมก็ส่งคลิปเสียงเข้ามาในห้องสนทนา)

‘โอ้เยส... นั่นแหละที่รัก แบบนั้นแหละ โอ้พระเจ้า โอ้เยสๆๆ’

มาร์ค : “โอ้พระเจ้า...มีเหลือสักคนไหมวะ”

จิมมี่เจมส์ : “Animal...ขอให้ถุงยางแตกทีเถอะว่ะ”

อันโตนีโอ้ : “ไอ้เลว! แน่จริงส่งภาพมาให้กูดูสิวะ Animals! ตาม เจเจ”

ไทเลอร์ : “ไอ้ดอมกูจะเอาทุเรียนไปฝากมึงสองลูกเลย เตรียมตัวรับดีๆ นะมึง”

จากนั้นข้อความและรูปสติ๊กเกอร์หลากหลายก็ส่งเข้ามาในไลน์กลุ่ม ทั้งตัดพ้อ ทั้งด่า ทั้งน้อยใจ ทั้งอิจฉาสารพัด แต่ไม่มีข้อความตอบรับจากไลน์ของโดโนเวลอีกเลย งานนี้เรียกได้ว่าเจอหนุ่มดอมวางระเบิดให้ผึ้งแตกรัง แล้วก็หนีหายเข้ากลีบเมฆไปอย่างสุขใจ

โดโนเวลกดปิดเสียงโทรศัพท์ แล้วนอนกอดหมอนยิ้มอย่างชอบใจ คลิปเสียงที่ส่งเข้าไปเป็นคลิปเสียงหนังเอกซ์ที่อยู่ในคอมพิวเตอร์ที่ตนอัดแล้วส่งเข้าไปในไลน์กลุ่มเพื่อแกล้งสี่หนุ่มให้จินตนาการต่อ! “หึๆ ไอ้พวกนี้หลอกง่ายชะมัดเลยว่ะ!”

ช่วงสายๆ ของวัน แพรณาราลืมตาขยับตัวอย่างปวดเมื่อยร่างกาย พลางกะพริบตาเพื่อไล่แสงที่ส่องผ่านหน้าต่างบานใหญ่เข้ามา ก่อนจะกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้องอย่างสงสัยว่าเธออยู่ที่ไหน?

‘พระเจ้า! นี่เธอยังไม่ตายเหรอเนี่ย? แล้วมานอนอยู่ที่โรงพยาบาลได้ยังไง?’ แพรณาราหยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนที่ออร์แลนโด้ทำร้ายเธอ การกระทำอันป่าเถื่อนที่เเสนเจ็บปวดนั้น แล่นผ่านเข้ามาเหมือนหนังที่กลับฉายซ้ำอีกครั้ง พลัน! น้ำตาก็ไหลบ่าออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ เธอพยายามจะขยับตัวขึ้นนั่ง แต่แล้วก็รู้สึกถึงการโอบรัดของอ้อมแขนตรงรอบเอว แพรณาราแทบหยุดหายใจ ค่อยๆ ดึงผ้าห่มที่คลุมตัวออก

ทันทีที่หลุบตาลงมองก็เห็นรอยสักบนแขนที่โอบมาจากด้านหลัง พลันน้ำตาก็ไหลพรั่งพรูออกมาราวกับเขื่อนแตก เธอรีบยกมือขึ้นปิดปากตัวเอง เพื่อไม่ให้เสียงสะอื้นหลุดออกมา

‘ทำไมเธอไม่ตายๆ ไปซะ นี่เธอจะต้องเจอกับอสูรร้ายตนนี้ไปอีกนานเท่าไหร่นะ’ หญิงสาวต่อว่าโชคชะตา ก่อนจะดึงแขนของออร์แลนโด้ออกจากเอวอย่างรู้สึกโกรธแค้น

ออร์แลนโด้ที่หลับๆ อยู่ ตกใจตื่นขึ้น พยายามปรับสายตามองคนที่อยู่ในอ้อมกอด

“อื้อ...มิกิตื่นแล้วเหรอคะ พระเจ้า! มิกิร้องไห้!” ชายหนุ่มตื่นเต็มตาทันทีที่น้ำอุ่นๆ หยดลงบนแขน พอเงยหน้าขึ้นมอง หัวใจของเขาแทบหยุดเต้น และรู้สึกปวดร้าวเหมือนกำลังโดนใบมีดนับร้อยเล่มปักเข้าที่หัวใจพร้อมๆ กัน

“ปล่อย!” แพรณาราเอ่ยพร้อมกับทุบที่แขนของอสูรร้ายอย่างเจ็บใจ

ออร์แลนโด้ไม่ยอมคลายอ้อมแขนออก แต่กลับถดตัวลงแล้วซบหน้าซุกไซ้ที่หน้าท้องแบนราบของสาวเจ้าอย่างออดอ้อน!

“พี่ขอโทษที่ทำอะไรร้ายๆ กับเมียของพี่” คนมีความผิดรีบเอ่ยขอโทษ เพราะกลัวสาวเจ้าจะเกลียดตนไปมากกว่าเดิม

“ได้โปรด...ปล่อยมิกิไปได้ไหม ฮือๆๆ” แพรณาราร้องไห้จนตัวสั่น ชายหนุ่มได้ยินถึงกับตัวชา หน้าชาไปทันใด

“นั่นเป็นสิ่งสุดท้ายในชีวิตที่พี่จะทำ!” ออร์แลนโด้เอ่ยเสียงเข้ม

“ฮือๆ คุณจะให้ฉันอยู่กับคุณได้ยังไงล่ะ...คุณทำร้ายฉัน โดยที่ฉันยังไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิด คุณมันเลว! ฉันแค่คุยโทรศัพท์กับเพื่อนเท่านั้น ฮือๆๆ ได้โปรด...ปล่อยฉันไปเถอะนะ ฮือๆ” แพรณาราพยายามผลักคนหน้ามึนให้ออกห่างจากตัว แต่ร่างหนาก็หาได้สะทกสะท้านแต่อย่างใด!

“ก็พี่โมโหที่เมียของพี่คุยกับผู้ชายคนอื่นนี่ พี่ก็เลย...ยั้งอารมณ์ไม่อยู่” คนหน้ามึนสารภาพตรงๆ ก่อนจะยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มนวลออกให้สาวเจ้าอย่างแผ่วเบา

“กรี๊ดดด...ฉันไม่ได้เป็นเมียของคุณ! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ ปล่อย! ฮือๆๆ” แพรณาราทุบที่หลังของอีกฝ่ายไปทีหนึ่งอย่างเต็มแรง หลังจากที่เขากดจูบลงตรงหน้าท้องของเธอไปสองครั้ง

“เป็นเมียพี่แล้วจำไม่ได้เหรอ? หืม! ส่วนเรื่องคุยกับผู้ชายคนอื่นน่ะ พี่ขอเลยนะอย่าให้มีอีก เพราะพี่ไม่ชอบ!” คนหน้ามึนเอ่ยต่อ

“ฉันเกลียดคุณ ฉันจะไม่มีวันอยู่กับคนใจร้ายอย่างคุณเด็ดขาด!ได้ยินไหม! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ไอ้คนบ้า! ฮือๆๆ”

“พี่ก็บอกแล้วไง ว่านั่นเป็นสิ่งสุดท้ายในชีวิตที่พี่จะทำ มิกิจะให้พี่ทำอะไรพี่ก็ยอม แต่ได้โปรด...อภัยให้ผู้ชายนิสัยไม่ดี ที่ทำเรื่องโง่ๆ เลวๆ กับผู้หญิงที่ตัวเองตกหลุมรักจะได้ไหม” ออร์แลนโด้เงยหน้าขึ้นมองสบตากับสาวเจ้าเพื่อเหนี่ยวรั้งให้เธออภัยในสิ่งที่ได้ทำลงไป

“คุณบอกว่า...ตกหลุมรักฉันอย่างนั้นเหรอ?” แพรณาราหยุดร้องไห้ไปชั่วขณะ ก่อนจะย้ำประโยคก่อนหน้าของอีกฝ่าย

“ใช่พี่ตกหลุมรักมิกิ ตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นมิกิเดินเข้ามาในคลับคืนก่อน” ออร์แลนโด้ยอมรับและจำนนต่อสิ่งที่ตัวเองกำลังเป็นอย่างหมดท่า! ‘ใช่อาการที่เขาเป็น! คืออาการของคนที่ตกหลุมรัก เขาเข้าไปเสิร์ชหาข้อมูลในเน็ตมา พระเจ้า! นี่เขาทำตัวยิ่งกว่าแพททริกสันพี่ชายของเขาซะอีก เฮ้อ...สุดท้ายก็ต้องมาลงเอยแบบเดียวกันจนได้!’

“ไม่จริง! คุณดูถูกฉัน! คุณเลวมากที่คิดว่าฉันเป็นหญิงขายตัว! คุณคิดว่าผู้หญิงจะเหมือนกันหมดทุกคนเลยเหรอไง คำว่าให้เกียรติเคยมีบ้างไหมในชีวิตของคุณน่ะ” แพรณาราสวนกลับทันใด ตอนนี้เธอไม่กลัวเขาอีกต่อไป ยิ่งพูดก็ยิ่งของขึ้น เมื่อย้อนนึกไปถึงครั้งแรกที่เจอกัน

“โอเคๆ เรื่องนั้นช่วยลืมมันไปได้ไหม พี่ขอโทษ...พี่ใช้ชีวิตแบบนั้น มาก่อนที่จะเจอมิกิ ส่วนใหญ่พวกดารานางแบบจะเสนอตัวผ่านทางคนของพี่ตลอด พี่ไม่เคยจะถามชื่อพวกเธอ ไม่ดินเนอร์ ไม่เดต ไม่เคยร้องเพลงจีบไม่เคยพาไปไหนด้วยแม้แต่ครั้งเดียว ไม่เคยหลับนอนร่วมเตียง ไม่เคยกอดหรือจูบ แค่มีเซ็กซ์แล้วก็จบ พี่ไม่เคยเอาตัวไปผูกมัดหรือให้ความหวังกับใคร แต่พอเจอมิกิวันนั้น…ทุกๆ อย่างในชีวิตพี่เปลี่ยนไปหมดเลย โดยที่พี่แทบจะไม่รู้สึกตัวด้วยซ้ำ ว่าตัวเองทำอะไรอยู่ ได้โปรด...ให้โอกาสพี่ได้ไหม พี่สัญญาว่าจะไม่ทำแบบเมื่อคืนอีก!” ออร์แลนโด้จ้องมองเข้าไปในดวงตาของสาวเจ้า เพื่อบ่งบอกว่าทุกคำพูดของเขามาจากใจ

“...” แพรณาราฟังคำสารภาพรักของคนตรงหน้าก็ถึงกับไปไม่ถูก

“ให้โอกาสพี่แก้ตัวนะมิกิ พี่สัญญาว่าจะเป็นสามีที่ดี” ออร์แลนโด้เอ่ยขอโอกาสและจบด้วยการขอเป็นสามี! ตามสเต็ปที่เจอในสูตรการง้อบนโลกโซเชียล!

“เอ่อ...” แพรณาราอึกอัก อะไรบางอย่างทำให้เธอลังเลขึ้นมา ‘พระเจ้า! เขาทำร้ายเธอนะมิกิ!’ เสียงหนึ่งในใจดังท้วงขึ้นมาเพื่อเหนี่ยวรั้งใจที่กำลังจะเอนเอียงไปเพราะ...อสูรร้ายตรงหน้า

“ได้โปรดคนดี...” ออร์แลนโด้อ้อนวอนต่อด้วยสีหน้าเศร้าๆ

“ได้! ฉันจะให้โอกาสคุณ แต่ฉันจะยังไม่ให้อภัยคุณที่ทำร้ายฉันเมื่อคืน อ้อ! อีกอย่างเรายังไม่ใช่สามีภรรยากันสักหน่อย เพราะฉะนั้นห้ามเรียกแบบนี้อีก ห้ามมีเซ็กซ์...”

“โอ้พระเจ้า! มันไม่ใช่เซ็กซ์มิกิ มันคือการร่วมรักต่างหากค่ะเบบี๋” ออร์แลนโด้ทนไม่ไหว ตัดพ้อสาวตรงหน้า ‘เขารับไม่ได้เลย ให้ตายสิ เธอกล้าเรียกว่ามันเซ็กซ์ได้ยังไงกัน’

“เหรอคะ? แต่ที่ฉันรู้คือเมื่อคืนคุณขืนใจฉัน หรือเรียกง่ายๆ ก็คือข่มขืน!” แพรณาราตอบกลับจนอีกฝ่ายหน้าเหวอขึ้นมาทันใด

“พี่ขอโทษแล้วไงคะคนดี มิกิอยากให้พี่ทำอะไรอีก บอกมาได้เลยค่ะ” คนมีความผิดเปลี่ยนเรื่องอย่างไว เพราะเขารู้สึกไม่ดีที่เธอเอ่ยคำว่า ข่มขืน ออกมาด้วยแววตาเจ็บช้ำ และเขาก็เสียใจที่ทำร้ายเธอไปเมื่อคืน

“เราจะทดลองคบกันหนึ่งเดือน ถ้าฉันคิดว่าคุณไม่ดีพอสำหรับฉัน เราก็ต่างคนเดินตามทางของตัวเอง เราจะจากกันด้วยดี คุณตกลงไหม?” แพรณาราเอ่ยสิ่งที่เธอคิดไว้ เพราะถ้าวันหนึ่งเขาเกิดทำร้ายเธอขึ้นมาอีกครั้ง เธอจะได้เดินออกไปจากชีวิตของเขาทันที โดยที่เขาจะยังไม่ทันได้เอ่ยคำว่า...ขอโทษหรือขอโอกาสแก้ตัวอีก

“ได้สิ! แค่หนึ่งเดือนเอง เหมือนทดลองงาน” ออร์แลนโด้ยิ้มรับอย่างฝืนใจ ขณะเดียวกัน...ก็แอบวางแผนเอาไว้ว่าถ้าหากวันนี้เขาง้อให้เธอยอมใจอ่อนไม่ได้ ก็ยังมีไม้เด็ดที่เก็บเอาไว้อีกไม้หนึ่งเช่นกัน

“ดีค่ะ งั้นเริ่มตอนนี้เลย กรุณาออกไปจากตัวของฉัน แล้วก็เลิกกอดซะที ฉันหายใจไม่ออก อ่อ! อีกอย่าง ฉันจะไปห้องน้ำค่ะคุณอลัน” แพรณาราสะบัดตัวออก เพื่อที่จะลงจากเตียง

“มาค่ะ เดี๋ยวพี่พาไปส่ง” คนมีความผิดบอกเสร็จก็อุ้มสาวเจ้ามาส่งถึงห้องน้ำ ท่ามกลางเสียงคัดค้านและใบหน้าที่บูดบึ้ง

“ขอบคุณนะคะ ที่พามาส่ง” แพรณาราประชดทันทีที่อีกฝ่ายปล่อยเธอลง

“ไม่เป็นไรค่ะ ผัวเต็มใจ” ออร์แลนโด้ส่งยิ้มหวานไปให้

“นี่คุณ! ฉันบอกแล้วไงว่าเรายังไม่ใช่...”

“โอเคๆ ไม่เรียกแบบนี้ก็ได้ แต่มันชินแล้วนี่คะ ก็เลยมีเผลอกันบ้าง แล้วไม่ต้องมาย้ำกับพี่บ่อยๆ ก็ได้ ว่าเราไม่ใช่สามีภรรยากัน ทั้งๆ ที่เราก้าวผ่านคำว่าใช่เสียยิ่งกว่าใช่ มาตั้งหลายครั้ง หลายรอบ หลายท่า หลายที่แล้วด้วย” ออร์แลนโด้บอกเสร็จก็มองค้อนอย่างงอนๆ แล้วสะบัดหน้าหันไปทางอื่น

คนที่กำลังจะส่งเสียงกรี๊ดถึงกับอึ้งและมึนงง กับท่าทางของผู้ชายที่ตัวใหญ่อย่างกับยักษ์ตรงหน้า

“นี่คุณเป็นบ้าอะไรเนี่ย!” แพรณาราเอ่ยถามอย่างงง ๆ นี่เธอคิดถูกหรือเปล่า ที่ให้โอกาสคนบ้า

“ก็เป็นผู้ชายคนหนึ่ง...ที่มิกิได้แล้วอยากจะทิ้งไงคะ” ออร์แลนโด้หันกลับมาตอบ ก่อนสะบัดหน้าหนีไปทางเดิมอีกครั้ง

“ฮะ! อะ...อะไรนะ” แพรณารายกมือกุมขมับ รู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันทีทันใด ‘ตกลงนี่เธอเสียตัวให้เขา หรือว่าเขาเสียตัวให้เธอ อ๊ะ! หรือว่าเธอจะเสียตัวให้คนบ้า!’

“ก็พี่บอกมิกิแล้ว ว่าให้เรียกอะไร...ถ้ามิกิไม่อยากจะเรียกผัวขา สามีขา ก็ให้เรียกว่าพี่อลัน ไม่ใช่เรียกคุณๆ แบบนี้ พี่เสียใจนะรู้ไหม!”

ชายหนุ่มบอกเสร็จก็ทำหน้าเศร้าๆ พร้อมกับมองสาวเจ้าอย่างตัดพ้อ ราวกับนางเอกที่เล่นบทเศร้าเรียกน้ำตาและคะแนนสงสาร

แพรณารามองแล้วถึงกับกลอกตาอย่างเหลือเชื่อ! “ก็ได้ๆ ต่อไปนี้จะเรียกว่าพี่อลันเหมือนเดิม แล้วก็เลิกดราม่าซะทีเถอะ มันดูยังไงๆ ก็ไม่รู้”

ด้าน...คนหน้าด้านที่เล่นบทดราม่า ได้ฟังแล้วถึงกับยิ้มกว้างขึ้นมาอย่างอารมณ์ดี ผิดกับเมื่อครู่ลิบลับ “ดีค่ะ เดี๋ยวผัว เอ๊ย! พี่ จะไปหาอะไรมาให้มิกิทาน รอแป๊บหนึ่งนะคะ”

“เอ่อ...ค่ะ” แพรณาราตอบ พลางมองตามคนที่เดินผิวปากออกจากห้องไปอย่างอารมณ์ดีด้วยความงุนงง

“ผู้ชายแบบนี้ก็มีด้วย น่ากลัวจริงๆ” หญิงสาวบ่นพึมพำก่อนจะเดินไปทำธุระส่วนตัวและอาบชำระร่างกายให้สดชื่น