9

ออร์แลนโด้เดินออกไปสั่งลูกน้องให้เตรียมอาหารสำหรับเขาและเธอ ก่อนจะเดินกลับเข้ามาในห้องพิเศษขนาดใหญ่ ที่เหมือนกับห้องพักในโรงแรมหรู สำหรับคนไข้วีไอพี

เขานั่งรอสาวเจ้าทำธุระส่วนตัวอยู่นาน จนอาหารมาพร้อมอยู่บนโต๊ะทานข้าวจนครบแล้ว แต่เธอก็ยังเงียบไม่ยอมออกจากห้องน้ำมาสักที เขาจึงทนไม่ไหวกลัวว่าเธอจะเป็นลมหรือเกิดอุบัติเหตุในห้องน้ำ จึงลุกเดินรีบเคาะประตูถามร้อนใจ

ก๊อกๆ

“มิกิคะ! มิกิ!”

“...” ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ ทำให้คนที่เคาะประตูเริ่มใจสั่นขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เขารีบล้วงพวงกุญแจในเป๋ากางเกง หยิบแท่งเหล็กบางๆ ชิ้นเล็กออกมา แล้วรีบสะเดาะกุญแจห้องน้ำเข้าไปอย่างไม่รอช้า

ทันทีที่เปิดประตูเข้าไป ออร์แลนโด้ถึงกับตกใจที่เห็นแพรณาราร้องไห้ตัวสั่นอยู่ตรงมุมห้องน้ำ เนื้อตัวเปลือยเปล่าไม่ได้ใส่เสื้อผ้า เขาเดาว่าเธอคงกำลังจะอาบน้ำ แต่กลับมาเห็นสิ่งที่เขากระทำต่อเธอเมื่อคืนเข้าเสียก่อน พระเจ้า! เขาอยากฆ่าตัวเองนัก

แพรณาราเข้ามาในห้องน้ำเตรียมตัวจะอาบน้ำ ถอดเสื้อผ้าออกแล้วเดินผ่านกระจกตรงที่กั้นอาบน้ำ แต่ก็ต้องหยุดชะงักอยู่กับที่เหมือนคนโดนสาป เนื้อตัวของเธอเต็มไปด้วยรอยช้ำเป็นจ้ำๆ แล้วก็รอยฟันจางๆ ไปทั่วทั้งตัว ข้อมือเธอก็แดงช้ำทั้งสองข้าง ใช่! เมื่อคืนเขาใส่กุญแจมือเธอไว้นี่

แล้วภาพเมื่อคืนก็แล่นเข้ามาในม่านตาอีกครั้ง แพรณาราทรุดลงกับพื้นอย่างหมดแรง ดวงตากลมโตสั่นไหวขณะมองร่องรอยของคนป่าเถื่อนที่ฝากเอาไว้บนตัว แบบนี้เธอยังจะอยู่กับเขาได้อีกเหรอ? ดูสิ่งที่เขาทำกับเธอสิ!

หยดน้ำตาไหลบ่าออกมาจากดวงตาคู่สวยอย่างห้ามไม่อยู่ เธอจมอยู่ในห้วงความคิดของตัวเอง จนไม่ได้ยินแม้กระทั่งเสียงเรียกของออร์แลนโด้และเสียงเปิดประตูเข้ามา

“พระเจ้า! มิกิ!” ออร์แลนโด้หัวใจกระตุกวูบทันใด

“...” แพรณาราน้ำตาไหลบ่ากว่าเดิมเมื่อได้ยินเสียงเรียกของอีกฝ่าย

“ชู่ว์ๆ ไม่ร้องนะคะคนดี พี่ขอโทษค่ะ พี่จะไม่ทำกับมิกิแบบนี้อีก พี่ให้สัญญา” เขารีบดึงสาวเจ้าเข้ามาซบที่อกแกร่งของตนอย่างไม่รอช้า

“ออกไป! ฉันจะอาบน้ำ” แพรณาราเอ่ยเสียงกร้าวและดัน อีกฝ่ายให้ออกห่าง

“เดี๋ยวพี่อาบให้ค่ะ” ออร์แลนโด้รีบเสนอตัว

“ไม่ต้อง! จะอาบเอง” เธอปฏิเสธเสียงเย็น

“ไม่เอา พี่จะอาบน้ำกับมิกิด้วย อาหารพร้อมแล้วนะ เราอาบด้วยกันนั่นแหละจะได้เสร็จเร็วๆ มาค่ะ” ออร์แลนโด้ตีมึนไม่สนใจสายตาและสีหน้าของคนที่แสดงออกว่าเกลียดเขาขนาดไหนตอนนี้

ชายหนุ่มรีบช้อนอุ้มร่างบางที่เปลือยเปล่าขึ้น แล้วเดินไปที่อ่างอาบน้ำขนาดใหญ่ และค่อยๆ วางเธอลงในอ่างอย่างเบามือ ก่อนจะหันไปเปิดน้ำอุ่นลงในอ่างอาบน้ำ จากนั้นก็รีบถอดเสื้อผ้าตามลงไปอย่างไม่สนใจเสียงร้องห้ามของคนที่นั่งกอดอกอยู่

แพรณาราพยายามใช้มือปิดบังส่วนต่างๆ ของร่างกาย เพราะเพิ่งจะนึกได้ว่าตัวเองกำลังโป๊! จากความโกรธเปลี่ยนเป็นความเขินอาย แถมสายตาของเธอก็ดันเหลือบไปเห็นบางอย่างของคนหน้ามึนเข้า

“กลัวพี่หรือว่าอายพี่ครับคนดี” ออร์แลนโด้เอ่ยถามพลางถูสบู่ให้

“ทั้งสองอย่าง แล้วก็เกลียดเพิ่มอีกอย่างด้วย” แพรณาราเอ่ยขณะที่น้ำตาไหลออกมาอีกครั้งอย่างกลั้นไม่อยู่

“พี่ขอโทษค่ะ จะให้พี่ไถ่โทษยังไงก็ได้ ถ้ามันจะทำให้มิกิหายโกรธพี่ขึ้นมาบ้าง” ออร์แลนโด้รีบบอก เพราะตอนนี้เขากลัวเธอจะเปลี่ยนใจ ไม่ยอมให้โอกาสเขาเหมือนที่ได้เคยรับปากไปเมื่อก่อนหน้า

“จะทำให้ทุกอย่างใช่ไหมคะ” เธอเอ่ยถามกลับทันที

“ใช่ค่ะ เว้นแต่เรื่องที่มิกิจะไปจากพี่ นอกนั้นได้ทุกอย่าง” ชายหนุ่มตอบอย่างหวั่นๆ พลางรู้สึกเสียวสันหลังขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เมื่อเห็นท่าทางเย็นชาของสาวเจ้า

“ถ้างั้นก็อย่าลืมที่รับปากนะคะ มิกิขอเวลาคิดก่อนว่าอยากจะให้พี่อลันทำอะไร...ตอนนี้เรารีบอาบน้ำเถอะค่ะ มิกิหิวข้าวแล้ว” หญิงสาวเอ่ยเสียงเย็นจนออร์แลนโด้เริ่มรู้สึกถึงพลังงานบางอย่าง เหมือนที่ครั้งหนึ่งพ่อของเขาเคยบอกว่าแม่ของเขามีพลังงานบางอย่างที่ทำให้พ่อต้องยอมทุกๆ ครั้ง ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตาม ตอนนี้เขาวอนขอต่อพระผู้เป็นเจ้า อย่าให้เป็นพลังงานตัวเดียวกันเลย สาธุ เอ๊ย! อาเมน...

ยี่สิบนาทีต่อมา...

หลังจากอาบน้ำเสร็จ แพรณาราก็หันกลับมาและกำลังจะลุกขึ้นไปหยิบผ้าเช็ดตัว แต่ออร์แลนโด้ก็หวังดี รีบลุกขึ้นไปหยิบมาให้ แต่ก็ดันลืมไปว่าส่วนนั้นของตนกำลังตื่นตัวอย่างเต็มที่ แถมประกาศศักดาด้วยการผงกหัว หงึกหงักทักทายสาวสวยตรงหน้าอย่างท้าทาย

พอออร์แลนโด้หันกลับมาก็เห็นสาวเจ้ากำลังจ้องมองอลันน้อยของเขาอย่างตาค้าง และทุกอย่างก็เป็นไปตามที่คาดการณ์เอาไว้ว่าเขาจะต้องโดน

เพียะ!

เสียงฝ่ามือเรียวเล็กกระทบหนังหน้าด้านๆ ดังก้องไปทั้งห้องน้ำ ใบหน้าหล่อเหลาหันไปตามแรงตบที่เหวี่ยงมาอย่างสุดแรงทันใด

“คุณมันเลว! ทั้งคุณและตรงนั้นของคุณ!” แพรณาราใบหน้าแดงก่ำ ‘พระเจ้า! มันดิ้นได้อย่างกับผีหลอกแน่ะ แถมยังโบกส่ายไปมางึกๆ ราวกับแขนเด็ก...ที่กำลังโบกทักทายคนรู้จักยังไงยังงั้น!’

คนถูกตบหน้าชา ยืนนิ่งอยู่กับที่อย่างไม่เข้าใจ

‘เขาทำผิดอะไรวะ แค่ลูกชายบิดขี้เกียจตอนเช้านิดหน่อยเท่านั้น! เขาก็ถูกตบ! แถมยังด่าว่าเลวทั้งคู่อีก โอ้พระเจ้า! นี่เธอคงไม่ตบเขาทุกครั้งที่แข็งหรอกนะ ถ้างั้นชีวิตนี้เขาคงไม่ได้ใช้งานมันอีกแน่ๆ’ พอคิดมาถึงตรงนี้ ขอบตาของออร์แลนโด้ก็ร้อนผ่าวขึ้นมาทันทีทันใด

คนที่วิ่งหน้าตื่นออกจากห้องน้ำมา รีบตรงไปเปลี่ยนเสื้อผ้า จากนั้น ก็ออกมานั่งรอที่โต๊ะอาหารด้านนอก เธอรออยู่เกือบสิบห้านาที ก็แปลกใจที่อีกฝ่ายยังไม่ออกมาสักที ‘หรือว่าอีตาบ้านั่นจะโกรธที่โดนเราตบเมื่อกี้นะ’

แพรณาราเดินกลับไปที่ห้องน้ำตรงจุดเกิดเหตุ และทันทีที่เปิดประตูเข้าไปสาวเจ้าก็ช็อกจนเกือบจะลืมหายใจ!

“พระเจ้า! นี่คุณมานั่งอยู่มืดๆ แบบนี้ได้ไง รู้ไหมฉันเกือบหัวใจวายแน่ะ!!” เธอต่อว่าพลางยกมือขึ้นมาลูบที่หน้าอกเบาๆ เพื่อเรียกขวัญ ‘บ้าจริง! นี่ถ้าไม่เห็นรอยสักบนเขาตัว ป่านนี้เธอคงจะวิ่งป่าราบไปแล้วแน่ๆ’

“พี่รอเสื้อผ้าอยู่ค่ะ พีเคกำลังเอาขึ้นมาให้ แล้วที่พี่ปิดไฟ...ก็เพราะกลัวว่ามิกิจะเข้ามาเห็นอะไรๆ ของพี่แล้วไม่สบายใจอีก บอกตรงๆ แก้มของพี่ยังชาไม่หายเลย...แถมมังกรของพี่ มันก็เสียใจมากๆ ด้วยค่ะ” ออร์แลนโด้ทำเสียงเศร้าตัดพ้อต่อว่าอย่างน้อยใจ โดยไม่ยอมหันมามองคนที่ยืนอยู่ข้างหลัง

“มิกิขอโทษแล้วกัน ก็มันตกใจนี่นา แล้วมังกรของพี่นี่...อะไรเหรอคะ?” แพรณาราขอโทษที่เมื่อครู่เผลอตบหน้าอีกฝ่ายไปแบบไม่ลังเล พอได้ยินน้ำเสียงเศร้าๆ ก็รู้สึกผิดขึ้นมานิดๆ

“ก็มังกรยักษ์ของพี่ยังไงคะ” ออร์แลนโด้ที่ทำท่าทางเศร้าๆ หันมาตอบด้วยน้ำเสียงสดใสทันใด

“มังกรยักษ์!” แพรณาราทวนอีกครั้งพลางมองหามังกรยักษ์ที่ว่า

“ใช่ค่ะ! มังกรยักษ์ของพี่” เขาพยักหน้ารับอย่างดีใจราวกับจั่วได้ไพ่ สเตรทฟลัช

สีหน้าและท่าทางของคนตรงหน้า ทำให้แพรณาราเริ่มจะเดาออกว่ามังกรยักษ์ที่ว่าคืออะไร จึงเอ่ยถามและส่งยิ้มกวนๆ ไปให้อีกฝ่ายอย่างรู้สึกหมั่นไส้ “มังกรโกโมโดน่ะเหรอคะ?”

“พระเจ้า! ไม่ใช่ค่ะ ไม่เหมือนกัน!” ออร์แลนโด้รีบปฏิเสธก่อนจะส่งค้อนวงใหญ่ไปให้คนที่ยืนยิ้มชอบใจอยู่ใกล้ๆ

“ทำไมจะไม่เหมือนกันล่ะคะ มังกรเหมือนกัน ตัวนั้นก็น่าจะตระกูลโกโมโด! หรือไม่ก็อาจจะเป็นญาติกันแน่ๆ เลยค่ะ” แพรณาราบอกพร้อมกับ ชี้ไปที่มังกรตัวนั้นผ่านความสลัว จนเจ้าของมังกรถึงกับทำหน้าเหวอ

“มีใครเคยบอกไหม? ว่ามิกิเป็นผู้หญิงที่ร้ายกาจมากๆ” เขารีบยกมือขึ้นปิดมังกรโกโมโด เอ๊ย! มังกรยักษ์ ของตัวเองแทบไม่ทัน

“ไม่มีค่ะ มีแต่คนชมว่าน่ารัก ตกลงจะไปกินข้าวไหมคะ เมื่อกี้มิกิเห็นเสื้อผ้าวางอยู่ที่อีกห้องน่ะค่ะ แต่ถ้าพี่อลันอยากจะนั่งอยู่ข้างในนี้ต่อกับมังกรโกโมโด เอ๊ย! มังกรยักษ์ก็ตามใจนะคะ ไม่ว่ากัน!”

หญิงสาวเชือดเฉือนทิ้งท้าย ก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากห้องไปที่โต๊ะทานข้าวอย่างไม่สนใจหัวอกของพ่อมังกรยักษ์เลยแม้แต่น้อย

ออร์แลนโด้รีบเดินไปเปลี่ยนเสื้อที่ห้องข้างๆ ด้วยสีหน้าบูดบึ้ง พอเสร็จก็ออกมานั่งที่โต๊ะทานข้าวซึ่งมีสาวเจ้านั่งรออยู่ก่อน เขานั่งลงเงียบๆ แล้วเอามือกอดอกเอาไว้ ก่อนจะทำเป็นมองเมินไปที่อื่น

แพรณาราหันมามองการกระทำที่ดูราวกับเด็กมีปัญหา ประท้วงพ่อแม่เวลาที่ไม่ได้ดั่งใจอย่างรู้สึกมึนงง

“เป็นอะไรคะ ไม่หิวเหรอ?”

“มิกิลืมอะไรหรือเปล่าคะ” เขาถามก่อนจะส่งค้อนให้สาวตรงหน้าที่ทำท่าทางไม่รู้เรื่องรู้ราวอย่างขุ่นเคือง

“อะไรคะ ที่มิกิลืม” เธอถามอย่างสงสัย

“ก็ที่นั่งประจำของมิกิคือตรงนี้ไงคะ” เขาบอกพลางชี้ที่ตักของตัวเอง

“โอ๊ย! อยากจะบ้าตาย!” แพรณารากลอกตาอย่างเซ็งๆ กับความเรื่องมากและเอาแต่ใจของผู้ชายตรงหน้า ‘นี่เธอนั่งไปแค่ครั้งเดียวเอง! มันกลายเป็นที่ประจำของเธอไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน แล้วดูอีตาบ้านี่ทำหน้าเข้า อยากจะบ้าตายจริงๆ นี่มันเป็นเวรกรรมอะไรของเธอกันเนี่ย’

“มิกิจะลุกมานั่งเอง หรือจะให้พี่ไปอุ้มมาดีคะ” เขาถามเสียงใสพร้อมกับส่งสายตาแพรวพราวไปให้สาวเจ้าที่นั่งถือช้อนซุปค้าง และกะพริบตาปริบๆ ราวกับไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

“ฉันจะนั่งทานตรงนี้ค่ะ!” เธอบอกชัดถ้อยชัดคำบ่งบอกว่าจะไม่ยอมทำตามที่อีกฝ่ายขอ

“ได้โปรด...” คนหน้ามึนยังคงไม่ละความพยายาม

“ไม่นั่งเด็ดขาด! คุณจะไม่ทานก็ตามใจนะ ฉันหิวแล้ว” แพรณาราบอกเสร็จก็ตักซุปครีมเห็ดทานอย่างไม่สนใจ ‘ผู้ชายอะไรตัวโตอย่างกับยักษ์วัดแจ้ง แต่ทำตัวอย่างกับเด็กสามขวบ ไม่กินก็ช่างสิท้องไม่ได้ติดกันสักหน่อย!’

ด้านยักษ์วัดแจ้ง ที่นั่งมองดูสาวเจ้าทานข้าวต่ออย่างก็รู้สึกรับไม่ได้ ไม่เคยมีใครขัดใจเขาแบบนี้มาก่อน มันรู้สึกเจ็บจี๊ดตรงหัวใจอย่างบอกไม่ถูก!

ออร์แลนโด้ลุกขึ้นแล้วเดินไปนอนบนเตียงคนไข้พร้อมกับหันหลังให้อย่างงอนๆ

“สวัสดีครับคุณมิกิ ทานข้าวอยู่เหรอครับ แล้วบอสไป…” อันโตนีโอ้ที่เพิ่งเข้ามา แล้วเห็นแต่แพรณารานั่งทานข้าวอยู่จึงเอ่ยทักทาย ไม่วายถามหาเจ้านายของตัว ขณะที่กวาดตามองสำรวจก็ตกใจที่เห็นผู้เป็นนายนอนอยู่บนเตียงคนไข้ จึงรีบเดินเข้าไปหาอย่างร้อนใจ

“บอส! บอสเป็นอะไรครับ แล้วขึ้นไปนอนบนเตียงคนไข้ทำไม?” อันโตนีโอ้ตรงไปเขย่าแขนเรียกคนที่นอนหันหลังให้อย่างเป็นห่วง

“อย่ามายุ่งกับกู! จะไปไหนก็ไป!” ออร์แลนโด้กลอกตาอย่างเซ็งๆ ก่อนจะตะคอกใส่มือขวาคนสนิทที่มายุ่งวุ่นวาย ‘รำคาญไอ้นี่ฉิบ! ไอ้คนที่อยากให้สนใจ ก็นั่งกินข้าวสบายใจเฉิบ ส่วนไอ้คนที่ไม่รู้เรื่องอะไร ก็ถามบ้าๆ’

“ไม่ต้องไปยุ่งกับเขาหรอกค่ะ คุณพีเคมาทานข้าวกับมิกิดีกว่ามีกับข้าวเยอะแยะเลย ทานคนเดียวแบบนี้เสียดายแย่ มาค่ะกำลังอุ่นๆ”

‘อีมังกรยักษ์นี่ เอาแต่ใจตัวเองสุดๆ เลย คนบ้าอะไร งอนได้ไร้สาระจริงๆ!’ แพรณารากลอกตาอย่างเพลียๆ

อันโตนีโอ้ถึงกับอึ้งจนไปไม่ถูก ที่เจอผู้เป็นนายในโหมดนี้ จึงรีบเดินกลับไปหาแพรณารา และนั่งลงตรงเก้าอี้ถัดไปอีกสองตัว ไม่กล้านั่งใกล้อีกฝ่ายเพราะกลัวผู้เป็นนายจะไม่พอใจ เดี๋ยวจะซวยแบบไม่รู้ตัวเข้าอีก!

“เอ่อคุณมิกิครับ บอสเป็นอะไรเหรอครับ ทำไมถึงได้…” คนมาใหม่กระซิบถาม แล้วบุ้ยปากไปทางคนที่นอนหันหลังให้อยู่บนเตียง

“อ๋อ! สงสัยจะวัยทองมั้งคะ เลยทำตัวอย่างกับเด็กมีปัญหา น่าเบื่อนะคะ” เธอตอบเสียงดัง ราวกับต้องการให้เด็กมีปัญหาที่นอนอยู่บนเตียงได้ยิน และก็เป็นไปตามคาด เด็กมีตัณหา เอ๊ย! เด็กมีปัญหาหันหน้ากลับมาตอบโต้ทันควัน

“วัยทองอะไร เพิ่งจะสามสิบต้นๆ แล้วพี่ก็ไม่ใช่เด็กสักหน่อย มิกิก็รู้ว่าพี่ใหญ่ แล้วก็โตขนาดไหน!” ออร์แลนโด้เอ่ยเสร็จก็สะบัดหน้าใส่ แล้วหันกลับทางเดิม

“ไม่จริง!” อันโตนีโอ้อุทานออกมาเสียงเบาหวิวอย่างไม่เชื่อหู เมื่อเห็นเจ้าชายน้ำแข็งผู้เย็นชา! กำลังเปลี่ยนเป็นเจ้าชายขี้งอน แถมยังพูดจาทะลึ่งๆ อีก ‘พระเจ้า! รับใช้มาเกือบสิบปี เพิ่งจะเคยเห็นมุมนี้ ไม่ได้ๆ เรื่องนี้ต้องขยายในไลน์กลุ่มมือขวา เก็บเอาไว้คนเดียวไม่ได้จริงๆ แน่นอกตายแน่ๆ เลยกู!’

มือขวาคนสนิทจ้องมองเหตุการณ์ตรงหน้าต่ออย่างไม่กะพริบตา เหมือนกับว่ากำลังเกาะขอบเวทีมวยโลกคู่ชิงแชมป์!

“ฉันจะทนคุณไม่ไหวแล้วนะ ไอ้คนบ้ากาม!” แพรณาราสติแตกทันใด

ออร์แลนโด้ใบหน้าแดงก่ำ รีบลุกจากเตียงมาหยุดใกล้ๆ กับโต๊ะที่แพรณารากับอันโตนีโอ้นั่งทานข้าวอยู่ ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงตึงๆ “ไม่ได้เป็นคนบ้ากาม! ก็แค่ความต้องการมากกว่าปกติเท่านั้น จะมาโทษพี่คนเดียวได้ยังไง ที่เป็นแบบนี้ก็ตั้งแต่เจอกับมิกินั่นแหละ ถ้ายังไม่รู้ ก็รู้ไว้ซะ!” คนที่ความต้องการมากกว่าปกติ เอ่ยเสร็จก็สะบัดหน้าเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้แพรณารากับอันโตนีโอ้หันมองหน้ากันอย่างมึนๆ งงๆ

“คุณมิกิทานข้าวต่อเถอะครับ เมื่อกี้ก่อนมาผมเจอ คุณหมอที่หน้าห้อง ท่านบอกว่าอีกเดี๋ยวจะเข้ามาตรวจอาการของคุณมิกิครับ” อันโตนีโอ้บอกเสร็จก็รีบเดินตามผู้เป็นนายไปอย่างรู้สึกเป็นห่วง

แพรณารามองตามก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างเพลียๆ ‘เรื่องทั้งหมดนี้! เกิดเพราะเธอไม่ยอมไปนั่งตักของเขาเนี่ยนะ คนอะไรเอาแต่ใจตัวเองชะมัดเลย!’ เธอส่ายหน้าอย่างเอือมระอา ก่อนจะหันมาลงมือทานข้าวต่อ

อันโตนีโอ้ที่เดินตามออกมาถึงกับตกใจ ที่เห็นเจ้านายนั่งก้มหน้าอยู่ตรงม้านั่งเยื้องๆ กับหน้าห้อง จึงเดินไปหาและนั่งลงข้างๆ

“บอสครับ เป็นอะไรหรือเปล่าครับ?”

“ทำไมวะ แค่มานั่งบนตักกูทานข้าวด้วยกันแค่นี้! กูขอมากไปหรือไง ถึงได้ทำท่ารังเกียจกูขนาดนั้น กูมันเลวมากหรือไงวะ!” ออร์แลนโด้ระบายอย่างน้อยใจ

อันโตนีโอ้ได้ฟังถึงกับอึ้ง มึน งง ที่ร้อยวันพันปีผู้เป็นนายไม่เคยมานั่งปรับทุกข์กับตนแบบนี้ ‘วันนี้เดี๋ยวถ้าหมอตรวจคุณมิกิเสร็จ เขาจะให้คุณหมอตรวจเจ้านายเขาอีกที เผื่อเป็นอะไรไปจะได้แก้ไขกันทัน’

“เอ่อ…คือว่า” คนสนิทอ้ำอึ้งไม่กล้าออกความคิดเห็น เพราะถ้าจะให้ตอบตามความจริงละก็! มีหวังได้กินยำตีนแทนข้าวเช้าแน่ๆ

“แถมตอนที่อาบน้ำให้เสร็จแล้ว ยังตบหน้ากูอีก” ชายหนุ่มระบาย

“ฮะ! คุณมิกิตบหน้าบอสทำไมครับ”

“เอ่อ… ก็ เอ่อ... นี่มึงจะเสือกเรื่องของผัวเมียเขาทำไมเนี่ยฮะ! ไม่เอาละ กูไปกินข้าวดีกว่า!” ออร์แลนโด้บอกเสร็จก็เดินกลับเข้าไปข้างในห้องพักผู้ป่วยวีไอพีทันที ทิ้งให้อันโตนีโอ้นั่งงงเป็นไก่ตาแตกอยู่กับที่

‘ตกลงนี่กูเสือกเหรอวะ? บอสนี่อาการหนักแน่ๆ สงสัยต้องให้คุณหมอตรวจก่อนคุณมิกิละมั้งงานนี้’ มือขวาคนสนิทส่ายหัวอย่างเพลียๆ ก่อนจะรีบตามผู้เป็นนายไป

แพรณาราที่นั่งทานข้าวอยู่ถึงกับตกใจ ที่อยู่ๆ ออร์แลนโด้เปิดประตูพรวดเข้ามาพร้อมกับใบหน้าที่ยิ้มแย้ม ราวเป็นคนละคนกับเมื่อครู่ จนทำให้เธอทำหน้าไม่ถูก

“ขอพี่นั่งด้วยคนสิคะ!” เขาเอ่ยพร้อมกับยิ้มหวานส่งมาให้

“เอ่อ...ชะ เชิญค่ะ” แพรณาราตอบไม่เต็มเสียง

ด้านอันโตนีโอ้ที่เดินตามเข้ามาถึงกับหน้าเหวอ ‘พระเจ้า! นี่เล่นโกรธเอง หายเองเลยเหรอ? สาวเจ้าไม่ง้อไม่เท่าไหร่ นี่ถึงขนาดไปง้อสาวเองโอ๊ย! จะบ้าตาย! นี่เขาอุตส่าห์ตามมาเพราะกลัวว่าเจ้านายจะอารมณ์เสีย แล้วเผลอไปทำเรื่องไม่ดีกับคุณมิกิเข้าอีก แต่ก็ช่างเถอะ แบบนี้ดีกว่าเป็นไหนๆ!’

“เอ่อ คุณพีเคมาทานข้าวด้วยกันสิคะ” หญิงสาวรีบชวนอันโตนีโอ้ เพราะเธอทำตัวไม่ถูกที่ออร์แลนโด้เดี๋ยวผีเข้าผีออกแบบนี้ จึงคิดว่าการมีบุคคลที่สามอยู่ด้วยน่าจะดีกว่า!

“เอ่อ...แบบว่า...” อันโตนีโอ้อึกอัก ไม่รู้ว่าตัวเองควรนั่งร่วมโต๊ะด้วยไหม เพราะใจหนึ่งก็กลัวผู้เป็นนายจะโกรธที่มาขัดจังหวะ (ง้อเมีย)

“ไม่ได้ยินเหรอ? ยืนบื้ออยู่ได้! มิกิอุตส่าห์ชวน!” ออร์แลนโด้ต่อว่า คนสนิท ที่ยังไม่ยอมเข้ามานั่งร่วมวงทานข้าวด้วยกัน ทำให้นางฟ้าของเขา หน้าเสีย

“เอ่อ…ครับๆ” อันโตนีโอ้ลนลานหาที่นั่งแทบไม่ทัน

“คุณพีเค ลองชิมสเต๊กแซลมอนสิคะ” แพรณาราตักใส่จานให้อีกฝ่าย

อันโตนีโอ้ทำตาโตรีบกระซิบบอกสาวตรงหน้า “คุณมิกิตักให้บอสเถอะครับ อย่าฆ่าผมด้วยวิธีนี้เลย ถือว่าเห็นแก่ชายโสดตาดำๆ เถอะครับ”

“เอ่อ! บอสครับ นี่ครับสเต๊กแซลมอน พอดีช่วงนี้หมอสั่งห้ามผมทานปลาน่ะครับ” อันโตนีโอ้รีบตักสเต๊กแซลมอนที่แพรณาราเพิ่งวางลงในจานให้ เปลี่ยนไปวางลงในจานของผู้เป็นนายแทน

“ขอบใจ!” ออร์แลนโด้ตอบสั้นๆ ด้วยสายตาขวางๆ

แพรณาราเห็นท่าทางของอันโตนีโอ้แล้วก็รู้สึกเห็นใจอีกฝ่ายจึงตัดสินใจตักสลัดอกเป็ดให้ออร์แลนโด้บ้าง และทันทีที่สลัดวางลงในจานเท่านั้น คนถ่อย เอ๊ย! คนเถื่อน! ก็ถึงกับยิ้มกว้างออกมา

อันโตนีโอ้ถึงกับถอนหายใจอย่างโล่งอก ‘กูรอดตายแล้วโว้ย!!’