7

ออร์แลนโด้ร้องเพลงจบก็เดินตรงมายังโต๊ะที่นั่ง แต่ทว่า...แพรณารากลับเดินหนีออกจากห้องอาหารไปแบบไม่หันกลับมามองข้างหลังอีกเลย

คนที่กำลังสับสน เดินออกมาจากห้องอาหารแห่งนั้นมาด้วยความรู้สึกอาย ที่ใครๆ ต่างก็จ้องมองเธออย่างสนใจ ‘พระเจ้า! นี่เขากำลังจะภทำอะไร คิดบ้างไหมว่าเธอจะรู้สึกยังไง! หรือว่านี่คือเรื่องสนุกที่คนรวยๆ เขาทำกัน!’

แพรณาราออกมาจนถึงด้านหน้าของตัวเรือ เพราะตั้งรับไม่ทันกับทุกสิ่งที่เกิดขึ้น ทั้งเรื่องที่ออร์แลนโด้ทำดีกับเธอราวกับคนรัก ทั้งๆ ที่มันไม่ใช่เลยสักนิด ไหนจะเรื่องของนางแบบดังที่เจอในห้องน้ำ อีกฝ่ายอาจจะเคยถูกทำแบบนี้มาก่อน เลยเจ็บใจที่เห็นออร์แลนโด้มาทำแบบเดียวกันกับเธอ ก็เลยแสดงอาการหึงหวงและไม่พอใจออกมา

หญิงสาวสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ สองสามครั้งเพื่อตั้งสติ ก่อนจะหันหลังเตรียมเดินกลับเข้าไปข้างใน

“อุ๊ย!” เธอตกใจ เพราะหันมาชนเข้ากับร่างสูงที่ยืนซ้อนอยู่ด้านหลัง และใบหน้าบึ้งๆ ของเขาก็อยู่ห่างจากใบหน้าของเธอไม่ถึงคืบ

“ทำไมถึงเดินหนีออกมา!” ออร์แลนโด้ถามเสียงเย็นพลางจ้องมองหญิงสาวไม่วางตา

แพรณาราขอบตาร้อนผ่าวขึ้นมาทันใด รีบหันหลังให้อีกฝ่ายทันที ‘บ้าจริง! ทำไมน้ำตาต้องไหลออกมาตอนนี้ด้วยนะ’ เธอด่าตัวเองในใจอย่างรู้สึกหงุดหงิด

“ทำไมไม่ตอบ!! แล้วเมื่อกี้คุยโทรศัพท์กับใคร” ออร์แลนโด้ตะโกนใส่คนที่ยืนหันหลังให้อย่างรู้สึกโมโห เขาอุตส่าห์ทำใจกล้าหน้าด้านขึ้นไปร้องเพลงให้เธอ แต่เธอกลับทำหน้าตื่นๆ ไม่ได้ดีใจกับเพลงที่เขาร้องเลยแม้แต่น้อย แถมยังคุยโทรศัพท์กับใครไม่รู้ พอเขาเดินกลับมาที่โต๊ะ เธอก็เดินหนีออกมาข้างนอกห้องอาหาร แล้วแบบนี้มันแปลว่าอะไร? คนที่กำลังเดือดเริ่มจมอยู่ในความคิดของตัวเอง

หญิงสาวยังคงเงียบเช่นเดิม ออร์แลนโด้ทนไม่ไหวกระชากมือถือของเธอมา แล้วก็กดโทร. ออกไปยังเบอร์ที่โทร. เข้ามาล่าสุด เสียงสัญญาณดังขึ้นเพียงสองครั้งปลายสายก็กดรับ!

“อ๊ะ!” แพรณาราพยายามแย่งมือถือของเธอคืน แต่กลับถูกอีกฝ่ายรวบแขนทั้งสองข้างเอาไว้

“นั่นใครรับสาย!” ออร์แลนโด้ถามพลางจ้องมองสาวเจ้าที่น้ำตาไหลอาบแก้มอย่างหงุดหงิดใจ

“แล้วจะพูดกับใครล่ะ” ปลายสายเอ่ยด้วยน้ำเสียงกวนๆ ทำให้ออร์แลนโด้โมโหหนักขึ้นกว่าเดิมเข้าไปอีก เพราะคนที่รับสายเป็นผู้ชาย

“แล้วมึงโทร. มาคุยกับเมียของกูทำไม!” ออร์แลนโด้ถามกลับเสียงดังด้วยสำนวนที่สุดคลาสสิก จนฝ่ายที่รับสายได้ยินแล้วถึงกับสะอึกจนพูดไม่ออก แต่พอคามินกำลังจะตอบกลับแบตมือถือก็ดันหมดไปซะก่อน

แพรณาราที่ได้ยินออร์แลนโด้พูดจาไม่ดีออกไปก็ทนไม่ไหว

“เอามือถือคืนมานะ! ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย! ฮือๆ เอาคืนมา...” หญิงสาวด่าไปร้องไห้ไป พร้อมกับพยายามสะบัดแขนของอีกฝ่ายให้หลุดออก

“อยากได้เหรอ? งั้นบอกมาสิว่าคุยกับใคร บอกมา!” ออร์แลนโด้ถามเสียงดังอย่างไม่พอใจ อารมณ์หึงหวงแล่นขึ้นมาไม่มีปี่มีขลุ่ย

“คุยกับเพื่อน มิกิคุยกับเพื่อนค่ะ ได้โปรด...ปล่อยแขนได้ไหม มิกิเจ็บได้โปรด...” แพรณาราอ้อนวอน

“เพื่อนผู้หญิงหรือผู้ชาย!” ออร์แลนโด้ถามเสียงเย็นจนน่าขนลุก ดวงตาที่แดงก่ำบ่งบอกว่ากำลังข่มอารมณ์อย่างหนัก

“พะ...เพื่อนผู้หญิงค่ะ พี่อลันปล่อยมิกิก่อนได้ไหม ได้โปรด...”

“ตอบผิดแล้วมิกิ!” เขาโมโหหึงจนเลือดขึ้นหน้า เพราะคำตอบเมื่อครู่ทำให้ฟางเส้นสุดท้ายของเขาขาดลงทันทีทันใด!

‘นี่เธอเห็นว่าเขาโง่มากสินะ ดูเหมือนทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาทำให้ มันไม่ได้ทำให้เธอมองเห็นความรู้สึกดีๆ ที่แสดงออกเลย หึ! นี่ขนาดเขาขึ้นไปร้องเพลงบนเวทีจีบเธอ แต่เธอกลับเดินหนีออกมา ให้ตายสิ! น่าอายชะมัด ตั้งแต่เกิดมาเขายังไม่เคยคิดว่าจะทำอะไรแบบนี้เพื่อผู้หญิงคนไหนเลย แต่ดูเธอทำสิ นี่ขนาดเป็นเมียของเขาแล้ว ยังบังอาจโกหกแอบคุยกับผู้ชายคนอื่น แบบนี้เขายอมไม่ได้! วันนี้เธอจะได้รับรู้ว่าโทษของการหักหลังมันเป็นยังไง!’

ออร์แลนโด้ที่กำลังเดือดดาล รวบสาวเจ้าที่น้ำตานองหน้าขึ้นพาดบ่าแล้วเดินตรงไปยังห้องพักส่วนตัวทันที

“กรี๊ดดด ปล่อยนะ! ปล่อยมิกิลงเดี๋ยวนี้ ปล่อย!” แพรณาราร้องเสียงหลงเมื่อถูกคนตัวโตยกขึ้นพาดบ่า แล้วก้าวเร็วๆ ไปที่ไหนสักแห่งหนึ่ง ที่ดูเหมือนจะเป็นทางเฉพาะที่ไม่มีคนเดินผ่านเลยแม้แต่ คนเดียว

กำปั้นน้อยๆ ทุบลงแผ่นหลังกว้างรัวๆ ทั้งคำพูดที่ตัดพ้อและด่าทอต่างๆ นานาไม่สามารถทำให้ออร์แลนโด้เปลี่ยนใจได้ เขาจะทำให้เธอรู้สึกเจ็บ เหมือนที่เขากำลังเจ็บจนแทบบ้าอยู่ในตอนนี้

พอเดินมาถึงประตูบานใหญ่ของห้องนอน ออร์แลนโด้ก็กดรหัสที่หน้าประตูหกหลัก แพรณาราชะงักกำปั้นน้อยๆ ที่ระดมทุบหลังของอีกฝ่ายอย่างตกใจ เมื่อรู้ว่าเขาพาเธอเข้ามาในห้องพักขนาดใหญ่

ออร์แลนโด้โยนหญิงสาวลงบนเตียงขนาดคิงไซส์ พร้อมกับเปิดลิ้นชักที่อยู่ข้างเตียง หยิบกุญแจมือออกมาสองอัน แล้วดึงมือบางมาใส่กุญแจมือเอาไว้ข้างหนึ่งพร้อมกับกดล็อก จากนั้นก็ดึงกุญแจอีกด้านไปกดล็อกกับหัวเตียง คลิก!

“ได้โปรด พี่อลันอย่าทำแบบนี้ มิกิกลัว ฮือๆๆ อย่าทำแบบนี้ ฮือๆ ขอร้องล่ะ...” แพรณาราดิ้นพล่าน อ้อนวอนทั้งน้ำตาพร้อมกับส่ายหน้าไปมาอย่างน่าสงสาร แต่ก็ไม่สามารถทำให้อสูรร้ายเปลี่ยนใจได้

ออร์แลนโด้ยิ้มเหี้ยมที่มุมปาก และจับข้อมือของสาวเจ้าอีกข้างมาใส่กุญแจมือ แล้วกดล็อกกับหัวเตียงอีกฝั่ง จากนั้นก็ลงมือกระชากชุดที่เธอใส่ออกอย่างไม่ไยดี

“ไม่นะ! กรี๊ดดดด ได้โปรด...พี่อลันอย่าทำแบบนี้ ฮือๆๆ ปล่อยมิกินะไอ้คนบ้า ฮือๆๆ” แพรณาราทั้งอ้อนวอน ทั้งต่อว่าที่เขาทำกับเธอ ราวกับว่าโกรธแค้นกันมาเป็นสิบๆ ปี

ออร์แลนโด้ที่ถูกความโกรธครอบงำยังคงเดินหน้าต่ออย่างไม่สนใจ แม้ว่าเสียงร่ำไห้ปานจะขาดใจจะดังขึ้นอย่างไม่ขาดสายก็ตาม เขาใช้มือเกี่ยวแพนตี้สีขาวลายลูกไม้ทิ้ง จากนั้นก็ปลดกางเกงของตัวเองออก

แพรณาราที่กำลังร้องไห้อยู่ถึงกับชะงักและตกใจในขนาดที่อลังการของอีกฝ่าย หญิงสาวดิ้นพล่านรีบขยับร่างเปลือยเปล่าของตัวเองหนีอย่างหวาดกลัว

“ไม่นะ! พี่อลันมิกิกลัว ได้โปรด” เธออ้อนวอนเสียงสั่น

ออร์แลนโด้ขยับตัวไปจับข้อเท้าทั้งสองข้างดึงกลับมา แล้วแยกขาเรียวงามออกจากกัน พร้อมทั้งยกสะโพกของสาวเจ้าให้ลอยขึ้นได้ระดับกับหน้าขา จากนั้นก็จับความเป็นชายที่แข็งขืนกดลงไปยังร่องกลีบของดอกไม้งามที่อวบอูม สีแดงอมชมพู แล้วออกแรงดันเข้าไปในกายของหญิงสาวครั้งเดียวจนสุดลำ!

“อ๊ะ! ไม่นะ...กรี๊ดดดด” แพรณารากรีดร้องน้ำตาไหลพราก เพราะขนาดที่ไม่ธรรมดาทำให้เจ็บปวดจนแทบจะปริแตกออกเป็นเสี่ยงๆ เธอทนรับความดุดันและเอาแต่ใจของอีกฝ่ายไม่ไหว มันไม่เหมือนครั้งแรกที่เขาอ่อนโยน ต่อเธอ

ชายหนุ่มรับรู้ถึงแรงบีบรัดที่ตัวเขาเองก็เจ็บจนแทบจะทนไม่ไหว แต่เขาจะไม่มีทางใจอ่อนกับเธอเด็ดขาด นี่คือสิ่งที่เธอสมควรจะได้รับมัน เขาจะไม่ปรานีเธออีกต่อไป

คนที่โมโหจนหลงลืมสิ้นทุกสิ่งทุกอย่างยังคงกระทำการป่าเถื่อนต่อ!

“ฮือๆๆ ปล่อยนะ มิกิเจ็บ ฮือๆๆ” แพรณาราอ้อนวอนทั้งน้ำตานองหน้า ภาวนาขอให้เขาหยุดการกระทำที่ป่าเถื่อนนี้สักที!

“ไม่เอาแล้ว มิกิ จะ...เจ็บ...” หญิงสาวทนรับไม่ไหว หมดสติไปทั้งๆ ที่ออร์แลนโด้เพิ่งจะเริ่มเกมได้ไม่กี่นาที

“บ้าจริง!” ชายหนุ่มสบถอย่างหัวเสีย คว้าเสื้อที่ข้างเตียงขึ้นมาสวมลวกๆ ก่อนจะเดินออกไปสั่งแม่บ้านประจำตัว ให้เข้ามาดูแลคนข้างในห้อง จากนั้นก็เดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าอีกห้องหนึ่ง ที่เป็นห้องคู่มีประตูทะลุหากันได้

ออร์แลนโด้เดินออกจากห้อง ก็ตรงไปยังไนต์คลับบนเรือสำราญ ด้วยสีหน้าบึ้งตึง เขานั่งดื่มโดยไม่แคร์สายตาคนรอบข้างที่หันมามอง และเอาแต่ยกแก้วขึ้นดื่มติดๆ กัน

จนกระทั่งเวลาผ่านไปราวยี่สิบนาที อันโตนีโอ้มือขวาคนสนิทก็เดินเข้ามาหาและเอ่ยถามอย่างสงสัย เมื่อเห็นผู้เป็นนายนั่งดื่มอยู่คนเดียว!

“บอสครับ แล้วคุณมิกิล่ะครับไปไหน!”

เมื่อชั่วโมงก่อน...อันโตนีโอ้ออกไปคุยโทรศัพท์ที่ด้านนอก พอกลับเข้ามาในห้องอาหาร บริกรที่ดูแลโต๊ะก็บอกว่าผู้เป็นนายเพิ่งจะเดินตามคุณผู้หญิงออกไปด้านนอกได้สักพัก เขาตามออกไปแต่ก็ไม่เจอ จึงกลับมาถามการ์ดที่ดูแลตามจุดต่างๆ ก็ทราบว่าผู้เป็นนายเพิ่งจะเข้ามานั่งที่ไนต์คลับ เขาจึงรีบตามมา!

“แกถามหาผู้หญิงแบบนั้นทำไม!” ออร์แลนโด้ถามอย่างไม่พอใจที่ได้ยินคนสนิทเอ่ยถึงสาวเจ้าด้วยน้ำเสียงที่ดูจะสนิทสนม

“เอ่อ! ขอโทษครับ ผมก็แค่ถามไปอย่างนั้นเอง” อันโตนีโอ้รีบออกตัว ก่อนที่ผู้เป็นนายจะตีความหมายของตนผิดไป

ขณะที่ออร์แลนโด้กำลังจ้องหน้ามือขวาคนสนิทของตัวเองนั้น แม่บ้านที่สั่งให้เข้าไปดูแพรณาราก็เดินเข้ามาหาด้วยสีห้นาตื่นๆ

“ทะ...ท่านคะ เอ่อ...คุณผู้หญิงแย่แล้วค่ะ เธอตัวร้อน แล้วก็หน้าซีดแถมเอาแต่เพ้อ ดิฉันเรียกให้กินยาก็ไม่ยอมลืมตาตื่นขึ้นมา สงสัยจะเป็นไข้หนัก ดิฉันเอ่อ…ขออนุญาตท่าน ไขกุญแจที่ข้อมือของ เอ่อ...”

ออร์แลนโด้ลุกพรวดจากเก้าอี้แล้วเดินแกมวิ่งตรงไปยังห้องนอนอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้คนสนิทและแม่บ้านมองหน้ากันอย่างงงๆ ก่อนจะรีบเดินตามไป

พอวิ่งมาจนจะถึงห้องพักของผู้เป็นนาย อันโตนีโอ้ที่ยังมึนๆ กับคำว่า ‘ขออนุญาตท่านไขกุญแจที่ข้อมือ’ จึงดึงแขนให้แม่บ้านหยุดวิ่ง แล้วเอ่ยถาม

“เดี๋ยวก่อน เมื่อกี้เธอว่าอะไรนะ จะขอเอากุญแจไปไขอะไร”

“เอ่อ…คือว่า เอ่อ...” แม่บ้านลังเลไม่รู้ว่าสมควรพูดหรือไม่

“ไม่เป็นไร ไม่ต้องห่วง เรื่องนี้ฉันจะรับผิดชอบเอง บอกมา!” อันโตนีโอ้เอ่ยย้ำอีกครั้งว่าตนจะรับผิดชอบถ้าเกิดอะไรขึ้น

“เอ่อ...คือว่า ท่านสั่งให้ดิฉันเข้าไปดูแลคุณผู้หญิงที่อยู่ข้างในห้อง แต่พอดิฉันกับเพื่อนเข้าไป ก็เห็นเธอถูกใส่กุญแจมือติดกับหัวเตียงไว้ทั้งสองข้าง แถมเธอยังไม่ได้ใส่เสื้อผ้าแม้แต่ชิ้นเดียว และไม่ได้สติค่ะ ตามร่างกายก็มีแต่รอยช้ำเต็มไปหมด”

“พอละ! ฉันเดาออกแล้ว ขอบใจมาก รีบไปกันเถอะ คุณมิกิท่าจะแย่” อันโตนีโอ้รีบตัดบท ‘อะไรวะ? เขาออกไปคุยธุระข้างนอกไม่นาน กลับมากลายเป็นแบบนี้ไปได้ไง บอสนะบอสชอบทำอะไรรุนแรงกับคุณมิกิ ทั้งๆ ที่เมื่อวานจะเป็นจะตาย สั่งคนตามหาซะให้วุ่นไปหมด นี่ก็อุตส่าห์ทำซึ้งได้ไม่กี่นาที หึ! แบบนี้คุณมิกิไม่ยอมอยู่ด้วยแน่ๆ เขาเพิ่งคุยกับสายกับคนที่ให้ไปสืบเรื่องของเธอมา ถึงรู้ว่าชีวิตของเธอน่าสงสาร พ่อแม่ตาย มีเงินแต่ไม่ได้ใช้

แถมยังหนีออกจากบ้านมาทำงานเลี้ยงตัวเอง เพราะสามีของป้าจ้องจะจับทำเมีย ส่วนป้าก็เอาแต่เข้าบ่อนถลุงเงิน แล้วนี่ยังต้องมาเจอกับอสูรร้ายอย่างเจ้านายของเขาอีก เฮ้อ…รายนี้ตั้งแต่เจอกับคุณมิกิเข้า เดี๋ยวก็ผีเข้าผีออก นี่คงจะเพิ่งรู้สึกตัวสิท่า ว่าทำอะไรลงไปถึงได้รีบวิ่งซะขนาดนั้น!’ อันโตนีโอ้ประเมินเหตุการณ์ พลางส่ายหน้าอย่างเพลียๆ

ออร์แลนโด้รีบร้อนมาหาหญิงสาวอย่างรู้สึกผิด พอเปิดประตูเข้าไปก็เห็นแม่บ้านอีกคนนั่งอยู่ข้างๆ แพรณาราที่มีใบหน้าซีดเซียว หัวใจของเขากระตุกวูบขึ้นมาทันทีทันใด

‘บ้าจริง!’ คนที่มีความผิดรีบไขกุญแจมือออกทั้งสองข้าง แล้วหันไปไล่แม่บ้านที่ยืนสั่นอยู่ใกล้ๆ “ออกไปได้แล้ว เดี๋ยวฉันจะดูแลเธอเอง”

“ค่ะท่าน” แม่บ้านรีบเดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว

“มิกิ” ออร์แลนโด้เอ่ยเรียกคนที่ไม่ได้สติเบาๆ พร้อมกับเข้าไปนั่งใกล้ๆ พลางมองข้อมือบางที่แดงช้ำทั้งสองข้างอย่างอึ้งๆ ‘พระเจ้า! นี่เขาทำรุนแรงกับเธอขนาดนี้เลยหรือวะ’ ชายหนุ่มมองสำรวจดูรอยช้ำตามตัวของสาวเจ้าอย่างรู้สึกผิด

“ได้โปรด...มิกิเจ็บ พี่อลันอย่าทำมิกิเลย ฮือๆ คุณพ่อขา คุณแม่ขา ช่วยมิกิด้วย ฮือๆๆ” หญิงสาวละเมอออกมาพร้อมน้ำตาที่ไหลอย่างไม่ขาดสาย ออร์แลนโด้ถึงกับนิ่งไปชั่วขณะ

‘ทำไมเขาถึงได้เลวขนาดนี้วะ?’ คนที่เพิ่งจะได้สติ รีบเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมา แต่พอสัมผัสโดนแก้มนวลเท่านั้น ก็รู้สึกถึงความร้อนที่เหมือนดั่งโดนไฟลวกขึ้นมาทันใด!

“บ้าจริง!” เขาสบถเสียงดังก่อนจะวิ่งออกไปบอกคนสนิทให้เตรียมตัวเอาเฮลิคอปเตอร์ขึ้น จากนั้นก็วิ่งกลับเข้ามาในห้องแล้วหยิบเสื้อคลุมมาใส่ให้สาวเจ้าอย่างเร่งรีบ แล้วอุ้มเธอเดินออกจากห้องตรงไปยังลานจอดเฮลิคอปเตอร์บนดาดฟ้าของเรือทันที

อันโตนีโอ้และการ์ดอีกคนเข้าประจำตำแหน่งนักบินคอยอยู่ พอเห็นผู้เป็นนายอุ้มหญิงสาวเข้ามานั่งประจำที่เสร็จ ก็รีบหันไปเอ่ยถาม เพื่อเตรียมจะเอาเครื่องขึ้น!

“ให้ผมพาบินไปที่ไหนครับบอส!”

“ไปโรงพยาบาล เซนต์ ร็อฟเวลล์ (Saint Rofwell ) ด่วนเลย!” ออร์แลนโด้บอก ก่อนจะหันกลับมาเอ่ยกับคนในอ้อมกอด “อย่าเป็นอะไรนะ มิกิ พี่ขอโทษค่ะ พี่ขอโทษคนดี”

‘ให้ตายสิ! ถ้าเธอเป็นอะไรไป ชาตินี้เขาจะไม่ยกโทษให้ตัวเองเลย’ ชายหนุ่มสบถด่าตัวเองในใจอย่างหงุดหงิด

อันโตนีโอ้กับการ์ดอีกคนถึงกับชะงักไปทันใด ที่ได้ยินคำว่าพี่ขอโทษ ออกจากปากของผู้เป็นนาย ที่ตั้งแต่ทำงานมาตนยังไม่เคยได้ยินอีกฝ่ายเอ่ยขอโทษใครหรือผู้หญิงคนไหนแบบนี้มาก่อน

“เอาฮอขึ้นสิ!” ออร์แลนโด้เอ่ยเสียงดังอย่างร้อนใจ

“ครับๆ เอาขึ้นเดี๋ยวนี้เลยครับ!” อันโตนีโอ้รีบบอก พร้อมกับนำเฮลิคอปเตอร์ทะยานสู่น่านฟ้า ไปตามพิกัดที่ตั้งของโรงพยาบาล เซนต์ ร็อฟเวลล์

สี่สิบนาทีต่อมา...Saint Rofwell

เฮลิคอปเตอร์ My Angel Rocasander ก็ลงจอดยังดาดฟ้าของโรงพยาบาล หน่วยแพทย์รีบเข้าไปดูแลทันทีที่เครื่องลงจอด แต่ทว่า... ออร์แลนโด้กลับไม่ยอมให้ใครแตะสาวเจ้า และยืนยันเสียงเข้มว่าจะอุ้มเธอไปส่งถึงห้องตรวจ!

ตอนแรกแพทย์ทำท่าจะค้านแต่เห็นสีหน้าที่บ่งบอกว่า เป็นเรื่องแน่ๆ ถ้าไม่ได้ดั่งใจ ซึ่งใครๆ ต่างก็รู้จักกิตติศัพท์ของออร์แลนโด้ โรคาซานเดอร์ ชายหนุ่มผู้ขึ้นชื่อเรื่องเย็นชาและอารมณ์ร้าย!

นายแพทย์ใหญ่ถึงกับส่ายหน้าอย่างหมั่นไส้ ยอมให้เจ้าพ่อคอนสตรักชั่นคนดังอุ้มหญิงสาวไปส่งที่ห้องตรวจ

จากนั้นก็เริ่มสอบถามอาการเบื้องต้นคร่าวๆ ของหญิงสาวที่ไม่ได้สติตรงหน้า เจ้าพ่อคนดังนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยด้วยท่าทางกระอักกระอ่วนใจ

“เธอไม่สบาย...เอ่อ...เป็นไข้ครับ!”

‘หึ! เหรออออ...’ นายแพทย์ใหญ่อายุห้าสิบกว่าแอบประชดในใจพร้อมกับกลอกตาใส่หนุ่มตรงหน้าอย่างอดไม่ไหว

‘แล้วรอยช้ำตามตัวที่เห็นนอกเสื้อคลุมนั่นคืออะไร? เดี๋ยวถ้าตรวจเช็กอย่างละเอียดแล้วพอความไม่ชอบมาพากล เขาเนี่ยแหละจะจัดการเด็กหนุ่มตรงหน้าให้ดู! เขารู้จักกับบิดาของอีกฝ่ายตั้งแต่สมัยเรียน เลโอนาดท์เป็นคนมีเหตุผล รักความถูกต้อง มีอำนาจและรู้จักใช้จนกลายมาเป็นบารมีที่มีแต่คนเกรงกลัวและนับถือไปทั่ว’

“งั้นขอเชิญคุณออกไปรอข้างนอกก่อนนะครับ เพราะผมจะต้องตรวจคนไข้อย่างละเอียด!”

“เอ่อ...ผม...ผม” ออร์แลนโด้ทำท่าจะไม่ยอม

“เชิญครับ!” นายแพทย์ใหญ่ไล่อีกครั้งอย่างสุภาพ

“ไม่! ผมจะอยู่ที่นี่!” ออร์แลนโด้ยืนยันเสียงเข้มไม่ยอมขยับไปไหน

นายแพทย์ใหญ่ถึงกับกุมขมับในความดื้อรั้นและเอาแต่ใจของอีกฝ่าย ไหนจะใบหน้าเย็นชานั้นอีก ‘ให้ตายสิ! ชาตินี้เคยยิ้มบ้างหรือเปล่าวะ’ นายแพทย์วัยห้าสิบค่อนขอดในใจ

“บอสครับ! ออกมาเถอะ! คุณหมอจะได้ทำหน้าที่อย่างเต็มที่ครับ” อันโตนีโอ้รีบพาตัวผู้เป็นนายที่ดื้อเหมือนเด็กๆ ให้ออกไปรอข้างนอก เพราะตนรู้สึกอายพยาบาลและแพทย์จนแทบอยากจะมุดผนังห้องหนี แล้วไปโผล่ที่อีกซีกโลก

สองชั่วโมงต่อมา...

ออร์แลนโด้หันมองลูกน้องคนสนิทด้วยสายตาขวางๆ หลังถูกลากออกมาข้างนอก ชายหนุ่มถอนหายใจไปมาอย่างหงุดหงิดก่อนจะหันไปต่อว่า “แกลากฉันออกมาทำไมฮะ! ไอ้หมอแก่นั่นไว้ใจได้หรือเปล่าก็ไม่รู้!”

“บอสครับ! ใจเย็นๆ ก่อนนะครับ!” อันโตนีโอ้รีบปราม

“ใจเย็นงั้นเหรอ! นี่จะสองชั่วโมงแล้วนะ! เมียฉันอยู่ในห้องกับผู้ชายสองต่อสอง! แกยังจะให้ฉันใจเย็นๆ อยู่อีกงั้นเหรอ!” ออร์แลนโด้ที่เงียบมานานเริ่มจะทนไม่ไหว ในใจคิดไปต่างๆ นานาถึงเหตุการณ์ในห้องตรวจ และเตรียมจะผลักประตูเข้าไป

“อย่านะครับบอส! ไม่ได้มีแค่คุณหมอกับคุณมิกิสักหน่อย มีพยาบาลอีกตั้งสามคนนะครับ” อันโตนีโอ้เตือนสติผู้เป็นนายพร้อมกับยื้อแขนเอาไว้ ไม่ยอมอีกฝ่ายให้ทำขายหน้าอีกครั้ง แค่ตอนที่โดนคุณหมอไล่ออกมา ตนก็อายแทนจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว

“แล้วถ้าเกิดว่าหมอนั่นมันจะ...” คนที่จินตนาการล้ำเลิศยังไม่ทันได้เอ่ยจนจบก็ถูกคนสนิทขัดขึ้น!

“บอสครับ! คุณหมอนี่รุ่นเดียวกับนายใหญ่เลยนะครับ” อันโตนีโอ้รีบเอ่ยเตือน

“ทำไม! รุ่นเดียวกับพ่อฉันแล้วไอ้นั่นใช้งานไม่ได้หรือไงฮะ?”

“โอ๊ย...ผมขอเถอะครับบอส” อันโตนีโอ้ลากเสียงยาวอย่างเพลียๆ กับความคิดของผู้เป็นนายที่ไปไกลกว่าดาวอังคาร ราวๆ ถึงสามล้านปีแสง