ทุกอย่างตีค่าเป็นราคา(2)

“ผมรักคุณที่สุด”

“แล้วรักคนเดียวไหมคะ” ปรางทิพย์ถามออกไปโดยที่เธอเองก็ห้ามปากตัวเองไม่ทัน

“ตอนนี้มีผู้หญิง 2 คนที่ผมรักคนแรกก็คือคุณแม่ส่วนคนที่สองก็คือคุณนอกจากนั้นหัวใจของผมคงไม่สามารถรักใครได้อีกแล้ว”

อธิปจับไหล่ทั้งสองข้างของภรรยาให้เธอหันหน้ามาสบตาเขาเมื่อรู้สึกว่าช่วงนี้ภรรยาของเขากำลังเปลี่ยนไป ปรางทิพย์ไม่เคยเป็นผู้หญิงที่ถามอะไรแบบนี้ ชายหนุ่มสังเกตได้ว่าหลายวันมานี้เธอชอบถามถึงคำว่ารักเหมือนกำลังรู้สึกไม่ไว้ใจเขาแต่อธิปก็คิดว่าสาเหตุมันน่าจะมาจากเรื่องราวของเพื่อนปรางทิพย์จึงทำให้เธอหันมาระแวงเขาด้วย

“ผมทำอะไรให้คุณรู้สึกไม่น่าจะเชื่อใจหรือเปล่าบอกผมได้นะ”

“เราไปจดทะเบียนสมรสกันไหมคะไม่ต้องมีงานแต่งงานแม่ของคุณไม่ต้องรู้เรื่องของปรางก็ได้ อย่างน้อยขอให้ปรางได้มีทะเบียนสมรสกอดไว้จะได้มั่นใจว่าวันนึงปรางจะไม่กลายเป็นเมียน้อยใคร”

คนตัวเล็กรวบรวมความกล้าพูดความต้องการของเธอออกไปทั้งที่ตลอดเวลา 2 ปีที่ผ่านมาเธอได้แต่เก็บความรู้สึกนี้ไว้ในส่วนลึกไม่เคยคิดที่จะพูดเพราะกลัวมันจะทำให้เธอกับเขาต้องมีปัญหาทำให้อธิปต้องไม่สบายใจ

“คุณคิดว่าทะเบียนสมรสมีค่าทำให้คนสองคนรักกันได้อย่างนั้นหรือ” ชายหนุ่มเสียงดังหันมองหน้าไปทางอื่น

“ไม่ค่ะปรางไม่เคยคิดแบบนั้นแต่สำหรับชีวิตผู้หญิงคนหนึ่งก็อยากมีหลักประกันในชีวิตว่าเธอคือผู้หญิงที่สำคัญที่สุดในชีวิตของสามี”

“ที่ผมทำทุกวันนี้มันยังไม่ได้แสดงว่าคุณคือคนสำคัญอย่างนั้นหรือ คุณยังต้องการอะไรเงินทองมากมายผมก็ให้คุณได้ใช้ บ้านหลังใหญ่มีที่คุณได้อยู่ อาจจะมีบ้างบางคืนที่ผมต้องกลับไปนอนกับคุณแม่แต่ไม่เคยมีคืนไหนที่ผมจะไม่ห่วงไม่คิดถึงหรือไม่รักคุณ”

“ทุกอย่างที่คุณให้ปรางมันเทียบไม่ได้กับการให้เกียรติปรางเชื่อว่าคุณรักปรางแต่บางครั้งปรางก็ไม่เชื่อว่ามันจะตลอดไป โลกใบนี้มีอะไรตั้งมากมายที่เรายังไม่รู้ ปรางแค่อยากเชื่อมั่นว่าจะเป็นผู้หญิงที่ถูกต้องทางกฎหมายของคุณคนเดียวแต่ถ้าคุณคิดว่าผู้หญิงอย่างปรางไม่สมควรที่จะมีชื่อคู่กับคุณในทะเบียนสมรสก็ไม่เป็นไรค่ะ ปรางจะพูดเรื่องนี้เป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้าย”

อธิปเลือกที่จะไม่ตอบแต่เขากลับหยิบเสื้อผ้าเปลี่ยนเป็นชุดออกไปข้างนอก ไม่หันมาสนใจหญิงสาวที่กำลังนั่งรอฟังคำตอบอยู่บนเตียงเพราะจริงๆแล้วชายหนุ่มก็ไม่สามารถที่จะตอบคำถามนี้ได้ เขาไม่กล้าพอที่จะให้เธอเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายแต่เขาก็อยู่ไม่ได้เหมือนกันถ้าต้องเสียเธอไป

ประตูห้องนอนปิดแล้วไม่มีอะไรที่จะทำให้ผู้หญิงที่เสียใจต้องฝืนทำท่าเข้มแข็ง ปรางทิพย์ส่งเสียงร้องไห้คล้ายกับเสียงกรีดร้อง วันนี้เธอเจ็บเหลือเกินความดีทั้งหมดที่เธอมีให้มันถูกตีค่าตีราคาเป็นเงินแม้แต่ตัวเธอเองเขาก็ให้ได้แค่เพียงความสุขความสบายแต่สุดท้ายสิ่งที่เขาให้เธอไม่ได้นั่นก็คือทะเบียนสมรสซึ่งเป็นตัวแทนของการให้เกียรติซึ่งผู้หญิง ทุกคนต้องการ