ปฏิเสธ(1)

ตอนที่ 4

ปฏิเสธ

ภูริชอาศัยอยู่ที่บ้านวีรศิลป์ได้นานเกือบสัปดาห์ แต่เขาไม่ได้เกียจคร้านไปวันๆ ตื่นแต่เช้าช่วยกรองแก้วทำงานทุกอย่างที่พอจะช่วยได้ แม้ว่ากรองแก้วอยากให้ชายหนุ่มพักผ่อนแต่เขาก็ไม่ค่อยเชื่อฟังเธอเท่าไหร่

“ผมเตรียมของตักบาตรไว้ให้แล้วนะ วางไว้ที่โต๊ะ เดี๋ยวผมไปรดน้ำผักก่อน”

กรองแก้วพยักหน้า เหลือบมองไปที่โต๊ะข้างประตูเห็นว่ามีโถข้าววางอยู่ใกล้ๆถาดใส่กับข้าวที่ ภูริชนั้นเตรียมเอาไว้ให้ ตอนนี้เป็นเวลาเช้ามืดอีกประมาณครึ่งชั่วโมงพระถึงจะเดินทางมารับบิณฑบาต หญิงสาวจึงได้ทำขนมไปพลางๆเพื่อเตรียมขายช่วงเย็น

เธอจะสับเปลี่ยนขนมทุกวัน ลูกค้าจะได้ไม่เบื่อ หญิงสาวแบ่งขนมต้มใส่ถุงก่อนจะปิดด้วยสก๊อตเทป หลังจากที่ทำทุกอย่างเสร็จสิ้นเธอก็ออกมารอพระหน้าบ้าน ระหว่างนั้นภูริชที่รดน้ำต้นไม้เสร็จก็เดินตามออกมา ทั้งสองยืนเคียงข้างกันขณะที่กำลังตักข้าวใส่บาตร

ชายหนุ่มแตะนิ้วลงบนหลังมือหญิงสาว ทำให้เธอนั้นรู้สึกหวั่นไหวโดยไม่รู้ตัว หัวใจกรองแก้วเต้นกระหน่ำขณะที่กำลังย่อกายลงเพื่อรับพรจากพระสงฆ์

“เป็นอะไรหรือเปล่าหน้าคุณแดงมากเลย”

ชายหนุ่มสังเกตเห็นว่าใบหน้าหญิงสาวนั้นดูแดงก่ำผิดปกติจึงได้เอ่ยถามขึ้น

“อากาศร้อนมั้งคะ”

หญิงสาวเอ๋ยก่อนที่เธอนั้นจะยกข้าวของเดินกลับเข้าไปในบ้าน ทิ้งให้ชายหนุ่มมองตามก่อนที่เขาจะกวาดมองไปบริเวณรอบๆ หมอกลงหนาเพราะอากาศหนาวเย็นจนต้องสวมเสื้อสองชั้น แต่หญิงสาวกลับบอกว่าอากาศร้อนทั้งที่เธอพันผ้าพันคอหนาเตอะ ชายหนุ่มรู้สึกงุนงง แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่ได้คาดคั้นอะไรเธอเพียงแค่เดินตามเข้าไปก่อนจะช่วยกรองแก้วล้างถาดและถ้วยชาม

“เมื่อวานมีคำสั่งซื้อเข้ามาสิบกิโล ผมว่าเรารีบเตรียมทอดดีกว่าเดี๋ยวจะทำไม่ทัน”

ชายหนุ่มมองหน้าจอโทรศัพท์ก่อนที่เขานั้นจะจดออเดอร์ใส่กระดาษ และแปะไว้ตรงข้างฝา ในทุกๆวันเขาจะช่วยหญิงสาวเช็คคำสั่งซื้อก่อนจะจัดแจงเวลาในการเตรียมสินค้า และรับหน้าที่แอดมินตอบคำถามลูกค้าไปด้วย

ชายหนุ่มรู้สึกว่านี่เป็นงานที่แปลกใหม่และท้าทาย เขาต้องรับมือกับลูกค้าสารพัดรูปแบบ บางคนก็ดีแต่บางคนก็เรื่องมากจนเขาแทบอยากจะกดยกเลิกออเดอร์ให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย

“หนังหมูที่ตากไว้น่าจะแห้งสนิทแล้วค่ะ ฝากเก็บหน่อยนะคะ”

หญิงสาวส่งถาดให้เขา ก่อนที่เธอนั้นจะรีบเตรียมกระทะและน้ำมันสำหรับทอดแคบหมูในวันนี้ วีรศิลป์ยืนมองทั้งสองที่กำลังช่วยงานอย่างขะมักเขม้น และรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่ก่อตัวขึ้นระหว่างหญิงสาวและชายหนุ่ม

ผู้เป็นพ่ออดกังวลใจไม่ได้ จนถึงตอนนี้ ความทรงจำของภูริชก็ยังไม่กลับมา อีกทั้งเขาไม่รู้เลยว่าอีกฝ่ายมีครอบครัวอยู่แล้วหรือไม่ เพราะหากเป็นเช่นนั้นจึงกลังว่าลูกสาวอาจต้องเสียใจในภายหลัง

แต่ชายวัยกลางคนไม่ได้มีเวลาที่จะมาจัดการแยกคนทั้งสองออกจากกัน เพราะเขามีงานมากมายรออยู่ที่โรงพยาบาลต้องสะสางจัดการ

“พ่อจะไปแล้วหรือคะ หนูฝากแคบหมูไปให้พี่ๆพยาบาลด้วย”

หญิงสาวยื่นถุงใบใหญ่ให้ผู้เป็นพ่อ แคบหมูพวกนี้รูปทรงไม่สวยงาม เธอทอดเอาไว้เยอะและมักจะแบ่งไปฝากพนักงานที่โรงพยาบาลเสมอ

“ได้ลูก วันนี้พ่อกลับช้าหน่อยนะ หมอที่ขึ้นเวรต่อจากพ่อเขาติดธุระด่วน วันนี้พ่อคงต้องควงเวร”

หญิงสาวพยักหน้าเพราะชินแล้ว ช่วงที่เธอยังเด็ก วันไหนที่พ่อนั้นต้องควบเวร ก็จะมีคนมานอนเป็นเพื่อนเสมอ แต่เมื่อโตขึ้นเธอก็อยู่คนเดียวได้ ตอนนี้มีภูริชมาอยู่ด้วยเธอก็ไม่หวั่นเกรงอันตรายใดๆแล้ว

ช่วงสายกรองแก้วและภูริชช่วยกันทอดแคปหมู ทั้งสองทำงานไปพูดคุยกันไป โดยไม่ทันสังเกตเห็นเลยว่าณัฐวัฒน์นั้นกำลังยืนมองทั้งคู่อยู่ หมอหนุ่มไม่สบายใจเมื่อเห็นแววตาที่กรองแก้วมองภูริช เขาจึงตัดสินใจเดินเข้าไปหาทั้งสองก่อนจะขอคุยกับหญิงสาวเป็น การส่วนตัว