ช่วยชีวิต(2)

“ผมว่าจะแวะไปที่บ้านก่อนครับ พอดีทุเรียนที่สวนออกเยอะ แม่ขนมาให้เมื่อวันก่อน ผมเลยจะเอาไปฝากน้องแก้ว”

ณัฐวัฒน์จำได้ว่ากรองแก้วชอบกินทุเรียนมาก เขาจึงได้เก็บไว้ให้เธอหลายลูก ตั้งใจจะนำไปฝากด้วยตัวเองเพราะอยากเห็นรอยยิ้มหวานๆของอีกฝ่าย

“ขอบใจมาก เดี๋ยวลุงจะบอกน้องไว้ให้”

วีรศิลป์ดูออกว่าณัฐวัฒน์ชื่นชอบลูกสาวของเขาเป็นอย่างมาก แต่ท่าทีของกรองแก้วนั้นไม่ค่อยชัดเจน ราวกับว่าอีกฝ่ายไม่ได้มีใจให้ชายหนุ่ม

หลังออกเวรณัฐวัฒน์ก็รีบเดินทางมาที่บ้านของวีรศิลป์ หมอวัยกลางคนเดินทางไปตรวจร่างกายให้กับแม่เฒ่าในหมู่บ้านซึ่งอยู่ใกล้เหมือง จึงทิ้งให้ ลูกสาวอย่างกรองแก้วอยู่เพียงลำพังในบ้านหลังกะทัดรัด

“ทำอะไรอยู่น้องแก้ว”

ชายหนุ่มตะโกนถามเมื่อเห็นว่าหญิงสาวนั้นกำลังจดจ่ออยู่กับถาดสแตนเลสตรงหน้า กรองแก้วเมื่อเห็นว่าณัฐวัฒน์เดินทางมาเธอก็รีบไปต้อนรับอีกฝ่ายทันที

“แก้วกำลังเก็บหนังหมูที่ตากแห้งเอาไว้ แล้วพี่นัดมาทำอะไรคะ พ่อไม่อยู่นะคะ ออกไปดูคนไข้แถวเหมือง”

หญิงสาวรีบบอกก่อนที่เธอจะชวนชายหนุ่มให้มาช่วยเก็บหนังหมูที่ตากเอาไว้เต็มลานบ้าน กรองแก้วเป็นคนขยัน แม้ว่าพ่อจะให้เงินใช้ทุกเดือน ถึงอย่างนั้นเธอก็มักจะหารายได้เสริมด้วยการทำแคบหมูขาย ซึ่งขายดิบขายดีเป็นเทน้ำเทท่า บางครั้งทำคนเดียวไม่ทันต้องยกเลิกออเดอร์ไปอย่างน่าเสียดาย

“พี่เอาทุเรียนมาให้”

ดวงตาหญิงสาวเป็นประกายเมื่อเห็นทุเรียนเข่งใหญ่ถูกยกลงมาจากท้ายรถ เธอยังไม่มีโอกาสได้ไปตลาด ฤดูนี้จึงยังไม่ได้กินทุเรียน เมื่อเห็นว่ามีผลไม้แสนโปรดนำมาเสิร์ฟถึงหน้าบ้าน หญิงสาวก็ยิ้มจนหน้าบาน

“ขอบคุณนะคะพี่นัด กำลังอยากกินพอดีเลย”

หญิงสาวเริงร่าเป็นพิเศษ เธอชวนชายหนุ่มอยู่กินอาหารกลางวันด้วยกัน โดยเมนูในวันนี้เป็นแคบหมูทอดกรอบกับน้ำพริกหนุ่ม มีไส้อั่วย่างและข้าวเหนียวเพิ่มความอิ่มท้อง

“ถ้ากินทุเรียนหมดเข่ง น้ำหนักแก้วต้องเพิ่มเยอะแน่ๆเลย”

หญิงสาวยืนเท้าเอวมองลูกทุเรียนที่อัดแน่นอยู่เต็มเข่งใหญ่ เธอใช้ไม้เคาะทีละลูกเพื่อฟังเสียง ก่อนจะหยิบขึ้นมาและส่งให้ชายหนุ่มช่วยจัดการให้ ในฐานะที่เขาเป็นลูกหลานชาวสวนการปอกทุเรียนก็ไม่ใช่เรื่องยาก

ณัฐวัฒน์กลับไม่ถนัดเลยแม้แต่น้อย เขาเป็นลูกหลานชาวสวนก็จริง แต่เขามุ่งมั่นอยู่แต่กับ การเรียนแทบไม่เคยย่างกายเข้าไปในสวนเลยด้วยซ้ำ

“ถึงพี่จะปอกไม่เก่ง แต่พี่ก็จะพยายามทำให้นะ”

ชายหนุ่มพูดเสียงสร้างความเชื่อมั่น เมื่อเห็นหญิงสาวยืนกอดอกมองดูท่าทางเก้ๆกังๆ

“พอเถอะค่ะ แก้วแค่ล้อเล่น รู้อยู่แล้วว่าพี่นัดปอกไม่เป็นหรอก”

หญิงสาวเอ่ยพรางหัวเราะก่อนที่เธอจะแย่งทุเรียนมาปอกเอง หลังจากที่จัดการปอกทุเรียนใส่กล่องเสร็จแล้ว กรองแก้วก็ยกอาหารมาวางบนแคร่ ถึงพ่อของเธอจะเป็นคนกรุงเทพฯโดยกำเนิด แต่เขาก็ชื่นชอบวิถีชีวิตชาวเหนือ จนมาอยู่ที่นี่ได้หลายปีและไม่คิดจะไปไหน

นอกเหนือจากอาหารแล้ว พ่อก็ยังชอบเฟอร์นิเจอร์แบบดั้งเดิมของคนที่นี่อีกด้วย ทำให้บ้านของเธอไม่มีอะไรที่มินิมอลเลยแม้แต่ชิ้นเดียว