ช่วยชีวิต(1)

ตอนที่ 2

ช่วยชีวิต

ภูริชถูกนำตัวส่งโรงพยาบาล โดยมีวีรศิลป์ติดตามไปด้วย ชายวัยกลางคนเป็นหมออยู่ที่โรงพยาบาลแห่งนี้แต่เพราะแผนกฉุกเฉินมีหมอที่รับผิดชอบเคสอยู่แล้ว จึงได้รออยู่ห่างๆไม่เข้าไป ก้าวก่ายงานคนอื่นๆ

ระหว่างที่กำลังรอผลตรวจ ชายวัยกลางคนก็ได้เดินไปหากาแฟดื่มเนื่องจากเขาเพิ่งออกเวรและยังไม่ได้พักผ่อนจึงรู้สึกอ่อนเพลียเป็นอย่างมาก แต่เพราะเป็นห่วงชายหนุ่มแปลกหน้าเขาจึงอยู่ฟังข่าวอย่างใจจดใจจ่อ

“เป็นยังไงบ้าง มีกระดูกตรงไหนหักหรือเปล่า”

วีรศิลป์เอ่ยถามหมอหนุ่มที่เดินตรงเข้ามาหา ก่อนที่อีกฝ่ายจะมีสีหน้าไม่สู้ดีนัก เนื่องจากภูริชได้รับการกระทบกระเทือนที่ศีรษะ ทำให้ผู้ดูแลรับผิดชอบเคสเป็นกังวลว่างานนี้จะไม่ง่าย

“คงต้องรอผลสแกนอีกทีครับลุงวี ศีรษะมีรอยช้ำ ส่วนอื่นๆก็มีนะครับแต่ไม่มากเท่าศีรษะ”

ชายหนุ่มพูดอย่างกังวล ตอนนี้ต้องเฝ้าระวังอย่างใกล้ชิดระหว่างที่รอผลสแกนสมอง เขาจึงได้ออกมานั่งคุยกับหมอวัยกลางคน ชายหนุ่มดูแลเคสฉุกเฉินลากยาวมาตั้งแต่เมื่อคืน อีกไม่กี่นาทีก็จะเป็นเวลาออกเวรของเขาแล้ว ถึงอย่างนั้นถ้าหากมีเคสฉุกเฉินเขาก็ยังคงต้องอยู่ดูแลไปก่อน ระหว่างที่รอหมอคนอื่นๆมาผลัดเปลี่ยนเวร

“งั้นเดี๋ยวลุงกลับก่อนดีกว่า ยังไงถ้ามีอัพเดทช่วยโทรบอกด้วยแล้วกัน ลุงเป็นห่วง ที่ตัวเขาไม่มีเอกสารอะไรเลยที่จะระบุได้ว่าเขาเป็นใคร”

โทรศัพท์มือถือก็หักเป็นสองท่อน ทำให้ข้อมูลต่างๆเสียหาย ทั้งผู้บาดเจ็บยังไม่พกเอกสารอะไรสำคัญ แม้แต่บัตรประชาชนใบเดียวก็ไม่มี ทำให้ไม่มีใครรู้ได้ว่าควรจะติดต่อญาติเขาอย่างไร ได้แต่ติดตามที่สถานีตำรวจเผื่อมีญาติมาแจ้งคนหาย

“พักผ่อนเยอะๆครับลุงวี อีกสักพักผมก็ออกเวรแล้ว เดี๋ยวยังไงจะให้น้องอีกคนคอยอัพเดทให้นะครับ”

“ขอบใจมากนะหมอนัด เดินทางกลับดีๆล่ะ เมื่อคืนฝนตกถนนคงลื่น”

ชายวัยกลางคนเอ่ยด้วยความเป็นห่วง เขาเห็นอีกฝ่ายเหมือนลูกเหมือนหลาน เนื่องจากณัฐวัฒน์เป็นเพื่อนรุ่นพี่ของลูกสาว ทำให้เขารู้จักกับอีกฝ่ายมานาน แม้กระทั่งตอนที่ณัฐวัฒน์เรียนหมอก็มาขอคำแนะนำจากเขาอยู่บ่อยครั้ง

“ผมว่าจะแวะไปที่บ้านก่อนครับ พอดีทุเรียนที่สวนออกเยอะ แม่ขนมาให้เมื่อวันก่อน ผมเลยจะเอาไปฝากน้องแก้ว”

ณัฐวัฒน์จำได้ว่ากรองแก้วชอบกินทุเรียนมาก เขาจึงได้เก็บไว้ให้เธอหลายลูก ตั้งใจจะนำไปฝากด้วยตัวเองเพราะอยากเห็นรอยยิ้มหวานๆของอีกฝ่าย