บทที่ 2-1

รัฐไซราห์ซึ่งมีอาณาบริเวณติดกับอีกสองรัฐอิสระอย่างบาฮาและวาดาม ไซราห์มีทรัพยากรอันมีค่าคือบ่อน้ำมัน ซึ่งนำรายได้อันมหาศาลเข้ามายังรัฐ แต่นั่นบางทีก็ยังไม่ทำให้คนที่ปกครองอยู่พอใจนัก

ในพระราชวังปราสาทหินอ่อนอันหรูหรา ที่มีเนื้อที่เกือบร้อยไร่ ตกแต่งด้วยสวนสวยงดงาม ราวกับอยู่ในสวรรค์บนดิน ชายผู้มีใบหน้าคมคาย ซึ่งอยู่ในชุดโต๊ปผ้าฝ้ายสีขาวเนื้อเบาสบาย นั่งอยู่บนเก้าอี้นุ่มหนา เขากำลังมองไปยังบริเวณน้ำตกจำลอง แต่นัยน์ตากลับไม่ได้สนใจภาพตรงหน้า ชีคฮาฟส์ แห่งไซราห์ ซึ่งมีตำแหน่งครองรัฐไซราห์ กำลังมองการณ์ไกลบางอย่าง เมื่อทราบข่าวว่าภรรยาที่หนึ่งของชีคอาเหม็ด เจ้าผู้ครองเมืองวาดามเสียชีวิตลงเพราะอุบัติเหตุ และยังไม่ได้แต่งตั้งใครขึ้นมาทำหน้าที่ชีคคา นั่นมันทำให้เขากำลังมองเห็นทางที่จะรวมไซราห์เข้ากับวาดาม เพื่อความปึกแผ่นเป็นหนึ่งเดียว

ใครจะว่าการรวมเมืองแบบใช้การแต่งงาน มันเป็นวิธีที่เชยและล้าสมัย แต่สำหรับชีคฮาฟส์แล้วมันใช้ได้เสมอ ตอนนี้เขากำลังคิดจะส่งน้องสาวอย่างเจ้าหญิงซูราญาห์ ไปเป็นเครื่องมือทางการเมือง ซึ่งฝ่ายนั้นก็แลจะปลื้มอกปลื้มใจกับสาสน์ของเขาที่ส่งไปทางทูต แน่นอนว่ามันเป็นถ้อยคำไพเราะ กล่อมเกลาให้ฝ่ายชีคอาเหม็ดหลงตนเองว่า รัฐของเขาแสนยิ่งใหญ่ และชีคฮาฟส์อยากจะเจริญสัมพันธไมตรี ด้วยการยกน้องสาวคนเดียวให้เป็นภรรยาของตน ไม่สนใจด้วยว่าจะอยู่ตำแหน่งภรรยาไหน ซึ่งแน่นอนว่าฝ่ายนั้น เมื่อเห็นรูปโฉมของซูราญาห์ซึ่งแนบไปให้ดูแล้ว ก็ตอบรับแทบทันที ราวกับจรกาหลงรูปนางบุษบาอย่างไรอย่างนั้น

เขายิ้มน้อยๆ เมื่อนึกถึงทางได้ทางเสีย จากการที่ส่งน้องสาวไปแต่งงานกับทางวาดาม ทางได้ต้องมีมากกว่าทางเสียเขาถึงกล้าทำแบบนี้ คนอย่างชีคฮาฟส์ไม่ลงทุนอะไรที่ไม่เห็นกำไรแน่นอน และการลงทุนด้วยการเอาน้องสาวของตนเองเข้าแลก เขาจะต้องหวังกำไรมหาศาลอยู่แล้ว

แม้ใจจะนึกเป็นห่วงแม่น้องสาวตัวดี ว่าจะทำตามที่เขาต้องการหรือเปล่า? แต่ท่านชีคก็คิดว่าจะอย่างไรแล้ว เขาก็ต้องมีวิธีกล่อมซูราญาห์ได้อยู่แล้ว เขามีมือดีที่เรียกได้ว่าเป็นทูตชั้นเอกอยู่แล้วทั้งคน เรื่องแค่นี้ จะอย่างไรก็ต้องสำเร็จ ไม่รู้ว่าเจ้าตัวจะโวยวายไหมถ้ารู้เรื่อง แต่ถึงจะอย่างไร เดือนหน้า ซูราญาห์ก็ต้องเดินทางไปวาดามเพื่อดูตัว และแต่งงานกับชีคอาเหม็ดอยู่ดี

“ท่านพี่”

เสียงเรียกแผ่วหวานดังขึ้นข้างตัว เมื่อเขากำลังนั่งคิดอะไรเพลินๆ ชีคฮาฟส์หันไปทางต้นเสียง ก่อนจะยิ้มน้อยๆ ให้กับคนเรียก หญิงสาวร่างบางเพรียว ในชุดคาฟตานสีเขียวอ่อน ปักลวดลายนกยูง เรือนผมยาวสีสนิมหยักสลวยล้อมกรอบรูปหน้า นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มแฝงแววโศก เมื่อมองสบตากับสามี

“มีอะไรหรือ? คาริดา”

“เรื่องที่ท่านพี่บอกให้น้อง เอ่อ...เกลี้ยกล่อมน้องหญิง ท่านพี่คิดดีแล้วหรือคะ”

น้ำเสียงขลาดๆ ยามเอ่ยถามเขานั้น ทำให้ชีคฮาฟส์แย้มริมฝีปากกว้างกว่าเดิม แต่นัยน์ตาคมกริบนั้นไม่ได้ยิ้มด้วยเลยแม้แต่น้อย เขาเอ่ยตอบเธอด้วยน้ำเสียงห้าวทุ้ม แม้จะอ่อนโยนแต่ก็เจือไว้ด้วยคำสั่งอันแน่นหนัก

“คิดดีแล้ว คาริดา แล้วน้องก็ต้องจัดการให้ซูราญาห์ ทำตามความตั้งใจของพี่ด้วย ชีคอาเหม็ดต้องการพบหน้าของน้องสาวเราอีกสองอาทิตย์ และพี่หวังว่า ซูราญาห์จะเดินทางไปวาดามด้วยรอยยิ้ม”

“เอ่อ...แต่ว่า...”

“จัดการเสีย คาริดา”

ท่านชีคกล่าว พร้อมกับลุกขึ้นยืน เขาเดินเข้าไปใกล้ภรรยา แล้วโอบเธอมากอดไว้เบาๆ ทางนี้เห็นทางเดียวคือต้องให้คาริดาช่วย เพราะเขารู้ฤทธิ์ของน้องสาวมากนัก ว่าซูราญาห์แม้จะดูอ่อนโยน แต่ก็เป็นคนหัวแข็ง บทจะไม่ยอมขึ้นมาเอาช้างมาฉุดก็ไม่อยู่ คนเดียวที่จะปราบพยศน้องสาวของเขาได้ ก็เห็นจะมีแต่คาริดานี่แหละ ที่พอจะพูดคุยชักนำกันได้บ้าง ยิ่งเรื่องใหญ่แบบนี้ด้วยแล้ว ซูราญาห์ไม่น่าจะยอมคล้อยตามง่ายดายนัก

“จัดการน้องสาวของเราเสีย ให้นางยอมทำตามคำสั่งของพี่ คาริดา พี่เชื่อว่าน้องทำได้ แล้วพี่จะมีรางวัลให้”

“ค่ะ”

สามีเอ่ยมาแบบนั้นเป็นคำสั่งแกมบังคับ ก็ทำให้คาริดาต้องยอมแต่โดยดี เธอพยักหน้า พลางเอนซบกับอ้อมอกแกร่ง แล้วกอดเขา เธอไม่ได้อยู่ในอ้อมอกของชีคฮาฟส์มานานแค่ไหนแล้วหนอ แม้จะเป็นชีคคาแห่งไซราห์ แต่เธอก็เปล่าเปลี่ยวนัก ตั้งแต่สามีรับภรรยาที่สองอย่างมาลิกะห์เข้ามา อะไรหลายๆ อย่างก็แปรเปลี่ยนไป ความสัมพันธ์ของเธอและชีคฮาฟส์จืดจางลง เขาหันไปอยู่กับมาลิกะห์มากขึ้น จนแทบไม่ได้มาหาเธอเลย แต่คาริดาก็ไม่ได้โวยวายหรือไปราวีอะไรกับภรรยาที่สองอย่างมาลิกะห์ แม้จะหึงหวงและเจ็บปวดหัวใจ แต่คาริดาก็เลือกที่จะข่มกลั้นความรู้สึก และอยู่เงียบๆ ในที่ของตนเอง อีกฝ่ายหนึ่งมากกว่า ที่มักจะมายุ่งวุ่นวายกับเธออยู่เรื่อย

“คืนนี้พี่จะไปค้างที่ห้องของน้องนะคาริดา”

ชีคหนุ่มเอ่ย เขาต้องให้รางวัลกับความเชื่อฟังของภรรยาบ้าง คาริดารักเขามาก และพร้อมจะทำทุกอย่างให้อย่างถวายหัว พักนี้เขาไม่ได้สนใจเธอเลย เหมือนละเลยมานาน เขาก็ควรจะไปทำหน้าที่สามีที่ดีให้กับเธอบ้าง

“...”

คาริดาช้อนสายตาขึ้นมองสามีอย่างเอียงอาย ท่านชีคหัวเราะหึๆ แล้วโน้มใบหน้าลงใกล้กับหน้าเนียนของภรรยา คาริดาหลับตาพริ้ม รอคอยสัมผัสจากสามีสุดที่รักของเธอ

“ท่านพี่รายงานที่ให้น้องช่วยทำ เรียบร้อยแล้วนะคะ”

เสียงแปลกปลอมที่ดังขึ้น ทำให้ทั้งสองผละออกจากกัน ซึ่งถ้าเป็นคนอื่นมาขัดจังหวะแบบไม่รู้กาลเทศะแบบนี้ เห็นทีจะต้องโดนเอ็ดหรือทำโทษไปแล้วแน่ๆ แต่นี่ชีคฮาฟส์กลับยิ้มกว้างให้กับเจ้าของเสียง ส่วนคาริดานั้นถึงกับกัดริมฝีปากน้อยๆ แล้วก้มหน้าลง ใจที่เบ่งบานด้วยความสุขเมื่อครู่ ตอนนี้หดห่อแฟบเหี่ยวไปในทันที

“เสร็จแล้วหรือน้องหญิง เร็วมาก”

“แหม...”

เจ้าของชื่อมาลิกะห์ ซึ่งเป็นสาวสวยผมดำขลับยาวสยาย นัยน์ตากลมโตสีน้ำตาลเข้มงามระยับ จมูกโด่ง ริมฝีปากอิ่มงดงาม ใบหน้างดงามนั้นแต่งแต้มด้วยเมคอัพอย่างมีสไตส์ ยิ่งเน้นให้เธอสวยโฉบเฉี่ยว จับตาจับใจคนมองยิ่งนักชุดคาฟตานสีแดงเลือดนกปักดิ้นทองของเธอ เน้นช่วงอกอิ่มอย่างตั้งใจ ตัดกับผิวขาวผ่อง ยิ่งทำให้เธอสวยยั่วยวนใจยิ่งนัก

“ต้องทำให้รวดเร็วสิคะ น้องดีใจที่ได้ผ่อนงานให้กับท่านพี่ งานราชการเมืองแบบนี้ น้องไม่ถนัดงานเย็บปัก ร้อยดอกไม้เหมือนท่านพี่คาริดา น้องก็ต้องทำตัวให้มีประโยชน์บ้าง” คนพูดฉอเลาะ พลางกอดแขนของชีคฮาฟส์ไว้ แล้วหันมายิ้มหวานให้กับคาริดา

“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะพี่หญิง น้องก็มัวแต่ยุ่งวุ่นวาย เลยไม่ได้ไปเยี่ยมพี่หญิงเลย สบายดีไหมคะ”

น้ำเสียงหวานฉ่ำ หากแต่นัยน์ตายามมองเธอนั้น มันฉายแววเยาะเย้ยไว้จนคาริดารู้สึกได้ เธอยิ้มเศร้าๆ ตอบ

“สบายดีจ้ะ มาลิกะห์ ขอตัวก่อนนะคะท่านพี่ น้องต้องไปคุยกับซูราญาห์ แล้วจะทำให้สำเร็จตามที่ท่านพี่ต้องการค่ะ”

“ดีมากคาริดา”

“ท่านพี่คะ วันนี้น้องหัดทำอาหารหลายอย่างเลยนะคะ เพื่อมื้อเย็นของเราสองคน หนนี้น้องรับรองว่าอร่อย เนื้อแกะย่างไม่ไหม้เหมือนคราวก่อนอีกแล้วค่ะ”

“ต้องชิมสักหน่อยแล้วว่าจะอร่อยอย่างที่น้องหญิงเชียร์หรือเปล่า”

“รับรองว่าอร่อยแน่นอนค่ะ”

เสียงหัวเราะคิกคักของคนทั้งสอง ที่ดังไล่หลังมา เหมือนกับเข็มทิ่มแทงหัวใจของคนที่เดินจากมา คาริดากำมือแน่น แต่แล้วเธอก็ถอนใจน้อยๆ ยอมรับความเจ็บช้ำแต่โดยดี

เธอรักสามีของเธอมาก แม้ว่าอีกฝ่ายหนึ่งจะเปลี่ยนหัวใจไปแล้วจากเธอก็ตามที แต่คาริดาก็ยังมั่นคงในรักนั้น แม้จะเจ็บปวด แต่เธอก็ขออยู่เคียงข้างเขาไปตลอดชีวิต

.........................................................................................................................................................................