ไร้ตัวตน

ตอนที่ 5

ไร้ตัวตน

1 ปีผ่านไป

“คุณช่วยลงไปดูที่สวนหย่อมให้ผมหน่อยสิผมเห็นตัวอะไรมากินดอกกุหลาบ”

เมฆาขึ้นมาบอกนับดาวด้วยท่าทางตกใจจนหญิงสาวต้องรีบวิ่งไปที่สวนหย่อมหลังบ้านเพราะเธอเฝ้าดูแลมันมาตลอดระยะเวลา 1 ปีกว่าที่อยู่ที่นี่ด้วยความเอาใจใส่

“ไหนคะไม่เห็นมีอะไรเลย”

หญิงสาวเดินสำรวจดอกไม้ทุกต้นอย่างละเอียดแต่ก็ไม่เห็นถึงความผิดปกติเหมือนอย่างที่สามีบอก

“ข้างหลังคุณ”

เมฆาชี้ไปที่ต้นไม้ที่อยู่ข้างหลังของนับดาวที่มีเกือบ 50 ต้นเพราะวันนี้เขาลงทุนเหมาดอกไม้ที่คิดว่าหญิงสาวน่าจะอยากได้มาตกแต่งสวนหย่อมเพิ่ม

“สวย ๆ ทั้งนั้นเลยขอบคุณนะคะ”

นับดาวเผลอตัวเดินไปกอดเอวสามีด้วยความดีใจแต่ไม่ใช่เพราะว่าเขาซื้อดอกไม้หรือต้นไม้ให้แต่เป็นเพราะเธอรู้สึกว่าเมฆายอมปล่อยวางจากอดีตแล้วเพราะก่อนหน้านี้ชายหนุ่มยืนยันมาตลอดว่าให้เธอแค่เพียงดูแลสวนหย่อมแต่ห้ามเปลี่ยนแปลงอะไรเพราะมันคือภาพความทรงจำระหว่างเขากับแม่

ชีวิตในคฤหาสน์หลังใหญ่ในฐานะภรรยาขัดดอกที่ล่วงเลยมาปีกว่าทำให้นับดาวเผลอลืมอยู่บ่อย ๆ ว่าความจริงแล้วเธอมาอยู่ที่นี่แค่เพียงชั่วคราว ความดีและความอ่อนโยนที่เมฆามีให้กับเธอเพิ่มมากขึ้นทำให้หญิงสาวปล่อยตัวปล่อยใจไปกับสิ่งที่เกิดขึ้นนานครั้งเธอถึงจะเตือนตัวเองขึ้นมาสักทีว่าอย่าปล่อยให้หัวใจไปรักเขามากกว่านี้เพราะสักวันเธอกับเขาก็จะเป็นเพียงแค่คนเคยรู้จักกันเท่านั้น

บรรยากาศในบ้านจากที่เคยเงียบเหงาและมีแค่เพียงไฟแค้นสุมอยู่ในใจของเจ้าของบ้านก็แปรเปลี่ยนเป็นความสุข เมฆาแทบจะไม่ยอมไปไหนเลยเลิกงานมาเขาก็อยากจะกลับมาเพื่อหาภรรยาแต่ถึงแม้ความรู้สึกนี้จะเกิดขึ้นแต่ชายหนุ่มก็ยังคงไม่ลืมว่าเขาพาเธอเข้ามาอยู่ที่นี่ไม่ใช่ในฐานะภรรยาที่เขาต้องรักและดูแลแต่เธอคือ ตัวประกันของความแค้นที่พ่อของเธอทำให้ครอบครัวเขาต้องเป็นแบบนี้

“มื้อเย็นช่วยจัดโต๊ะดินเนอร์แบบโรแมนติกและอาหารที่คิดว่าอร่อยที่สุดที่สวนหย่อมด้วยนะ”

เมฆาบอกกับภรรยาก่อนที่เขาจะออกไปทำงานทำเอา นับดาวยิ้มอย่างมีความสุขเพราะคิดว่าวันนี้คงเป็นโอกาสที่เขากับเธอจะได้กินอาหารกันท่ามกลางความโรแมนติกโดยที่เขาเป็นคนออกปากเอง

นับดาวรีบจัดการกับสเต็กหมูสูตรเด็ดที่เธอฝึกทำผ่านยูทูป และจัดเตรียมบรรยากาศให้ดีและมีความสุขที่สุดเพื่อรอสามีกลับมาจากทำงานระหว่างที่รอเธอก็เลือกที่จะแต่งตัวให้สวยที่สุดเพื่อทำให้เขาภูมิใจที่เธอเก่งทั้งงานบ้านและยังไม่ลืมดูแลตัวเอง

“เตรียมทุกอย่างไว้ให้ผมแล้วใช่ไหมวันนี้ผมกับแพรจะดินเนอร์อาหารมื้อค่ำด้วยกันห้ามใครมารบกวนนะ”

เมฆาพูดพร้อมโอบไหล่หญิงสาวที่กำลังเดินมากับเขาโดยที่ไม่คิดจะแนะนำให้นับดาวได้รู้จักว่าเธอเป็นใครแต่จากท่าทางการแสดงออกก็พอจะรู้ว่าทั้งคู่คงสนิทกันมาก

“ค่ะ ฉันเตรียมทุกอย่างไว้เรียบร้อยแล้ว”

หญิงสาวจากที่หัวใจชุ่มชื่นรออาหารมื้อพิเศษในวันนี้ แปรเปลี่ยนเป็นความผิดหวังสับสนน้อยใจอย่างบอกไม่ถูกที่เขาพาผู้หญิงอีกคนเข้ามาหยาม นับดาวจึงตัดสินใจที่จะเข้าไปเก็บตัวอยู่ในห้องปล่อยหน้าที่ดูแลแขกในวันนี้ให้เป็นหน้าที่ของแม่บ้านแทน

“ แม่บ้านของพี่เมฆเก่งจังเลยนะคะแถมสวยด้วย”

แพรวาสาวน้อยผิวขาวที่ดูแล้วน่าจะอายุมากกว่านับดาวแค่เพียงไม่กี่ปีส่งเสียงพูดไล่หลังเหมือนต้องการให้อีกฝ่ายรู้ว่าเมฆาแนะนำให้เธอรู้จักในฐานะที่นับดาวเป็นแม่บ้าน

“บ้านพี่ใหญ่แบบนี้ก็อยากหาคนที่ดูดีหน่อยมาช่วยกันทำงานแต่แม่บ้านก็คือแม่บ้านพี่ก็ไม่ได้คิดอะไรมากหรอก”

นับดาวยืนหยุดนิ่งทั้งที่เธอไม่อยากฟังแต่ขามันกับก้าวไม่ออกจนคนทั้งคู่เดินออกไปที่สวนหย่อมหน้าบ้านเธอถึงได้มีแรงเดินออกจากตรงนั้น

ห้องนอนของเธออยู่ติดกับสวนหย่อมหลังบ้านถึงแม้จะพยายามปิดหูปิดตาเพราะไม่อยากได้ยินหรือเห็นอะไรแต่สุดท้าย นับดาวก็แพ้หัวใจตัวเองเธอค่อย ๆ ไปยืนข้างหน้าต่างแง้มผ้าม่านดูคนทั้งสองคนที่กำลังกินอาหารกันด้วยความสุข หยอกล้อกันไปถึงแม้เธอจะไม่ได้ยินทั้งคู่คุยกันแต่จากสิ่งที่มองเห็นก็พอจะรู้ว่าเมฆามีความสุขกับผู้หญิงที่เขาพามาวันนี้

ค่ำคืนนี้มันช่างแสนจะทรมานกว่าจะผ่านไปแต่ละนาทีนับดาวพยายามสวดมนต์นับแกะไม่รู้กี่รอบแต่เธอก็ยังนอนไม่หลับเสียงเพลงที่ดังเบาๆมาจากสวนหย่อมมันกรีดลงไปที่หัวใจเหมือนจะตอกย้ำให้เธอรู้ว่าไม่ว่าที่ผ่านมาเขาจะดีกับเธอแค่ไหนสุดท้ายเธอก็เป็นภรรยาเขาแค่ภายในบ้านหลังนี้และอีกไม่นานก็จะหมดสัญญาเธอจะต้องไปจากที่นี่และอย่าหลงคิดว่าตัวเองกำลังมีตัวตน

เสียงประตูห้องนอนเปิดออกนับดาวคิดว่าสามีของเธอคงส่งแขกเรียบร้อยและคุณจะกลับมานอนตามปกติแต่สุดท้ายกลับไม่เป็นอย่างที่เธอคิดเพราะเขาแค่เพียงเข้ามาเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วขับรถออกไปกับผู้หญิงที่เป็นดังหนามทิ่มอกเธอในเวลานี้

“นับดาวจะรู้สึกแบบนี้ไม่ได้นะ เธอกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกันอีกไม่กี่เดือนก็จะหมดสัญญาแล้ว”

หญิงสาวผู้พ่ายแพ้ให้กับความรู้สึกของตัวเองลุกขึ้นนั่ง สองมือปิดหน้า ก่อนที่เธอจะเข้ามาอยู่ที่บ้านหลังนี้เธอคิดว่าตลอดเวลามันคงจะแสนทรมานแต่กลับกลายเป็นว่าเมื่อเวลาใกล้จะครบกำหนดที่เธอจะได้อิสรภาพเธอกลับรู้สึกเสียใจทั้งที่มันไม่ควรจะเป็นแบบนี้ นับดาวรู้สึกโทษตัวเองที่เผลอปล่อยตัวปล่อยใจให้กับสิ่งที่เมฆาทำให้ทั้งที่ความจริงมันไม่มีอะไรจริงอยู่ในนั้นเลย