ที่ตรงนั้นเคยเป็นของเรา

ตอนที่ 6

ที่ตรงนั้นเคยเป็นของเรา

“คืนนี้คุณกลับไปนอนที่บ้านนะพอดีผมจะใช้ห้องนอนของเรา”

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นจากชื่อที่บอกว่าคือเมฆาทำให้นับดาวรีบรับโทรศัพท์เพราะหวังว่าบางทีเขาอาจจะโทรขอโทษหรือพูดอะไรให้เธอรู้สึกดีขึ้นแต่ทุกอย่างกลับเป็นตรงข้ามกับที่เธอคิด

“ได้ค่ะ”

“ช่วยจัดผ้าปูที่นอนให้ดีๆด้วยคืนนี้ผมจะมีคนมานอนด้วย”

เมฆาตั้งใจโทรมาเพื่อตอกย้ำความรู้สึกเพราะตอนนี้เวลาใกล้จะครบ 2 ปีแล้วเขายังไม่มีโอกาสเพราะตัวเองเผลอลืมไปที่จะทำร้ายหัวใจคนที่ได้ชื่อว่าเป็นศัตรูของครอบครัวเขาจึงเลือกดำเนินแผนการในวันนี้เพราะอย่างน้อยเหลือเวลาอีกไม่กี่เดือนมันคงเป็นช่วงเวลาที่แสนจะทรมานของนับดาวและความเจ็บปวดของลูกก็ย่อมเป็นความเจ็บปวดของพ่อ

นับดาวจัดการทำทุกอย่างตามที่เจ้าของบ้านต้องการ เธอเลือกที่จะเปลี่ยนผ้าปูที่นอนให้ใหม่และตั้งใจว่าถ้าเธอกลับมาที่นี่ เธอจะไม่ยอมใช้ผืนนั้นอีกเพราะมันเป็นผ้าปูที่นอนที่เขานอนทับกับผู้หญิงอื่นแล้ว เธอก็คงจะไม่นอนทับรอยใคร

หญิงสาวเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเธอตั้งใจว่าจะไปนอนกับบิดา 2 คืนถึงแม้จะยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอีกฝ่ายจะเรียกเธอกลับมาที่บ้านหลังนี้เมื่อไหร่

“สวัสดีค่ะมาหาใครหรือคะ”

นับดาวที่กำลังเดินถือกระเป๋าเพื่อไปเรียกรถแท็กซี่ที่หน้าปากซอยแต่ยังไม่ทันเดินพ้นประตูรั้วก็พบกับรถยนต์คันใหญ่ขับเข้ามาในบ้าน

“เข้าไปคุยกันในบ้านก่อนสิ”

หญิงสาวที่กำลังจะเดินออกไปถึงกับทำอะไรไม่ถูกแทนที่เธอจะเป็นคนบอกแขกให้เข้าไปในบ้านแต่กลายเป็นชายสูงวัยที่ขับรถเข้ามากับบอกให้เธอเข้าไปรอเขาในบ้าน

นับดาวรู้สึกคุ้นหน้าผู้ชายคนนี้แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกจนเมื่อดิเรกแนะนำตัวเธอจึงได้รู้ว่าผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงหน้าคือพ่อของเมฆา

“ไหนลองแนะนำตัวให้ฉันรู้จักหน่อย”

ดิเรกขอให้หญิงสาวแนะนำตัวให้เขารู้จักทันทีที่รู้ว่านับดาวเป็นลูกของพนา ดิเรกก็เข้าใจทันทีว่าลูกชายของเขาคงกำลังวางแผนบางอย่างเพื่อเป็นการแก้แค้นและนับดาวก็คือเครื่องมือ

“คืนนี้เราจะกลับบ้านเพราะคำสั่งของลูกชายพ่อใช่ไหม”

ดิเรกแทนตัวว่าพ่อเพราะอย่างไรเสียตอนนี้นับดาวก็อยู่ในฐานะลูกสะใภ้ถึงแม้สังคมภายนอกจะไม่รับรู้แต่ในเมื่อเขารับรู้แล้วเขาก็พร้อมจะรับเป็นลูกอีกคน

นับดาวเมื่อได้พูดคุยกับดิเรกพอได้รู้เรื่องกันว่าเกิดอะไรขึ้นก็ขอตัวเดินทางไปที่บ้านของเธอเพราะตอนนี้ใกล้เวลาที่เมฆาจะกลับมาแล้วถ้าเขายังเห็นเธออยู่ก็อาจจะยิ่งสร้างความไม่พอใจได้

เมื่อตอนนี้ในบ้านเหลือแค่เพียงดิเรกและแม่บ้าน ชายสูงวัยจึงเรียกคนในบ้านทุกคนมาไตร่ถามถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมด

แม่บ้านและคนงานต่างยืนยันว่าทั้งคู่เป็นสามีภรรยากันจริงๆแต่ส่วนมากเมฆาจะไม่ค่อยยอมพานับดาวออกไปข้างนอกด้วยทุกคนก็ต่างพากันสงสัยว่านับดาวอยู่ในฐานะอะไรเพราะเมฆาแนะนำเพียงว่าหญิงสาวจะมาอยู่ที่บ้านนี้เป็นเวลา 2 ปีและให้ทุกคนเชื่อฟังและดูแลไม่ได้แนะนำในฐานะภรรยาหรือคนรัก

“ทำไมกลับมานอนที่บ้านแล้วคุณเมฆาไม่ว่าเอาหรือไง”

พนาถามลูกสาวด้วยความแปลกใจเพราะนับดาวไม่ได้บอกพ่อก่อนว่าคืนนี้เธอจะมานอนด้วยเพราะคิดว่าไม่อยากตอบคำถามทางโทรศัพท์

“ไม่มีอะไรค่ะดาวแค่คิดถึงพ่อก็เลยขอคุณเมฆมานอนที่นี่และโชคดีที่เขาอนุญาต”

ลูกสาวสวมกอดบิดาและเป็นจังหวะดีที่เธอจะได้แอบเช็ดน้ำตาที่มันไหลออกมาเกินคำสั่งทั้งที่ก่อนจะเดินทางมาถึงที่บ้านเธอพยายามตั้งสติที่จะไม่แสดงความทุกข์ให้บิดาได้เห็นเพราะไม่อยากสร้างความไม่สบายใจให้กับบุพการีเพราะอีกไม่กี่เดือนเธอก็จะพ้นจากเรื่องราวเลวร้ายแบบนี้แล้ว

“ขอบคุณมากนะลูกที่ยอมทนทุกอย่างเพื่อพ่อ”

ลูกสาวไม่ได้พูดอะไรแต่คนเป็นพ่อแค่เห็นแววตาก็เข้าใจความรู้สึกทั้งหมดเพียงแต่ยังไม่รู้ว่าเรื่องราวที่ทำให้นับดาวต้องกลับมาบ้านพร้อมกับดวงตาที่เศร้าหมองแบบนี้มันเกิดจากเรื่องอะไรกัน

สองคนพ่อลูกช่วยกันจัดการทำอาหารมื้อเย็นเพราะตอนนี้ที่บ้านของพนาไม่มีแม่บ้านคอยดูแลแล้ว กำไรที่ได้จากบริษัททั้งหมดก็ถูกนำมาใช้หนี้อีกหลายก้อนที่เขาสร้างไว้ด้วยการพนัน

“อาหารมื้อเย็นมื้อนี้เป็นมื้อที่พ่อกินได้เยอะและมีความสุขที่สุด”

พนาก้มหน้าเช็ดน้ำตาด้วยความรู้สึกผิดที่ครอบครัวของเขาต้องเป็นแบบนี้เพราะความโลภและเห็นแก่ตัวที่คิดว่าการพนันจะช่วยทำให้เขาลืมความทุกข์จากการที่ภรรยาตัดสินใจคิดสั้นไปจากเขา

“อีกไม่กี่เดือนนะคะเราจะได้กลับมาอยู่ด้วยกันดาวจะไปช่วยงานพ่อที่บริษัทและจะหางานทำพิเศษอีก ครอบครัวเราจะต้องกลับมามีความสุขอีกครั้งค่ะ”

หญิงสาวจับมือของคนเป็นพ่อเพื่อให้รู้ว่าเธอพร้อมจะสู้และเธอก็ไม่เคยคิดที่จะโทษว่าเป็นความผิดของบิดาทุกอย่างมันผ่านไปแล้วมันย้อนกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้พ่อคือคนเดียวที่เธอรักและเธอจะดูแลให้ดีที่สุด

ไฟทุกดวงในบ้านถูกดับลงมีเพียงแค่ไฟในหัวใจของนับดาวเท่านั้นที่มันยังไม่ยอมดับ เธอคิดจินตนาการไปทั่วว่าตอนนี้ห้องนอนเตียงนอนที่เคยเป็นของเธอคงมีผู้หญิงอีกคนมานอนอยู่เคียงข้างเมฆาและทั้งคู่ก็คงจะมีความสุขกันอยู่ในที่ที่เธอเคยอยู่

โทรศัพท์ยังวางอยู่ข้างกายไม่ยอมห่างนับดาวหวังว่าบางทีเมฆาจะเปลี่ยนใจและโทรศัพท์มาตามเธอกลับบ้านหรือไม่เขาก็อาจจะมาหาเธอที่นี่แต่สุดท้ายค่ำคืนนี้ก็ผ่านไปจนพระอาทิตย์โผล่พ้นขอบฟ้าไม่มีการติดต่อใดๆจากผู้ชายที่เธอนอนรอเขาทั้งคืน