บทที่ 3

คิดแล้วก็อยากได้มาเป็นสามี...แต่ก็นะ คงได้แค่ฝันลมๆ แล้งๆ

เจ้าของรถไม่ใช่ว่าจะสนใจเพียงแค่ปลายดาวคนเดียว ขณะที่พูดคุยกับเธอ เขาก็ลอบมองดูปรายรดา พี่น้องต่างบิดาของปลายดาวที่มีความต่างกันค่อนข้างมาก คนเป็นน้องไม่ต้องพูดถึง สวยสมกับเป็นลูกครึ่ง ชายใดเห็นเป็นต้องเหลียวมอง ทว่าพี่สาวนี่สิ สำหรับเขาจัดปรายรดาอยู่ในประเภทพอดูได้ ไม่ถึงกับขี้เหร่แต่ก็พูดไม่เต็มปากว่าสวย แต่มีอย่างหนึ่งที่เธอไม่เหมือนใครคือ มองแล้วไม่เบื่อ

แดเนียลเล่มองเห็นความซุกซนในนัยน์ตาของปรายรดา ยามเธอทอดสายตามองไปนอกหน้าต่างรถ มันมีความใคร่รู้ อยากเห็น อยากสัมผัส แววตาเธอจะสดใสเปล่งประกายด้วยความตื่นเต้น ตามประสาคนเพิ่งมาเยือนต่างแดนครั้งแรก ยามยิ้มใบหน้าเธอจะเอิบอิ่ม ราวกับว่ากำลังมีความสุข ทำให้คนมองพลอยมีความสุขไปด้วย และเกิดรอยยิ้มบนใบหน้าเขาไม่รู้ตัว แต่เมื่อปรายรดาหันมามองแดเนียลเล่ เขาก็รีบขยับสายตาไปทางอื่นทันที

เมื่อรถจอดสนิทหน้าประตูคฤหาสน์ ลูกน้องของแดเนียลเล่ก้าวลงมาจากรถเพื่อเปิดประตูให้เจ้านาย ก่อนที่สาวใช้จะเดินมาช่วยกันยกกระเป๋าลงจากรถแล้วเข็นเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ ส่วนเจ้าของบ้านเดินแยกออกไปคุยโทรศัพท์กับคนที่โทรเข้ามา

“แม่คะ เราจะพักกันที่นี่หรือคะ ฟางนึกว่าจะไปพักบ้านคุณลุงมาร์โก้” ปรายรดาถามมารดาขณะเดินเข้าไปในบ้านที่อลังการงานสร้างตั้งแต่รูปปั้นสิงโตที่รายล้อมด้วยน้ำพุ ประตูคฤหาสน์ที่จับก็เป็นสีทอง แกะสลักด้วยลวดลายสวยงาม

“พักกันที่นี่คืนนึง พรุ่งนี้เราจะไปเกาะซิซิลีกัน คุณลุงรอเราอยู่ที่นั่น” สร้อยสุดาตอบ

“เกาะซิซิลีหรือแม่”

“ก็ใช่น่ะสิ เดี๋ยวพักกันสักชั่วโมงสองชั่วโมงนะ แล้วค่อยออกไปซื้อชุดว่ายน้ำกัน จะได้ใส่ไปยั่วผู้ชายหล่อๆ ล่ำๆ ไงล่ะ” คนเป็นน้องตอบแทนมารดา

“ฉันน่ะอ่อยผู้ชายได้ แต่แกนี่สิ มีพี่แดเนียลอยู่แล้วทั้งคน แกหมดสิทธิ์อ่อยใคร”

“พี่ฟางคิดไปไกลนะเนี่ย พี่แดเนียลเห็นหวานมาตั้งแต่ตัวกระเปี๊ยก เราสองคนสนิทกันเพราะป๊ะป๋าเป็นเพื่อนซี้ลุงมาร์ติน พ่อของพี่แดเนียล จะพูดได้ว่ารักกันเหมือนพี่น้องก็ได้ เพราะตอนเรียนพี่แดเนียลก็ไปรับไปส่งหวานบ่อยๆ พาไปกินของอร่อยๆ ไปซื้อเสื้อผ้าสวยๆ แล้วก็เป็นไม้กันหมาผู้หญิงที่พี่แดเนียลไม่ต้องการให้เข้าใกล้ แล้วบางครั้งหวานก็ไว้วานให้พี่แดเนียลช่วยสกัดผู้ชายขี้หลีที่เข้ามาวอแวหวาน ไม่ได้คิดอะไรมากกว่านี้หรอกพี่ฟาง” น้องสาวแถลงไขให้พี่สาวเข้าใจ หัวใจปรายรดาพองฟูขึ้นมาทันทีที่ได้รับรู้ความสัมพันธ์ที่แท้จริงของทั้งคู่ เผลอยิ้มออกมาไม่รู้ตัว “ทำไมต้องยิ้มแบบนี้ หรือว่า...”

“หรือว่าอะไร แกพูดดีๆ นะ” พูดไปเขินไป

“หรือว่าพี่ฟางจะปิ๊งพี่แดเนียล” ประโยคนี้ปลายดาวกระซิบข้างหูพี่สาว เธอจึงโดนปรายรดาหยิกแขนแก้เขิน

“พูดบ้าๆ” ปรายรดาหน้าแดงแป๊ด คนเป็นน้องยิ้มอย่างรู้ทัน ทว่ายังไม่ทันที่สองสาวจะมีใครเอ่ยคำใด เสียงชายหนุ่มสุดหล่อมาดดีได้เดินมาหาสองสาว

“คุณน้าครับ ผมต้องเข้าบริษัทด่วนนะครับ เจอกันตอนดินเนอร์ค่ำนี้นะครับ” แดเนียลเล่บอกสร้อยสุดา ก่อนหันมาทางสองสาว “ขาดเหลืออะไรบอกลิเดียได้นะ เธอจะจัดการให้ทุกอย่างที่ต้องการ”

“ค่ะพี่แดเนียล” ปลายดาวรับคำแล้วยิ้ม “บ๊ายบายค่ะ”

คนพูดโบกมือให้ชายหนุ่มรูปหล่อที่ยิ้มตอบกลับ เขามองปรายรดาเพียงแวบเดียว โดยไม่มีการยิ้มให้ ก่อนเดินออกไปจากบ้าน ปรายรดาที่ถึงกับยิ้มค้าง หน้าเจื่อนทันทีที่ถูกแดเนียลเล่หมางเมินใส่ เธอรู้สึกเสียใจที่เขาหวงรอยยิ้มกับตน ทั้งที่ยิ้มให้สร้อยสุดากับปลายดาวได้ แล้วเหตุใดจึงแจกยิ้มให้ตนไม่ได้ คิดแล้วก็น้อยใจ แต่ก็รีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ มองดูนั่นนี่ในบ้านกลบความรู้สึกตัวเอง

ไอ้ที่หวังว่าจะได้แดเนียลมาเป็นสามี คงห่างไกลและห่างไกล

ห้องพักที่แดเนียลเล่จัดไว้ให้สามแม่ลูกอยู่ทางปีกซ้ายของบ้าน ความที่สร้อยสุดากับปลายดาวมีความคุ้นเคยกับเจ้าของสถานที่มากกว่ายี่สิบปี ทำให้ทั้งสองมีห้องส่วนตัวที่อยู่ติดกัน ดังนั้นห้องของปรายรดาจึงอยู่ริมสุด

ปรายรดาเดินเข้ามาในห้องพักที่ตกแต่งอย่างเรียบง่าย ทว่าเครื่องใช้ไม้สอยและเฟอร์นิเจอร์ตกแต่งล้วนแต่มีราคา หญิงสาวไม่ได้สนใจเตียงนอน แต่ที่ดึงความสนใจเธอคือ วิวที่อยู่นอกหน้าต่าง ปรายรดาไปหยุดยืนมองดูวิวด้านนอก

“ทะเลสาบเหรอ สวยจัง วิวดี๊ดี”

เธอเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม อีกราวสองสามนาทีปรายรดาจึงเดินมายังกระเป๋าเสื้อผ้าที่วางอยู่ข้างเตียง และนั่นทำให้มองเห็นบางอย่างที่วางไว้บนหมอนหนุนศีรษะ

ช่อดอกไม้...ดอกยิปโซ

ปรายรดานั่งลงริมเตียง หยิบช่อดอกไม้ขึ้นมานั่งมอง ดอกไม้ชนิดนี้เธอรู้จักแต่ไม่รู้ความหมายของมัน ดอกยิปโซไม่ได้เป็นดอกไม้ที่มีความโดดเด่นอะไร ส่วนมากจะถูกนำมาจัดเข้าช่อกับดอกไม้ชนิดอื่น ทว่าเวลามันมาอยู่รวมกันถูกจัดเป็นช่อแบบนี้ มันดูมีเสน่ห์และสวยงามไม่ต่างกับดอกไม้ชนิดอื่นเลย

“สวยจัง” ปรายรดาพูดจากใจ “บ้านนี้ต้อนรับแขกเก๋ดีจัง”

หญิงสาวไม่คิดเป็นอื่น ก่อนมองและชื่นชมช่อดอกไม้ที่อาจพูดได้ว่า เป็นช่อดอกไม้แรกในชีวิตทางสายตา เธอยิ้มแล้วคิดไปไกลว่า หากแดเนียลเล่มอบช่อดอกไม้ให้เธอก็คงดี ตนคงมีความสุขมากกว่านี้แน่นอน

แต่ก็คงเป็นไปไม่ได้...เพราะแม้แต่หางตาเขายังไม่แล

เฮ้อ...คิดแล้วปวดใจชะมัด