บทที่ 2

“ลูกแม่สองคนสวยทั้งคู่ แค่สวยคนละแบบก็แค่นั้นเอง” สร้อยสุดาก็พูดจริง “เครื่องจอดแล้ว เตรียมตัวลงกันเถอะ”

ไม่นานนักสามแม่ลูกได้เดินออกจากตัวเครื่องบิน ทั้งสามทำตามขั้นตอนมายังจุดตรวจคนเข้าเมือง เมื่อผ่านก็เดินออกมาทางประตูผู้โดยสารขาเข้า

ปรายรดามองไปรอบๆ สนามบินด้วยความตื่นเต้นที่ยังไม่หายไปจากจิตใจ เธอรู้อะไรหลายอย่างเกี่ยวกับประเทศนี้จากการเล่าเรื่องผ่านปลายดาว ประเทศนี้มีสถาปัตยกรรมเก่าแก่มากมาย มีประวัติศาสตร์ที่น่าทึ่ง สถานที่ท่องเที่ยวมีหลายแห่งที่เป็นแลนมาร์ค ทะเลก็สวย และที่สำคัญผู้ชายหล่อมาก หล่อเข้มเป็นอันดับต้นๆ ของโลก

คนที่เพิ่งมาเยือนอิตาลีครั้งแรกอย่างปรายรดากวาดตามองผู้ชายที่พอเห็นแล้วก็มีหล่อบ้าง ไม่หล่อบ้างปะปนกันไป ก่อนสายตาเธอสะดุดเข้ากับผู้ชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่ตรงทางกั้น บริเวณนั้นเป็นจุดที่ญาติผู้เดินทางมายืนรอรับ เขาตัวสูงมากกะจากระดับสายตาน่าจะสูงราวหนึ่งร้อยแปดสิบห้าเซนติเมตร สูงประมาณนี้เธอจะเรียกว่า สูงอย่างกับเสาไฟฟ้า ความโดดเด่นไม่ได้อยู่แค่ความสูง ความหล่อเปล่งออร่ามาแต่ไกล หล่อทะลุโลกข้ามห้วงจักรวาลเลยก็ว่าได้ เสื้อผ้าที่เขาสวมใส่เป็นเสื้อยืดสีขาวธรรมดากับกางเกงยีนส์และสวมรองเท้าผ้าใบ แต่งตัวเรียบง่ายแต่ทำไมช่างดูดีเหลือเกิน

วินาทีที่เห็น ปรายรดาเสมือนมีศรรักปักกลางดวงใจ เป็นความรู้สึกวูบไหวในอก และพองโต เต้นด้วยจังหวะเร็วรัว เธอไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับชายใดมาก่อน ผู้ชายคนนี้ทำให้เธอรู้จักคำว่า รักแรกพบ

‘เห็นแล้วอยากได้เป็นผัวชะมัด’ ปรายรดาคิดในใจ

‘โห คนอะไรวะ ยิ้มแล้วโคตรหล่อเลย ว่าแต่เขายิ้มให้ใคร ยิ้มมาทางนี้ด้วย’

ปรายรดาถามตัวเอง ก่อนเห็นเขายกมือขึ้นโบกมือ ซึ่งคนที่โบกมือกลับไปหาชายหนุ่มรูปงามสะท้านหัวใจเธอคือ ปลายดาว ความสงสัยเกิดขึ้นทันทีว่า น้องสาวตนรู้จักบุรุษผู้กระตุกหัวใจตนด้วยหรือ หรือว่าจะเป็นแฟนกัน

“พี่แดเนียล” ปลายดาวเรียกชื่อคนหล่อ ก่อนเข็นรถสัมภาระไปหา ทั้งสองโผกอดกันด้วยความสนิทสนม ปรายรดายืนมองด้วยความอยากรู้ถึงความสัมพันธ์ของทั้งคู่ หากทั้งสองเป็นคนรักกันจริง เหตุใดตนจึงไม่รู้เรื่องนี้ และที่สำคัญปลายดาวบอกว่า ตัวเองยังไม่มีแฟน

“มารับเองเลยหรือลูก น้าคิดว่าจะให้ลูกน้องมารับซะอีก” สร้อยสุดาหรือเอมี่ทักแดเนียลเล่ ลูกชายเพื่อนสนิทสามี

“ผมคิดถึงจีน่าน่ะครับ เลยมารับเอง”

เขาตอบ ส่งยิ้มให้ปลายดาวหรือจีน่า หญิงสาวที่เขารู้จักมาตั้งแต่เธออายุหนึ่งขวบ ตอนนั้นเขาอายุสิบสองปี ก่อนที่คนพูดจะตวัดสายตามองปรายรดาที่เอาแต่จ้องหน้าตนตั้งแต่เดินออกมาจากประตู ซึ่งเขาก็คิดว่า เธอคงตะลึงกับความหล่อของตนเหมือนกับสาวๆ ทั้งหลาย แดเนียลเล่จึงไม่ได้คิดอะไร มาคิดก็ตอนนี้ ตอนที่เธอเล่นจ้องเอาจ้องเอา ราวกับว่าจะบันทึกใบหน้าเขาไว้ในความทรงจำเพื่อไปวาดภาพเหมือน

“น้าลืมแนะนำให้แดเนียลรู้จักกับลูกสาวคนโตของน้า เธอชื่อเจนิสจ้ะ” สร้อยสุดาเหมือนอ่านสายตาแดเนียลเล่ออก นางจึงแนะนำให้ทั้งสองได้รู้จักกัน “ฟาง พี่แดเนียลจ้ะ เขาเป็นลูกชายเพื่อนสนิทลุงมาร์โก้”

“สวัสดีค่ะพี่แดเนียล” ปรายรดาไหว้ตามแบบฉบับคนไทย แดเนียลเล่แค่ยิ้มบางส่งให้ ก่อนละสายตาไปยังดวงหน้าสวยหวานของปลายดาว ปรายรดาถึงกับยิ้มค้าง หน้าหมองลงที่ถูกชายรูปหล่อหมางเมิน มองดูแดเนียลเล่ที่เดินโอบไหล่ปลายดาวออกไปด้านนอก โดยมีลูกน้องของเขาเป็นคนเข็นกระเป๋าสัมภาระแทนเธอ

ฝันสลายกลางอากาศ...ฝันว่าจะได้แดเนียลเล่เป็นสามีหายวับไปกับตา เขาคงไม่สนใจเธอ เพราะในสายตาเขามีแต่ปลายดาว

แพ้ตั้งแต่ยังไม่เริ่ม...

คฤหาสน์หลังงามตรงหน้าเป็นอีกเรื่องที่สร้างความตื่นตาตื่นใจให้กับปรายรดา นอกเหนือจากรถลีมูซีนคันหรูที่เธอเพิ่งเคยได้นั่งเป็นครั้งแรก เบาะนิ่มมากและมีความเป็นส่วนตัวสูง ห้องโดยสารจะมีเพียงเจ้าของรถที่นั่งหน้าหล่อคู่กับปลายดาว ส่วนปรายรดานั่งคู่กับสร้อยสุดเบาะตรงกันข้าม

ปรายรดาเคยเห็นคฤหาสน์แบบนี้ในภาพยนตร์และซีรีย์ต่างประเทศหลายเรื่อง ในทีวีเธอเห็นความใหญ่ ความอลังการของสถาปัตยกรรมในรูปแบบต่างๆ ภายในตกแต่งอย่างหรูหราด้วยเฟอร์นิเจอร์ ของตกแต่งที่ล้วนแล้วแต่มีราคา บ่งบอกถึงฐานะของผู้ครอบครอง

สงสัยฐานะเขาจะระดับอภิมหาโคตรเศรษฐี...

คนอะไรเพอร์เฟคอย่างนี้ หล่อ รวย ดูดีมีสกุล