เจ้าสาวสำรอง (30%)

“นี่นังหนู…เวลาฉันมีค่ามากกว่าที่จะมาเดินตามตูดแฟบๆ ของเธอต้อยๆ เเบบนี้นะ” ครั้นเห็นว่าเดินตามเด็กสาวมาจนถึงสวนหลังบ้าน บริเวณที่เขากระโจนเข้าลวนลามเธอ แต่อีกฝ่ายก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดฝีเท้าและพูดอะไรกับเขา พ่อหนุ่มเลือดร้อนจึงโพล่งขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์

น้ำเสียงห้าวกระด้างแกมดุดันของคนเอาแต่ใจทำให้มะลิร้อยต้องหยุดกึก ก่อนจะค่อยๆ หันกลับมาเผชิญหน้ากับอีกฝ่ายอย่างกล้าๆ กลัวๆ หัวใจดวงน้อยเต้นเเรงระทึกจนเเทบจะทะลุออกมานอกอก และในวินาทีที่ได้ช้อนนัยน์ตากลมโตมองหน้าเจ้าชายในฝันนางซินก้นครัวก็พลันตะลึงงัน พร้อมกับหลงลืมความร้ายกาจที่เขาทำไว้เสียสิ้น และต่อให้วูล์ฟร้ายกว่านี้อีกหลายเท่าเธอก็คงจะลบเขาออกไปจากห้วงคำนึงไม่ได้ง่ายๆ เพราะหัวใจเจ้ากรรมดันหลงรักเขาไปแล้วนี่…รักทั้งๆ ที่รู้ว่าไม่ควรแม้แต่จะคิด ลึกๆ สาวน้อยได้แต่หวังว่าตนจะสามารถลบพ่อเทพบุตรจำแลงออกไปจากใจ ทว่ายิ่งได้มองอีกฝ่ายเธอก็ยิ่งหลงใหลเสียอย่างนั้น

‘โอ้…พระเจ้าช่วยลูกด้วย! เขาหล่อเหลือเกิน หล่อไม่ปรานีหัวใจคนมองบ้างเลย’ มะลิร้อยพร่ำรำพันกับตัวเองในอกราวกับคนบ้า

สติของสาวน้อยหลุดลอย และเกือบเพ้อไปชั่วขณะ เมื่อได้มายืนใกล้ๆ เจ้าของร่างสูงใหญ่ไหล่กว้างสมชายชาตรี เปล่งรัศมีแห่งบุรุษเพศอย่างแรงกล้าด้วยรูปลักษณ์กระชากใจเหลือหลาย ไม่ว่าจะเป็น…ใบหน้าหล่อเหลาติดจะเย็นชา ซึ่งล้อมกรอบด้วยเรือนผมสีน้ำตาลเหลือบดำเป็นประกายเงาวับ นัยน์ตาสีน้ำเงินอมเทาดูมีเสน่ห์ลึกลับน่าค้นหา ยากแก่การเข้าถึง และเปี่ยมไปด้วยพลังอำนาจสามารถสะกดคนทั้งโลกให้มาสยบอยู่แทบเท้า จมูกโด่งเป็นสันรับกับริมฝีปากหยักลึกติดจะหยิ่งผยอง ทุกอย่างที่ประกอบเป็นบุรุษนามว่าวูล์ฟ แอนเดอร์ตัน มันดูลงตัวและสมบูรณ์แบบเกินกว่าคำว่า ‘เพอร์เฟ็กต์’ เสียด้วยซ้ำ ฉะนั้นจึงไม่แปลกที่สาวๆ ทั่วโลกจะโหวตให้เขาได้รับตำแหน่ง ‘เพอร์เฟ็กต์ แมน ออฟ เดอะ เยียร์’ ถึงห้าปีซ้อน อันที่จริงมะลิร้อยก็ไม่ค่อยรู้เรื่องราวเกี่ยวกับเขามากมายนักหรอก ที่รู้ๆ มาก็ล้วนแล้วแต่ผ่านการบอกเล่าของอิซาเบลล่าทั้งสิ้น เพราะอีกฝ่ายมักจะอวดอ้างสรรพคุณของแฟนหนุ่มให้เธอได้รับฟังและอดที่จะอิจฉาไม่ได้อยู่บ่อยครั้ง

“เอ้า...มัวเเต่มองหน้าฉันอยู่นั่นเเหละเเม่คุณ มีอะไรจะพูดก็รีบว่ามา” เสียงเข้มจัดซึ่งดังขึ้นเหนือศีรษะทำให้คนที่เอาแต่จ้องใบหน้าหล่อลากไส้สะดุ้งเฮือก ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เพื่อเรียกขวัญและกำลังใจ

“ถ้าคุณจะกรุณา ได้โปรด…อย่ารับข้อเสนอของคุณลุงกับคุณป้านะคะ ฉันไม่อยากแต่งงานกับคุณ และรู้ว่าคุณเองก็ไม่ได้อยากแต่งงานกับฉัน” มะลิร้อยเอ่ยวิงวอนเสียงอ่อนหวานติดจะสั่น แล้วหลุบตาลงมองปลายเท้าของตัวเอง ถึงแม้เธอจะแอบรักและเทิดทูนวูล์ฟ แอนเดอร์ตัน เสมือนเจ้าชายในฝัน แต่เธอก็มิอาจเอื้อมไปตกปากรับคำแต่งงานกับเขาได้ เพราะเด็กสาวผู้แสนอาภัพเจียมตัวดีว่าเทพบุตรอย่างเขาคงไม่มีวันโน้มลงมาหาชาวดินอย่างเธอ

วินาทีแรกคนที่ลำพองว่าตัวเองเหยียบโลกทั้งใบไว้ใต้อุ้งเท้าถึงกับสะอึก พอๆ กับเกือบจะหน้าหงาย จากนั้นก็กระแทกลมหายใจออกมาแรงๆ แล้วเหยียดยิ้มหยัน ระยำ! ยัยเด็กมอมแมมนี่โง่หรือบ้ากันแน่ ถึงได้กล้ามาเอ่ยปากขอร้องเขาเเบบนี้ มันน่าอาละวาดให้สาสมกับความหงุดหงิดนัก ใช่…เขาไม่อยากแต่งงานกับเธอ แต่ผู้หญิงต่ำต้อยอย่างเธอไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธเขา เพราะคนอย่างวูล์ฟ แอนเดอร์ตัน ไม่เคยถูกผู้หญิงหน้าไหนปฏิเสธมาก่อน แต่ยัยขยะแสนโสโครกนี่ดันสะเออะอยากลองดี! และความท้าทายของเธอจะต้องได้รับการตอบแทนอย่างสาสม!

ในเมื่อแม่ตัวดีรนหาที่นักเขาก็จะทำให้เธอสำนึกว่าอย่าได้บังอาจมาลองดีกับคนอย่างวูล์ฟ แอนเดอร์ตัน ไม่อยากแต่งงานกับเขาดีนักเขาก็จะบีบบังคับให้เธอต้องแต่งงานกับเขาอย่างไม่อาจเลี่ยงได้ และหลังจากพิธีกล่าวคำสัตย์สาบานสิ้นสุดลงเขาจะเฉดหัวเธอทิ้งไม่ต่างจากเศษขยะไร้ค่า! ความรู้สึกอยากเอาชนะเพียงชั่ววูบทำให้พ่อราชาหมาป่าผู้ยิ่งใหญ่คับฟ้ารู้สึกฮึกเหิมอย่างบ้าคลั่ง แม้มันจะเป็นการเอาชนะผู้หญิงตัวเล็กๆ ทว่าแสนจะอวดดีก็ตามที

“เเล้วเงินจำนวนมหาศาลที่ฉันเสียไปล่ะสาวน้อย” ร่างทระนงองอาจเดินย่างสามขุมเข้าหาจนเธอต้องลนลานถอยกรูดไปติดเเหง็กอยู่กับต้นไม้ ครั้นจะหนีมือใหญ่ทั้งสองข้างก็ทาบลงที่เปลือกไม้กักกั้นอิสรภาพอย่างฉับไว แล้วใบหน้าหล่อลากไส้ของพ่อเทพบุตรตัวร้ายก็ค่อยๆ เคลื่อนลงมาหาอย่างคุกคามเต็มอัตรา

“ว่าไงหืม…” เขาจงใจก้มลงกระซิบถามเฉียดพวงเเก้มเเดงระเรื่อ ลมหายใจผ่าวระอุที่ราดรดผิวเนียนนุ่มทำให้หัวใจดวงน้อยเต้นไม่เป็นส่ำ เห็นท่าทางก้มหน้างุด หลับตาปี๋ เเละกลัวจนตัวสั่นงันงก วูล์ฟก็รู้สึกขัดหูขัดตายิ่งนัก เพราะสาวอื่นมีเเต่จะพุ่งเข้าหาเขาเป็นประจำ

“เอ่อ...ฉันจะหามาคืนคุณเองค่ะ” น้ำเสียงตะกุกตะกักถูกเปล่งออกมาจากปากรูปกระจับสีระเรื่ออย่างยากลำบาก การเผชิญหน้ากับเขาในระยะประชิดเช่นนี้ช่างเป็นอะไรที่หนักหนาสำหรับเธอยิ่งนัก

“อย่างเธอเนี่ยนะจะมีปัญญา” อภิมหาเศรษฐีหนุ่มสบประมาททันควัน ก่อนจะเชยคางมนขึ้นมามองหน้า ดวงตากลมโตไหวระริกด้วยความหวาดหวั่นเมื่อยามที่จำต้องสบสานกับนัยน์ตาคมกริบเจือดุดัน

“เอ่อ…ค่ะ ถ้าคุณจะกรุณาให้เวลาฉัน” เธอกลั้นใจต่อรองเสียงสั่น

“ไม่ล่ะ ฉันจะไม่รอ เธอต้องเป็นเจ้าสาวของฉันแทนผู้หญิงบัดซบคนนั้นในวันพรุ่งนี้” พ่อเทพบุตรสุดร้ายดับความหวังของคนฟังลงในชั่วพริบตา

“เเต่เราสองคนไม่ได้รักกันนะคะ จะแต่งงานกันได้ยังไง”

“ความรักห่าเหวมันไม่มีอยู่จริง ไม่งั้นลูกสาวของลุงกับป้าเธอคงไม่หนีตามผู้ชายคนอื่นไป ทั้งที่บอกว่ารักฉันปานจะกลืนกินหรอก” วูล์ฟเค้นเสียงกระด้างติดจะดุดันลอดไรฟันด้วยความเดือดดาลให้ผู้หญิงระยำที่เขาโคตรแค้นอย่างอิซาเบลล่า พอร์ตแมน พร้อมกระชากร่างอ้อนเเอ้นปลิวไปปะทะเเผงอกกว้าง แล้วจัดการร้อยรัดเอวคอดกิ่วด้วยลำแขนกำยำ ตรึงสัดส่วนอวบอิ่มนุ่มนิ่มที่เขาปรามาสว่าผอมแห้งให้แนบไปกับเรือนกายทรงพลัง

“เเต่ฉันคงไม่เหมาะที่จะเป็นภรรยาของคุณหรอกค่ะ” มะลิร้อยบอกด้วยท่าทางตื่นๆ ประหนึ่งกระต่ายน้อยที่กำลังขวัญผวาเพราะกลัวว่าหมาป่าจะขย้ำ ขณะพยายามขืนกายให้หลุดพ้นจากพันธนาการแกร่ง ทว่ายิ่งดิ้นรนเนื้อตัวของทั้งคู่ก็ยิ่งบดเบียดเสียดสีกันมากขึ้น

ท่าทางตื่นกลัวของสาวน้อยกระตุ้นให้บุรุษหนุ่มรูปงามผู้แสนเย่อหยิ่งเกิดความคึกคะนอง อีกทั้งคำพูดที่เธอกล่าวออกมายังท้าทายเขาเป็นอย่างมาก มันมากเสียจน…วูล์ฟนึกอยากจะบดขยี้กลีบปากสีชมพูแดงที่เจ้าตัวขบเม้มเอาไว้เพื่อเปลี่ยนจากการพร่ำปฏิเสธว่าจะไม่แต่งงานกับเขาให้เป็นวิงวอนเสียงกระเส่า เหนือสิ่งอื่นใดคือเขาอยากให้สาวน้อยมาสยบอยู่แทบเท้า และสาบานว่าเขาจะทำมันหลังจากนี้ หลังจากที่ได้แต่งงานกับผู้หญิงมอมแมมแสนสกปรก ซึ่งบังอาจปฏิเสธการเข้าพิธีวิวาห์กับเขาในฐานะ ‘เจ้าสาวสำรอง’

อภิมหาเศรษฐีหนุ่มหาได้พิศวาสมะลิร้อยแต่อย่างใด เขาก็แค่อยากเอาชนะและสั่งสอนให้สาวเจ้ารู้ซึ้งว่าเธอจะปฏิเสธความต้องการของคนทั้งโลกได้ ยกเว้นความต้องการของวูล์ฟ แอนเดอร์ตัน พ่อหนุ่มจอมโอหังเผลอคลี่ยิ้มมาดร้ายออกมา โดยลืมนึกไปว่าตัวเองตั้งใจจะเฉดหัวแม่สาวน้อยทิ้งทันทีที่พิธีกล่าวคำสัตย์สาบานสิ้นสุดลง มิหนำซ้ำเสี้ยวหนึ่งในหัวสมองอันชาญฉลาดยังกระหวัดคิดไปถึงช่วงเวลาที่เขาจะได้ปราบพยศเด็กสาวผู้ดูผิวเผินเหมือนจะหัวอ่อนแต่แอบซุกซ่อนความดื้อเงียบเอาไว้ ความท้าทายบ้าๆ กำลังกระตุ้นต่อมกระหายของพ่อหนุ่มนักล่า แต่ไม่หรอก! ไม่เด็ดขาด! ยัยเด็กแสนโสโครกนี่ไม่ใช่สเปกเขา ครั้นคิดได้ดังนั้นวูล์ฟจึงสะบัดศีรษะทระนงขับไล่ความฟุ้งซ่าน ก่อนจะพุ่งความสนใจมาที่คนในอ้อมแขนเมื่อได้ยินเสียงหวานติดจะสะท้านวิงวอนประโยคเดิมอีกครา

“นะคะ…อย่าแต่งงานกับฉันเลยนะคะ ฉันไม่เหมาะจะเป็นภรรยาของคุณจริงๆ ค่ะ”

“ทำไมจะไม่เหมาะล่ะเด็กน้อย บางทีเราอาจจะยิ่งกว่าเหมาะกันก็ได้ ผู้หญิงจืดชืดกับผู้ชายเซ็กส์จัดเคมีมันคงเข้ากันดีพิลึก” พ่อตัวโตก้มลงกระซิบเสียงพร่า ทั้งที่บอกตัวเองว่าไม่พิศวาสเธอแต่เลือดในกายกลับร้อนฉ่าในวินาทีที่อีกฝ่ายแลบลิ้นสีแดงสดออกมาเลียรอบริมฝีปากแห้งผากเพื่อลดความประหม่า เพียงเท่านั้นวูล์ฟก็เหมือนจะคลั่งเสียให้ได้ ลมหายใจติดขัด น้ำลายเหนียวหนืดไปทั้งลำคอ เจ้าน้องชายตัวดีที่อยู่ในเป้ากางเกงเริ่มส่อแววเกเรจนเขาต้องหลุดสบถในใจ ระยำ! ยัยเด็กบ้าแสนสกปรกนี่กำลังทำให้เขา ‘ตื่น’ อย่างน่าโมโห สาบานได้เลยว่าเขาไม่เคยรู้สึกกระหายเซ็กส์แบบนี้มาก่อน ไม่เคยมีผู้หญิงหน้าไหนบนโลกใบนี้ทำให้วูล์ฟ แอนเดอร์ตัน ร้อนรุ่มด้วยไฟกำหนัด เพียงแค่ได้ใกล้ชิดและทอดสายตาหยิ่งยโสมองปฏิกิริยาทางกายเล็กๆ น้อยๆ ให้ตายสิ! ยัยหนูสกปรกคือหายนะ! หายนะตัวเอ้!

“เอ่อ…ฉันคงไม่สามารถรองรับความต้องการของคุณได้” นางซินผู้อาภัพอ้อมแอ้มอย่างกระดากอาย ใบหน้าแฉล้มเกลื่อนไปด้วยรอยเลือดฝาดชวนมอง

“เธอตายด้านหรือไง” เขาถามชิดกลีบปากเต้นระริก ทำให้แม่สาวอ่อนเดียงสาเผลอกลั้นใจ

“ฉันไม่เคย เเละมันก็อาจจะใช่ เอ่อ...ฉันหมายถึงบางทีฉันอาจจะตายด้านจริงๆ ก็ได้ค่ะ” เสียงสะท้านละล่ำละลักบอกเขาเพื่อหวังจะเอาตัวรอด ก่อนจะหลุดอุทานออกมา เมื่อฝ่ามือกระด้างตะปบเข้าตรงจุดกึ่งกลางกายสาวทั้งที่มีอาภรณ์ห่อหุ้ม ขยุ้มหนักๆ แล้วสอดมือร้ายกาจเลื้อยเข้าไปใต้กระโปรงทรงสุ่มตัวเก่า

วินาทีเเรกนั้นเธอตกตะลึงจนเเทบช็อก เพราะไม่คาดคิดว่าเจ้าชายในฝันที่ตัวเองแอบชื่นชมมานานจะกลายเป็นคนกักขฬะ และกล้าทำอุกอาจได้มากมายขนาดนี้ ครั้งแรกที่เขาทำรุ่มร่ามกับเธอ เพราะคิดว่าเธอคืออิซาเบลล่า มะลิร้อยยังพอให้อภัยได้ แต่นี่มันจงใจชัดๆ สติที่หลงเหลืออยู่เพียงแค่หยิบมือร้องเตือนให้นางซินผู้ต่ำต้อยปกป้องศักดิ์ศรีของตัวเองด้วยการดิ้นรนขัดขืนอย่างบ้าคลั่ง แต่นั่นกลับยิ่งกระตุ้นให้อีกฝ่ายรุกหนัก

“ฮื้อ…ไม่นะคะ ได้โปรด อย่าทำแบบนี้ อ๊า!” เธอประท้วงปนหอบหนักๆ ก่อนจะหลุดเสียงครางน่าละอายออกมาเมื่อเขาเป่าลมหายใจผ่าวร้อนเข้าไปในซอกหูหอมกรุ่น

“ไหนเธอบอกว่าเธอตายด้านไงล่ะสาวน้อย” วูล์ฟกระซิบเสียงแหบห้าว นัยน์ตาพราวระยับ รู้สึกฮึกเหิมที่ได้ไล่บี้ให้คนปากแข็งจนมุม

“กะ…ก็ใช่ค่ะ อ๊ะ…อื้อ…ซี้ดส์” สาวน้อยละล่ำละลักแทบไม่เป็นภาษา แล้วหลุดอุทานออกมาในท้ายประโยคเมื่อลิ้นสากระคายตวัดไล้เลียที่ติ่งหูน้อย

“งั้นคงต้องพิสูจน์กันหน่อยเเล้ว” ขาดคำพ่อคนโอหังก็กรีดปลายนิ้วมากพิษสงไปตามร่องกลีบดอกไม้งามที่มีผ้าชิ้นเล็กปกปิดอยู่อย่างเชื่องช้าบาดอารมณ์ ร่างเพรียวระหงสะท้านเยือกและยกสะโพกลอยโดยอัตโนมัติ สัมผัสจาบจ้วงหยาบคายระคนวาบหวามพรากลมหายใจของคนไม่ประสาให้สะดุดขาดเป็นห้วงๆ เนื้อตัวอ่อนปวกเปียก ความเสียวซ่านที่ไม่เคยพานพบลามเลียไปทุกอณูขุมขน ส่งผลให้เรี่ยวแรงที่มีพลันมลายสิ้น อาการแข็งขืนต่อต้านลดน้อยถอยลงจนเกือบเป็นศูนย์ ก่อนที่เขาจะเร่งจังหวะการเสียดสีให้เร้าใจเป็นเท่าทวี เรียกเสียงครางหวานให้หลุดออกมาจากกลีบปากสีกุหลาบที่กำลังเผยอน้อยๆ คล้ายเชิญชวนในที

“อ๊า…ยะ...อย่าค่ะ อู๊ยยยย” น้ำเสียงที่เล็ดลอดออกมาจากปากแม่สาวอ่อนด้อยประสบการณ์ไม่รู้ว่าเป็นการครางประท้วงหรือยินยอมพร้อมใจกันแน่ ซึ่งเจ้าตัวนั้นกำลังสับสนในตัวเองขั้นรุนแรง แต่นั่นกลับทำให้มุมปากหยักกระตุกยิ้มด้วยความพึงใจอยู่ลึกๆ สัญชาตญาณบางอย่างบอกพ่อหนุ่มนักรักว่านางซินก้นครัวตัวน้อยๆ จะเข้ากับเขาได้ดีในเรื่องเซ็กส์ และเขาจะสามารถปลุกให้เธอลุกเป็นไฟได้ไม่ยาก

ทันใดนั้นมือกระด้างก็บีบเเละขยำเนินเนื้ออวบอูมอย่างหน่วงหนัก เเล้วกระชากแพนตี้ตัวจิ๋วให้พ้นทาง ก่อนจะส่งนิ้วทั้งยาวเเละใหญ่พรวดพราดเข้าไปทักทายความเป็นหญิง ทำเอาร่างอ้อนแอ้นสะดุ้งเฮือก เบิกตาโพลง หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบด้วยความตระหนกสุดขีด ทว่ายังไม่ทันจะจับต้นชนปลายได้ถูกพ่อเจ้าประคุณก็ชิงประกบจูบปากอวบอิ่มอย่างดูดดื่มร้อนเเรงผสานกับการชักนิ้วเข้าออก สะกดการต่อต้านทุกรูปแบบได้อย่างชะงัด มะลิร้อยไม่เป็นตัวของตัวเองอีกต่อไป แม้แต่ลมหายใจก็ยังต้องใช้ร่วมกับเขา สมองพร่าเบลอ ความซ่านสยิวแล่นปราดไปทั้งสรรพางค์กาย ก่อนจะมากระจุกตัวขมวดเกร็งอยู่บริเวณท้องน้อย