เจ้าสาวสำรอง (100%)

“ฉันก็จะทำให้เธอมั่นใจว่าเราสองคนจะได้ ‘ร่วมรัก’ กันยังไงล่ะ เเละเมื่อถึงเวลานั้นฉันจะทำอย่างนี้…” ขาดคำเขาก็ส่งนิ้วที่ยังเปื้อนคราบน้ำหวานเข้าสู่โพรงปาก เเล้วดูดเลียเเละอมนิ้วที่ชโลมไปด้วยหยาดรักของเธอด้วยท่าทางเอร็ดอร่อย ก่อนจะดึงนิ้วเข้าออกเลียนเเบบกิริยาการร่วมรักอย่างกลายๆ ขณะส่งสายตาร้อนเเรงมาให้เธอเป็นเชิงล้อเลียนไม่ขาดระยะ วาจาวาบหวามเเละการกระทำอันน่ากระดากอายทำให้คนตัวเล็กหน้าร้อนฉ่า ท้องน้อยขมวดเป็นปม ความร้อนเหมือนมากระจุกตัวอยู่กลางกายสาวในชั่วเสี้ยวนาที

“ให้ตาย…หวานเป็นบ้า!” เสียงเเตกพร่าคำรามปนสบถกลั้วลำคอหนา และเป็นอีกครั้งที่วูล์ฟเผลอทำอะไรบ้าๆ โดยมิอาจยั้งคิด…เขาไม่เคยทำแบบนี้กับผู้หญิงหน้าไหนมาก่อน

“ได้โปรดปล่อยฉันเถอะค่ะ ฉันขอร้อง” หญิงสาวเอ่ยวิงวอนเสียงกระท่อนกระแท่น พลางดิ้นรนและขืนกายให้หลุดพ้นจากพันธนาการแกร่ง ทว่าเเทนที่จะทำตามคำวิงวอนของสาวเจ้า เขากลับรัดร่างเย้ายวนแน่นขึ้น อีกทั้งนึกอยากจะล้อเลียนอีกฝ่ายด้วยวาจาวาบหวามปนหื่นกาม เพราะคนฉลาดเป็นกรดอย่างวูล์ฟรู้ดีว่า เเม่สาวน้อยวัยขบเผาะที่ดูนุ่มนิ่มเเละหัวอ่อนตรงหน้ากำลังร้อนได้ที่…ร้อนเหมือนกับที่เขาเป็นอยู่ในขณะนี้

“เธอไม่อยากให้ฉันปล่อย เเต่อยากให้ฉันต่อจากเมื่อกี้ให้เสร็จสมอารมณ์หมายมากกว่า…จริงไหม?” พ่อคนมั่นใจในตัวเองสูงเสียดฟ้าว่าพลางโน้มใบหน้าหล่อลากไส้ลงมา หมายจะบดขยี้กลีบปากจิ้มลิ้มให้หนำใจอีกครา ทว่าสาวน้อยกลับเบี่ยงหน้าหลบ พร้อมร้องประท้วง

“ไม่นะ! อย่า!”

“อย่าปากเเข็งไปหน่อยเลยน่าเด็กน้อย เเค่นิ้วเธอยังเกิดอารมณ์จน ‘เสร็จ’ คามือฉัน เเล้วถ้าเธอโดนฉัน ‘เอา’ จริงๆ คิดดูสิว่าเธอจะ ‘เสร็จ’ ไปกี่รอบกันหือ…” ครั้นพลาดเป้าจอมยโสก็เอียงหน้าเข้ามากระซิบวาจาหยาบโลน และนั่นก็ทำให้คนฟังถึงกับน้ำตาซึมด้วยความผิดหวังระคนเสียใจ ทำไมเจ้าชายในฝันของเธอถึงกักขฬะและปากร้ายได้ขนาดนี้ มะลิร้อยคร่ำครวญในอก พลางเม้มปากจนเกือบเป็นเส้นตรง เธออยากจะวิ่งหนีไปจากตรงนั้นด้วยความอับอายเเละอดสูเกินจะทนไหว เเต่เท้าเจ้ากรรมกลับเหมือนถูกจองจำให้ตอกตรึงอยู่อย่างนั้น และสิ่งที่ได้ยินในวินาทีถัดมาก็ทำให้ความอดทนอดกลั้นของเธอขาดสะบั้น

“ไม่ตอบโต้แบบนี้ แสดงว่าเธอคงอยากให้ฉันทำต่อให้จบจริงๆ สินะ”

“คุณมันน่ารังเกียจ! ฉันเกลียดคุณ!” แม่สาวใสซื่ออ่อนต่อโลกเค้นเสียงสั่นระริกโต้กลับ

“คนเกลียดกันที่ไหนเขาจะกอดอีกฝ่ายแน่นเหมือนจะสิงร่างแบบเมื่อกี้ แถมยังร้องครวญครางเรียกแต่ชื่อฉัน อืม…จะว่าไปแล้ว เสียงครางของเธอก็หวานใช้ได้เหมือนกันนะ…ตอนทะยานไปถึงจุดไคลแมกซ์” ท้ายประโยคพ่อเจ้าประคุณจงใจทำเสียงกลั้วหัวเราะข้างใบหูน้อย

“ก็บอกแล้วไงว่าฉันเกลียดคุณ ฉันเกลียดคุณได้ยินไหม!” มะลิร้อยหลับหูหลับตาเถียงข้างๆ คูๆ ทั้งที่รู้ว่าตัวเองเป็นอย่างที่เขากล่าวหาจริงๆ เธอมันบ้าบอคอแตกที่ไปลุ่มหลงคนยโสอย่างวูล์ฟ แอนเดอร์ตัน

“เธอไม่ได้เกลียดฉัน เเต่ตกหลุมรักฉันตั้งเเต่ครั้งเเรกที่เราเจอกันต่างหากล่ะ” คนที่โดนจี้ได้ตรงจุดอ้าปากค้างกลางอากาศ หน้าร้อนวาบ และกิริยาเหล่านั้นก็เรียกเสียงหัวเราะหึๆ อย่างผู้กำชัย

“คนหลงตัวเอง” สาวน้อยขมุบขมิบปากต่อว่า

“เธอก็หลงฉันเหมือนกันนั่นแหละ” บุรุษผู้มีเลือดแห่งความหยิ่งยโสอยู่เต็มเปี่ยมสวนกลับทันควัน

“ฉันเปล่าหลงคุณสักหน่อย”

“ปากแข็งแบบนี้มันน่าจูบสั่งสอนเสียให้เข็ด” วาจาเชิงข่มขู่ทำให้มะลิร้อยเบิกตาโพลง และร้องห้ามปรามเสียงดัง

“อย่านะ!”

“จะหวงตัวอะไรนักหนา ยังไงเธอก็ต้องแต่งงานกับฉันอยู่แล้ว” วูล์ฟเอ่ยอย่างหงุดหงิด ก่อนจะปล่อยร่างแน่งน้อยให้เป็นอิสระในที่สุด

“ไหนคุณบอกว่าไม่ชอบเด็กกะโปโล มอมแมม และแสนสกปรกอย่างฉันไงคะ แล้วจะแต่งงานกับฉันทำไม” กล่าวจบหญิงสาวก็ถูมือกระด่างกระดาวเพราะฝุ่นจากเตาในครัวลงที่ชายเสื้อสีมอๆ อย่างไม่รู้ว่าจะทำอะไรได้มากไปกว่านั้น ทำไมยามอยู่ต่อหน้าเขาเธอจึงเปราะบางเเละอ่อนไหวได้น่าเจ็บใจนักนะ

“ก็ฉันพอใจจะแต่ง มีอะไรไหม?” จอมโอหังลอยหน้าสวนกลับอย่างกวนๆ

“แต่ฉันไม่อยากแต่งงานกับคุณ” เธอเชิดหน้าคอเเข็งตอบโต้ ขณะจ้องอีกฝ่ายเขม็ง ทั้งที่ประหม่าเเละขลาดกลัวระคนกัน ครั้นเห็นว่าเขาทำหน้าดุๆ เป็นเชิงข่มสาวน้อยก็ใจสั่น

“แน่ใจเหรออีหนู ว่าเธอไม่อยากแต่งงานกับฉัน” วูล์ฟลดใบหน้าหล่อระเบิดระเบ้อลงมากะซิบชิดกลีบปากเต้นระริก อภิมหาเศรษฐีหนุ่มยอมรับว่าวาจาที่หลุดออกมาจากปากอิ่มเมื่อครู่นี้ทำให้เขารู้สึกเสียหน้าอย่างแรง

“นะ…แน่ใจ” คนตัวเล็กเอ่ยตอบผาดแผ่วไร้น้ำหนักจนเขากระตุกมุมปากหยักยิ้ม ลมหายใจผ่าวระอุที่รินรดผิวบอบบางทำให้เธอใจเต้นไม่เป็นส่ำ

“ตรงไหนที่แสดงให้เห็นว่าเธอไม่อยากแต่งงานกับฉัน เมื่อกี้เธอยังร้องครางเพราะปรารถนาในตัวฉันอยู่เลย ยอมรับมาเถอะน่าเด็กน้อย ว่าเธออยากมีผัวจนตัวสั่น…และผัวที่เธออยากมีนั้นก็คือฉัน ไม่งั้นเธอคงไม่ยอมให้ลุงกับป้าจูงจมูกได้ง่ายๆ หรอก จริงไหม?” เขายโสจนน่าหมั่นไส้

“นี่คุณ!...” มะลิร้อยตั้งใจจะสวนกลับอย่างกรุ่นโกรธ ทว่าพ่อตัวโตกลับโพล่งขึ้นเสียก่อน

“คงเข้าใจแล้วนะ ว่าเธอต้องเป็นเจ้าสาวของฉันในวันพรุ่งนี้” เขาเอ่ยเป็นประกาศิตเยี่ยงผู้ที่ชอบออกคำสั่งอย่างเผด็จการเป็นนิจ

“แต่ฉันไม่อยากแต่งงานกับคุณ ได้โปรดเถอะค่ะ” สาวน้อยละทิ้งท่าทีต่อต้านแข็งๆ แล้วหันมาเอ่ยปากอ้อนวอนเสียงหวานปนสั่นเครือ ตาแดงๆ เหมือนจะร้องไห้

“หลังจากที่เราแต่งงานกัน ฉันจะ ‘โปรด’ เธอแน่เด็กน้อย…ไม่ต้องห่วง” เขาสวนกลับพร้อมคลี่ยิ้มมาดร้ายจนน่าขนลุก ก่อนจะยกนิ้วชี้ขึ้นมาตรงหน้าเธอ เมื่อฉุกคิดบางอย่างได้ “อ๋อ…อีกอย่างนะ เด็กกะโปโล มอมเเมม สกปรก เเสนโสโครก เบ้าหน้าบ้านๆ เเละจนมาก....อย่างเธอ ได้ผัวอย่างฉันมาช่วยลูบคลำเเละสอดใส่ก็ถือว่าเป็นบุญเเล้ว เธอควรจะดีใจหรือไม่ก็ไชโยโห่ร้องเสียด้วยซ้ำ ที่ได้ผู้ชายครบเครื่องเรื่องบนเตียงอย่างฉันมาทำผัว เพราะผู้ชายหื่น แรงดี และมีคลาสในโลกใบนี้มีเเค่ฉันคนเดียวเท่านั้นแหละ”

“คนหลงตัวเอง” รอยยิ้มติดจะหยันทำให้เธอรู้สึกเหมือนตัวเองถูกสูบลงไปใต้พื้นพิภพ อีกทั้งเจ็บหนึบทุกครั้งที่ได้ยินวาจาเสียดเเทงหัวใจ

“นั่นแหละสันดานดีๆ ของว่าที่สามีเธอ” พ่อเจ้าประคุณไหวไหล่ทรงพลังอย่างไม่ยี่หระ ก่อนจะเอ่ยต่อเสียงเข้ม “เตรียมตัวให้พร้อมด้วยล่ะ หลังจากเสร็จพิธีเเต่งงานฉันจะเอาเธอทำเมียยันเช้า”

“คุณว่าอะไรนะ” เธอเอ่ยถามอย่างไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

“หลังจากจบงานแต่งเฮงซวย ฉันจะจับเธอฟัด ดูดปาก เเละอึ๊บ อย่างสะเด็ดสะเด่ายันเช้า…ชัดไหม?”

“คนลามก! หื่นจิต! ฉันไม่ยอมให้คุณทำอะไรบ้าๆ เเบบนั้นหรอก” หลังจากอ้าปากค้างไปกับความกักขฬะของเขาหลายวินาที สาวน้อยก็ตอบโต้เสียงขุ่นคลั่ก

“น้ำหน้าอย่างเธอจะมีปัญญามาห้ามอะไรฉันได้เเม่หนูน้อย เเค่นิ้วเธอก็ ‘เสร็จ’ คามือฉันเเล้ว”

“ไม่! คุณจะต้องไม่ทำแบบนั้น คุณจะต้องไม่ทำอะไรบ้าๆ กับฉัน” มะลิร้อยส่ายหน้ารัวๆ ประกายตาตื่นตระหนกระคนหวาดวิตกอย่างแรงกล้า ขณะละล่ำละลักเสียงสะท้าน

“ฉันจะทำ…และจะทำมันอย่างเร่าร้อนถึงใจ อ๋อ…คืนนี้อย่าลืมพักผ่อนให้เพียงพอด้วยล่ะ ขอบอกว่าเธอจะไม่มีวันได้นอนตราบที่ฉันยังไม่อิ่ม เเละอย่าคิดหนี เพราะถ้าเธอกล้าหนีที่นี่จะราบเป็นหน้ากลองในชั่วเสี้ยวนาที” เสียงเข้มจัดย้ำเตือนหนักแน่น บ่งบอกว่าคนยโส เลือดเย็น ป่าเถื่อน และบ้าพลังอย่างเขาจะไม่ทำแค่ข่มขู่อย่างแน่นอน

กล่าวจบวูล์ฟก็เดินดุ่มๆ ไปทางห้องน้ำ เพื่อที่จะได้ช่วยตัวเองให้คลายจากอาการร้อนรุ่มเหมือนมีไฟสุมไปทั้งสรรพางค์กาย โดยมีแพนตี้ตัวน้อยของมะลิร้อยเป็นตัวช่วยเร่งปฏิกิริยาอย่างน่าบัดซบ วูล์ฟ แอนเดอร์ตัน…ช่วยตัวเอง นรก! รู้ไปถึงไหนอายไปถึงนั่น

เขาใช้เวลาค่อนข้างนานเพื่อปลดเปลื้องความใคร่ออกจากกายทรงพลัง พร้อมกันนั้นปากหยักก็สบถถ้อยคำหยาบคายออกมา ด้วยความคับข้องใจและหงุดหงิดงุ่นง่านสุดฤทธิ์ จอมเย่อหยิ่งสาบานได้ว่าไม่เคยกระหายในเรื่องเซ็กส์รุนเเรงเเบบนี้ และไม่เคยปรารถนาผู้หญิงหน้าไหนมากมายจนแทบคลั่งเท่านี้มาก่อน เเม่สาววัยกำดัดที่เขาดูแคลนว่ากระจอก แสนโสโครกและจืดชืดสิ้นดี กำลังทำให้กายทรงพลังร้อนเป็นไฟ เเก่นกายเหยียดขยายจนเเทบดันซิปกางเกงให้ปริเเตกออกมาประจานความหื่นจัดของตัวเองแบบน่าโมโห เธอทำให้เขาตื่นตัวอย่างน่าประหลาด เเละรู้สึกอึดอัดเพียงเเค่ได้สัมผัส อย่างที่ไม่เคยมีผู้หญิงหน้าไหนทำได้ เเม้กระทั่งอิซาเบลล่า พอร์ตแมน ผู้หญิงที่เขาคิดจะแต่งงานและใช้ชีวิตด้วย