เจ้าบ่าวมัจจุราช (100%)

“ชิ…คนหื่น มะลิไม่พูดด้วยแล้ว มะลิจะนอน” เธอทำแก้มป่องจมูกย่น แล้วตัดบทเอาเสียดื้อๆ เพราะไม่รู้ว่าจะจัดการยังไงกับนิสัยที่เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือของสามี ก่อนจะเอ่ยเว้าวอนเสียงหวาน

“คุณปล่อยมะลิลงจากตักได้ไหมคะ มะลิจะไปนอนที่เบาะรถ”

“ไม่เอา นอนบนตักฉันนี่แหละ สบายกว่าเบาะนั่นตั้งเยอะ”

รู้ว่าขัดใจพ่อเจ้าประคุณไม่ได้ซักอย่าง มะลิร้อยจึงจำต้องเอียงดวงหน้าสวยหวานซบลงตรงแผ่นอกกว้าง ครั้นเกือบจะเข้าสู่ห้วงนิทราเธอก็ต้องสะดุ้งน้อยๆ และครางฮือ เมื่อมีอะไรเย็นๆ มาแต้มที่บริเวณนิ้วนางข้างซ้าย ก่อนจะได้ยินเสียงห้าวทุ้มเอ่ยคล้ายปลอบประโลม นัยว่าเขากำลังทายาให้เธอ ความน่ารักของเจ้าชายในฝันทำให้มะลิร้อยเผลอยิ้มหวานทั้งที่ยังไม่ลืมตา จากนั้นก็ผล็อยหลับไป ท่ามกลางสายตาอ่อนโยนระคนเอ็นดูซึ่งจ้องอยู่ไม่คลาดคลา โดยที่เจ้าตัวก็ไม่รู้ว่าตนนั้นมีความรู้สึกพิเศษกับแม่สาวน้อยในอ้อมกอดเข้าเสียแล้ว

“หึ…หึ…หลับให้สบายนะแม่หนูน้อย กลับถึงห้องฉันจะได้ ‘กิน’ เธอให้เต็มอิ่ม…เอาให้สมกับที่อดอยากและหิวโซมานาน” เจ้าของน้ำเสียงแหบพร่าเจือกลั้วหัวเราะเอ่ยอย่างหมายมาดชิดหน้าผากมน ก่อนจะก้มลงจุมพิตเรียวปากสีกุหลาบแผ่วพลิ้ว แล้วพยายามนั่งนิ่งๆ และเก็บไม้เก็บมือให้อยู่กับที่ ไม่ให้มันเผลอไปรังแกคนหลับ ทว่าในหัวสมองอันชาญฉลาดกลับวางแผนไว้เป็นฉากๆ ว่าเมื่อถึงโรงแรมเขาจะทำอะไรกับเมียวัยละอ่อนบ้าง ซึ่งแต่ละอย่างล้วนหื่นและห่ามเข้าไส้ทั้งนั้น โดยที่พ่อเจ้าประคุณลืมไปเสียสนิท ว่าก่อนหน้านี้ตนแสดงท่าทีรังเกียจขยะแขยงสาวน้อยมากมายขนาดไหน ส่วนเรื่องที่นัดกับแก๊งเพื่อนซี้ไว้น่ะเหรอ มันไม่อยู่ในหัวตั้งแต่เธอเอ่ยแทนตัวเองว่า ‘มะลิ’ แล้วล่ะ

เสียงหอบกระเส่าของชายหญิงคู่หนึ่งดังกระหึ่มไปทั้งห้องนอนใหญ่ภายในคอนโดหรู ย่านใจกลางเมืองนิวยอร์ก ประเทศสหรัฐอเมริกา ก่อนจะจบลงด้วยเสียงกรีดร้องของแม่จ๊อกกี้สาวที่ทำการควบขย่มอยู่บนกายหนุ่มแน่นกว่าหนึ่งชั่วโมง เช่นเดียวกับผู้ที่อยู่เบื้องล่างซึ่งคำรามลั่นและทำหน้าเหยเกคล้ายทรมานแสนสาหัส ทว่ากลับเต็มไปด้วยความสุขสมและอิ่มเอม จากการร่วมสังวาสอันสุดแสนดุเด็ดเผ็ดมัน

มือกระด้างผลักร่างสะโอดสะองลงจากกาย ก่อนที่ชายผู้มีนามว่าอูโก้ ราเวน จะควานหารีโมตโทรทัศน์ เพื่อเปิดดูข่าวการแต่งงานของวูล์ฟ แอนเดอร์ตัน ศัตรูตัวฉกาจ ซึ่งเขาคิดจะแย่งทุกอย่างที่เป็นของอีกฝ่ายมาเป็นของตนให้หมด และตอนนี้เขาก็ได้อิซาเบลล่า พอร์ตแมน ผู้หญิงที่มันคิดจะใช้ชีวิตด้วยมาเป็นของเขาแล้ว ฉะนั้นนับประสาอะไรกับการที่จะทำให้มันไม่เหลืออะไรเลย

เหตุที่อูโก้แค้นวูล์ฟมากมายขนาดนี้ ก็เพราะว่าเมื่อครั้งในอดีต เขากับวูล์ฟเคยเป็นคู่แข่งกันมาตั้งแต่สมัยมัธยมยันมหาวิทยาลัย มิหนำซ้ำ ณ ปัจจุบัน ทั้งสองยังเป็นคู่แข่งทางธุรกิจ แต่ไม่ว่าจะลงสนามแข่งขันอะไรอูโก้ก็มักจะตกเป็นผู้ปราชัยให้วูล์ฟได้หัวเราะเยาะอยู่ร่ำไป และนั่นจึงทำให้อูโก้ตามจองล้างจองผลาญวูล์ฟไม่เลิก ซึ่งวูล์ฟเองก็คงคิดไม่ถึงว่าอีกไม่นานคนอย่างเขาจะล้มสถาบันการเงินยักษ์ใหญ่ที่วูล์ฟคุมบังเหียนอยู่เช่นแอนเดอร์ตัน ฟันด์ กรุ๊ป ด้วยการนำพาเครือราเวนแบงค์เหยียบหัวมันขึ้นมาเป็นเบอร์หนึ่งของอเมริกา

“ฮ่าๆๆ งานแต่งของไอ้วูล์ฟดูไม่จืดจริงๆ เลย ให้ตายสิ” อูโก้ระเบิดเสียงหัวเราะอย่างสะใจ ขณะที่ดวงตาแข็งกร้าวยังจ้องจอโทรทัศน์ไม่กะพริบ

“ค่ะ” อิซาเบลล่าตอบรับสั้นๆ สีหน้าไร้อารมณ์ร่วมด้วยความลืมตัว

“ทำไมทำหน้าอย่างนั้น นึกเสียดายมันขึ้นมาหรือไง” เขาคาดคั้นอย่างหึงหวง ถึงแม้อูโก้จะไม่ได้รักและพิศวาสเจ้าหล่อนมากมายเท่าไหร่ แต่ถ้ารู้ว่าอีกฝ่ายยังมีใจให้อริอย่างวูล์ฟเขาก็ยอมไม่ได้ ก่อนจะเอ่ยต่อเสียงแข็งๆ “หรือว่านึกอิจฉาเจ้าสาวของมัน”

“แหม…ใครจะไปเสียดายเขากันคะ ในเมื่อเบลล่ามีผู้ชายที่แสนดีอย่างคุณทั้งคน ส่วนเรื่องให้อิจฉานังมะลิน่ะไม่มีทางหรอกค่ะ เพราะเบลล่าเหนือกว่ายัยยาจกนั่นทุกอย่างอยู่แล้ว” อิซาเบลล่าแสร้งทำปากหวานเอาใจ ทั้งที่ลึกๆ แล้วหล่อนรู้สึกเช่นที่อีกฝ่ายพูดทุกประการ ทั้งเสียดายวูล์ฟ แอนเดอร์ตัน และนึกอิจฉามะลิร้อยในคราเดียวกัน เพราะยัยเด็กนั่นได้มีโอกาสสวมชุดเจ้าสาว ในขณะที่ตนแทบไม่มีหวัง เพราะอูโก้ไม่เคยเอ่ยเรื่องแต่งงานเลยด้วยซ้ำ

“คิดได้อย่างนั้นก็ดี”

“โอ๊ย…คิดไม่ได้ก็บ้าแล้วค่ะ” หญิงสาวยิ้มหวานประจบ ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องด้วยการชี้ชวนให้อีกฝ่ายดูข่าวที่กำลังตกเป็นประเด็นทอร์คออฟเดอะทาวน์ “ดูนั่นสิคะ สีหน้าของวูล์ฟน่าสะใจชะมัด”

“หึ…นั่นน่ะสิ มันคิดได้ยังไงเอานางซินก้นครัวมาทำเมีย” อภิมหาเศรษฐีหนุ่มผู้เป็นรองวูล์ฟทุกด้านเอ่ยอย่างสาแก่ใจ เพราะการให้อิซาเบลล่าหนีมาในวันก่อนแต่งงานคือหนึ่งในแผนการของเขานั่นเอง

“เพราะคนอย่างวูล์ฟ แอนเดอร์ตัน ไม่ยอมเสียหน้าด้วยการล้มเลิมงานแต่งหรอกค่ะ เขาเย่อหยิ่งและจองหองจะตาย” นางแบบสาวเอ่ยอย่างรู้นิสัยผู้ที่ถูกกล่าวถึงเป็นอย่างดี

“บางทีการที่เด็กในบ้านของคุณเเต่งงานกับมันอาจจะเป็นผลดีสำหรับเราก็ได้นะ” นัยน์ตาสีฟ้าจัดของคนพูดมีร่องรอยความมาดร้ายฉายชัดออกมา

“ดียังไงคะ” หญิงสาวทำหน้าฉงน

“เราจะได้ใช้ให้นังเด็กนั่นไปขโมยข้อมูลที่ผมอยากได้ยังไงล่ะ ลองคิดดูสิว่าถ้าไอ้วูล์ฟมันรู้ว่าเมียของมันเป็นคนหักหลังมันเอง…มันจะสนุกมากแค่ไหน” อูโก้เฉลยพลางแสยะยิ้มเหี้ยม

“โอ๊ย…อย่าไปหวังอะไรจากนังมะลิเลยค่ะ มันโง่จะตาย ส่งเบลล่าไปดีกว่า” แม้ตนจะเป็นฝ่ายทิ้งวูล์ฟมาแต่อิซาเบลล่าก็ยังอดคิดถึงอีกฝ่ายไม่ได้ เพราะวูล์ฟ แอนเดอร์ตัน ทั้งเพอร์เฟ็กต์ และมีความเป็นสุภาพบุรุษมากกว่าคนที่หล่อนตัดสินใจเลือกอย่างอูโก้ ราเวน แต่วูล์ฟแทบจะไม่แตะต้องเนื้อตัวหล่อนเลย บางทีความเป็นสุภาพบุรุษของเขาก็ทำให้หล่อนหงุดหงิดและอึดอัด พร้อมกันนั้นก็นึกกระหายอยากมีเซ็กส์กับชายอื่น ซึ่งคนที่ให้ความสุขทางกายกับหล่อนได้แบบไร้ขีดจำกัดก็คืออูโก้ ใจหนึ่งหญิงสาวก็นึกอยากจะกลับไปหาวูล์ฟ แต่ทำไม่ได้ เพราะหล่อนติดเซ็กส์ของอูโก้จนกลายเป็นเหมือนทาสสวาทของเขาไปเสียแล้ว

“คุณอยากจะกลับไปสานสัมพันธ์กับมันงั้นสิ” เสียงกระด้างสวนกลับแทงใจดำอย่างจัง ทำเอาคนฟังเกือบสะดุ้งเฮือก ก่อนที่จะรีบปรับสีหน้าและท่าทางให้ดูเป็นปกติ

“ไม่ใช่นะคะ เบลล่าก็แค่อยากจะช่วยคุณ เบลล่าจะอยากกลับไปหาเขาทำไมในเมื่อเขาให้สิ่งที่เบลล่าต้องการไม่ได้ คนที่ให้เบลล่าได้ก็มีแต่คุณเท่านั้นแหละค่ะที่รัก…คุณคนเดียวที่จะพาเบลล่าขึ้นสวรรค์ได้” กล่าวจบแม่สาวไฟแรงสูงก็พลิกกายขึ้นมาคร่อมร่างใหญ่อย่างใจกล้า แล้วจัดการเป็นผู้นำพาอีกฝ่ายกลับเข้าสู่วังวนราคะอันแสนเร่าร้อนอีกครา เพื่อยุติการคาดคั้นอันน่าเบื่อหน่ายให้สิ้นสุดลงแต่เพียงเท่านั้น…

เมื่อมาถึงห้องสวีตของโรมแรมสุดหรู วูล์ฟก็อุ้มภรรยาสาวน้อยตรงมายังห้องนอน ครั้นแผ่นหลังบอบบางแตะพื้นเตียงนุ่มมะลิร้อยก็งัวเงียตื่นขึ้น ทันทีที่เห็นพ่อราชาหมาป่ามองเธอตาเป็นมัน พร้อมทำท่าจะกระโจนเข้าขย้ำ สาวน้อยก็ลนลานดันกายลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะรีบละล่ำละลักทวงถามว่าเขาไม่ไปหาเพื่อนหรืออย่างไร และคำตอบที่ได้รับก็ทำให้เธอชักอยากจะร้องไห้ขึ้นมาครามครัน

หลังจากบอกเมียเด็กว่าตนเปลี่ยนใจจะไปสังสรรค์กับเพื่อนรักในวันพรุ่งนี้ วูล์ฟก็เดินผิวปากฮัมเพลงเข้าห้องน้ำอย่างสบายใจเฉิบ ทิ้งให้สาวน้อยยืนเก้ๆ กังๆ อยู่กลางห้องสวีตสุดหรูหลายนาที ก่อนจะถอดชุดแต่งงานออก แล้วหยิบเสื้อคลุมในตู้มาสวมใส่ เพราะเธอไม่ได้เก็บกระเป๋าเสื้อผ้ามาด้วย ส่วนสมองน้อยๆ ก็เอาแต่คิดไม่ตกกับชีวิตซึ่งพลิกผันที่เรียกได้ว่าจากหน้ามือเป็นหลังมือ เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูห้องน้ำ มะลิร้อยก็สะดุ้งเฮือกอย่างขวัญผวา ก่อนจะเหล่ตามองสามีตัวโตในจังหวะที่อีกฝ่ายเดินเช็ดผมออกมาจากห้องน้ำด้วยท่าทีผ่อนคลาย

“มาเช็ดผมให้หน่อย” เจ้าของร่างสูงใหญ่ไหล่กว้างสั่งพลางหย่อนสะโพกลงนั่งที่ปลายเตียงขนาดคิงไซส์

“คะ?” คิ้วโก่งเลิกขึ้นเป็นเชิงถาม

“บอกว่ามาเช็ดผมให้หน่อย” คราวนี้เสียงที่วูล์ฟเค้นออกมาจากลำคอหนาฟังดูกร้าวกระด้าง จนเธอต้องรีบพยักหน้ารับ ก่อนจะลนลานทำตามคำสั่งของอีกฝ่ายด้วยท่าทางเงอะๆ งะๆ อารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายของเขากำลังทำให้เธอรู้สึกไม่มั่นคง และทำตัวไม่ถูก

มะลิร้อยยืนตัวเกร็งหน้าแดงแจ๋ให้จอมฉกฉวยลูบไล้และขยำสะโพกมนอย่างย่ามใจ ในขณะที่เธอกำลังเช็ดผมให้อีกฝ่ายอยู่นานพอสมควร จนทนไม่ไหวถึงได้เอ่ยเสียงแข็งๆ

“เสร็จแล้วค่ะ”

“งั้นก็ไปอาบน้ำ เเล้วมาทำหน้าที่เมียของเธอซะ” วูล์ฟเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของร่างอ้อนแอ้นที่ยืนค้ำหัวอยู่ด้วยนัยน์ตาพราวระยับ แล้วเอ่ยออกมาอย่างเผด็จการ

“หา...” คนตัวเล็กร้องเสียงหลง พร้อมทำหน้าตระหนกสุดขีด

“ใช่ เธอฟังไม่ผิดหรอก ฉันบอกแล้วไงว่าจะเอาเธอทำเมียยันเช้า” เขาย้ำชัดให้สาวเจ้าได้ยินแจ่มแจ้งเต็มสองหู

“มะ…ไม่นะคะ ฉันยังไม่พร้อม ได้โปรดเถอะ…” เจ้าของเสียงสั่นระริกอ้อนวอนด้วยสีหน้าตื่นๆ ส่วนในใจก็ได้แต่คิดว่า โฮ…เธอตายแน่ยัยมะลิเอ๋ย

“ถ้าดื้อด้านแบบนี้ ก็ไม่ต้องอาบมันเเล้วน้ำน่ะ เดี๋ยวค่อยอาบพร้อมกันทีเดียว” คนใจร้อนยิ่งกว่าไฟสรุปอย่างเสร็จสรรพ เพราะนึกฉุนที่อีกฝ่ายแสดงท่าทีไม่อยากเป็นเมียเขา

“อาบพร้อมกัน!” คราวนี้เธอทวนคำตาเหลือก

“ใช่ เราสองคนจะอาบน้ำด้วยกัน หลังจากที่ฉัน ‘ร่วมรัก’ กับเธอเสร็จแล้ว” เขาขยายความได้โคตรตรง จนคนฟังอ้าปากค้างกลางอากาศ แดงเห่อไปทั้งตัว ใจหวิวๆ เหมือนจะเป็นลม

“เอ้า…จะมัวยืนอึ้งอยู่ทำไม มาทำหน้าที่ของเธอสิ…” จอมโอหังบัญชาการอย่างเอาแต่ใจ อีกทั้งรู้สึกหงุดหงิดงุ่นง่านที่ไม่สามารถควบคุมความต้องการของตัวเองได้ นรก! เขากำลังจะคลั่งเพียงแค่เข้าใกล้ยัยเด็กนี่ และถ้าเขาไม่ได้จับเธอทำเมียให้เสร็จสมอารมณ์หมายเขาจะต้องบ้าตายแน่ๆ

“เอ่อ…คุณจะให้ฉันทำอะไรคะ” พูดไปแล้วสาวเจ้าก็ต้องกัดปากตัวเองแน่น แต่เธอก็ไม่รู้จริงๆ นี่นาว่าหน้าที่เมียต้องเริ่มจากตรงไหน และต้องทำยังไงมันถึงจะถูกใจเขา

“มาทำให้ไอ้ที่มันอยาก ‘ได้’ เธอให้มันสงบลงเสียที” พ่อหนุ่มเลือดร้อนว่าพลางพยักเพยิดไปยังอวัยวะที่อยู่ตรงจุดกึ่งกลางร่างทรงพลัง ซึ่งปกคลุมด้วยเสื้อคลุมตัวใหญ่ แต่กระนั้นมันก็ยังโป่งนูนเป็นรูปเป็นร่างอย่างชัดเจน จนคนเผลอมองตามเกือบช็อกตาย

“คุณว่าอะไรนะคะ!” แม่สาวอ่อนเดียงสาถามเสียงหลง ดวงหน้าพริ้มเพราซีดสลับแดง กายสาวสะพรั่งเกิดอาการสะบัดร้อนสะบัดหนาวในบัดดล

“ฉันบอกว่าเธอจะต้องทำให้มันสงบ เพราะเธอเป็นคนทำให้มันตื่นตั้งแต่อยู่บนรถแล้ว” เขาเค้นเสียงพร่าปนหอบกระเส่าออกมาจากริมฝีปากเซ็กซี่ ก่อนจะดึงมือบอบบางมาวางทาบที่ความอลังการ ซึ่งกำลังแข็งขึงพร้อมพรักสำหรับการสู้ศึกในสังเวียนรักเต็มอัตรา ทำเอาแม่สาวอ่อนเดียงสาถึงกับตาถลน ก่อนจะรีบชักมือกลับประหนึ่งโดนของร้อน

“ดะ…ได้โปรด อย่าข่มขืนฉันเลยนะคะ” เด็กสาวผู้แสนอาภัพเอ่ยวิงวอนเสียงสะท้าน ดวงตาแดงก่ำ เขามันจอมวายร้าย ผู้ชายกักขฬะไร้หัวใจ ความน่ารักและความห่วงใยที่อีกฝ่ายแสดงออกมาตอนอยู่บนรถ มันก็คงเป็นแค่การเสแสร้งเท่านั้นแหละ เขาไม่มีทางให้ความรู้สึกดีๆ หรือเอ็นดูนางซินผู้ต่ำต้อยด้อยค่าเช่นเธอหรอก ไม่มีวัน! หญิงสาวเตือนตัวเองอย่างเศร้าใจระคนเสียความรู้สึก หากแต่ลึกๆ ก็ยังหวังอยู่ว่าอีกฝ่ายจะไม่หักหาญน้ำใจตน

“คนอย่างวูล์ฟ แอนเดอร์ตัน ไม่เคยข่มขืนใคร แต่ถ้าหากเธอยังดื้อด้านฉันคงได้ข่มขืนเมียตัวเองเป็นคนแรกแน่” จอมทระนงประกาศอย่างดิบเถื่อน

“คนใจหยาบ!” แม่สาวน้อยพ่นคำผรุสวาทอย่างมิอาจยั้ง วินาทีนั้นเธอนึกอยากตะโกนใส่หน้าเขานัก ว่าเป็นบ้าอะไรตาแก่ถึงได้คุ้มดีคุ้มร้ายเหมือนผีเข้าแบบนี้ แต่หูยยย…ไม่กล้าหรอก กลัวคนอารมณ์แปรปรวนประหนึ่งพายุกินหัวเอา แต่เอาน่า…ซักวันเธอคงจะกล้า และก็อาจจะกล้าในไม่กี่นาทีข้างหน้า หากเขายังแสดงท่าทีคุกคามไม่เลิกจนเธอเกือบจะจิตหลุดอยู่แบบนี้

“หุบปาก! แล้วมา ‘ช่วย’ ฉันเดี๋ยวนี้ ก่อนที่ฉันจะลงมือข่มขืนเธอจริงๆ ขอบอกไว้ก่อนนะเด็กน้อย ว่าถ้าเกิดฉันติดใจการข่มขืนขึ้นมา ครั้งเดียวมันไม่พอแน่ เพราะผัวเธอมันเซ็กส์จัด รู้ไว้ซะยัยตัวแสบ” เสียงห้าวกระด้างตวาดลั่น ตบท้ายด้วยการข่มขู่ด้วยสีหน้าถมึงทึง

“มะ…ไม่ เป็นตายร้ายดียังไงฉันก็ไม่ทำตามคำสั่งบ้าๆ ของคุณเด็ดขาด” มะลิร้อยกลั้นใจละล่ำละลักปฏิเสธ ทั้งที่หวาดหวั่นและตื่นกลัวคนหน้ายักษ์จนแทบจะเป็นลมล้มพับ

“แต่เธอต้องทำ” เขากดเสียงต่ำเป็นประกาศิต ในนาทีนั้นวูล์ฟเริ่มรู้แล้วว่าเมียเด็กตรงหน้าไม่ได้เป็นคนหัวอ่อนและว่านอนสอนง่ายอย่างที่คิด

“ฉันไม่ทำ! ฉันจะกลับบ้าน” เธอหลับหูหลับตาปฏิเสธอีกครา แล้วเบ้หน้าเหมือนจะปล่อยโฮลั่น

“อย่ามาทำเป็นร้องงอแงจะกลับบ้าน มีผัวแล้วหัดทำตัวเป็นผู้ใหญ่ซะบ้าง” น้ำเสียงดุดันเอ็ดตะโรลั่น

“คุณไม่ใช่ผัวฉัน”

“ปากดีแบบนี้ รับรองว่าเธอโดนฉันยัดเยียดความเป็นผัวให้ยันเช้าแน่นังหนู” คนที่ตั้งใจว่าจะจับเด็กทำเมียเต็มที่เค้นเสียงลอดไรฟันด้วยความเดือดจัด

“ฝันไปเถอะ ไอ้คนแก่จอมบ้ากาม! ฉันไม่อยู่กับคุณแล้ว ไม่เป็นเมียคุณแล้ว” หญิงสาวเอ่ยเสียงสั่นเทาด้วยความหวาดกลัวจับจิต

“ระยำ! เธอคิดว่าการเป็นผัวเมียกัน เพราะการแต่งงานเฮงซวยของเรามันเป็นการเล่นขายของหรือไงวะ นังเด็กบ้านี่! น่าตีนักโว้ย!” พ่อหนุ่มเจ้าอารมณ์สบถลั่นราวกับฟ้าผ่า จนสาวน้อยตัวสั่นงันงก วูล์ฟก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ว่าทำไมต้องของขึ้นเพียงแค่ได้ยินเธอเอ่ยปฏิเสธความสัมพันธ์ของทั้งคู่

“ไม่นะ! อย่าตีเค้านะ ไอ้ผู้ใหญ่ใจร้าย” มะลิร้อยส่ายหน้าหวือ ตบท้ายด้วยการพ้อเสียงสั่นน้ำตาคลอ ขาดคำร่างอ้อนแอ้นก็หันหลังวิ่งแจ้นออกจากห้อง แล้วจ้ำอ้าวไปที่ลิฟต์ทันควัน

“หยุดเดี๋ยวนี้นะแม่ตัวดี เธอคิดว่าจะไปไหนก็ได้หากไม่ได้รับอนุญาตจากฉันอย่างงั้นเหรอ” วูล์ฟก้าวตามหลังเมียเด็กจอมรั้นออกมาติดๆ พร้อมตะเบ็งเสียงกราดเกรี้ยว สภาพของเจ้านายทำให้ลูกน้องที่คอยอารักขาความปลอดภัยอยู่ภายนอกต่างพากันอมยิ้ม เพราะคิดว่าอภิมหาเศรษฐีหนุ่มคงกำลังเล่นไล่จับกับเมียวัยละอ่อนเพื่อเรียกความซู่ซ่า ก่อนจะลากเธอขึ้นเตียงปั๊มทายาทแอนเดอร์ตันยันเช้า

“ไม่หยุด! อย่าตามมานะตาแก่จอมลามก” ขณะที่เท้าบอบบางทั้งสองข้างยังคงซอยยิกๆ ไปข้างหน้า ริมฝีปากอิ่มก็ขยับยอกย้อน จนคนที่วิ่งตามมาคำรามกระหึ่ม