ตอนที่ 2

ดวงตาคมกวาดมองชุดนักศึกษาที่เปียกปอนไปครึ่งตัวก่อนถามอีกรอบด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูก็รู้ว่ากำลังสะกดอารมณ์เต็มที่

“ไปเรียนใช่ไหม...ที่ไหน?”

พนิตนันท์เอ่ยชื่อมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งออกมาด้วยน้ำเสียงที่เบายิ่งกว่าเดิมเมื่อจับคลื่นบางอย่างได้จากคำถามเมื่อครู่

คนบนรถเอ่ยสวนทันควันโดยไม่ต้องคิดว่า

“ขึ้นมา...เดี๋ยวไปส่ง”

“เอ่อ...”

“จะรอให้เปียกทั้งตัวหรือไง” เจอน้ำเสียงดุของอีกฝ่ายเข้า พนิตนันท์ก็ตาลีตาเหลือกเปิดประตูรถฝั่งข้างคนขับแล้วขึ้นไปนั่ง

แต่แล้วก็กังวลเมื่อตระหนักว่าเบาะรถนั้นเป็นเบาะหนังแท้สีครีมสะอาดสะอ้าน

“เอ่อ...ตัวหนูเปียก กลัวเบาะจะ...เปียก...”

“เปียกก็เปียก เดี๋ยวก็แห้ง แต่เราน่ะตัวเปียกขนาดนี้ จะไปเรียนยังไง ให้วกรถกลับไปไหม เปลี่ยนชุดใหม่แล้วเดี๋ยวฉันไปส่ง”

“ไม่ค่ะ!” น้ำเสียงที่ปฏิเสธนั้นแข็งจนคนฟังจับสังเกตได้ คิ้วเข้มหนาขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัย กวาดตามองดวงหน้าของเด็กสาวเร็วๆ คราบน้ำตาที่ค้างอยู่บนดวงหน้าจึงมิได้รอดสายตาคมปลาบ

“รีบหรือเปล่า มีเรียนกี่โมง” เขาถอนสายตากลับพลางเคลื่อนรถออก

“เรียนบ่ายค่ะ”

“เรียนบ่าย? แล้วออกไปทำไมแต่เช้า ไม่รอให้ฝนหยุดก่อน” เขาเปรยด้วยความสงสัย ครั้นเห็นท่าทางอ้ำอึ้งเหมือนอึดอัดใจของเด็กสาว กับคราบน้ำตาที่ยังหลงเหลือก็เลยพอประมวลได้ว่าเจ้าหล่อนคงมีปัญหาบางอย่างกับทางบ้าน “ไว้ใจฉันไหม?”

จู่ๆ เขาก็ถามขึ้นมา พนิตนันท์หันไปมอง ดวงตากลมโตมีแววแปลกใจ...และไม่เข้าใจ

“เอ่อ...”

“ฉันจะพาไปคอนโดของฉัน ที่นั่นอยู่ไม่ไกลจากที่ที่เธอเรียนเท่าไร มีทั้งเครื่องซักผ้าเครื่องอบผ้า จะได้จัดการกับชุดเปียกๆ นี่ก่อน ไปเรียนทั้งตัวเปียกๆ แบบนี้ไม่ไหวหรอก รับรองพรุ่งนี้เธอป่วยแน่”

พอได้ยินเหตุผลของเขา พนิตนันท์ยิ่งตอบไม่ถูก ถึงจะรู้จักเขา แต่หล่อนก็ไม่ได้รู้จักเขามากพอที่จะตอบได้เต็มปากว่า...ไว้ใจเขา หล่อนจึงอ้ำอึ้งไม่รู้จะตอบอย่างไร

“หนู...”

“เอาเถอะ เอาเป็นว่าไว้ใจฉันได้” เขาตัดบทแล้วก็จบการสนทนาเพียงเท่านั้น ในรถจึงมีแต่ความเงียบ

พนิตนันท์ผินหน้ามองออกไปนอกรถตลอดทาง หญิงสาวจมอยู่กับความคิดตนเองจนไม่รู้ตัวว่ากำลังถูกจับตามองเงียบๆ

เสียงทอดถอนลมหายใจอย่างลืมตัวดังมาจากร่างบอบบางหลายครั้งหลายครา จนคนที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัยลอบชำเลืองมองบ่อยครั้ง

ฤทธิเคยเห็นเด็กสาวมาตั้งแต่ยังเป็นเด็กหญิงตัวผอมบางอายุเพียงแปดหรือเก้าขวบ แม่ของเจ้าหล่อนมาขอทำงานที่บ้าน ทว่าทำได้ไม่นานก็ลาออกไป ตอนนั้นเขากลับมาบ้านช่วงซัมเมอร์

เด็กหญิงตัวเล็กท่าทางขี้กลัวไม่ได้อยู่ในสายตาหนุ่มวัยเบญจเพศหรอก ทว่าวันหนึ่งเขาขับรถจะออกไปเจอเพื่อนๆ แล้วผ่านชุมชนที่เด็กหญิงอยู่ เห็นร่างผอมบางนั่งชันเข่าอยู่บนพื้นสองมือยกบังศีรษะไว้ขณะที่มีเด็กโตกว่ารุมล้อมตะโกนร้องอะไรสักอย่างด้วยท่าทางสนุกสนาน

เขาจอดรถเลียบฟุตบาธได้ ก็เปิดประตูเดินไปยังกลุ่มเด็กๆ ที่มีกันราวห้าหกคน ต่างก็ร้องตะโกนด้วยประโยคซ้ำๆ

‘อีไม้เสียบผี’

‘อีไม้เสียบผี’

‘อีไม้เสียบผี’

‘แกล้งเพื่อนแบบนี้ไม่น่ารักเลย’

แค่ได้ยินเสียงผู้ใหญ่ห้าม กลุ่มเด็กที่โตกว่าก็แตกกระจายหนีหายกันไปหมด เหลือเพียงเด็กหญิงตัวเล็กผอมบางที่นั่งร้องไห้น้ำตานองหน้า

เขายื่นมือไปรั้งแขนเล็กๆ ให้ลุกขึ้นยืน ช่วยปัดฝุ่นออกจากกางเกงขายาวเก่าซอมซ่อที่มีรอยปะชุนหลายแห่ง แล้วเอ่ยเสียงอ่อนโยน

‘ทีหลังเจอแบบนี้ห้ามร้องไห้ ยิ่งร้องเขาก็ยิ่งสนุกกัน ไม่อยากโดนแกล้งก็ต้องลุกขึ้นสู้ เถียงกลับไปเลยให้เขารู้ว่าเราไม่กลัว’

‘แต่...หนูก...กลัว’

จำได้ว่าเด็กน้อยตอบกลับมาแบบนั้น เล่นเอาเขาไม่รู้จะพูดอะไรต่อ หลังจากถามไถ่หาแม่ของเด็กหญิงจนรู้ว่าออกไปทำงาน ทิ้งให้เด็กหญิงอยู่บ้านเลี้ยงน้องเพียงลำพัง เขาก็เลยพาไปส่งที่บ้าน ไม่ได้เข้าไปส่งถึงบ้านหรอกก็แค่หน้าปากซอยเข้าบ้านเท่านั้น

นับจากวันนั้นทุกครั้งที่ขับผ่านชุมชนเขาก็มักจะมองหาเด็กหญิงตัวเล็กผอมบางอยู่เสมอ กระทั่งเขากลับไปเรียนต่อ...และกลับมาในอีกสามปีถัดมา ก็ได้ยินข่าวว่าเด็กหญิงถูกส่งไปอยู่กับยายที่ต่างจังหวัดเสียแล้ว

วันนี้เมื่อเห็นร่างสูงโปร่งเดินออกมาจากซอยย่อย แล้วเดินไปตามฟุตบาธทั้งที่ฝนตกหนักจนร่มคันเล็กที่เจ้าหล่อนกางแทบจะกันฝนไม่ได้ ฤทธิก็ประหวัดถึงเด็กหญิงเมื่อสิบปีก่อนทันที ทั้งที่ไม่เคยเห็นหน้ากันอีกเลยนับแต่เขาเรียนจบกลับมาจากต่างประเทศ

เค้าหน้าเจ้าหล่อนไม่ได้เปลี่ยนไปจากเดิมเท่าไร แม้ว่ารูปร่างจะเปลี่ยนไปอย่างผิดหูผิดตา จากเด็กตัวเล็กผอมบางกลายเป็นเด็กสาวรูปร่างสูงโปร่งราวนางแบบ

เห็นคนในชุดนักศึกษาเปียกปอนไปครึ่งตัวแบบนั้น เขาก็เลยขับตาม พยายามบีบแตรเรียกทว่าเจ้าหล่อนเหมือนตกอยู่ในภวังค์ส่วนตัว จึงไม่ได้ยิน

เขาลองบีบแตรอีกครั้ง...ดังๆ จนหล่อนสะดุ้งตกใจ นั่นแหละหล่อนจึงได้มานั่งอยู่บนรถเขา

ฤทธิเหลือบมองเด็กสาวอีกครั้ง...ความที่ผ่านโลกมามากกว่า จึงทำให้เดาได้ว่าเจ้าหล่อนคงเพิ่งจะผ่านเรื่องอะไรบางอย่างมา...อาจจะทะเลาะกับที่บ้านกระมัง

ดวงตาคมเลื่อนผ่านเสี้ยวหน้าด้านข้างมายังลาดไหล่ที่ห่อน้อยๆ คล้ายเจ้าตัวกำลังหนาวสั่น แน่สิ...เสื้อเปียกขนาดนั้น แล้วมาเจอแอร์เย็นๆ ในรถอีก

“หนาวเหรอ...เดี๋ยวนะ” เขาปรับแอร์ฝั่งที่นั่งข้างคนขับให้อุณหภูมิสูงขึ้น แล้วอาศัยจังหวะที่รถติดไฟแดงเอื้อมไปเบาะหลัง เขามีกระเป๋าใส่ชุดกีฬาเตรียมไว้เผื่อไปฟิตเนสติดรถไว้เสมอ และในกระเป๋าก็มีผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่ใหม่เอี่ยมผืนหนึ่ง

คว้าผ้าเช็ดตัวออกจากกระเป๋าได้ ฤทธิก็ยื่นไปให้เด็กสาว

“ขอบคุณค่ะ” หล่อนเอ่ยขอบคุณแล้วรับผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่มาห่มเนื้อตัวที่เปียกปอนหนาวสั่น

“ฉันก็ลืมไปว่าตัวเธอเปียกพอเจอแอร์แล้วหนาว” ไม่มีคำตอบจากเด็กสาว เขาจึงเอ่ยต่อ “ได้ยินว่าไปอยู่กับยาย”

“ค่ะ ยายเสีย...หนูก็เลยต้องกลับมาอยู่นี่...กับแม่”

“ฉันเสียใจด้วย เรียนมหาวิทยาลัยแล้วเหรอ คณะอะไร”

“บริหาร บัญชีค่ะ”

“อืม เก่งนี่” เขาชม นึกทึ่งไม่น้อยก่อนจะหันไปบอกเมื่อตีไฟเลี้ยวเข้าซ้าย “ใกล้ถึงแล้วล่ะ”

ฤทธิได้รับคอนโดมิเนียมแห่งนี้เป็นของขวัญจากพ่อในวันที่เขาเรียนจบปริญญาโทจากสหรัฐ เขาย้ายมาอยู่ที่นี่ตอนเริ่มทำงานใหม่ๆ

กระทั่งพ่อประสบอุบัติเหตุและเสียชีวิตไปเมื่อสี่ปีก่อน จึงได้ย้ายกลับไปอยู่บ้านเพื่อดูแลแม่ หลังจากแต่งงานเขาคิดจะขายที่นี่ทิ้ง แต่สุดท้ายก็เก็บไว้ นอกจากไม่ขายแล้ว เขาก็ไม่คิดจะให้ใครเช่าด้วย บางวันถ้าเลิกงานดึกก็มักจะแวะมานอนค้าง ยิ่งระยะหลัง...เขาแวะมาบ่อยครั้งเมื่อเคร่งเครียดกับหลายเรื่อง เรื่องภรรยาก็เป็นหนึ่งในนั้น!