บทที่ 6

“เสด็จพ่อเร่งเร้าข้าให้มีทายาทสืบสกุล เพราะดูท่าจะหมดหวังจากทางท่านพี่เสียแล้ว ข้าไม่เข้าใจจริงๆ ว่าท่านพี่ไปทำบาปทำกรรมอะไรไว้ บุตรเกือบสิบคน กลับมีเพียงสตรีเพศ ไม่ใช่ข้าไม่ชอบใจเด็กผู้หญิง แต่หากเปลี่ยนเป็นผู้ชายได้สักคน ข้าคงไม่ต้องถูกกดดันถึงเพียงนี้”

คุณหนูใหญ่แห่งบ้านต้าหวังถึงกับต้องเบือนหน้าหนีเพื่อซ่อนความรู้สึกคับแค้นใจ เป็นความผิดของนางเองที่ไม่สามารถให้กำเนิดทายาทแก่ประมุขของบ้านได้ อย่าว่าแต่องค์ชายเลย องค์หญิงก็ยังไร้ซึ่งความหวัง ช่างน่าขับขันยิ่งนักที่การไร้ผู้สืบสกุลสามารถสร้างปัญหากวนใจได้มากเช่นนี้

ช่วงแรกเริ่มที่ผิงอันก้าวเข้ามาอยู่ในตำหนักแห่งนี้ ไม่มีวันไหนที่องค์ชายจะทำให้นางขุ่นเคืองใจ เขาให้เกียรติและดูแลนางเป็นอย่างดี จนค่อยคลายความโศกเศร้าที่ต้องจากบ้านเกิดเมืองนอน ทว่าเมื่อเวลาล่วงเลยผ่าน หวังจื่อเทียนก็เริ่มทำตัวห่างเหินและเมินเฉย เพราะมิอาจทนเห็นนางผู้เป็นสาเหตุที่เขาต้องถูกกดดันเรื่องทายาทใช้ชีวิตราวกับไม่มีความทุกข์ร้อนใดๆ

ถึงเวลาแล้วที่ผิงอันจะต้องเลิกเห็นแก่ตัวและช่วยเขาแก้ปัญหาที่มีตัวนางเองเป็นสาเหตุ “ท่านพี่ ข้ามีข้อเสนอที่ท่านคงไม่เห็นด้วยสักเท่าไหร่นัก แต่ข้าคิดว่านี่คือทางออกที่ดีที่สุดแล้วในตอนนี้” ผิงอันเสียงสั่นเล็กน้อย ดวงหน้างามก้มต่ำซ่อนความรู้สึกผิด ก่อนเอื้อนเอ่ยวิธีการอันแยบยลขึ้นมา

“พวกเจ้าออกไปก่อน”

ผิงอันเอ่ยสั่งเหล่าสาวใช้ที่คอยรับคำสั่งอยู่ในบริเวณนั้น เรื่องที่นางจะกล่าวต่อไปนี้ มิควรมีผู้ใดล่วงรู้ นอกจากตัวนางและองค์ชายหวังจื่อเทียน

“ในเมื่อข้าไม่สามารถมีบุตรให้แก่ท่านได้ ข้าขอเสนอให้ท่านมีบุตรกับผู้อื่นเสีย” สิ้นเสียงหวานของผิงอัน องค์ชายรองถึงกับหันมามองคนตรงหน้าด้วยสีหน้าสับสนเกินบรรยาย แปลกใจที่นางยอมเอ่ยถึงข้อตกลงที่เคยทำร่วมกันเป็นครั้งแรกหลังจากเวลาล่วงผ่านมานานกว่าห้าปี

“ตามข้อตกลงก่อนแต่งงานคือข้าสามารถข้องเกี่ยวกับใครก็ได้ แต่ห้ามยกย่องผู้ใดให้ทัดเทียมเจ้า ทั้งยังห้ามมีทายาทสืบสกุลด้วยมิใช่หรือ”

องค์ชายรองเอ่ยถามอย่างไม่อ้อมค้อม เขาละสายตาจากเหล่าดอกบัวที่บานสะพรั่ง ก่อนจ้องมองผิงอันด้วยหมายที่จะได้คำตอบที่ชัดเจน

“ทุกอย่างยังคงเป็นไปตามที่ท่านกล่าว ทว่าเด็กที่เกิดมาจะต้องเป็นบุตรของข้า ไม่ว่าทารกน้อยจะเป็นชายหรือหญิงก็ตาม” หวังจื่อเทียนถึงกับหัวเราะออกมาอย่างขบขัน ผิงอันเอ่ยราวกับว่านางไม่เคยรู้จักเขามาก่อน องค์ชายรองมีหรือจะยอมให้คนอื่นต้องมารับเคราะห์กรรมเพราะเรื่องไร้สาระเหล่านี้

“แล้วจะมีสตรีใดเล่าที่จะยอมมีลูกให้กับเจ้าโดยไม่เรียกร้องสิทธิ์ของความเป็นแม่ ไม่มีใครในโลกใจร้ายได้มากขนาดนั้นหรอกนะผิงอัน”

ร่างสูงเอ่ยเสียงราบเรียบ ใบหน้ากระตุกเพียงเล็กน้อยเพราะความโกรธที่พลุ่งพล่านจนแทบควบคุมเอาไว้ไม่อยู่ เขาลุกขึ้นยืนเพื่อเปลี่ยนอิริยาบถและเบนความสนใจไปที่เหล่าดอกไม้อีกครั้ง

“ท่านไม่ต้องกังวลว่าข้าจะหาผู้หญิงไม่ดีมาให้ท่าน ข้าพอจะรู้จักอยู่คนหนึ่ง อายุอานามพอออกเรือนได้แล้ว นางมาจากครอบครัวที่ดี มีกิริยามารยาทงดงาม เหมาะที่จะตั้งครรภ์ลูกของเราเป็นอย่างยิ่ง” เมื่อคนตรงหน้านิ่งงัน ไม่ตอบโต้ ผิงอันจึงได้โอกาสพูดต่อไป แม้รู้ดีว่าองค์ชายรองกำลังมีอารมณ์อยู่ก็ตาม

“ถ้าข้าสามารถหาคนที่มีคุณสมบัติที่ว่าได้ ท่านพี่สัญญาว่าจะทำตามแผนของข้าได้หรือไม่”

ดวงตาเป็นประกายของผิงอันทำเอาหวังจื่อเทียนแปลกใจ นางแสดงออกราวกับว่ามีใครอยู่ในใจแล้ว ว่าแต่คนในใจของนางรู้ถึงแผนนี้แล้วหรือยัง แล้วคนที่ว่านั้นเต็มใจแล้วแน่หรือ

องค์ชายรูปงามถอนหายใจ ดวงหน้าเรียวมีเพียงรอยยิ้มเหยียดแต้มมุมปาก มือเรียวยาวแตะไหล่มนของภรรยาพร้อมกับมองตาอย่างมีความหมาย องค์ชายหวังจื่อเทียนขยับตัวเข้าใกล้ผิงอันจนใบหน้าทั้งสองห่างกันเพียงหนึ่งฝ่ามือ

“นี่ท่าน!” ผิงอันผลักชายผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีออกห่างอย่างตื่นตระหนก ตลอดเวลากว่าห้าปีที่ร่วมชีวิตใต้ชายคาเดียวกัน หวังจื่อเทียนไม่เคยประพฤติตัวเช่นนี้มาก่อน คงเป็นเพราะนางบังคับให้เขาอับจนหมดหนทาง จนอารมณ์โกรธที่เกิดขึ้นนั้นยากจะควบคุม

“ข้าเป็นสามีถูกต้องตามธรรมเนียมทุกประการ เจ้ายังหวาดกลัวได้มากขนาดนี้ แล้วคนที่เจ้าจะให้มาอุ้มท้องลูกของข้าจะรู้สึกอย่างไรกัน ข้าไม่แปลกใจหากมีสตรีที่เพียบพร้อมทุกประการยินดีเสนอตัวให้ข้า แต่เรื่องยอมตั้งครรภ์และยกลูกให้โดยไม่หวังอะไรเลยสิน่าคิด เอาเถิด หากเจ้ามั่นใจว่าสามารถจัดการได้ ข้าก็ไม่เห็นเหตุผลใดที่จะขัดใจเจ้า เพราะข้าเองก็เบื่อกับเรื่องนี้เต็มทนแล้ว”

องค์ชายหวังจื่อเทียนเดินออกจากสวนไปโดยเร็ว เพราะไม่อยากให้ใครเห็นอารมณ์โกรธเคือง เขาเกลียดตนเองที่ต้องตกอยู่สถานการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออกเช่นนี้ คนที่ได้ชื่อว่าเป็นภรรยาทำให้ชีวิตเขายุ่งยากมากว่าครึ่งทศวรรษ ถึงเวลาที่ต้องโยนปัญหานี้ให้นางเป็นคนจัดการแก้ไขเสียที