2/2 เธอคือคนที่ใช่

“แต่...ผมยังไม่ได้เป็นอะไรกันเลยนะครับ ถ้าคุณพ่อเปิดทางแบบนี้ผมจะได้ไปขอคบเธอเป็นแฟนเสียที”

“เดินหน้าเลยลูก พ่ออยากมีหลานเต็มแก่แล้ว”

เทวนาถกอดลูกชายด้วยความรู้สึกที่สุขไปถึงหัวใจ นานมากแล้วที่เขารู้สึกว่าตัวเองใช้ชีวิตแบบสิ้นหวังไปวัน ๆ ไม่มีกำลังใจที่จะอยากมีชีวิตต่ออย่างน้อยถ้าตอนนี้เขามีหลานสักคนจะได้มี ความสดใสของเด็กน้อยมาทำให้ชีวิตของเขาดูมีชีวิตชีวาขึ้นบ้าง

“ธิชาเราก็สนิทกันมาสักพักแล้วคือผมคิดว่า...เราควรจะเป็นมากกว่าเจ้านายและลูกน้อง จะมีปัญหาอะไรไหมถ้าผมจะขอคบกับธิชาแบบคนรัก”

ชายหนุ่มไม่ปล่อยเวลาให้เลยผ่านไปนานเมื่อบิดาเปิดทางแล้วเขาก็เริ่มจู่โจมทันที

“คุณธีพูดเล่นหรือเปล่าคะ ธิชาไม่สนุกด้วยนะ”

หญิงสาวถึงจะดีใจแต่ก็เก็บซ่อนความรู้สึกไว้เพราะกลัวอีกฝ่ายจะแค่ล้อเล่นเท่านั้น

“ผมพูดจริง ๆ อายุผมก็มากแล้วไม่อยากคบกับใครไปวัน ๆ อยากลองเปิดใจมีแฟนกับเขาดูถ้าธิชาพร้อมบางทีเราอาจจะดูใจกันไม่นานแล้วแต่งงานเลยก็ได้นะ”

หญิงสาวเขินจนพูดอะไรไม่ออกเพราะเธอแอบชอบเจ้านายคนนี้มาตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นหน้ากันแต่ด้วยฐานะเจ้านายกับลูกน้องเธอจึงไม่คิดที่จะพัฒนาไปมากกว่านี้ วันนี้ชีวิตของเธอจึงเหมือนกำลังฝันอยู่และไม่อยากตื่นมาเจอความจริงเลยถ้ามันจะไม่ใช่อย่างตอนนี้

“ธิชา ธิชา ”

“คะ”

“ยิ้มเหม่อเลยนะ ผมเรียกตั้งหลายครั้งแล้ว ตกลงจะยอมคบกับผมไหมยังไม่ตอบเลยนะ”

คนถูกขอเป็นแฟนอายจนหน้าแดงแบบนี้อีกฝ่ายยังจะไม่รู้คำตอบอีก

“ตกลงค่ะ”

ธีภพดีใจที่อีกฝ่ายยอมตกลงสำหรับชายหนุ่มทุกอย่างที่เขาทำตอนนี้เพื่อหาคนที่ถูกใจเขาที่สุดมาแต่งงานด้วยโดยที่เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเขาเองรู้สึกอย่างไรกับธิชา เขารู้แค่เพียงว่าอยากแต่งงานและมีลูกเพื่อให้พ่อของเขาสบายใจและต่อจากนั้นเขาก็ไม่ได้คิดอะไรต่อเพราะลึก ๆ แล้วเขาก็ไม่เคยศรัทธาว่าครอบครัวจะนำความสุขมาให้เขาได้

“ขอบคุณนะครับ”

ธีภพจับมือเล็กขึ้นมาจูบด้วยสายตาที่แสนหวานทำเอาเจ้าของมือแทบจะละลายกลายเป็นขี้ผึ้งอยู่บนรถเพราะตอนนี้แขนขาอ่อนแรงเพราะความอายจนแทบจะเดินไม่ได้แล้ว