2/1 เธอคือคนที่ใช่

“ไม่ต้องทำหน้าตกใจแบบนั้นพอดีตอนเย็นผมต้องมาคุยงานที่นี่อยู่แล้ว คุณลืมไปหรือเปล่าว่าบริษัทที่คุณทำงานอยู่ก็ของผมนะ ตกลงเย็นนี้เราไปจะกินขนมจีนร้านที่คุณบอกว่าอร่อยนะ”

ทั้งคู่เจอกันเกือบทุกวันนับตั้งแต่วันนั้น ธีภพแรก ๆ ก็หาเหตุผลมาอ้างว่าผ่านมาถึงได้มารับในตอนเช้าช่วงเย็นก็อ้างว่าต้องมาตรวจงานที่บริษัทอยู่แล้วแต่พอระยะหลังธิชาก็ไม่ได้ถามเพราะมันกลายเป็นความเคยชินสนิทสนมกันโดยไม่รู้ตัว

“เสาร์นี้ไปบ้านผมไหม”

“อะไรนะคะ”

ธิชาถึงกับถามกลับไปด้วยความตกใจที่อยู่ดี ๆ เจ้านาย ของเธอก็มาชวนไปบ้านแบบนี้

“เอ่อ...คือผมคิดว่าเราไปกินอะไรกันตามร้านบ่อยแล้ว ผมอยากให้ธิชาไปทำกับข้าวให้คุณพ่อผมได้กินบ้างวันนั้นที่เธอทำกับข้าวมาเผื่อ อร่อยดีถ้าคุณพ่อได้กินต้องติดใจแน่ ๆ ”

ธิชาชอบทำกับข้าวอยู่แล้วแต่ด้วยเวลางานที่รัดตัวเธอจึงไม่ค่อยได้ทำ วันเสาร์ที่ผ่านมาธีภพมารับเธอสายหน่อยจึงได้พอมีเวลาทำกับข้าวไปกินกลางวันหญิงสาวจึงทำเผื่อเจ้านายด้วย

“อร่อยจริงหรือแค่ชมให้ดีใจคะ”

คนถูกชมทำท่าเขินเพราะถึงจะทำกับข่าวเก่งแต่ก็ยังไม่เคยมีใครชมเธอแบบนี้

“ผมพูดจริง ๆ เสาร์นี้ผมจะบอกหัวหน้าธิชาให้ว่าผมจะพาไปประชุมด้วยแต่ความจริงคือธิชาต้องมาเป็นแม่ครัวให้ผม ตกลงนะ”

วันเวลาที่ผ่านมาเกือบสองเดือนทั้งสองคนสนิทกันอย่างไม่รู้ตัว ธีภพตัดสินใจที่จะเลือกให้ธิชาเป็นผู้หญิงคนนั้นคนที่เขาจะแต่งงานด้วยเพื่อให้พ่อของเขาสบายใจถึงแม่ว่าชายหนุ่มยังไม่แน่ใจว่าตัวเองรู้สึกอย่างไรกับอีกฝ่ายกันแน่

เทวนาถได้เจอกับธิชาเขารู้สึกถูกชะตากับหญิงสาวทันทีความน่ารักและใสซื่อทำให้คนสูงอายุรู้สึกเอ็นดูและยินดีถ้าลูกชายจะเลือกคนนี้มาเป็นภรรยา

“คุณพ่อไม่รังเกียจธิชาใช่ไหมครับตอนแรกผมคิดว่าคุณพ่อจะไม่ชอบเพราะเธอไม่ได้มาจากครอบครัวร่ำรวยอะไร”

“ทำไมลูกคิดว่าพ่อต้องคิดแบบนั้น ไม่เห็นจำเป็นต้องรวยเลยเพราะเราก็มีเงินมีทองมากมายอยู่แล้ว ขอแค่ลูกรักเธอและเธอก็รักลูกก็พอ”

“แต่...ผมยังไม่ได้เป็นอะไรกันเลยนะครับ ถ้าคุณพ่อเปิดทางแบบนี้ผมจะได้ไปขอคบเธอเป็นแฟนเสียที”