3/1 สุดท้ายคือ...

ตอนที่ 3

สุดท้ายคือ........

ความสัมพันธ์ถูกพัฒนาไปอย่างรวดเร็ว ทั้งสองคนเจอกัน ทุกวันเพราะหลังจากที่ธิชายอมเป็นคนรักเจ้านายสุดหล่อก็ย้ายเธอไปทำงานที่เดียวกับเขาทันที

ธิชาพาธีภพไปทำความรู้จักกับพ่อแม่ของเธอหลังจากนั้นไม่ถึงเดือนเทวนาถก็ทำหน้าที่พ่อไปสู่ขอสาวให้ลูกชายทันที

“คุณธีคะเราเพิ่งคบกันไม่ถึงปีมันเร็วไปไหมที่เราจะแต่งงานกัน”

หญิงสาวเริ่มรู้สึกกลัวเมื่อเพื่อน ๆ หลายคนต่างพากันทักท้วงเพราะทั้งคู่ยังรู้จักกันได้ไม่เท่าไหร่

“ทำไมถึงคิดแบบนั้นคนเราจะอยู่ด้วยกันได้ไหมมันไม่ได้ขึ้นอยู่ว่าเราคบกันมานานแค่ไหนแต่มันอยู่ที่ว่าเราอยู่ด้วยกันแล้วมีความสุขหรือความทุกข์มากกว่ากัน ธิชาไม่มีความสุขหรือเปล่าเวลาที่อยู่กับผม”

ธีภพเล่นบทหน้าเศร้าเพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะไม่ยอมแต่งงานด้วย

“ธิชามีความสุขที่สุดเลยค่ะ แต่แค่อดคิดไม่ได้ว่ามันเร็วไป”

“กว่าจะถึงวันแต่งงานก็อีกตั้งหลายเดือน รวม ๆ แล้วเราก็คบกันเกือบปีและทุกวันนี้เราก็อยู่ด้วยกันทุกวันบางคนคบกันเป็นหลายปีแต่เจอกันแค่เดือนละครั้ง อย่าคิดมากไปเลยชีวิตของแต่ละคนมันต่างกันไม่มีแบบฉบับที่แน่นอนมันอยู่ที่เราสองคนมากกว่า”

หญิงสาวที่เอาแต่เรียนไม่เคยแม่แต่จะมีคนรักกับเขาเลย สักคนเจอคำพูดแบบนี้ของคนที่รักเข้าไปเธอก็พร้อมที่จะเข้าใจและทำตามทุกอย่างต่อให้มีเสียงทัดจากคนรอบตัวก็ตาม

“ธี ถามจริง ๆ นะแกรักธิชาไหม”

ณภัทรตัดสินใจถามเพื่อนตรง ๆ เพราะตั้งแต่ทั้งสองคนคบกันเขาไม่เคยรู้เรื่องเลยมารู้อีกทีก็จะแต่งงานกันแล้ว

“รักหรือไม่รัก สำคัญอย่างไรในเมื่อฉันกับธิชากำลังจะแต่งงานกันแล้ว แกก็รู้นี่ว่าคุณพ่ออยากให้ฉันแต่งงานมากแค่ไหนและทุกวันท่านก็เฝ้าแต่พูดเรื่องนี้บางวันก็ทำท่าเหมือนคนเบื่อหน่ายไม่อยากอยู่บนโลกใบนี้แล้ว จะรักหรือไม่รักฉันก็เลือกแล้วที่จะแต่งงานกับธิชา”

ชายหนุ่มตอบไปก็ยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มเหมือนกับคนที่กำลังหลอกตัวเองไปวัน ๆ จึงต้องใช้ความเมาเข้าช่วย

“เฮ้ย ! ธีแกจะพูดแบบนี้ไม่ได้นะ ถ้าวันหนึ่งแกมีลูกแล้วเพิ่งจะมารู้ว่าไม่ได้รักสุดท้ายต้องเลิกกันแกไม่สงสารลูกเหรอวะ”

คนเป็นเพื่อนได้ยินแบบนี้แล้วไม่สบายใจเพราะการแต่งงานไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ แต่มันคืออนาคตของคนสองคนและอาจจะหมายถึงสามคนก็ได้ถ้าวันหนึ่งมีตัวน้อยเกิดขึ้นมา

“ที่ฉันแต่งงานเพราะคุณพ่ออยากมีหลานและแกฟังฉันนะ เพื่อนแกคนนี้ไม่เคยคิดอยู่แล้วว่าคำว่าครอบครัวมันคือ อยู่กันจนแก่จนเฒ่า บอกตรง ๆ นะที่แต่งงานก็คิดว่าเป็นการอยู่ด้วยกันแค่ช่วงเวลาหนึ่งเท่านั้น สุดท้ายอย่างไรก็ต้องเลิกกันแต่วันที่เลิกกันลูกต้องอยู่กับฉันและยิ่งธิชาเขาไม่ได้มีทุกอย่างพร้อมยิ่งทำให้เธอจะมาเอาลูกไปดูแลเองยากมาก”

ณภัทรไม่รู้จะหาคำพูดไหนมาเตือนสติดีเวลานี้เขารู้สึกสงสารหญิงสาวที่ไม่ได้รู้อะไรด้วยเลยกลับต้องกลายมาเป็นเครื่องมือของธีภพที่จะทำให้พ่อของเขามีความสุข

“ถ้าแกจะแต่งเพื่อเลิกฉันว่าไม่ต้องแต่งดีกว่าไปหาเด็กมาเลี้ยงสักคนหลาน ๆ แกก็ได้อย่าทำให้ใครต้องมาเสียใจเลย”

ธีภพหันมองหน้าเพื่อนสนิทเขายิ้มมุมปากเหมือนเสือร้ายที่กำลังมีความสุขที่จะได้กินเหยื่อ

“ภัทรแกมันโลกสวยเกินไป อย่าไปคิดแทนว่าธิชาจะเสียใจถ้าวันหนึ่งต้องเลิกกับฉัน บางทีเธออาจจะดีใจด้วยซ้ำ ผู้หญิงพอมีลูกมีผัวเดี๋ยวก็เบื่อสุดท้ายก็หันไปหาความสุขให้ตัวเอง แกดูแม่ฉันสิรักฉันปานแก้วตาดวงใจแต่ตั้งแต่เดินออกจากบ้านไปทุกวันนี้ยี่สิบปีแล้วฉันไม่เคยเห็นแม่กลับมาเลย”