3

“พี่เอ็มชมเกินไปแล้วค่ะ เอยไม่ได้สวยขนาดนั้นหรอกค่ะ” ดวงหน้าหวานแดงระเรื่อ ชวนมองเหลือเกิน พงษ์พัฒนายกกล้องถ่ายรูปณศรินทร์สาวหน้าหวานเป็นธรรมชาติ

“พี่ไม่ได้ชมเกินไป เอยสวยจริงๆ ไม่เชื่อดูสิครับ” เขาขยับตัวเข้ามาใกล้ณศรินทร์ เพื่อให้หล่อนดูภาพที่บันทึกไว้ในกล้องถ่ายรูป “เห็นไหมว่า เอยสวย”

พูดจบพงษ์พัฒนาหันหน้าไปทางณศรินทร์ ที่เงยหน้ามองคนตัวสูงกว่า ทำให้ใบหน้าสองหนุ่มสาวอยู่ห่างกันไม่มากนัก พงษ์พัฒนามองนัยน์ตาหวานปนเศร้า อันแสนมีเสน่ห์ ยามเขามองดวงตาคู่นี้ครั้งใด หัวใจเต้นแรง มันเป็นเช่นนี้ตั้งแต่วันแรกที่ได้พบหน้าณศรินทร์ จนถึงวันนี้ ความรู้สึกดีดีที่มีให้สาวตรงหน้า ไม่เคยจางลง กลับเพิ่มขึ้นทุกวัน แต่เป็นความรู้สึกที่ไม่อาจเปิดเผยให้ใครรู้ได้ เพราะเขามีพันธะคล้องคอ

สำหรับณศรินทร์ หล่อนไม่ได้คิดอะไรกับชายตรงหน้า มากไปกว่าพี่ชาย เพราะหล่อนมีชายคนหนึ่งปักแน่นในดวงใจ แม้เขาจะร้าย แต่หัวใจดวงนี้ ไม่หลาบจำ รักกรชวิลไม่เสื่อมคลาย

“ค่ะ สวยจริงด้วย” ณศรินทร์ชมตัวเอง ซึ่งก็ไม่เกินจริงเท่าไหร่นัก

“ใช่ครับ สวยที่สุดเลย” เขาชมจากหัวใจ คนถูกชมยิ้ม ยื่นดอกราชาวดีให้ชายตรงหน้า

“ตอบแทนสำหรับคำชมค่ะ กลิ่นมันหอมมากเลยนะคะ หอมนานด้วยค่ะ วางไว้ตรงหัวเตียงหรือในห้องน้ำก็ได้ค่ะ แต่ถ้าพี่เอ็มไม่ชอบ ทิ้งไปก็ได้ค่ะ” หล่อนเข้าใจความชอบของแต่ละคนดีว่า ไม่เหมือนกัน

“พี่ชอบ พี่จะทำตามที่เอยบอก แล้วพี่ก็จะเก็บไว้ในหนังสือ ให้เป็นดอกไม้แห้ง” พงศ์พัฒนาบอกหญิงสาว นำดอกไม้ใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อเชิ้ต “เย็นนี้เอยว่างไหม พี่ว่าจะชวนไปงานกาชาดน่ะ ของขายของกินเพียบเลย”

“ว่างค่ะ” ณศรินทร์ตอบทันที เพราะถึงยังไง มื้อเย็นของบ้าน หล่อนไม่มีสิทธิ์ได้ร่วมรับประทานด้วย หล่อนจึงว่างตามคำชวน

“งั้นเย็นนี้พี่มารับตอนห้าโมงนะ กว่าจะไปถึงงานก็น่าจะเกือบๆ หกโมง” พงษ์พัฒนานัดหมาย

“ค่ะพี่เอ็ม”

“พี่ขอถ่ายรูปเอยหน่อยไหม”

“ได้ค่ะ แต่เอยมีเวลาแค่สิบนาทีนะคะ เอยต้องไปเอาดอกไม้ไปปักแจกันไว้ในห้องออยค่ะ”

“ขอแค่ห้านาทีพอครับ”

พงษ์พัฒนาบอกสาวในดวงใจ ณศรินทร์เป็นแบบให้พงษ์พัฒนาถ่ายรูป โพสต์ท่านั้นท่านี้ร่วมกับดอกไม้สีสวยในสวน เมื่อได้ภาพเกือบสามสิบกว่าภาพ ทั้งสองจึงพากันเดินไปยังห้องเก็บดอกไม้สด ที่คนงานตัดเตรียมไว้รอตามคำสั่งเจ้าของไร่

อีกด้านหนึ่งของไร่

ศาลาไม้ระแนงใกล้กับออฟฟิตของรีสอร์ทที่อยู่สูงกว่าสวนดอกไม้หนึ่งร้อยเมตร ชายร่างสูงใหญ่ใช้กล้องส่องทางไกล มองไปยังชายหญิงคู่หนึ่งที่เดินคุยกันไปยิ้มให้กันไป ใครมองเห็นก็คงคิดว่า เป็นคู่รักมากกว่าเพื่อน

ความสนิทสนมของสองคนที่เห็น เรียกความไม่พอใจให้คนแอบมอง ดวงตาคนมองแข็งกร้าว กรามทั้งสองข้างขบกัน สีหน้าบ่งบอกถึงความไม่พอใจ ทว่าเพียงแค่ไม่กี่วินาที เขาปรับสีหน้า แววตาและความรู้สึกให้อยู่ระดับปกติ

กรชวิลหมุนปรับระดับความใกล้ โฟกัสไปยังดวงหน้าณศรินทร์ ราวกับว่าอยากเห็นหน้าหล่อนตอนนี้ชัดๆ ว่า เป็นอย่างไร

“ยิ้มระริกระรี้เหลือเกิน” เขาเอ่ยออกมา เมื่อเห็นรอยยิ้มสดใสของสาวแสนเกลียดชัง “น่าสมเพชคนอย่างเธอเหลือเกินเอย ชีวิตเธอจะเป็นได้แค่นางบำเรอและเมียน้อยหรือไง ความคิดต่ำตมมาก”

กรชวิลกระตุกยิ้ม ลดกล้องส่องทางไกล วางมันลงบนโต๊ะ ละความสนใจจากสตรีที่คิดว่า ไร้ค่าสำหรับตน หล่อนจะเป็นนางบำเรอ เมียหลวง หรือเมียน้อยชายใดก็ช่าง เขาไม่สนใจ แต่ต้องหลังจากที่ตนไม่ต้องการให้หล่อนเป็นนางบำเรอเขาเท่านั้น หากหล่อยยังอยู่ในสถานะนั้น ณศรินทร์ไม่มีสิทธิ์ยุ่งเกี่ยวกับชายใดทั้งสิ้น

“คุณยักษ์ครับ”

กิตติลูกน้องคนสนิทเดินมาหาเจ้านาย

“ว่าไง” คนถามยกถ้วยกาแฟขึ้นจิบ

“คุณปลัดโทรมาหาคุณยักษ์ แต่คุณยักษ์ไม่รับสาย คุณปลัดเลยโทรบอกผมว่า ขอยกเลิกนัดที่จะมาไร่น่ะครับ พอดีคุณแม่ท่านไม่สบายครับ” กิตติตอบ

“อืม ขอบใจ”

“คุณยักษ์ว่างแล้ว จะไปรับคุณออยเองไหมครับ หรือว่าจะให้ผมไปรับเองตามเดิม”

“นายไปแหละ ฉันมีงานต้องสะสาง”

“ครับ” กิตติไม่ถามต่อ เขาเดินไปทำงานตามหน้าที่ ปล่อยให้เจ้านายหนุ่มนั่งดื่มกาแฟ ดูธรรมชาติอันแสนอภิรมย์คนเดียว โดยที่ไม่มีใครรู้ว่า จิตใจกรชวิลไม่ได้นิ่งสงบ แม้กดเรื่องหนึ่งไว้สุดแรง ทว่าบางช่วงเวลา เขาฝืนความรู้สึกนั้นไม่ได้

16.55 น.

เจ้าหญิงของบ้านก้าวลงมาจากรถยนต์ หล่อนเดินเข้าไปในบ้านที่มีเจ้าของบ้านนั่งรอการกลับมาพร้อมหน้า เมื่อหญิงสาวเดินเข้าไปในบ้าน อรัญญาฉีกยิ้มให้ปนัดดา กรชวิลและกรชีวัน

“คิดถึงคุณป้าที่สุดในโลกเลยค่ะ” ปนัดดากอดอรัญญาแนบแน่น โยกตัวหล่อนไปมา

“ป้าก็คิดถึงออยที่สุดในโลกเหมือนกันจ้ะ” คนพูดรักและเมตตาอรัญญามาก มากราวกับเป็นลูกในอุทรก็ว่าได้ “ป้าดีใจมากเลยนะ ที่ออยกลับมาหาป้า”

“แหม น้อยใจจัง มาถึงก็กอดคุณแม่คนเดียวเลย พี่ก็คิดถึงออยเหมือนกันนะ คิดถึงมากด้วย” กรชวิลเอ่ยขึ้น นัยน์ตาคมเข้มมองดวงหน้าอรัญญา ประกายตาเขาบอกถึงความดีใจ ใบหน้าระบายยิ้ม ปนัดดาคลายอ้อมกอดร่างหลานสาวบุญธรรม เพื่อให้อีกฝ่ายไปกอดลูกชายคนโตของนาง

“อย่าน้อยใจไปนะคะ ออยคิดถึงพี่ยักษ์เหมือนกันค่ะ คิดถึงมากๆ เลยค่ะ” ทั้งสองกอดกันกลมด้วยความคิดถึง โดยเฉพาะกรชวิล การโทรศัพท์หากันแทบทุกวัน ไม่ได้ทำให้ความคิดถึงในใจเขาเบาลง กลับคิดถึงหล่อนมากขึ้น อยากเจอหน้ามาก ถึงขั้นร่ำๆ อยากนั่งเครื่องบินไปหาอรัญญาที่ฝรั่งเศส