4

“แต่พี่คิดถึงออยมากกว่านะ” กรชวิลพูดตรงกับใจ

จังหวะที่สองร่างกำลังกอดกัน ณศรินทร์ที่กำลังเดินไปยังประตูบ้าน เพื่อไปรอพงศ์พัฒนาตรงจุดที่นัดไว้ หล่อนชะงักเท้า หัวใจสั่นสะท้านราวกับว่า เกิดแผ่นดินไหวในอก บาดตาบาดใจกับภาพนี้เหลือเกิน หญิงสาวรีบก้มหน้า หมายเดินออกไปให้พ้นห้องนี้

“จะไปไหนพี่เอย” ปกติไม่มีใครสนใจว่าณศรินทร์จะไปไหน แต่ครั้งนี้มีคนถาม คนนั้นคืออรัญญา

“พี่มีนัดน่ะ” ณศรินทร์ตอบ ไม่อยากมองหน้าน้องสาวสักเท่าไหร่ เพราะนั่นทำให้หล่อนมองเห็นหน้ากรชวิลไปด้วย เวลานี้หล่อนไม่อยากมองหน้าเขา เกรงว่าความอ่อนแอจะถูกเปิดเผย

“นัดกับใครเหรอคะพี่เอย” คำถามนี้ นัยน์ตากรชวิลตวัดมองณศรินทร์

“พี่เอ็มน่ะ เราจะไปเที่ยวงานกาชาดกัน” คนตอบเอ่ยพอได้ยิน ไม่กล้าสบตากรชวิล

“จะไปอยากรู้ทำไม ว่ามันจะไปไหน มันอยากไปไหนก็ไปสิ ไม่มีใครล่ามไว้สักหน่อย” ปนัดดาพูดเสียงแข็ง

“นานๆ ออยจะกลับมาบ้าน พี่เอยไม่อยู่กินข้าวเย็นด้วยกันเหรอคะ ออยคิดถึงพี่เอยค่ะ” ปากบอกคิดถึง แต่ก็ไม่ลุกเดินมาหาพี่สาวต่างมารดา ยังคงนั่งข้างกรชวิล “มื้อเย็นพี่ยักษ์ทำกับข้าวที่ออยชอบหลายอย่างเลย น่าจะอยู่กินด้วยกันนะ”

ไม่เป็นการชวนกินข้าวเย็นเสียทีเดียว ฟังแล้วคล้ายพูดให้ฟัง

“พี่ทำกับข้าวให้คุณแม่ ยอร์ชและออยกิน ไม่ได้ทำให้คนอื่นกิน” กรชวิลพูดชัดเจน ณศรินทร์น้ำตาตกใน เสียใจกับคำพูดไม่เห็นตนอยู่ในสายตาของเขามาก “เธอบอกว่าจะไปกับเอ็ม เธอลืมไปแล้วเหรอว่า เอ็มมีเมียแล้ว ไปเที่ยวกับผัวคนอื่นแบบนี้ ถ้าคนที่รู้จักครอบครัวฉันเห็นเข้า ไม่เอาไปพูดกันสนุกปากเหรอว่า เธอเป็นกิ๊กกับเอ็ม หรืออาจคิดว่าเป็นเมียน้อยเอ็มก็ได้ คิดจะทำอะไรเห็นแก่หน้าตาครอบครัวฉันบ้างนะ อย่าลืมว่าเธออยู่บ้านหลังนี้ สำเหนียกไว้มากๆ ด้วยล่ะ ไม่ใช่คันไม่เลือก ร่านไปทั่ว”

ภาพช่วงก่อนเที่ยงที่กรชวิลเห็น ทำให้เขาคิดไปไกล จึงต่อว่าณศรินทร์ด้วยถ้อยคำรุนแรง อีกทางคือ ปรามหล่อนไปในที หากณศรินทร์คิดตามที่เขาเอ่ยไป

ณศรินทร์ตกใจ ไม่คิดว่ากรชวิลจะพูดแรงเช่นนี้ สีหน้าเขาเข้มขึ้น มีความโกรธไม่พอใจฉายชัด ราวกับว่า เจ้าตัวปิดมันไว้ไม่มิด น้ำเสียงก็เช่นกัน เข้มห้วน ไม่คาดว่าเขาคิดไปไกลด้วย ทั้งที่กรชวิลรู้อยู่แก่ใจว่า หล่อนไม่มีวันนอกใจ นอกกายเขา แม้ความคิดยังไม่มี ความเสียใจคล้ายหินปูน เกาะกินดวงใจหล่อนหนาขึ้น

“แกจะไปไหนก็ไป ไม่ต้องมาบีบน้ำตาแถวนี้ ที่นี่ไม่มีใครสงสารแกหรอก รำคาญ อ้อ..แล้วฟังคำเตือนของยักษ์ด้วยล่ะ ทำอะไรนึกถึงหน้าฉันบ้าง” ปนัดดาไม่กลั้นความรู้สึกที่มีต่อณศรินทร์ ทั้งสีหน้า แววตาและน้ำเสียง “ไปสิ ไป ฉันอารมณ์ดีอยู่แท้ๆ มาอารมณ์เสียเพราะแกจนได้ ไป”

ณศรินทร์น้ำตาร่วง รีบเดินออกจากบ้านทันที ไม่ให้เจ้าของบ้านไล่ซ้ำ เป็นเช่นทุกครั้งที่เดินพ้นสายตาคนในบ้าน หล่อนจะร้องไห้ ซึ่งครั้งนี้ร้องไห้หนักมาก เพราะนอกจากภาพกรชวิลกอดกับอรัญญา ต่างฝ่ายต่างยิ้มให้กัน เป็นภาพที่ทำให้หล่อนตระหนักว่า ตลอดชั่วชีวิตนี้คงไม่ได้หัวใจกรชวิล และคำพูดบาดความรู้สึกที่เสมือนคมมีดเฉือนหัวใจ ร้าวรานใจอย่างสุดแสน เจ็บจนเกินรับไหว

แต่ทำไมถึงทน...ทนอยู่กับคนใจร้ายใจดำ

นอกจากรักกรชวิล ณศรินทร์ยังทำเพื่ออีกคนที่ตนรักไม่แพ้เขา...ยายแอ๋ว

เดิมทีณศรินทร์คิดว่า การมาเดินเที่ยวงานกาชาดประจำจังหวัดปีนี้ จะทำให้ตัวเองเกิดความผ่อนคลายจากความเครียดสะสมมาตลอดหลายปี แต่ไม่เลย กลับหนักหนาสาหัสกว่าเดิม ถูกทับถมจนหล่อนไม่คิดว่า ตนเองจะทานทนไหว

ทนไม่ไหว...ก็ต้องทน

เหตุผลโง่ๆ หนึ่งข้อคือ ณศรินทร์รักกรชวิลมาก เขาเป็นรักแรกและชายคนแรก หล่อนสาบานกับตัวเองจะไม่มีใครอีกนอกจากเขา แม้รู้เต็มอกว่า กรชวิลไม่มีวันหันมองตน หล่อนเป็นเพียงนางบำเรอนอกหัวใจเขาเท่านั้น รู้อยู่แก่ใจ แต่ก็ตัดใจไม่ลง

อีกเหตุผลหนึ่งคือ ยายแอ๋ว ญาติผู้ใหญ่คนเดียวของณศรินทร์ ตอนนี้ยายแอ๋วอายุแปดสิบปี ป่วยเป็นโรคอัลไซเมอร์ และมีโรคประจำตัวคือเบาหวานกับความดัน ช่วงเวลาที่บิดามารดาหล่อนเสียชีวิต ทรัพย์สินของวิวัฒน์ตกเป็นของอรัญญา ที่มีสิทธิ์โดยชอบธรรม แต่ความที่เวลานั้นอรัญญาอายุสิบสี่ปี คนดูแลมรดกคือพรทิพย์ มารดาอรัญญา

หลังจากวิวัฒน์กับพเยาว์จากโลกนี้ไป ณศรินทร์เคว้งคว้างกลางมหาสมุทร เนื่องจากความเกลียดชังที่พรทิพย์มีต่อพเยาว์ แผ่มาถึงหล่อนด้วย รวมถึงยายแอ๋ว ที่มารดาต้องส่งเงินให้ค่ารักษาตัวทุกเดือนก็ถูกระงับ ดีที่ว่าหล่อนพอมีเงินเก็บอยู่บ้าง จึงนำเงินส่วนนี้ไปจ่ายค่ารักษาตัวยายแอ๋ว โดยไม่คำนึงถึงตัวเองว่า จะอยู่กินอย่างไร แต่ก็กังวลว่า เงินที่มีอยู่ดึงได้ไม่กี่เดือน หลังจากนั้นณศรินทร์ไม่รู้ว่า จะหาเงินจากที่ใด ไปจ่ายค่ารักษาพยายาลยายแอ๋ว

ณศรินทร์อยู่กินอย่างอดอยาก ต้องลาออกจากโรงเรียนเอกชน ไปเรียนโรงเรียนรัฐบาลแทน อาจพูดได้ว่า ชีวิตจากหน้ามือเป็นหลังมือก็ว่าได้

จุดเปลี่ยนณศรินทร์เกิดขึ้นอีกครั้ง สามเดือนต่อมาเกิดอุบัติเหตุกับพรทิพย์ นางเสียชีวิตในที่เกิดเหตุ ผู้จัดการมรดกเปลี่ยนมืออีกครั้ง คนที่เข้ามารับหน้าที่ดูแลทรัพย์สินของอรัญญาคือพรพิมล ผู้เป็นย่า ที่แทบยึดทุกอย่างไปเป็นของตัวเอง ไม่สนใจใยดีหลานสาวสักเท่าไหร่

โชคเข้าข้างอรัญญาเสมอ เมื่อปนัดดา พี่สาวคนสนิทของพรทิพย์ ที่รักและเอ็นดูอรัญญาเป็นทุนเดิม ตัดสินใจรับเลี้ยงลูกสาวเพื่อนสนิท เพราะเกรงว่าหากอยู่กับพรพิมล อรัญญาจะได้รับการเลี้ยงดูที่ไม่ดี ปล่อยทิ้งกว้าง ไม่สนใจใยดี และนางทำตามคำพูดที่เคยรับปากพรทิพย์ว่า หากพรทิพย์ถึงแก่ชีวิต ขอให้ปนัดดาดูแลอรัญญาแทนตน ฃ