ตอนที่ 4 ไปเป็นแม่บ้านให้พี่นะ(ต่อ)

ช่วงนี้เขาเพิ่งรับงานต่อจากพ่อ เลยทำให้ไม่มีเวลาดูแลเรื่องพวกนี้จึงอยากหาคนมาช่วยเรื่องงานบ้าน

“ก็น่ามีอยู่นะ เงินเดือนเท่าไหร่ครับ” พีทที่นั่งคิดอยู่สักพักถามเขา

“ผมให้หมื่นห้าครับ” หนึ่งตะวันตอบกลับไปและหันไปยิ้มให้  จันทร์เจ้าที่มองเขาคุยกับเพื่อนอยู่

“น่าสน นี่ไงครับคุณหนึ่งตะวัน น้องสาวผมนี่แหละเหมาะสุด เก่งทั้งงานบ้านงานเรือน” พีทซี้ไปที่น้องสาวที่นั่งกินข้าวอยู่เงียบๆ

“พี่พีท...คือดาว..” พิมพ์ดาวเงยหน้าขึ้นจากจานข้าวมามองหน้าพี่ชาย เธอรู้สึกอึกอัก เหมือนจะพูดแต่ไม่กล้าพูด......ทุกอย่างมันก็ดีอยู่หรอกนะ งานไม่หนักแต่งเนดี แถมเธอยังมีเวลาไปรับไปส่งลูกด้วย แต่เธอก็ไม่อยากทำงานใกล้เขา ไม่ใช่แค่ไม่อยากทำงานให้เขา แต่เธอไม่อยากให้เธอและลูกอยู่ใกล้เขาต่างหาก

....เธอกลัวความลับที่เธอเก็บไว้จะถูกเปิดเผย....

“งานนี้น่ะดีแล้ว ดาวจะได้มีเวลาให้ลูกด้วย จันทร์เจ้าจะได้ไม่ต้องเหนื่อยตื่นแต่เช้า ดูสิวันไหนที่ต้องส่งขนมเช้า จันทร์เจ้าก็ต้องตื่นแต่เช้าด้วยไม่สงสารลูกหรือไง” พีทหันไปเอ่ยกับน้องสาวเหมือนดุ เพราะครอบครัวเขากับครอบครัวหนึ่งตะวันก็รู้จักกันดี จึงไม่มีอะไรน่ากลัว

พิมพ์ดาวนั่งนิ่งคิดตามที่พี่ชายพูด ซึ่งมันก็เป็นจริงอย่างที่เขาว่า แต่เธอก็ลำบากใจหากต้องไปทำงานกับเขา หากเป็นที่อื่นเธอกระโดดใส่ไปนานแล้ว

“ดาวไปช่วยไปเป็นแม่บ้านให้พี่หน่อยนะครับ ช่วงนี้พี่เหนื่อยจริงๆ พี่ให้ดาวหยุดวันเสาร์อาทิตย์ด้วย จะได้มีเวลาอยู่กับจันทร์เจ้า”

หนึ่งตะวันเอ่ยขอร้องเธออีกคน เพราะหากได้เธอมาดูแลบ้านช่องให้คงอุ่นใจและสบายใจมากกว่าให้ใครที่ไหนก็ไม่รู้มาดูแลบ้านให้

“พี่ให้สองหมื่นเลยเอ้า จะเข้าจะออกเวลาไหนก็ได้” หนึ่งตะวันเอ่ยขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับมองหน้าเธอไม่ละสายตา

พิมพ์ดาวกัดปากแน่นมองเขา งานดีเงินดีแบบนี้จะหาที่ไหนได้อีก

“งั้นก็ได้ค่ะ” สุดท้ายเธอก็ตอบตกลง

ไม่รู้คิดผิดหรือคิดถูกที่ตอบตกลง เธอรู้แต่ว่าเธอมีเวลาให้ลูกเพิ่มขึ้น มีเงินเก็บไว้ให้จันทร์เจ้าเรียนหนังสือมากขึ้น และเธอคงไม่ได้เจอเขาบ่อยเพราะเขาบอกว่าให้ทำตอนเขาไม่อยู่บ้านเท่านั้น

“เริ่มงานเลยได้ไหมครับ ตอนนี้ห้องพี่รกมากกกกก” เขายิ้มให้เธอ

“ดาวขอเป็นวันจันทร์หน้าได้ไหมคะ ต้องบอกทางร้านขนมด้วย”

พิมพ์ดาวบอกขึ้นและหนึ่งตะวันก็พยักหน้าให้เธอ

“ได้ครับ วันจันทร์หน้าก็ได้ แค่ดาวไปทำงานให้พี่ พี่ก็ดีใจแล้ว”  หนึ่งตะวันพูดขึ้นยิ้มๆ และเมื่อเข้านึกอะไรขึ้นมาได้ ก็เอ่ยต่อ

“และหากวันไหนจันทร์เจ้าไม่ได้ไปโรงเรียน ดาวพาลูกไปทำงานด้วยก็ได้นะ” เขาเองก็สงสารเธอจับใจที่ต้องเลี้ยงลูกคนเดียว แบบนี้อยากจะจับไอ้ผู้ชายที่ทำร้ายเธอมายิงทิ้งจริงๆ

“ขอบคุณมากค่ะ” เธอตอบเขาพร้อมกับยื่นมือไปตักอาหารให้ลูก

หนึ่งตะวันนั่งทานข้าวไปแอบมองเธอดูแลลูกไปอย่างชื่นชม เวลาพูดคุยกับลูก เธอจะมีรอยยิ้มประดับบนในหน้าตลอด มันทำให้เขาอดที่จะยิ้มไปด้วยไม่ได้