5

ยามนั้นเซียวเหิงจิ้น รับรู้ได้ถึงความผิดปกติ ปลายลิ้นเขาเริ่มชา ดวงตาพร่าเบลอ จนมองเห็นคนตรงหน้าไม่ชัด

“ข้าไม่มีทางเลือก และอ๋องจิ้นควรเป็นผู้เสียสละ”

ฮั่วหยางเฟิ่งกล่าวจบ น้ำตาของก็ไหลออกมาเป็นสาย

และมีสิ่งที่ชวนให้ตื่นตระหนก ยาที่เขาปรุงขึ้นมันรุนแรงเกินไป อีกทั้งพิษที่เขาได้รับก่อนหน้า ก็ทำให้คนตัวโต มีสภาพครึ่งผีครึ่งปีศาจระยะหนึ่งแล้ว ตอนนี้มันยิ่งจะส่งให้เขาลงหลุมเร็วขึ้น

“ไม่...”

ร่างของฮั่วหยางเฟิ่งถูกกระชากรุนแรง

เสื้อผ้าถูกฉีกขาด แต่มันคงยังไม่ทันใจ คมเขี้ยวคมๆ เลยกัดทึ้งจนไม่เหลือชิ้นดี

ผิวขาวอมขมพูสั่นระริกเบื้องหน้าเซียวเหิงจิ้น และดวงตาพยัคฆ์ของเขายามนี้เป็นสีแดงก่ำ ร่างกายก็ร้อนจัดมาก

ฮั่วหยางเฟิ่งพยายามส่งสัญญาณให้คนอยู่ด้านนอกช่วยเหลือ แต่ดูเหมือนประตูทุกบานจะปิดไว้อย่างแน่นอน

อนิจจามีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร เซียวเหิงจิ้น ควรสิ้นฤทธิ์และหมดสติไม่ใช่หรือ!?

คำถามนั้นดังขึ้น แต่ไม่ทันได้คำตอบใดๆ ฮั่วหยางเฟิงก็สะดุ้งตื่นเสียก่อน

รถม้าที่ซานซือเตรียมไว้ให้ คันค่อนข้างเล็ก กระนั้น ก็ช่วยให้ฮั่วหยางเฟิ่งไฉ่สะดวกสบาย ไม่ต้องเดินทางเข้าเมือง ซึ่งการออกมานอกเรือนบรรพชน เขาปกปิดฐานะที่แท้จริงของตน ให้ผู้อื่นรู้จักเพียงว่า เป็นนายน้อยสกุลจ้าว และแต่งตัวเรียบๆ ทาสีผิวให้เข้มคล้ายคนทำงานหนัก เติมไฝที่มุมปากข้างหนึ่ง เพื่อให้ตนไม่ต้องโดดเด่นสะดุดตาผู้อื่น เสื้อผ้าก็เลือกสีขาวเนื้อหยาบ ถึงอย่างนั้นความงามก็ยังฉายให้ผู้คนพบเห็น

กระทั่งรถม้าจอดข้างๆ โรงเตี๊ยม ซึ่งมาส่งของหลายสิ่ง ก็เหมือนว่า มีเรื่องไม่ชอบมาพากลเกิดขึ้น

คราแรกซานซื่อส่ายหน้า ห้ามไม่ให้ฮั่วหยางเฟิ่งเข้าไปยุ่ง แต่ด้วยความมีมนุษย์ธรรม อีกทั้งมองปราดเดียวก็รู้ว่า คนผู้นั้นอยู่ในสถานะการยุ่งยาก ก็ทำให้ฮั่วหยางเฟิ่ง มิอาจอยู่นิ่งเฉย

ดวงตากลมโตขอมองไปยังร่างของบุรุษผู้นั้น เขาบอบบางอยู่สักหน่อย แต่หน้าท้องนู้นขยาย และหากคะเนไม่ผิด คงกำลังตั้งครรภ์ไม่ต่างจากตน ซึ่งเรื่องที่น่ากลัวอยู่สักหน่อยคือ กำลังมีการยื้อแย่งจากนายหน้าค้าทาส เพื่อซื้อตัวอีกฝ่าย

คนผู้นั้นคือ หนิงเจี้ยน ห้อยป้ายแคว้นคอตน และเขียนราคาค่าตัวเพื่อประมูลไว้ โดยเริ่มต้นที่ 150 อีแปะเท่านั้น ราคาเช่นนี้ เทียบได้กับลูกหมูสักตัว หาใช่คนตาดำๆ

“มันสมควรไปยังเรือนของใต้เท้าผู้ตรวจการ และข้าจะจ่าย 5 ตำลึงเงิน!”

“บัดซบ ข้าพบตัวมันก่อน ทาสผู้นี้ ต้องไปยังคฤหาสน์ของนายท่านจิ่ว และราคานั้นให้ได้มากสุดก็คือ 2 ตำลึงเงินขาดตัว!”

พ่อค้าสองคน ส่งเสียงทะเลาะกันไปมา ส่วนบุรุษที่สีหน้าซีดสลด ก็เหมือนว่ากำลังประสบกับเรื่องที่เขาไม่อาจควบคุมได้ ด้วยคือช่วงเวลาที่เขากำลังมีความต้องการอย่างสูง

“ฮ่าๆ ๆ ดูเอาเถิด ทาสผู้นี้ ทำตัวน่าเกลียดเหลือเกิน กำลังจะส่งเรียกร้องหาคู่นอน ทั้งที่อยู่ต่อหน้าคนหมู่มาก ท่าทางมันไม่ต่างจากหมาตัวเมีย ไม่ช้าคงส่ายหางเรียกผู้อื่นไปทั่ว”

และยามนั้น กลิ่นจากร่างกายชายหนิงเจี้ยน กระตุ้นเหล่าบุรุษกลัดมันหลายคนให้สนใจ อยากคว้าตัวอีกฝ่ายไปเชยชม ส่วนฮั่วหยางเฟิ่งนึกสงสาร เขานับแต่มาอยู่ในโลกโบราณนี้ พบกับเรื่องไม่คาดฝันหลายหน โดยเฉพาะช่วงตั้งครรภ์มีความต้องการทางเพศสูง (เกิดไฟกำหนัด) ดังนั้นจึงหัดปรุงอาหาร และยาเพื่อระงับให้แก่ตนเอง อีกทั้งเพื่อป้องกันไม่ให้กลิ่นประจำตัว ลอยไปเข้าจมูกของผู้อื่น จนเกิดเรื่องไม่คาดฝัน

ฮั่วหยางเฟิ่งก้าวไปยังชายชุดสีน้ำเงิน ก่อนจับชีพจรอีกฝ่ายดู

“เจ้ามีอาการเช่นนี้มากี่วันแล้ว”

“ขะ ข้า... นอนซมมาสองวัน และยามนี้ แทบจะทนไม่ไหวแล้ว”

หนิงเจี้ยนตอบ ซึ่งมีอาการกล้าๆ กลัวๆ อย่างเห็นได้ชัด

“ไม่กลัวตายหรืออย่างไร เมืองนี้พวกนักล่า แฝงตัวอยู่ทุกที่ อีกอย่างกำลังท้อง บิดาของเด็ก คงกำลังตามตัวเจ้าอยู่ก็เป็นได้”

“เรื่องนั้นน่าเศร้านัก เขาถูกผู้อื่นฆ่าตายเสียแล้ว นี่คือเหตุผลที่ข้าเร่ร่อนมาถึงเมืองเผิง สุดท้ายก็ลักขโมยของเขากิน ถูกจับขังคุกเกือบเดือน พอออกมา ก็ต้องขายตัวเองเพื่อความอยู่รอด”

ฮั่วหยางเฟิ่งฟังอีกฝ่ายพูด ก็นึกย้อนถึงตนเอง เมื่อครั้งมาถึงโลกแห่งนี้ เขาประสาทเสียอย่างหนัก แต่นับว่าโชคยังเข้าข้าง ที่สติปัญญายังพอมี ถึงจะหลงลืมหมายสิ่งไปมากแต่ ก็เลือกมีชีวิตอยู่ต่อ พร้อมหาอาชีพเลี้ยงปากเลี้ยงท้องตนเอง

“ข้าคิดว่า เจ้าอย่าขายตัวเองเลย นอกจากไม่ปลอดภัยต่อเด็กในท้อง ยังเหมือนตกนรกทั้งเป็น หากเจอกับพวกที่ชอบเอาเปรียบ และเห็นบุรุษอย่างพวกเราเป็นที่ระบายตัณหา”

เมื่อฮั่วหยางเฟิ่งกล่าวเช่นนี้ หนิงเจี้ยนจึงมองเขาอย่างฉงน ก่อนเอ่ยว่า

“ท่านก็เป็นเหมือนข้า?!”

ฮั่วหยางเฟิ่งไม่ทันตอบ เป็นตอนนั้นที่มีบุรุษร่างสูงใหญ่ พร้อมไอสังหารรุนแรงก้าวเข้ามา แล้วจับข้อมือของหนิงเจี้ยน ก่อนกระชากร่างบอบบางเข้าไปสู่อ้อมอกตน

ถึงฮั่วหยางเฟิ่งจะทำใจดีสู้เสืออย่างไร ทว่าคนซึ่งสวมเกราะอ่อนนั้นทำให้เขาครั่นคร้ามใจจนแทบจะยืนทรงตัวไม่ไหว

“ดูเหมือนวันนี้ ข้าจะโชคดี ได้พบคนงามถึงสองคน ฮ่าๆ ๆ ช่างอภิรมย์ยิ่ง!” คนที่เปล่งเสียงก้องกังวาน คือรองแม่ทัพเผย ที่วันนี้เดินทางมาเมืองเผิง เพราะได้รับมอบหมายจากรัชทายาทให้ ดูแลความสงบเรียบร้อย พร้อมเตรียมการสำหรับการเดินทางของอีกฝ่ายที่จะมายังป้อมไม้ดำ เพื่อทำสิ่งสำคัญในเร็วๆ นี้

ฝ่ายฮั่วหยางเฟิ่งอยากถอยจากเหตุการณ์เบื้องหน้า แต่เขากับถูกคนของเผยอี้ฮุ่ย ในชุดของทหารเต็มยศล้อมเอาไว้ !