บทที่ 4 ลูกสาวค้ำประกัน 1.2

“หญิงไปด้วยค่ะคุณพ่อ”

งานนี้รัตนามณีไม่พลาดที่จะไปดูน้ำหน้าญาตาวี น้องสาวต่างมารดาที่ตนเกลียดชัง งานนี้เธอคิดว่าคงมีเรื่องสนุกให้ตนดูแน่นอนแล้วอย่างนี้รัตนามณีจะพลาดได้อย่างไร น้ำตาและเสียงร้องไห้ของสองแม่ลูกคู่นั้นคือความสุขของเธอ รัตนามณีไม่คิดที่จะพลาดทอดมองภาพนั้น

“แม่เจ็บมากรึเปล่าคะ เดี๋ยวตาไปเอายามาทาให้แม่นะคะ”

คล้อยหลังร่างของบิดาและพี่สาว เสียงหวานปนสะอื้นของญาตาวีก็ดังถามผกากรอง ซึ่งเป็นคำถามและสิ่งที่เธอต้องทำทุกครั้งที่รณชัยมาระบายอารมณ์กับมารดาอันเป็นที่รัก

“แม่เจ็บแค่นี้แม่ทนได้ แต่แม่ทนไม่ได้ที่เห็นลูกต้องไปตกนรกเหมือนกับแม่”

นางร้องไห้ปริ่มขาดใจ ยามนึกถึงคำพูดของรณชัยที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีและเจ้าหนี้ของตนว่า จะให้ญาตาวีไปเป็นตัวค้ำประกันเงินกู้ หรือจะพูดอีกนัยหนึ่งว่าไปเป็นเครื่องบรรณาการสนองตัณหาของเจ้าของเงินจำนวนหลายร้อยล้าน จนกว่ารณชัยจะใช้หนี้สินหมด

คำถามเกิดขึ้นในใจของผกากรองว่า แล้วเมื่อไหร่ที่รณชัยจะใช้หนี้สินจำนวนนี้หมด จะกี่เดือน กี่ปี กี่สิบปีหรือชาตินี้ทั้งชาติ หากเป็นอย่างหลังญาตาวีคงทุกข์ทรมานทั้งกายและใจไม่ต่างกับสิ่งที่นางเผชิญมาตลอดยี่สิบห้าปี

ไม่ได้...นางทนเห็นลูกสาวเจ็บปวดไปมากกว่านี้ไม่ได้อีกต่อไปแล้ว ลำพังเป็นทายาทนอกสายตา ถูกกดขี่จนแทบไม่เหลือความเป็นคน แค่นี้หัวใจของผกากรองก็เจียนสลาย อยากจะช่วยเหลือลูกสาวแต่ก็ทำไม่ได้ เพราะลำพังตัวเองนางยังช่วยตัวเองไม่ได้เลย

“ตาพบกับนรกมาตั้งแต่เกิดแล้วค่ะแม่ ทำไมตาจะทนอยู่ในนรกต่อไปอีกไม่ได้ ขอเพียงแม่ปลอดภัย ไม่เจ็บตัว ต่อให้ตกนรกขุมที่ลึกที่สุด ตาก็ยอมค่ะ”

การเกิดมาในตระกูลร่ำรวย มีหน้ามีตาในสังคมเป็นที่อิจฉาในสายตาของใครหลายคน น่าจะใช้กับรัตนามณีมากกว่าญาตาวี ที่เกิดกับผกากรอง ภรรยาน้อยของรณชัย นอกจากจะไม่ได้รับการยกย่องเป็นลูกแล้ว ยังถูกทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจ กดขี่ข่มเหงตั้งแต่เธอจำความได้ ทั้งจากบิดา นภาพรภรรยาหลวงของรณชัยและรัตนามณี ทว่าผกากรองกับญาตาวีใช้คำว่าอดทนและจำยอมเรื่อยมา หวังว่าสักวันหนึ่งจะได้รับอิสระจากตระกูลสุวรรณเจริญ

“แต่มันทุกข์ทรมานมากนะลูก ทรมานเหลือเกิน แม่รู้จักความรู้สึกนั้นดีนะลูก แม่ไม่อยากให้ตาต้องทุกข์ใจ ทุกข์กายอย่างแม่ แม่ทนไม่ได้...ฮือ”

นางกอดร่างลูกสาวแน่นร้องไห้ปานขาดใจ ผกากรองรู้ซึ้งถึงความรู้สึกนั้นดีว่า หนักหนาสาหัสแค่ไหนที่ต้องหลับนอนกับชายที่ไม่รู้จัก ที่กลายร่างเป็นผีห่าซาตาน ทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจนางมาตลอดระยะเวลาหลายสิบปี แต่ก็ไม่อาจหลุดพ้นไปจากเงื้อมมือของเขาได้ด้วยเหตุผลบางประการ

“ตาทนได้ทุกอย่างค่ะ ทุกอย่างที่กำลังเข้ามาในชีวิต ตาทนทุกข์กายและใจมาตั้งแต่เด็ก จะทุกข์ซ้ำไปอีกเพราะช่วยแม่ ตายอมค่ะ ยอมทั้งนั้น”

ผกากรองเปรียบเสมือนลมหายใจและชีวิตของญาตาวี หากขาดมารดาไปชีวิตก็คงไม่เหลืออะไร ใช้ชีวิตอย่างไร้ซึ่งจุดหมาย มีลมหายใจเพื่อรอวันตาย ฉะนั้นเธอทนได้ทุกความรู้สึก ทุกสิ่งอย่างที่กำลังจะเกิดขึ้นกับตน ไม่ว่าสิ่งนั้นจะร้ายแรง เจ็บปวด เสียใจมากแค่ไหน ญาตาวีทนได้...เพื่อแม่

“แม่ขอโทษ แม่ขอโทษที่ทำให้ลูกต้องลำบาก แม่ขอโทษที่ปกป้องลูกไม่ได้ แม่ขอโทษ”

นางโทษตัวเอง เป็นเพราะสถานะของนางที่ทำให้ญาตาวีต้องเผชิญกับความเกลียดชังของทุกคนในบ้าน ผกากรองโทษตัวเองมาตลอดแต่นางก็ไม่อาจทำให้เรื่องเลวร้ายมันดีขึ้น ทุกอย่างมันดูแย่ลงขึ้นทุกวัน

“แม่ไม่ต้องโทษตัวเองหรอกค่ะ ตาดีใจที่เกิดมาเป็นลูกแม่ ภูมิใจในการเสียสละของแม่ แล้วตาก็ไม่เคยเสียใจเลยที่เกิดมาเป็นลูกของแม่ ตารักแม่นะคะ ตารักแม่ ตาจะทำให้แม่หลุดพ้นจากนรกนี้เองค่ะ ตาสัญญาว่าตาจะทำให้ได้ค่ะ”

ญาตาวีมีจุดมุ่งหมายสำคัญเพียงสิ่งเดียวว่า เธอจะต้องปลดปล่อยอิสรภาพให้แก่ผกากรองให้ได้ เธอไม่ยอมให้มารดาต้องตกนรกบนดินไปตลอดชีวิตแน่นอน “ตาไปหยิบยาให้แม่ก่อนนะคะ เดี๋ยวตาต้องไปบ้านใหญ่ ตาไปช้าคุณพ่อจะโกรธแล้วจะมาทำร้ายแม่อีก”

ผู้พูดรีบรุดลุกขึ้นยืนเดินไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลที่ขาดบ้านไม่ได้ ในกล่องนั้นมียาทาแก้ฟกช้ำ ยาแก้ปวด ยาแก้อักเสบ ยาแดง แอลกอฮอล์และยาสามัญประจำบ้านอีกหลายรายการ

ญาตาวีบรรจงทายาลงบนรอยฟกช้ำบนร่างกายของมารดา ตามด้วยยาพาราเซตามอลให้มารดาทานแก้ปวดอีกสองเม็ด เสร็จสรรพจากการดูแลผกากรอง เธอก็รีบเร่งเดินไปยังบ้านหลังใหญ่ตามคำสั่งของบิดาทันที

..............

รณชัยมองร่างของญาตาวีที่เดินเข้ามาในห้องทำงานด้วยสายตาไม่บอกความรู้สึก ตั้งแต่ญาตาวีเกิดมาเขาไม่เคยอุ้มชูให้ความรักและความเอาใจใส่เหมือนกับรัตนามณี ลูกสาวที่เกิดกับนภาพร ภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของเขาเลย แต่เขาก็ยังมีความเป็นพ่ออยู่บ้างที่จะให้เธอใช้นามสกุล สุวรรณเจริญ

“กว่าจะมาได้นึกว่าจะต้องไปอัญเชิญถึงที่อีกรอบ” เสียงห้วนของรณชัยดังขึ้น คนที่กำลังเดินเข้ามาถึงกับสะดุ้งกับน้ำเสียงไม่พอใจของผู้เป็นพ่อ

“ตาทายาให้แม่ค่ะก็เลยมาช้า” ญาตาวีตอบเสียงเบา

“นั่งลง ฉันมีเรื่องจะต้องทำความเข้าใจกับแก” เจ้าของบ้านสั่ง ผู้อาศัยก็ทำตามอย่างว่าง่าย

“ตาก็มีเรื่องจะตกลงกับคุณพ่อเหมือนกันค่ะ”

“ฮ่าๆๆ” รณชัยได้ยินคำพูดของญาตาวีแล้วหัวเราะดังลั่น “อย่างแกเนี่ยนะจะมาตกลงอะไรกับฉัน สำเหนียกตัวเองผิดไปหรือเปล่านังตา”

“ตารู้ค่ะว่า ตาไม่มีสิทธิ์ต่อรองอะไรกับคุณพ่อ ตาแค่อยากให้คุณพ่อเมตตาตากับแม่บ้างก็เท่านั้นเองค่ะ”

ญาตาวีรู้สถานะของตัวเองดีว่าเป็นอย่างไร เธอไม่มีอำนาจในมือที่จะต่อรองกับใครบนโลกนี้ เธอหวังเพียงว่า สิ่งที่ตนจะร้องขอจะสำเร็จ