บทที่ 4

แสงแดดยามสายเริ่มส่องลอดมาตามกิ่งไม้ ลงมากระทบร่างบางที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ยาวในสวนสาธารณะ ลมพัดเย็นมาเอื่อยๆ เสียงนกร้อง ทำให้บรรยากาศช่างเป็นใจ ให้คนที่นอนดึกเมื่อคืนนี้ อดรู้สึกเคลิ้มไม่ได้

พราวพลอยนั่งตาปรือ ตามองผู้คนที่กำลังชุลมุนวุ่นวายเตรียมงานตรงหน้า นัยน์ตาคมสวยเริ่มหรี่ลงเรื่อยๆ

พราวพลอยปิดปากหาวหวอด ก่อนจะถูกคนที่เดินเอาน้ำเย็นมาให้เห็นเข้า เลยแอบเอาเล็บแหนบเอาอย่างอดไม่ได้ เพราะเจ้าตัวหาวมาแล้วหลายรอบ หญิงสาวหันไปโอดคนหยิกเบาๆ ตาปรอยเพราะง่วงนอน

“พี่ส้มจี๊ดจ๋า มาหยิกพลอยทำไม เจ็บนะ”

“ก็หาวเอา...หาวเอา อยู่ได้นี่น้องพลอย เดี๋ยวใครมาเห็นก็จะว่าเอาได้หรอก” ส้มจี๊ด ผู้จัดการหนุ่มใจสาว ร่างอวบ แอบว่า และทรุดนั่งลงข้างๆ เธอพลางส่ายหน้า

“ไปทำอะไรมาน่ะน้องพลอย”

“เมื่อคืนฉลองที่พราวเขาได้งานน่ะค่ะ พี่ส้มจี๊ด ก็เลยดีใจไปหน่อย พลอยยังง่วงๆ มึนๆ อยู่เลย” หญิงสาวว่า เลยโดนค้อนเอาขวับ

“แหม...เดี๋ยวเถอะค่ะ ตาผู้กำกับโฆษณาคนนี้ เขายิ่งว่าเฮี้ยบอยู่นะคะ ขืนได้ยินว่าน้องพลอยไม่เต็มร้อยมาทำงานล่ะก็ อุ้ย...ไม่อยากจะคิด”

“ดุขนาดนั้นเลยเหรอคะ ?”

พราวพลอยย่นคิ้ว ตาสว่างขึ้นนิดหน่อย เมื่อได้ยินเรื่องที่ส้มจี๊ดว่า แล้วยักไหล่พลางมองไปรอบๆ เธอยังไม่เห็นคนซึ่งทำหน้าที่ เป็นผู้กำกับโฆษณาคราวนี้เลย

“พี่ส้มจี๊ดว่าเฮี้ยบ... เคร่งงาน แต่ยังไม่เห็นจะโผล่มาทำงานเลย พลอยเห็นแต่พวกกองถ่าย กับผู้ช่วยเอง คนที่เขาเฮี้ยบ ขยันทำงาน เขาต้องมาแต่เช้าไม่ใช่เหรอพี่”

“ชูว์”

ส้มจี๊ดจุ๊ปากห้าม ก่อนจะมองซ้ายมองขวาอย่างระแวง แล้วเอ็ดพราวพลอยเอาอีกรอบ

“อย่านินทาสิคะน้องพลอย คุณเข้มนี่เหมือนมีพรายกระซิบ นินทาทีไรจะต้องโผล่มาทุกที อุ้ย... นึกแล้วขนลุก”

เห็นท่าทางของส้มจี๊ดแล้ว หญิงสาวก็อดหัวเราะขำไม่ได้

“ขนาดนั้นเลยเหรอคะ พลอยเองก็ทำงานนี้เป็นงานโฆษณางานแรกเสียด้วย ไม่เคยเจอตาคนนี้สักที สงสัยจะหน้าตาน่ากลัว เหมือนตัวอีกัวน่าแน่ๆ พี่ส้มจี๊ดถึงทำท่าทางขนาดนี้ หึ หึ”

“หน้าตาน่ะไม่น่ากลัวหรอกคะ ออกจะน่าเข้าใกล้ ชวนให้ฝันถึงเสียด้วยซ้ำ”

ส้มจี๊ดว่า พราวพลอยเลิกคิ้ว แล้วอมยิ้ม

“หืม...อย่างนี้พี่ส้มจี๊ดก็ไม่น่าจะกลัวนี่นา”

“แหม...แต่คนนี้พี่คงไม่ขอเข้าใกล้หรอกคะ ชื่อเสียออกจะกระหึ่ม”

“เอ๋ ? พี่ส้มจี๊ดพูดผิดหรือพลอยฟังผิดคะเนี่ย ชื่อเสียหรือชื่อเสียง”

หญิงสาวทำหน้าสงสัย ส้มจี๊ดมองซ้ายมองขวาอีกรอบ ใจว่าจะไม่นินทาแล้ว แต่ก็อดไม่ได้สักที

เอาน่า... คนที่พูดถึงยังไม่มา สาวประเภทสองคิดในใจก่อนจะเริ่ม พูดถึง ‘ชื่อเสีย’ ที่ว่าอย่างออกรสชาติ

“ใครๆ เขาก็รู้กันแหละค่ะน้องพลอย ทั่ววงการโฆษณาและภาพยนตร์เลย ว่าเข้ม หรือเขตแดน ราชนนท์ชัย นี่น่ะมีทั้งชื่อเสียและชื่อเสียงมากขนาดไหน”

“เขตแดน ราชนนท์ชัย อืม...”

พราวพลอยทำท่าคิด ก่อนจะร้องอ๋อ...อย่างนึกขึ้นได้ว่าได้ยินชื่อนี้ที่ไหนกัน

“รู้แล้ว พลอยเคยเห็นชื่อเขาตอนที่ประกาศรางวัลทางภาพยนตร์ เขาเก่งมากเลยนี่คะพี่ส้มจี๊ด ทำเรื่องไหนก็ดังทุกที”

“นั่นก็คือชื่อเสียง” ส้มจี๊ดพยักหน้า

“ส่วนชื่อเสียของหมอน่ะ มีเป็นกระบุงโกย”

“ยังไงเหรอคะพี่ส้มจี๊ด เขาดุ ขี้วีนหรือว่าอะไร พลอยจะได้เตรียมตัวถูก”

“นั่นก็ใช่ค่ะ คุณเข้มน่ะดุมาก ถ้างานไม่ถูกใจ สั่งรื้อจนกว่าจะพอใจนั่นแหละ ถ่ายซ่อมแล้วซ่อมอีกข้ามวันก็ยังมี เรื่องวีน โอ้ย ! วีนแหลกอยู่แล้ว ถ้าเกิดเจอพวกน้องใหม่ไม่ถูกใจ ไปทำเงอะงะ หรือว่าไม่ได้อย่างที่แกสั่งสักที เห็นว่าเคยสั่งปลดดาราวัยรุ่นที่กำลังดัง ออกจากหนังแกกลางอากาศดื้อๆ ยังเคยทำมาแล้วเลยค่ะ”

“โห...” พราวพลอยอ้าปากค้าง

ตายล่ะเรา...

หญิงสาวนึกแล้ว เริ่มชักจะกลัวคนชื่อเขตแดน ตามส้มจี๊ดขึ้นมาบ้างแล้ว

“แคร์ใครที่ไหนกันตาคนนี้น่ะ แต่ฝีมือเขาดีค่ะน้องพลอย ก็อย่างรู้กันทำหนังหรือโฆษณาอะไรล่ะก็ ถ้าไม่ดังเปรี้ยงก็ไม่ใช่ฝีมือเขตแดน เขตแดนทำทีไรต้องดังทุกที”

“พลอยชักจะหนาวๆ บ้างแล้วนะคะเนี่ย”

พราวพลอยว่า เธอไม่เคยเห็นหน้าเขตแดนมาก่อน เคยแต่ได้ยินชื่อของเขาตามหน้าหนังสือบันเทิงบ้าง ฟังจากกิตติศัพท์ที่ส้มจี๊ดเล่า ก็ทำให้น้องใหม่ในเรื่องการทำงานโฆษณาอย่างพราวพลอย เริ่มรู้สึกกลัวเกรง ขึ้นมาบ้างแล้ว

“ยังมีอีกเรื่องค่ะ อันนี้เรื่องสำคัญเลย” ส้มจี๊ดว่า

เขามองใบหน้าสวยเฉี่ยวของพราวพลอย ที่ดูทีไรก็ทำให้เขาอดรู้สึกชื่นชมทุกครั้งไม่ได้ ว่าธรรมชาติช่างสร้างหญิงสาวตรงหน้าได้สวย มีเสน่ห์ได้อย่างแทบไม่มีที่ติ

หญิงสาวสวยขนาดนี้ ก็น่าจะกลัวแทนเหมือนกันว่า เขตแดนอาจจะมาสนใจเธอเข้าก็ได้ ซึ่งถ้าเป็นแบบนั้นพราวพลอยจะต้องอยู่ไม่สุขแน่ๆ ถ้าเกิดโดนเขตแดนหมายตาเข้า

“เรื่องอะไรเหรอคะพี่ส้มจี๊ด แค่นี้ก็น่ากลัวมากแล้วนะคะ ยังมีน่ากลัวกว่านี้อีกเหรอ ?”

“ก็เรื่องความเป็นเสือผู้หญิงน่ะสิคะน้องพลอย คุณเข้มน่ะเห็นผู้หญิงสวยๆ เหมือนเป็นอาหารว่าง”

“อะแฮ่ม !”

เสียงกระแอมเบื้องหลัง ทำเอาส้มจี๊ดกับพราวพลอย ที่กำลังคุยกันเพลินๆ ถึงกับสะดุ้งสุดตัว เมื่อหันไปเห็นว่าเป็นใคร ส้มจี๊ดถึงกับหน้าซีดเผือด

“คุณเข้ม !”

คำอุทานของส้มจี๊ด ทำเอาพราวพลอยถึงกับหน้าซีดตามผู้จัดการส่วนตัวไปเลยเหมือนกัน เมื่อเห็นคนที่ยืนกอดอก ใช้สายตาดุดันมองเธอกับส้มจี๊ดตาเขม็ง…

คุณเข้ม หรือเขตแดนของส้มจี๊ด เป็นชายหนุ่มร่างสูง ไหล่กว้าง เขาสวมเสื้อลายหมากรุกสีขาวสลับน้ำเงิน กับกางเกงยีนสีเข้มง่ายๆ ปล่อยชายเสื้อออกมาข้างนอก แถมปลดกระดุมโชว์แผงอกกำยำ ที่มีไรขนอ่อนขึ้นประปราย

ใบหน้าของเขาเรียว คิ้วเข้ม นัยน์ตายาวรีสีดำสนิทดูลึกลับ ตอนนี้แฝงแววเย็นชาและกราดเกรี้ยว เมื่อมองไล่ไปยังส้มจี๊ดและเธอ จมูกได้รูปสวย ริมฝีปากบางเฉียบ เขาไว้เคราเล็กน้อย ทำให้ยิ่งดูคมเข้มมากขึ้น ผมดำสนิทของเขาไว้ยาวเกือบถึงบ่า ซอยเป็นทรงง่ายๆ

ดูโดยรวมแล้ว เขตแดนเป็นผู้ชายที่ให้คำจำกัดความได้ว่า หล่อเท่ห์ เซอร์ และมีเสน่ห์มาก แม้ว่าท่าทีของเขาจะเย็นชาจนไม่น่าเข้าใกล้ก็ตาม แรงดึงดูดประหลาดของชายหนุ่มอย่างเขตแดน มักจะทำให้คนที่เผลอไปสบตากับเขาเข้า อดใจเต้นแรงไม่ได้

“ผมแจกสคริปให้ไปแล้วนะครับ กรุณาให้เด็กของคุณอ่านด้วย ผมเข้ม พวกคุณคงรู้จักดีแล้วนะ ผมคงไม่ต้องแนะนำตัวมากมาย สองวันนี้เราจะทำงานด้วยกัน และขอให้ตั้งใจด้วย แค่ฉากง่ายๆ หวังว่าคุณคงจะทำได้ดีนะคุณ...”

“เอ่อ ... น้องเขาชื่อพราวพลอยน่ะค่ะ” ส้มจี๊ดรีบตอบแทน

นัยน์ตาคมกริบ มองกวาดไปทั่วใบหน้าสวยคมเฉี่ยวของพราวพลอย อย่างเก็บรายละเอียดไว้อย่างรวดเร็ว เขามีรอยยิ้มประหลาดเล็กน้อยที่ริมฝีปาก ก่อนจะพยักหน้าแล้วพูดเสียงทุ้มอีกครั้งว่า

“ยินดีที่ได้ร่วมงานด้วยครับ คุณพราวพลอย ซีนแรกแค่ง่ายๆ พระเอกจะขี่จักรยานผ่านคุณ ส่วนคุณยืนอยู่ตรงนี้ แล้วก็ทำหน้าเหมือนสดชื่นกับอากาศยามเช้าเท่านั้นเอง โอเคนะครับ เดี๋ยวผมจะไปคุยกับทีมงานนิดหนึ่ง อ้อ...” ชายหนุ่มก้มลงมองนาฬิกา

“อีกห้านาที ไปตรงที่ใต้ราชพฤกษ์ที่เซ็ตไว้เป็นฉากได้เลย เดี๋ยวแสงจะไม่ได้ตามเวลาที่ผมต้องการ เตรียมตัวด้วย” ว่าแล้ว เขาก็ก้าวยาวๆ ไปยังกองถ่ายทันที

ส้มจี๊ดจับที่หน้าอกของตัวเอง หัวใจดวงอวบๆ แทบจะหลุดออกมานอกอก เมื่อเห็นหน้าเขตแดนเข้า ส่วนพราวพลอยเองก็ยังมองตามเขา อย่างตกใจไม่หายอยู่ดี

“ตายแล้ว ! พี่หัวใจจะวาย บอกแล้วว่ามีพรายกระซิบ นินทาทีไรต้องมาทุกที ไปๆ กันดีกว่าน้องพลอย เดี๋ยวจะซวยเอา”

“ค่ะพี่ส้มจี๊ด”

พราวพลอยเดินตามแรงดึงของส้มจี๊ดไปทันที หัวใจเธอเองก็ยังเต้นแรง เพราะด้วยความตกใจ ที่จู่ๆ เขตแดนก็มาปรากฏตัวอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย คงจะได้ยินที่เธอกับผู้จัดการส่วนตัวนินทาเต็มที่แน่ๆ

จากสิ่งที่ได้ยินได้ฟังมา ถ้าเขาร้ายกาจขนาดนั้น งานแรกเราจะรอดไหมเนี่ย ? พราวพลอยคิดอย่างกลุ้มใจ แต่เอาเถอะ ยังไงก็ต้องทำให้ดีที่สุด พราวพลอยไม่ยอมแพ้หรอกน่า….