บทที่ 2

“แน้...จะหลอกว่าบัวหรือเปล่าค่ะเนี่ย ?”

กาญจนกวินทร์หัวเราะ สรธัชเองก็อมยิ้ม ก่อนจะบีบปลายจมูกภรรยาเบาๆ อย่างล้อเลียน

“ถ้าคุณบัวไม่ดื้อ เราก็คงไม่ได้มาเจอกันแล้วรักกันหรอกครับ ไม่รู้ว่าเป็นอะไรถึงนึกเป็นห่วงหนูพลอยจัง”

“หนูพลอยเป็นลูกสาวที่ถอดแบบบัวมานะคะ” กาญจน์กวิทร์รับรองกับสามีอย่างแข็งขัน

“รับรองว่าต้องเก่งเหมือนแม่แน่ๆ”

..............................................................................................................................................

“ดีมากเลยหนูพลอย ชุดนี้สวยมาก เริ่ดมาก คุณพีชการันตรีว่าคอลเลคชั่นนี้ ต้องขายดีแน่ๆ” พีรวัฒน์ปรบมือเข้าหากันอย่างชอบใจ

เขามองอย่างชื่นชม ไปยังร่างสูงเพรียวระหง ในชุดราตรีสีทอง แขนเปลือยเกาะอกชายกระโปรงจับเป็นพลีทยาวระพื้น ขับผิวขาวนวลลออตาให้เปล่งประกาย เสริมให้คนสวมเด่นราวกับนางพญา ใบหน้าสวยเก๋ของหญิงสาวอมยิ้มอย่างชอบใจในคำชม แถมยังโพสต์ท่าให้ดูอีกหลายท่า จนพีรวัฒน์ต้องเอาไม้บรรทัดในมือตีเอาอย่างหมั่นไส้

“หนูพลอย พอแล้ว”

“ก็คุณพีชบอกว่าสวยไง หนูพลอยก็ทำท่าสวยๆ ให้ดูสิ”

ยิ่งว่าก็เหมือนยิ่งยุ เจ้าตัวยิ่งทำท่าประหลาดมากขึ้นทุกที จนสุดท้ายปีนไปยืนขาเดียวบนโซฟาอย่างแผลงๆ พีรวัฒน์เคืองก็เคือง ขำก็ขำ และก็อดหัวเราะกิ๊กออกมาไม่ได้

“พอแล้วหนูพลอย คุณพีชจะขำตายอยู่แล้ว เฮ้อ....ถอดแบบยัยคุณกอบัวมาเลยนะเรา ไอ้โรคนี้น่ะ โรคดื้อ แถมห้ามไม่ฟังเนี่ย”

“แหม...”

พลอย หรือ พราวพลอยหัวเราะออกมาบ้าง เมื่อพีรวัฒน์บ่นเอาแบบนั้น หญิงสาวตรงเข้าไปกอดแขนชายวัยกลางคน หากแต่แต่งตัวตามสมัยจ๋า ด้วยไม่ยอมให้ตัวเองแก่ตามวัยอย่างประจบ

“ก็มันถ่ายทอดทางพันธุกรรมนี่คะ คุณพีช”

พีรวัฒน์ดึงจมูกโด่งรั้นของพราวพลอยอย่างเอ็นดู จนเจ้าตัวร้องโอ๊ย !

เขามองใบหน้ารูปไข่ ผมยาวดำเป็นมันที่สยายเกือบถึงสะโพกของหญิงสาวตรงหน้า นัยน์ตาคมสวยเฉี่ยว คิ้วโก่งเรียว ริมฝีปากอิ่ม พราวพลอยสวยเหมือนกาญจน์กวินทร์ผู้เป็นมารดาแทบไม่มีผิดเพี้ยน โดยเฉพาะนัยน์ตาคมสวยนั่น และยิ่งนิสัยข้อที่ว่าถอดแบบกันมาด้วย ยิ่งทำให้ลูกสาวเหมือนมารดาเอาแทบทุกกระเบียดเลยจริงๆ พีรวัฒน์นึกขำในใจ เมื่อนึกถึงย่าทองพลุ ย่าของกาญจน์กวินทร์ที่บ่นอุบ เวลาทะเลาะกันกับเหลนตัวน้อยว่า

‘นี่มันนังหนูชัดๆ เลยนี่นา เฮ้อ...ข้าต้องมารบกับลูกสาวนังหนูอีกรอบหรือเนี่ย เขี้ยวเล็บก็หักหมดแล้ว นี่พ่อพีชเอาไปช่วยย่าเลี้ยงบ้างเถอะ’

“ว่าแต่พี่สาวเรา หนูพราวล่ะไม่เห็นมาที่ร้านเลย นี่เกือบจะหกโมงแล้วนะ คุณพีชนัดพวกเราไปทานข้าวเย็น เดี๋ยวม่ามี้พวกหนู โทรมา จะได้ว่าไม่ได้ว่าไม่ดูแลลูกสาวให้”

“พราวเขาไปสัมภาษณ์งานน่ะค่ะคุณพีช เดี๋ยวก็คงมา หนูพลอยอยากให้พี่สาวได้งานเร็วๆ จังเลย”

“มาช่วยกันที่ร้านก็ได้”

พีรวัฒน์ว่า ขณะที่มองนาฬิกา สลับกับมองประตูร้านเสื้อผ้าร้านหรูของตนเองไปด้วยอย่างร้อนใจ ที่เห็นว่าพราวพรผิดเวลา

“คุณพีชไม่อยากให้หลานสาวไปไกลตา เป็นห่วง”

“ไว้หนวดสิคะ” พราวพลอยหัวเราะกับประโยคนั้นของตัวเอง เลยโดนพีรวัฒน์ค้อนเอา

“อืม...หรือจะให้ดีถ้าเกิดมีหนุ่ม ๆ มาจีบพราว คุณพีชก็แย่งไว้เองเลยสิคะ รับรองว่าพราวเขาไม่ว่าหรอก”

“ไปเปลี่ยนเสื้อเดี๋ยวนี้เลย แม่ตัวดี ทะเล้นใหญ่แล้วนะเราน่ะ”

“ค่า”

พราวพลอยหันมายิ้มกว้างให้อีกรอบ ก่อนจะวิ่งปร๋อเข้าไปหลังร้าน ทิ้งให้พีรวัฒน์มองตามอย่างกลุ้ม ๆ กับความจอมแก่นของผู้เป็นลูกสาวเพื่อนรัก พลางบ่น

“ว่าคุณกอบัวนี่ซนแล้วนะ ยังแพ้หนูพลอยเฮ้อ...แล้วมาฝากไว้กับเราเสียด้วย เคยคุมได้ที่ไหนกันล่ะ”

เสียงกรุ๊งกริ๊งดังที่หน้าประตูร้าน เป็นสัญญานว่ามีคนผลักเข้ามาด้านในร้าน ทำให้พีรวัฒน์ชะเง้อมอง ก่อนจะอมยิ้ม เมื่อเห็นหญิงสาวอีกคนที่เดินเข้ามาด้านใน เขาตะโกนทักเธอเบา ๆ ว่า

“ตายแล้ว! หนูพราว ทำอะไรกับหน้าตามาล่ะนั่นน่ะ”

ร่างเพรียวสูงเท่ากันกับพราวพลอย ใบหน้าที่ละม้ายคล้ายกันแทบแยกไม่ออก หากแต่ผู้เป็นพี่สาวหาแว่นกรอบหนา มาสวมไว้บนบังใบหน้างดงามไปเกือบครึ่ง ผมยาวดำมันเกล้าไว้เป็นมวยด้านหลังอย่างเรียบร้อย เธอแต่งหน้าอ่อนๆ ไฝเม็ดเล็กที่ใต้ตาซ้าย ที่ทำให้พีรวัฒน์จับผิดได้ว่าใครเป็นใคร ถูกแว่นบังไว้เสียมิด

หญิงสาวอยู่ในชุดสูทเรียบร้อยสีเทา เสื้อเชิ้ตด้านในสีชมพูอ่อน ดูเรียบร้อยและเหมาะกับเป็นสาวนักทำงาน พราวพรหอบเอกสารมาพะรุงพะรัง รวมทั้งกระเป๋าใบโต ที่ทำให้พีรวัฒน์ต้องรีบไปช่วยถือ เขามองกวาดร่างเพรียวอีกครั้ง ก่อนจะหัวเราะเบาๆ เมื่อพราวพรถอดแว่นกรอบสีดำหนาของตัวเองออก พลางนวดดั้งจมูกที่ถูกแว่นกดเป็นรอย

“นึกยังไงล่ะ ถึงหาแว่นมาใส่ หนูพราว”

“ก็น้องสาวพราวดังแล้วนี่คะ คุณพีช พราวไปไหนก็มีแต่คนทักว่าเป็นยัยพลอย บางคนก็ชี้ให้ดู บางคนก็มาวิ่งตามขอถ่ายรูป พราวอาย เลยหาแว่นมาใส่เสียเลย แต่นี่ยังไม่ชินกับแว่นเพราะมันกดตรงสันจมูกน่ะค่ะ” เธอว่าพลางทรุดลงนั่งตรงโซฟา

พีรวัฒน์ส่ายหน้า เขาอมยิ้มเมื่อเห็นพราวพลอย ก้าวออกมาจากห้องเปลี่ยนเสื้อ หญิงสาวสวมเสื้อคอวีแขนกุดตัวยาวสีน้ำตาลลายทาง และสวมกางเกงยีนขาสั้นไว้ด้านใน ผมยาวปล่อยสยายเน้นกรอบหน้าสวยเก๋ให้ยิ่งเด่น เมื่อเห็นผู้เป็นพี่สาวก็ปราดมานั่งข้างๆ พร้อมกับโอบเอวบางไว้ทันที