บทที่3. เหตุการณ์ที่ทำให้รัชนิชลมองตากล้องรูปหล่อเปลี่ยนไปจากเดิม

โรงแรมใหญ่ในตัวเมืองจังหวัดแม่ฮ่องสอนสถานที่พัก ก่อนจะระหกระเหินเดินทางขึ้นยอดดอย เพื่อไปถ่ายทำสารคดี ทีมงานทยอยลงจากตัวรถยนต์ เหลือแค่เพียงรัชนิชลที่หลับสนิทอยู่ด้านหลัง เสียงเจี๊ยวจ้าวเงียบลงเมื่อทุกคนต่างไปรวมตัวยืนรอรับคีการ์ดหน้าเคาว์เตอร์ เพื่อที่จะได้ขึ้นพักผ่อนบนห้องส่วนตัว แคสเตอร์เหลือบมองหญิงสาวในรถยนต์ด้วยความเป็นห่วงส่วนตัว เมื่อหมุนดูรอบๆ ตัวไม่เห็นมีใครใส่ใจรัชนิชลหรือรับรู้ว่าเธอยังไม่ได้ลงจากรถ ชายหนุ่มจึงมุดกายกลับเข้าไปภายในรถยนต์อีกครั้งเพื่อปลุกหญิงสาวให้ตื่นจากนิทราอันแสนสุข จะได้ไปพักผ่อนต่อบนห้องนอนสบายๆ ไม่ต้องมานอนตัวขดตัวงออยู่ในรถยนต์

“น้ำค้าง...คุณๆ ตื่นเถอะเขาไปกันหมดแล้วครับ!!”

แคสเตอร์สะกิดเรียกหญิงสาวเบาๆ ฝ่ามือหนาจับเรียวแขนเขย่า ปลุกให้เธอตื่นจากหลับใหล

รัชนิชลสะดุ้งตื่น เธอบิดลำตัวไปมาเมื่อปวดเมื่อยไปทั้งตัวหลังถูกปลุกขึ้นมาจากนิทราอันแสนสุข ก่อนจะรีบขยับกายหนี เมื่อเปิดเปลือกตาขึ้นมาเจอกับสายตาคมกล้าของหนุ่มหล่อเจ้าเสน่ห์ประจำทีม ดวงตากลมโตไหวหวั่นรีบเสหลบตาพัลวันและเอ่ยขอบคุณเสียงสั่นพร่า

“ขอบคุณค่ะ...”

แคสเตอร์ถอยหลังออกมายืนนอกตัวรถยนต์ ร่างสูงใหญ่ยืนตั้งมั่นรอให้แน่ใจว่าเธอออกมาอย่างปลอดภัย ถึงจะคลายความเป็นห่วงในใจ รัชนิชลสาวเท้าก้าวตามชายหนุ่มมาติดๆ จนสะดุดกับพื้นยางปูบนรถยนต์ร่างกายเสียหลักถลาเข้าสู่อ้อมอกหนาของเจ้าของร่างสูงใหญ่เบื้องหน้า

ปุ๊บ!

อกหนาหนั่นถูกปะทะอย่างแรง เสียงดังสนั่น! แคสเตอร์จึงรีบสวมกอดเรือนกายของรัชนิชลด้วยความตกใจ ร่างนุ่มนิ่มในอ้อมแขนหอมกรุ่นผิวเนื้อหยุ่นๆ ตรงหน้าอกปะทะแผงอกหนาหนั่นเต็มแรง จนชายหนุ่มเปิดยิ้มกว้างด้วยความพอใจ เมื่อความอวบใหญ่มากมายกว่าที่คาดการณ์

“อุ้ย! ...”

เสียงอุทานด้วยความตกใจของหญิงสาวในอ้อมกอด พร้อมกับฝ่ามือเรียวบางที่พยายามดันแผ่นอกหนาของตัวเขา เพื่อจะถอยออกห่างร่างกายหนาหนักที่ร้อนระอุ

“ปล่อยค่ะ!”

รัชนิชลเอ่ยเสียงแผ่วๆ ร่างกายแข็งเกร็งอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่ม

“ครับ...”

แคสเตอร์ยอมตัดใจปล่อยร่างบอบบางในอ้อมกอดอย่างแสนเสียดาย ผิวกายเธอเรียบลื่นละมุนมือ กลิ่นหอมอ่อนๆ กรุ่นอยู่ในช่องจมูกจนนึกติดใจ อยากจะสานสัมพันธ์แนบแน่นเหมือนหนุ่มเสเพลทั่วไป ยามที่เกิดความพอใจสาวที่ถูกอกถูกใจขึ้นมา

แววตาร้อนแรงคมปลาบกับลมหายใจร้อนผ่าวที่เป่ารดผิวเนื้อตรงซอกคอ ทำให้รัชนิชลผวาสั่น เธอรีบหลีกหนีไปด้วยหัวอกหัวใจสั่นระรัว

แคสเตอร์ทอดสายตามองตามบั้นท้ายกลมกลึงของรัชนิชลไปด้วยความติดใจ พร้อมกับถอนลมหายใจเฮือกๆ เมื่อร่างกายตัวเองประท้วงขยับขยายลุกขึ้นมาอวดศักดา แก่นกายแข็งค้างปวดตุ๊บๆ เต้นกระดี๊กระด๊าเมื่อได้กลิ่นหอมอ่อนๆ จากเรือนกายอวบอุ่นอ่อนละมุน เขาจึงได้แต่ส่ายศีรษะอย่างอ่อนอกอ่อนใจตัวเอง คงเป็นเพราะกร่ำงานหนัก จนห่างหายเรื่องเพศสัมพันธ์ เมื่อได้แตะต้องคนที่พึงใจ ร่างกายจึงตื่นเพริดขึ้นมาแบบปุบปับ...

รัชนิชลรีบสาวเท้าเดินจากมาด้วยความตกใจ อกเธอสั่นขวัญบินกระเจิดกระเจิง เมื่อความร้อนผ่าวของวงแขนกำยำยังตอกตรึงอยู่ทุกตารางผิวเนื้อที่ถูกแตะ ขนแขนบนเรียวแขนอ่อนบางยกตั้งชูชัน มันรับรู้ถึงความกระสันซ่านอย่างปรีดิ์เปรม เธอรีบถลาเข้าไปภายในห้องพักด้วยความรวดเร็ว เหมือนกำลังวิ่งหนีเงามัจจุราชที่ไล่ตามมาติดๆ ฝ่ามือเรียวยกวางเหนือเนินอกด้านซ้ายที่ตั้งของหัวใจ มันเต้นเป็นจังหวะรัวเร็วดั่งกลองรบ จนเกือบจะกระเด็นกระดอนออกมาด้านนอกอก ถ้าขืนยังตกอยู่ในอ้อมแขนร้อนระอุแบบเมื่อสักครู่ที่ผ่านมาหัวใจของเธอคงหยุดเต้นภายในเวลาสามนาทีเป็นแน่ๆ

“น้ำค้างยัยบ้า!!? ไปเคลิ้มอะไรกับการถูกตัวนิดๆ หน่อยๆ มัวมาองมาอายทำไมกันเล่า?”