บทที่2.พ่อค้าปลา

“ผมกาเซียโน่นะเดนีส คุณทำแบบนั้นไม่ได้ ผมเสียหน้าตายห่าเลย”

เดนีสยิ้มมุมปาก “คุณควรชินกับการถูกโยนนะ ผมโยนคุณมากี่ครั้งแล้ว”

การสัพยอกแบบย้อนอดีต ลอแลนโซ่ย่นปลายจมูก พร้อมกับบ่น “ผมไม่ใช่ลูกบอลนะเพื่อน คุณจะมาจับโยนทุกครั้งที่ไม่พอใจผมไม่ได้”

“ไปหาอะไรกินกันเถอะ ท่าทางคุณจะหิวนะ”

การเจรจาไม่ประสบความสำเร็จ และหากยังคงตื๊อ บางทีเขาคงได้แบกความขายขี้หน้ากลับ ลอแลนโซ่ไหวไหล่ เบ้ปาก “ท่าทางยุ่งๆ แบบนี้ คุณคงลืมผู้หญิงคนนั้นได้แล้วสิ”

เดนีสหันมาถลึงตาใส่ “เพราะคุณเชียว ผมกับหล่อนเลยไม่ได้เจอกันอีก”

คืนนั้นเขามีความสัมพันธ์พิเศษกับหญิงแปลกหน้าคนหนึ่ง มันเป็นคืนที่เร่าร้อนและพิเศษมาก แต่กลับถูกขัดขวางด้วยชายตรงหน้า ลอแลนโซ่เองก็อยู่ด้วยในคืนนั้น ก่อนที่เขาจะหิ้วสาวแปลกหน้าขึ้นห้อง ความประทับใจนั่นทำให้เขาจำหญิงผู้นั้นได้ไม่ลืม หล่อนเป็นสาวแปลกหน้าที่เย้ายวนเหลือเกิน

“ทำไมละ!!” ลอแลนโซ่ถามระหว่างที่เดินไปด้วยกัน

เดนีสถอนใจ “ไม่รู้สิ ตอนที่ผมจัดการเรื่องคุณเรียบร้อย พอกลับไปที่นั่นหล่อนก็ไม่อยู่แล้ว”

สาวแปลกหน้าที่เหมือนจะหยิบของสำคัญของเขาติดมือไปด้วย

“กำไลนั่นรั้งหล่อนไว้ไม่ได้อีกเหรอหะ?”

ลอแลนโซ่พึมพำ กำไลนั่นเขาตั้งใจจะเอาไว้ล่อคู่ขาสาวรายใหม่ แต่ถูกเดนีสฉกไปให้สาวแปลกหน้าที่ถูกใจคนนั้น มูลค่ากำไลไม่น้อยทีเดียว ลอแลนโซ่เลยแปลกใจนิดๆ ผู้หญิงคนนั้นไปแล้วไปลับ ไม่อาลัยอาวรณ์เดนีสสักนิดเดียวเชียวเหรอ

“เธออาจจะเสียความรู้สึกน่ะ” เดนีสตอบแล้วก็ถอนใจอีกรอบ

ลอแลนโซ่เลิกปลายหัวขึ้นสูง “คืออะไรวะ?”

“หล่อนเป็นคนจ่ายค่าโรงแรมสิ เพราะคุณ”

เขารีบออกไปช่วยลอแลนโซ่ตะลุมบอนกับคู่อริ กว่าจะกลับมา ผู้หญิงคนนั้นก็เช็กเอ้าท์ออกไปแล้ว เขารู้แค่ชื่อของเธอ ‘เพื่อนพราว’ แต่ไม่รู้จะไปตามที่ไหน ท่าทางผู้หญิงคนนั้นเป็นแค่นักท่องเที่ยว การที่หล่อนไม่ย้อนกลับมาหา ทั้งที่เขาเป็นคนดังพอสมควร อาจจะเป็นเพราะว่า หล่อนกลับไปยังถิ่นที่หล่อนอาศัยอยู่แล้วก็ได้

“ฮ่าๆ” ลอแลนโซ่หัวเราะร่วน

ประสบการณ์แย่ๆ แบบนี้คงทำให้ผู้หญิงคนนั้นอารมณ์เสียไม่น้อย

“ค่าโรงแรมนั่นแพงเสียด้วยสิ” ลอแลนโซ่พึมพำ ผู้หญิงคนนั้นคงสาปส่งเดนีสแล้ว กำไลสองวงนั่นราคาพอๆ กับค่าโรงแรมเลย ป่านนี้หล่อนคงแช่งชักหักกระดูกเดนีสไปไม่น้อยเลย

“ครั้งหน้า ผมจะปล่อยให้คุณถูกกระทืบตาย ไม่ต้องสาระแนส่งคนมาตามด้วยนะ” เสียงแข็งแววตาขุ่นจัด เดนีสคงโกรธจริง

“สนใจเดินเรือให้ผมสักครั้งมั้ยละ ผมจะสืบเรื่องผู้หญิงคนนั้นให้”

ลอแลนโซ่ถามเสียงจริงจัง สีหน้าเจ้าเล่ห์นิดๆ

“ไปไกลตีนกูเลยลอแลน!!” เดนีสตวาด ความอยากอาหารหดสั้นลงทุกที

“ใจเย็นๆ สิวะเดนีส แค่ผู้หญิงคนเดียวเอง” ลอแลนโซ่ไม่วายสัพยอกซ้ำ

“รีบหุบปากก่อนที่จะถูกเตะเถอะครับคุณลอแลนโซ่” เดนีสหันมาแยกเขียวใส่ สีหน้ากระด้างนั่น ทำให้ลอแลนโซ่ยอมสงบปาก เขาเดินตามหลังเดนีสไป พลางคิดในใจ หากเขาสืบเรื่องผู้หญิงคนนั้น และนำมาต่อรองกับเด นีสอีกครั้ง เพื่อนของเขาจะหลวมตัวไหม?

“จำโรงแรมที่หัวมุมถนนตรงข้ามกับพิพิธภัณฑ์ได้ไหม ไปสืบมาที วันนี้เมื่อสามเดือนที่แล้ว ผู้หญิงคนที่เดเนีสมันหิ้วขึ้นห้องชื่ออะไร และมาจากไหน?”

ลอแลนโซ่สั่งเสียงเรียบ เขารีบวิ่งซอยเท้า เมื่อเดนีสเหลียวกลับมามอง

“อย่าทำอะไรที่มันล้ำเส้นละ ขอเตือน” เสียงปรามกับแววตานิ่งสนิทไม่ได้ทำให้ลอแลนโซ่สะทกสะท้าน เขาเกือบจะเป็นผู้นำของมาเฟียทั้งอิตาลี ที่ยอมลงให้ก็มีแค่บิดากับเพื่อนสนิทคนนี้ เขาไม่เคยข่มเดนีสลงได้สักครั้ง และทุกคนที่อยู่ในกาเซียโน่ก็รู้ หากเขาไม่ขยับ ไม่มีใครกล้าแหย็มกับเดนีสสักคน

“วันนี้ผมอยากกินอาหารไทย คุณว่าไงละ?”

ลอแลนโซ่ถามหน้าตาย เดนีสหรี่เปลือกตาลง พยักหน้าช้าๆ หลังปรับสีหน้ามิดชิดแล้ว

“เคยชิมแล้วหรือยังหะ?” เดนีสแสร้งถามกลับ

“อาหารน่ะเคยแล้ว แต่ผู้หญิงน่ะ ยัง”

เดนีสสะดุดลมหายใจตัวเอง เขากัดกระพุ้งแก้ม พยายามไม่ต่อปากต่อคำกับลอแลนโซ่ให้เข้าเนื้อตัวเอง