บทที่1.ความหลังมิอาจลืม..

“เห้อ!” เธอเผลอพ่นลมหายใจออกมา เพื่อระบายความอึดอัดในใจ

ทุกค่ำคืน ฝันหวานนั่น จะย้ำเตือนให้เธอจำ เสียงกระซิบแหบพร่าข้างหู กับกลิ่นน้ำหอมผสมเครื่องเทศที่ไม่เหมือนใครเลยสักคน มันมีความเร้ารึงแฝงอยู่ในกลิ่นเหล่านั้น และสะกดเธอไว้ใต้แววตาพริบพราว

“สักวันฉันจะเก็บเงินแล้วไปที่นั่นบ้าง” ระหว่างที่เพื่อนอยู่ในภวังค์ส่วนตัว ตันหยงก็พึมพำเบาๆ สักวันเธอต้องไปเหยียบดินแดนต้องมนต์นั่น และค้นหาให้เจอผู้ชายที่รั้งเธอเข้าไปหา ในเมื่อแถวนี้ ไม่มีผู้ชายคนไหนทำให้ตนเองสะดุดตาได้สักคน

“เนื้อคู่ฉัน น่าจะอยู่ที่อิตาลีเหมือนแกยัยพราว”

เพื่อนพราวเกือบหัวเราะกับท่าทางขึงขังของตันหยง ท่าทางแน่วแน่นั้นทำให้เธอคิดทบทวน หรือบางที ‘คนคนนั้น’ อาจจะเป็นเนื้อคู่ของเธอก็ได้ เพียงแต่ระยะทางระหว่างเธอกับเขาไกลกันเหลือเกิน

บทที่2.พ่อค้าปลา

มันเป็นธุรกิจที่เดนีสลืมตาขึ้นมาก็รู้จัก ครอบครัวทารันโตอยู่ในวงการค้าอาหารทะเลมาเกือบร้อยปี นับตั้งแต่รุ่นปู่ ตกทอดมาถึงบิดา และกำลังจะถ่ายเทมาที่ตนเอง ธุรกิจที่มีการแข่งขันสูง แถมมีแต่อำนาจสีเทาวนเวียนอยู่รอบตัว เดนีสเลยค่อนข้างแกร่ง เขาไม่กลัวมาเฟียหลายกลุ่มที่พยายามเข้ามาแทรกแซง เพื่อใช้ธุรกิจของเขา อำพรางสิ่งผิดกฎหมายพวกนั้น

“คุณเดนีสครับ คนของกาเซียโน่ขอคุยด้วยครับ”

กาเซียโน่คือกลุ่มคนที่ทรงอิทธิพลที่สุดในตอนนี้ ความพยายามหลายร้อยหนนั่นทำให้เดนีลเริ่มระอา เขาถูกกดดันจากกลุ่มอิทธิพลหลายกลุ่ม ไม่ว่าจะพ่อค้ายาเสพติด หรือพ่อค้าน้ำมันเถื่อน หรือไม่ก็โจรสลัดในคราบข้าราชการ ทุกครั้งเดนีสผ่านมาได้ มีเพียงลอแลนโซ่คนเดียวที่ไม่ยอมตัดใจ พยายามขอพบเพื่อเจรจานับครั้งไม่ถ้วน

“ไอ้พวกนี้ พูดไม่รู้เรื่อง!” เดนีสพึมพำบ่น

เขาอยากเป็นแค่คนธรรมดาที่ทำมาหากินเลี้ยงชีพ คนพวกนี้ชอบเอาคุก เอาตะรางมาโยนให้ เขาไม่เคยตาโตกับค่าตอบแทนจำนวนมหาศาลเหล่านั้นเลย เพราะหากถลำเข้าไป เส้นทางนี้คงยิ่งเต็มไปด้วยอันตราย

“คุณลอแลนมาเองเลยนะครับ”

“ไปบอกเขา รออีกสักสามสิบนาที ฉันต้องเคลียร์ออเดอร์ชุดใหม่ให้เสร็จก่อน” เดนีสตอบแบบไม่ได้เงยหน้ามอง

“คุณจะเสียเวลาเป็นวันๆ เพื่อกำไรแค่นิดหน่อยทำไมครับ หากร่วมมือกับผม กำไรครั้งเดียว เท่ากับคุณส่งปลาทั้งปีเชียวนะเดนีส” เสียงคุ้นเคยกับการเสียมารยาทของคนที่มาใหม่ เดนีสสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ เขาข่มอารมณ์เดือดปุดๆ เก็บไว้ที่เดิม

“ลอแลน ผมตอบตอนนี้ได้เลยนะ ผมไม่สนใจงานสีเทาพวกนั้นเลย”

“คิดดีๆ ก่อนตอบก็ได้นะเดนีส ผมหวังดีกับคุณและครอบครัวจริงๆ” ลอแลนโซ่ย้ำ พร้อมกับแสยะยิ้มเบาๆ

“ถือว่าผมยังเห็นคุณเป็นเพื่อนนะ เลยจะไม่ใช้คำพูดรุนแรง”

การที่เดนีสและทารันโตยังไม่ถูกทำลายนั้น เพราะช่วงวัยหนุ่มเดนีสใช้ชีวิตคุ้มค่า เขาเป็นนักสู้ที่เคยปะทะกับกลุ่มอิทธิพลใหญ่ๆ ของอิตาลีมาเกือบทุกกลุ่ม เขามีฝีมือพอตัว ปราบความยโสของมาเฟียรุ่นหลานมาหลายคน รวมทั้งลอแลนโซ่ด้วย

“ถ้าคิดว่าผมเป็นเพื่อน คุณก็ควรรับข้อเสนอของผมสิ”

เดนีสขมวดคิ้มมองหน้าเพื่อนที่เคยสนิท “จู่ๆ จะเอาคุกเอาตะรางมาให้ นี่แน่ใจนะว่าหวังดีกันจริงๆ”

ลอแลนโซ่เงยหน้าหัวเราะ “เคยเห็นผมถูกจับมั้ยละ?”

เสียงถอนใจดังๆ คือคำตอบ “มันไม่เสมอไปหรอก คิดทบทวนใหม่ดีมั้ยลอแลน การถอนตัวออกจากวงการสีเทาตอนนี้ มันจะดีกับคุณในอนาคตนะ” เดนีสเตือนด้วยความหวังดี วงการมืดมันไม่ถาวร วันไหนที่พลาดท่า หรือถูกทางการปราบปรามขึ้นมาจริงๆ แม้แต่แผ่นดินก็ไม่มีให้เหยียบ

“ผมทำอย่างอื่นไม่เป็นหรอก นอกจากงานที่เห็นมาทั้งชีวิต”

“คุณเริ่มได้ ยังไม่สายไปหรอกนะ”

“เห้เพื่อน!! ผมไม่ได้มาให้คุณโน้มน้าว ผมมาเพราะอยากทำงานร่วมกับคุณ” ลอแลนโซ่ท้วง เขาเผลอตัวจนถูกเดนีสกล่อมอีกแล้ว

“ไม่...ครั้งหน้าถ้ามาถามเรื่องนี้อีก ผมจะจับคุณโยนออกไป” เดนีส ตอบหน้าตาย