ตอนที่ 5 คิดถึง

ตอนที่ 5 คิดถึง

ณ บ้านหลังใหญ่กลางใจเมืองหลวง

ทันทีที่รถหรูเลี้ยวเข้ามาจอดในบ้านหลังใหญ่ สีหน้าของเด็กหญิงตัวน้อยก็เบิกตากว้างทันที เธอไม่เคยเห็นบ้านหลังใหญ่เท่านี้มาก่อนเลย เฉกเช่นเดียวกันกับรรรรณา เธอไม่รู้ว่าอัคคีจะร่ำรวยขนาดนี้ จากการแต่งกายและรถหรูที่ชายหนุ่มขับ พอเดาออกว่าชายหนุ่มมีฐานะ เพียงแต่ไม่คิดว่าจะร่ำรวยขนาดนี้

“โอ้โห บ้านปะป๊าหลังใหญ่มากเลย” น้ำรินพูดออกมาด้วยสีหน้าตื่นเต้น อัคคีหันหน้ามามองลูกสาว ก่อนจะเผยรอยยิ้มออกมา

อัคคีแยกมาอยู่เพียงลำพัง เพราะชายหนุ่มไม่ค่อยลงรอยกับคนเป็นพ่อสักเท่าไหร่ นับตั้งแต่ที่มารดาของเขาจากไป ชายหนุ่มก็แยกตัวออกมาทันที บ้านหลังนี้เดิมทีเป็นมรดกของคุณตาของเขาส่งต่อมายังเขาอีกที เขาอยู่ที่นี่กับแม่บ้านไม่กี่คน เพียงแค่คิดว่าต่อไปจะมีสองสาวมาอยู่ด้วย ชายหนุ่มก็รู้สึกมีความสุขขึ้นมา

หลังจากที่รถหรูจอดนิ่งสนิท ชายหนุ่มก็ก้าวขาลงจากรถ ก่อนจะเดินอ้อมไปยังฝ่ายรรรรณาที่นั่งอยู่ เขาเปิดประตูให้ ก่อนจะอุ้มลูกสาวขึ้นมา คนตัวเล็กเอ่ยขอบคุณ ก่อนจะมองไปรอบ ๆ ด้วยความตื่นเต้น เพราะไม่รู้ว่าบ้านหลังนี้มีใครอยู่บ้าง ถ้าเจอครอบครัวของชายหนุ่มจะทำตัวอย่างไรดี ทุกอย่างมันผุดขึ้นมา จนทำให้หญิงสาวทำตัวไม่ถูก

“เข้าบ้านเถอะ ไม่ต้องเกร็ง ที่นี่มีแค่ผมที่อาศัยอยู่” พอได้ยินอย่างนั้นหญิงสาวก็พ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก เธอไม่ได้ถามอะไรต่อ เพราะไม่ได้อยากรู้เรื่องครอบครัวของชายหนุ่มอยู่แล้ว

ทันทีที่เข้ามาในบ้าน ใบหน้าสวยก็ต้องขมวดคิ้วเล็กน้อยที่เห็นแม่บ้านออกมาต้อนรับ หญิงสาวจึงระบายยิ้มออกมาให้กับทุกคนอย่างเกร็ง ๆ

“ต่อไปคุณน้ำฟ้าจะมาอยู่ที่บ้านหลังนี้กับผม แล้วก็หนูน้ำริน ลูกสาวของผมเอง หวังว่าทุกคนจะต้อนรับและดูแลพวกเธอเป็นอย่างดีเหมือนที่ดูแลผมนะครับ” แม่บ้านที่นี่ส่วนมากเป็นคนเก่าคนแก่นับตั้งแต่มารดาของเขาอยู่ ที่นี่อยู่กันอย่างครอบครัว ลูกหลานของแม่บ้านก็อาศัยอยู่ช่วยงานที่นี่เหมือนกัน

“น้ำรินลูก นี่ยายชม แม่นมของปะป๊าเอง ต่อไปยายชมจะช่วยเลี้ยงน้ำรินนะครับ” ยายชมส่งยิ้มมาให้เด็กตัวน้อย น้ำรินเห็นอย่างนั้นก็ยกมือไหว้ พร้อมยิ้มโชว์ฟันทันที

อัคคีพาลูกสาวมาดูห้องนอน พอเด็กหญิงตัวน้อยเหมือนห้องนอนก็ตาโตเบิกกว้างออกมามากกว่าเดิม ห้องนอนสีชมพูมีตุ๊กตาเต็มไปหมด รรรรณาเองก็แปลกใจว่าชายหนุ่มเอาเวลาไหนมาทำ แต่ก็นั่นละอานุภาพของเงินคงไม่ใช่เรื่องยากเย็นอะไรอยู่แล้ว

“ชอบไหมครับคนเก่ง”

“ชอบค่ะ น้ำรินชอบมาก ๆ เลยค่ะปะป๊า” เด็กหญิงตัวน้อยตะเกียกตะกายลงจากคนเป็นพ่อ ก่อนจะวิ่งไปจับของเล่นที่วางอยู่ในห้อง แต่ทว่าก่อนจะจับก็ชะงักหันหน้ามาหาตนเป็นพ่ออีกครั้ง

“น้ำรินเล่นได้ไหมคะ?”

“ได้สิครับ ของทุกอย่างในห้องนี้เป็นของน้ำรินหมดเลย” พอได้ยินอย่างนั้นเด็กหญิงตัวน้อยก็ยิ้มดีใจออกมาทันที

“เดี๋ยวให้ยายชมอยู่เป็นเพื่อนก่อนนะคนเก่ง ปะป๊าจะพามามี้ไปดูห้องนอนก่อน”

“ได้ค่า”

“เดี๋ยวนะคุณ ฉันไม่ได้นอนอยู่กับลูกงั้นเหรอคะ?” รรรรณาเผยสีหน้าสงสัยออกมา อัคคียักไหล่ ก่อนจะรวบแขนหญิงสาวมาอีกห้อง รรรรณาพยายามยื้อตัว แต่ก็ถูกอีกฝ่ายพาเข้ามาอีกห้องจนได้

“นี่คุณพาฉันมาห้องนี้ทำไม?”

“ห้องนอนคุณไง ต่อไปคุณต้องอยู่ในห้องนี้กับผม” สิ้นเสียงของชายหนุ่ม หญิงสาวก็เผยความไม่พอใจออกมาทันที

“ไม่ค่ะ ฉันจะไปนอนกับลูก”

“นี่ ลูกโตแล้วนะ อีกอย่างถ้าแยกกันนอน ลูกจะคิดว่าเราสองคนไม่รักกัน ถ้าลูกเสียใจ คุณจะทำยังไง ทำอะไรไม่คิดเลย” หญิงสาวเผยสีหน้าเรียบนิ่งออกมาเมื่อได้ยินอย่างนั้น แต่ทว่าการที่เธอจะมานอนกับผู้ชายคนนี้มันก็ไม่ใช่เรื่อง เธอไม่ได้สนิทอะไรกับเขาเสียหน่อย

“คุณจะทำอะไรคะ ปล่อยนะ” จู่ ๆ อัคคีก็เดินเข้ามาใกล้ร่างเล็ก ก่อนจะดึงร่างของรรรรณาเข้ามากอดเอาไว้แน่น

“ผมคิดถึงคุณทุกคืนเลยรู้ไหม? คิดถึงจนใจจะขาดอยู่แล้ว” น้ำเสียงแหบพร่ากระซิบบอกข้างใบหูของหญิงสาว คำพูดของคนตัวสูงทำเอารรรรณาขนลุกซู่ขึ้นมาไม่น้อย เธอจะดันตัวชายหนุ่มให้ออกห่าง แต่ทว่าอีกฝ่ายก็รวบร่างกายเธอเอาไว้แน่นกว่าเดิมเสียอีก ไม่รู้ว่าคิดผิดคิดถูกที่ตัดสินใจย้ายมาอยู่ที่นี่กับผู้ชายคนนี้ เข้ามาเหยียบที่นี่ไม่ถึงชั่วโมงเธอก็กำลังเสียเปรียบเขาเสียแล้ว

“นับแต่คืนนั้น รู้ไหมว่าร่างกายผมเรียกร้องหาแต่คุณคนเดียว คุณเป็นแม่มดจริง ๆ ใช่ไหม ทำอะไรกับผมกันแน่หือ น้ำฟ้า?” น้ำเสียงของอัคคีที่เอ่ยออกมา มันทำให้รรรรณาเริ่มทำตัวไม่ถูก เธอจะเบี่ยงตัวหลบแต่ชายหนุ่มก็โน้มใบหน้ามาตาม ไม่รู้เลยว่าเธอจะหันหน้าหนีไปทางไหนดี

ร่างบางอรชรอ้อนแอ้นถูกอ้อมแขนของชายหนุ่ม ล็อกเอาไว้ไม่ให้หนีไปไหน สภาพของเธอในตอนนี้มีแต่เสียเปรียบทั้งนั้น เมื่อเห็นท่าทางของหญิงสาวในอ้อมแขน ใบหน้าหล่อเหลาของอัคคีก็ยกมุมปากขึ้นทันที รรรรณาในตอนนี้ไม่ต่างจากลูกไก่ในกำมือของเขาสักนิด

“อย่าค่ะคุณเพลิง อย่าทำแบบนี้อีกเลยนะคะ คุณไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้กับดิฉันอีก” หญิงสาวร้องห้ามทันทีที่เจ้าของร่างสูงอุ้มเธอลอยพื้น ก่อนจะก้าวเท้าไปยังเตียงนอนขนาดหกฟุตที่ตั้งอยู่กลางใจห้อง อัคคีเงยหน้าจับจ้องใบหน้าสวยของคนตัวเล็กทันที พอได้ยินว่าเขาไม่มีสิทธิ์ ความไม่พอใจก็กระตุกขึ้นมาในใจของชายหนุ่ม มีลูกกันแล้ว อะไรกันที่ว่าไม่มีสิทธิ์ อีกอย่างสำหรับเขา รรรรณาเป็นของเขานับตั้งแต่คืนนั้นแล้ว

“แน่ใจนะว่าไม่มีสิทธิ์ ถ้างั้นมีลูกอีกคนไหม จะได้รู้ว่าผมมีสิทธิ์รึเปล่าน้ำฟ้า?” คนตัวเล็กตวัดสายตามองชายหนุ่มที่คร่อมทับร่างกายของเธออยู่อย่างไม่พอใจ การที่เธอยอมเข้ามาอยู่ที่นี่ไม่ได้แปลว่าอัคคีจะทำอะไรกับเธอก็ได้ เธอเป็นแม่ของลูกเขาได้ แต่เป็นภรรยาไม่ได้ คนไม่ได้รักกันจะอยู่กินกันแบบสามีภรรยาได้ไง เรื่องราวในครั้งนั้นเพราะความเมาบวกกับความอยากประชดชีวิต ทำให้เธอกล้าบ้าบิ่นไปยั่วยวนเขาจนได้มีน้ำรินออกมา แต่ทว่าตอนนี้มันไม่ใช่ในตอนนั้น เธอจะไม่ยอมให้อะไรผิดพลาดอีกแล้ว

“เราสองคนไม่ได้รักกัน ถึงแม้เราจะมีลูกด้วยกันแล้ว แต่คุณก็ไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้กับฉันนะคะคุณเพลิง!”

“ไม่รักวันนี้ วันหน้าก็รัก คุณคิดว่าการที่คุณเป็นแม่ของลูกผมแล้ว ชีวิตคุณต่อจากนี้จะมีใครอื่นได้รึไง ผมบอกไว้ตรงนี้เลยนะน้ำฟ้า ไม่มีวันนั้นเด็ดขาด ถ้าคุณไม่รู้จักผม ผมก็จะบอกว่าคนอย่างผม อะไรที่เป็นของผมแล้วผมไม่คิดแบ่งให้ใคร!”

“เอ๊ะนี่คุณ พูดจาไม่รู้เรื่อง ลุกออกไปเลยนะ ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับคุณอีก!” ยิ่งคุยก็ยิ่งไม่เข้าใจ ผู้ชายคนนี้เอาแต่ใจชะมัด พอได้รู้จักมากขึ้นรรรรณาก็นึกบ่นชายหนุ่มในใจออกมา

“หรือว่าคุณมีใครอยู่ในใจ ลุงหมอใจดีงั้นเหรอ มันเป็นใคร?” เขายังจำคำพูดของลูกสาวได้ ลุงหมอใจดีเป็นใครกันแน่ หรือผู้ชายคนใหม่ของเมียเขา

“นี่คุณเพลิง คุณไม่มีสิทธิ์ไปเรียกพี่นนท์ว่ามันนะ อีกอย่างเขาจะเป็นใครมันก็ไม่เกี่ยวกับคุณ ลุกออกไปสักที เอ๊ะ นี่คุณ ฉันเจ็บนะ” รรรรณาเบิกตาโตกว้างทันทีที่จู่ ๆ อัคคีก็กระชากแขนของเธอที่พยายามผลักร่างกำยำของเขาให้ออกห่างแนบลงกับเตียงทันที แววตาของชายหนุ่มก็เปลี่ยนไปจากเดิม ใช่ มันคือความไม่พอใจ แต่แล้วไง เขาไม่พอใจเธอเรื่องอะไรกัน ในเมื่อเธอกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกันเสียหน่อย

“ฟังผมนะน้ำฟ้า ทางที่ดีอย่าขัดใจผมดีกว่า ถ้าไม่อยากเห็นอีกด้านหนึ่งของผม คุณเป็นเมียผม จำเอาไว้” เขาก็มนุษย์คนหนึ่ง มีรัก มีโลภ มีโกรธ มีหลง อัคคีไม่เคยคิดยุ่งกับใคร ถ้าใครไม่มาคิดยุ่งกับเขา หรืออะไรที่เป็นของเขาก่อน รรรรณาคือของเขา นอกจากเขาแล้ว หญิงสาวไม่มีสิทธิ์รักใคร

“แต่ฉันไม่ใช่เมียของคุณ อึก อื้อ!”