ตอนที่ 6 สัมผัสที่แสนหวาน

ตอนที่ 6 สัมผัสที่แสนหวาน

“แต่ฉันไม่ใช่เมียของคุณ อึก อื้อ!” คำพูดของ รรรรณาถูกกลืนหายลงไปในลำคอ เมื่อริมฝีปากอวบอิ่มของหญิงสาวถูกคนตัวสูงโน้มใบหน้าลงมาประกบเอาไว้

ความวาบหวามกับรสสัมผัสของชายหนุ่ม ทำให้หญิงสาวรู้สึกกระสับกระส่ายอย่างบอกไม่ถูก ยามที่ลิ้นร้อนของชายหนุ่มสอดแทรกเข้ามาในโพรงปากอวบอิ่มของเธอ รรรรณาก็ยิ่งเกร็งตัวมากขึ้น อัคคีจูบเธออย่างแผ่วเบาในช่วงแรก ก่อนจะเริ่มรุนแรงจนหญิงสาวแทบหายใจไม่ออก ความหวานที่ชายหนุ่มได้รับ มันทำให้เขาสติแทบแตก เขาคิดถึงเหลือเกินรสชาติหอมหวานนี้

“คุณหวานไม่เคยเปลี่ยนเลย รู้ตัวรึเปล่า?” ชายหนุ่มถอนจูบพร้อมเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงแหบพร่า เขาจับจ้องใบหน้าสวยด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความปรารถนา ร่างกายของเขาในยามนี้มันไม่อาจต้านทานได้อีกแล้ว ตลอดหลายปีที่ผ่านมารรรรณาทำให้เขารู้สึกไม่อยากนอนกับผู้หญิงคนไหน คนที่เขาต้องการมาตลอดคือเธอคนเดียว ผู้หญิงที่เขาไม่รู้จัก เธอทำอะไรกับเขาไว้กันแน่

“ยะ อย่าค่ะ ฉันจะไปหาลูก ออกมานานแล้วเดี๋ยวแกตามหา”

“ไม่เป็นไรหรอก ลูกอยู่กับแม่นมฉันแล้ว เรามารำลึกความหลังกันดีไหมน้ำฟ้า?” มือหนาของอัคคียกขึ้นมาปัดไรผมที่ปกคลุมใบหน้าสวยของหญิงสาวใต้ร่างเอาไว้อยู่ออกอย่างแผ่วเบา ยิ่งจับจ้องหญิงสาวใต้ร่างอย่างใกล้ ๆ เขาก็อดไม่ได้ที่จะนึกชมหญิงสาวตรงหน้าไม่ได้ รรรรณาจัดว่าเป็นผู้หญิงที่หน้าตาดีอยู่มาก ปากนิด จมูกหน่อย ทรวดทรงได้รูป นี่ขนาดมีลูกกับเขาแล้ว ความสวยของหญิงสาวก็ยังไม่ลดลงไปเลย

“คุณเพลิง อย่าทำแบบนี้ค่ะ” ครั้งแรกเธอพลาดเพราะความเมา แต่ครั้งนี้เธอจะไม่พลาดอีกแล้ว

“ทำไมล่ะหือ?”

“คุณทำแบบนี้ คุณรู้สึกยังไงกับฉันกันแน่ ที่ฉันถามเพราะไม่เข้าใจกับสิ่งที่คุณทำ คุณเห็นฉันเป็นแม่ของลูก อยากสร้างครอบครัวจริง ๆ หรือผู้หญิงที่ง่ายเหมือนในคืนนั้นคะ?” คำถามที่หญิงสาวต้องการอยากถามมากที่สุด สุดท้ายก็เอ่ยออกไป อัคคียอมรับว่าอึ้งไม่น้อยกับคำถามของเธอ แต่ทว่ารอยยิ้มของชายหนุ่มจู่ ๆ ก็เผยออกมา เขาชอบคนที่พูดอะไรตรง ๆ อย่างนี้

สำหรับเขา แล้วการที่พาลูกสาวตัวน้อยกับผู้หญิงคนนี้เข้ามาที่บ้านก็มีเพียงเหตุผลเดียว คือเขาคิดที่จะสร้างครอบครัวกับเธอ ก่อนหน้านั้นก็บอกชัดเจนแล้วว่าชวนมาสร้างครอบครัวด้วยกัน นี่รรรรณาคิดว่าเขาพูดเล่นงั้นเหรอ ส่วนเรื่องในอดีต ตอนที่คนตัวเล็กตั้งใจมายั่วเขา เขายอมรับว่าคิดแค่สนุกขำ ๆ ไม่ได้จริงจัง ปกติอัคคีก็ไม่ใช่ผู้ชายที่หลับนอนกับผู้หญิงไปทั่ว ในคืนนั้นเขากำลังรู้สึกเบื่อ ๆ เลยตอบสนองความต้องการของหญิงสาวก็เพียงเท่านั้น แต่ทว่าพอได้รับรู้ว่าแม่เสือสาวของเขานั้นแสนจะบริสุทธิ์ ความรู้สึกบางอย่างก็ผุดขึ้นมา ใช่ เขาหลงใหลเธอ อยากครอบครองเธอคนเดียวไปตลอดกาล

“สำหรับผม คุณคือเมียของผม คือแม่ของลูกสาวผม การที่พาคุณมาอยู่ที่นี่ยังไม่ชัดเจนอีกงั้นเหรอ รรรรณา?”

“คะ?” หญิงสาวเผยสีหน้าแปลกใจออกมาไม่น้อย ที่รับรู้ว่าผู้ชายตรงหน้าคิดจะสร้างครอบครัวกับเธอจริง ๆ ชายหนุ่มยังไม่เคยรู้จักเธอเลยนะ เธอเองก็เหมือนกัน ไม่คิดว่าเรื่องราวทุกอย่างมันเลยขั้นตอนไปหน่อยเลยเหรอ

“แต่เราไม่เคยรู้จักกันนะคะ”

“แต่มีลูกด้วยกันแล้ว ขนาดนี้แล้วต้องเริ่มขั้นตอนแรกอีกเหรอ?” มันก็ถูกอย่างที่ชายหนุ่มพูด เรื่องราวระหว่างเธอกับเขามันเลยขั้นตอนนั้นมาแล้ว สีหน้าครุ่นคิดของหญิงสาว ทำให้อัคคีอดไม่ได้ที่จะอมยิ้มออกมาให้ เขาเอนกายลงนอนข้าง ๆ กายของหญิงสาว ก่อนจะยกแขนขึ้นมารองลำคอเอาไว้ หันหน้าไปมองคนตัวเล็กไม่วางตา

“คิดได้รึยังครับว่าจะแต่งงานกับผมรึเปล่า?” แต่งงานอย่างนั้นหรือ รรรรณาแทบทำตัวไม่ถูก นี่เธอถูกชายหนุ่มขอแต่งงานงั้นเหรอ อะไรมันจะรวดเร็วขนาดนี้

“คุณไม่คิดให้เวลาดิฉันหน่อยเหรอคะ?” สำหรับเธอ การแต่งงานมันรวดเร็วไปจริง ๆ เธออยากศึกษาดูใจกันไปก่อน อยากรู้ว่าการที่อยู่กินกับเขา สร้างครอบครัวกับเขาเธอจะไปรอดรึเปล่า คำพูดของรรรรณาทำให้อัคคีเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะยอมพยักหน้าให้อีกฝ่าย ในเมื่อหญิงสาวขอเวลา เขาก็จะให้

“ก็ได้ครับ แต่อย่านานได้ไหม ผมอดใจรอไม่ไหวแล้ว” คำพูดบวกสายตาที่มองมาทางเจ้าของร่างเล็ก ทำให้หญิงสาวหายใจติดขัดอยู่ไม่น้อย เธอกำลังหน้าแดงเพราะคำพูดของอีกฝ่าย อัคคีอันตรายจริง ๆ

“ถ้างั้น ให้ดิฉันนอนกับลูกนะคะ”

“เตียงลูกเล็กนิดเดียวเองนะ เอางี้ไหม ให้ลูกมานอนกับผม เตียงผมกว้าง นอนสามคนได้แน่นอน” อัคคีไม่พูดเปล่า เขาเอื้อมมือมาจับปอยผมรรรรณาม้วนไปมาอีกด้วย หญิงสาวมองการกระทำของอีกฝ่าย แต่ก็ไม่ได้เอ่ยห้ามอะไร

“งั้นก็ได้ค่ะ ถ้าคุณสัญญาว่าจะไม่ล่วงเกินดิฉัน”

“แทนตัวเองว่าฟ้าก่อน แล้วผมจะสัญญา ถ้าหากคุณไม่ยอม ผมจะไม่ทำ” รรรรณาเม้มริมฝีปากเข้าหากัน ก่อนจะสบสายตากับผู้ชายข้างกายเพียงคู่หนึ่ง

“คุณต้องสัญญากับฟ้านะคะ คุณเพลิง” เธอกล่าวย้ำไปอีกครั้ง พร้อมเปลี่ยนสรรพนามแทนตัวเองในแบบที่ชายหนุ่มต้องการ ถึงแม้ว่าคำเรียกชื่อของเขาจะยังอยู่ห่างเหิน แต่ทว่ามันก็ยังดีขึ้นกว่าเดิม แค่นี้เขาก็พอใจแล้ว

“ครับ ผมสัญญา” รรรรณาได้ยินอย่างนั้นก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาเล็กน้อย อย่างน้อยอัคคีก็ให้เวลาแก่เธอ ให้เธอได้เรียนรู้ไปกับเขา

“ขอบคุณนะคะ” คนตัวเล็กเอ่ยบอก พร้อมระบายยิ้มออกไปให้อีกฝ่าย อัคคีเห็นรอยยิ้มของหญิงสาวก็รู้สึกบางอย่างขึ้นมา ใช่ รรรรณากำลังทำให้เขาคลั่ง เขาคลั่งจะตายอยู่แล้ว

ตกเย็นของวัน

บนโต๊ะอาหารเย็น ในมื้อนี้เรียกได้ว่าแตกต่างจากมื้ออื่น ๆ ของบ้านหลังนี้ก็ว่าได้ โดยปกติแล้วบนโต๊ะอาหารจะมีเพียงชายหนุ่มนั่งรับประทานคนเดียว แต่ในวันนี้กลับมีผู้หญิงอีกสองคนมารับประทานด้วย ทำให้บ้านหลังใหญ่ที่เคยเงียบสงบกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง

เสียงหัวเราะของหนูน้อยอย่างน้ำรินดังออกมา เมื่อหยอกล้อคนเป็นแม่ครั้งแล้วครั้งเล่า พอจะป้อนเด็กตัวน้อยก็หันหน้าหนี พอรรรรณาเอาช้อนหนี แม่หนูน้อยหันหน้ามาอ้าปากให้

“หยุดแกล้งมามี้ได้แล้วค่ะคนเก่ง อ้าอ้าม...” ครั้งนี้น้ำรินยอมอ้าปากให้อย่างโดยดี ก่อนจะเคี้ยวข้าวอย่างเอร็ดอร่อย

“เป็นไงบ้างคะ อร่อยรึเปล่า?” หนูน้อยพยักหน้า ก่อนจะยิ้มให้คนเป็นแม่

“เอาอีกค่ะ น้ำรินจะทานหมดเลย”

“เก่งจังเลยครับ” อัคคีเอ่ยชมลูกสาวตัวน้อยที่ไม่เลือกกิน แถมกินเก่งอีกด้วย แม่บ้านที่ยืนอยู่พอเห็นคุณหนูน้อยชื่นชอบอาหารที่พวกเธอทำก็อมยิ้มออกมา

“น้ำรินเก่งแบบนี้ ปะป๊าต้องให้รางวัลคนเก่งกับน้ำรินนะคะ” อัคคีเลิกคิ้วสูง ก่อนจะระบายยิ้มออกมา

“ได้สิครับ ไหนบอกปะป๊าหน่อยว่าน้ำรินคนเก่งอยากได้อะไรเอ่ย?” เด็กตัวน้อยทำท่าคิดก่อนจะพยายามไต่ลงจากเก้าอี้ เพื่อที่จะไปหาคนเป็นพ่อ อัคคีเห็นท่าทางของลูกสาวที่เดินมาหาตน ชายหนุ่มก็ยกตัวน้ำรินขึ้นมานั่งตักทันที

“จะบอกปะป๊าได้ยังครับคนเก่ง”