ตอนที่ 3 ตามติด

ตอนที่ 3 ตามติด

“พูดไร้สาระพอรึยัง ถ้าพอแล้วก็ออกไปจากบ้านฉันสักที ไม่งั้นฉันจะแจ้งความคุณ!” หญิงสาวร้องขู่ ท่าทางของหญิงสาวตรงหน้าขัดใจเขาไม่น้อย แม่หนูน้อยที่ยืนอยู่ข้าง ๆ มองตาชายหนุ่มปริบ ๆ อย่างสงสัย ผู้ใหญ่ทั้งสองที่ดูเหมือนจะทะเลาะกันอยู่ แต่เด็กน้อยตาใสจำที่ชายหนุ่มบอกก่อนหน้านี้ได้อย่างดี เขาเป็นปะป๊าของเธอ

“คุณลุงเป็นปะป๊าของน้องน้ำรินจริง ๆ เหรอคะ ไม่ได้โกหกน้ำรินใช่ไหม” อัคคีอมยิ้มในความช่างพูดช่างจาของลูกสาวตัวน้อย เขาก้มตัว ก่อนจะอุ้มลูกสาวของตนขึ้นมา น้ำรินไม่ดิ้นหนีเขาสักนิด เธอยอมเพราะคิดว่าเขาเป็นปะป๊าของเธอ

“ปะป๊าไม่ได้โกหกครับ ปะป๊าคือปะป๊าของน้องน้ำรินจริง ๆ” เด็กน้อยทำตาโตเล็กน้อย ก่อนจะเงียบไป

“ฮึกฮือออ ปะป๊าไปอยู่ที่ไหนมาคะ ทำไมเพิ่งมาหาน้ำรินกับมามี้” เด็กน้อยร้องไห้ลั่นห้อง จนคนเป็นแม่ก็ทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน รรรรณารีบเข้าไปโอ๋ลูกสาว เธอรีบแย่งเด็กน้อยมากอดไว้แน่น เหมือนกลัวว่าอีกฝ่ายจะแย่งลูกไปจากเธอ

“ไม่ร้องนะคะคนสวยของมามี้ ไม่ร้องนะลูก”

“น้ำรินดีใจเลยร้องไห้ วันนี้น้ำรินมีปะป๊าแล้ว มามี้กับปะป๊าจะอยู่กับน้ำรินตลอดไปใช่ไหมคะ”

“เอ่อคือว่า...”

“แน่นอนครับ ปะป๊าจะอยู่กับน้ำรินตลอดไป ดีไหมลูก?” เด็กน้อยพยักหน้า พร้อมยิ้มให้ชายหนุ่ม เธอยื่นมือไปหาชายหนุ่มให้อุ้มอีกครั้ง อัคคีหัวใจพองโตไม่น้อยที่ลูกสาวยอมรับเขาแบบง่ายดายกว่าที่คิด เขาคิดมาตลอดว่าลูกสาวตัวน้อยจะเหินห่างกับเขาไหม จะยอมรับเขารึเปล่า พอมาเจอแบบแล้วเขาก็โล่งใจ คงมีแค่แม่ของลูกเท่านั้นที่ดูเหมือนจะรับมือด้วยยาก

ทางเจ้าหล่อนถอนหายใจออกมาอย่างไม่พอใจหลายต่อหลายครั้งระหว่างที่เขาเล่นกับลูกสาวตัวน้อย พอถึงเวลานอนกลางวัน ความอึดอัดใจก็เริ่มต้นขึ้น อัคคีหันหน้ามามองสำรวจหญิงสาวตรงหน้าซ้ำไปซ้ำมาอย่างนึกคิดเรื่องราวในคืนนั้น เธอสวยไม่เคยเปลี่ยนอันนี้เขายอมรับ รูปร่างหน้าตาเหมือนไม่ใช่คนมีลูกเลยสักนิด ผู้หญิงบางคนพอมีลูกมักจะปล่อยให้ตนเองโทรม แต่พอเป็นรรรรณา หล่อนยังดูสวยสง่าเหมือนเดิมไม่มีผิด คนถูกจับจ้องตาเขียวปั๊ดใส่อย่างไม่พอใจ เธอชักสีหน้าออกมาอย่างชัดเจน

“ฉันจะขอบอกคุณเป็นครั้งสุดท้ายนะคะว่าอย่ามายุ่งวุ่นวายกับเราอีก น้ำรินเป็นลูกสาวฉันคนเดียว”

“นี่คุณไม่สามารถผลิตลูกเองได้นะ รรรรณาคิดดี ๆ ก่อนจะไล่ผมแบบนี้ เห็นแก่ความเป็นจริงบ้างเถอะ คุณจะให้ลูกอยู่โดยไม่มีพ่อเลยรึไงกัน!”

“แต่แกก็อยู่มาได้ ถ้ามีเพียงฉันคนเดียว เราอยู่ของเราดี ๆ ไม่ทราบว่าคุณจะเข้ามาทำไมกัน เรื่องราวในอดีตผ่านมาแล้วก็ควรให้มันผ่านไปสิคะ ฉันลืมไปหมดแล้วว่าเคยพบเจอคุณ คุณเองก็ควรลืมเหมือนกัน ฉันไม่เคยเรียกร้องสิ่งใดจากคุณ คุณก็ควรปล่อยฉันไปเถอะค่ะ เราอยู่กันได้ ตลอดระยะเวลาที่ไม่มีคุณ ตอนนี้ก็เหมือนกัน” คำพูดตรงไปตรงมาของรรรรณาทำเอาอัคคีชะงักไป เขาไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนปฏิเสธเขามาก่อนในชีวิต และไม่เคยเรียกร้องตามที่หญิงสาวพูด ต่างจากผู้หญิงคนอื่น ๆ ที่พยายามเข้าหาเขาก็เพราะเงิน

“แต่สำหรับผม เรื่องที่เคยเกิดขึ้นผมไม่เคยลืม ยิ่งตอนนี้ผมรู้ว่ามีเลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเองด้วยแล้ว ผมยิ่งไม่มีวันปล่อยลูกไป ร่วมถึงตัวคุณด้วย รรรรณา!”

“นี่คุณจะบ้ารึเปล่า ระหว่างเราไม่มีอะไรติดค้างกันอีก คุณเป็นใครฉันก็ไม่เคยรู้จัก เราสองคนแทบไม่เคยรู้จักกัน คุณจะมาวุ่นวายกับฉันทำไมไม่ทราบ”

“ใช่ เราไม่เคยรู้จักกัน แต่คุณอย่าลืมนะว่าผมก็ได้ชื่อว่าเป็นผัวคุณ เป็นพ่อของลูกคุณ!” คำว่าผัวที่คนอย่างอัคคีไม่คิดจะเอ่ยออกมาเด็ดขาด แต่ความอยากเอาชนะทำให้เขาพูดออกไป ทันทีที่ได้ยินคำนี้ใบหน้าของหญิงสาวแดงก่ำออกมา ในตอนนี้เธอไม่รู้ว่าเป็นเพราะเขิน หรือโมโหชายตรงหน้านี้กันแน่

“ผมให้เวลาคุณคิดสองวัน ว่าระหว่างจะสร้างครอบครัวกับผม หรือจะยกลูกให้สิทธิ์ผมเลี้ยงดู โดยคุณไม่มีสิทธิ์ยุ่ง แต่แน่นอนผมจะให้คุณได้เจอหน้าลูกตลอดที่คุณต้องการ ฐานะการเงินคุณในตอนนี้ไม่สู้ดีมากนักไม่ใช่รึไง ถ้าเทียบกับผมแล้ว”

“คุณ! เห็นแก่ตัวที่สุด ฉันไม่น่าพลาดไปนอนกับผู้ชายอย่างคุณเลย คนเลว!”

“หึ! ถ้าเลวแล้วได้ในสิ่งที่ผมต้องการ ผมยอมเลว คุณควรจะคิดถึงลูกให้มาก ๆ นะรรรรณา อนาคตลูกจะเป็นแบบไหน คุณควรรู้ดีที่สุด!”

หลังจากที่อัคคีออกไปจากห้องของเธอ คำพูดมากมายที่ชายหนุ่มพูดบอกเธอมันยังคงวนเวียนอยู่ในหัวสมองเป็นอย่างดี

“งื่อ ปะป๊า ปะป๊าของน้ำรินอยู่หน่ายคะมามี้” หญิงน้อยแก้มซาลาเปาพอสะดุ้งตื่นขึ้นมาก็เอาแต่ถามหาพ่อของตน พอไม่เห็นก็ยิ่งงอแงร้องไห้ออกมา จนรรรรณาต้องรีบเข้าไปกอดปลอบเด็กหญิงตัวน้อยทันที

“ปะป๊าไปหน่าย? ฮึกฮือ ทำไมปะป๊าไม่รอน้ำรินตื่นก่อน ปะป๊าหนีน้ำรินไปอีกแล้วฮือออ” เด็กหญิงตัวน้อยกอดมารดาแน่น เมื่อเข้าใจว่าปะป๊าของตัวเองหนีเธอไปอีกแล้ว

“โธ่ น้ำรินของมามี้ ปะป๊าไม่ได้หนีเราไปไหนหรอกค่ะ ปะป๊าไปทำงาน เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็มาหาน้ำรินแล้ว คนสวยของมามี้ไม่ต้องร้องไห้นะลูก ไม่ร้องนะคะคนดี”

“จริง ๆ นะคะ ปะป๊าจะมาหาน้ำรินอีกใช่ไหมคะ ฮึกฮือ”

“จริงสิคะ ฮึบก่อนเร็ว ไม่ร้องนะลูก เดี๋ยวพรุ่งนี้ปะป๊าก็จะรีบมาหาคนสวยของมามี้แน่นอน” รรรรณากล่อมลูกน้อยจนหลับไปอีกรอบ

ใบหน้าสวยในยามนี้เผยความหม่นหมองใจไม่น้อย ยิ่งเห็นอาการของลูกสาว ความรู้สึกผิดก็เกิดในใจของรรรรณา เธอผิดสินะที่ทำให้ลูกเหมือนเด็กขาดความอบอุ่น ชีวิตของเธอ พ่อก็ไม่เคยรัก ไม่เคยสนใจ เธอเองก็ไม่อยากให้ลูกสาวตนเป็นเหมือนเธอเช่นกัน เมื่อคิดอย่างนั้นหญิงสาวก็หยิบโทรศัพท์โทรหาคนที่ทิ้งเบอร์ไว้ให้ก่อนหน้านี้ด้วยความประหม่าไม่น้อย เสียงถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะยอมกดโทรออก

“สวัสดีค่ะ ฉันเองนะคะ รรรรณา” ทันทีที่มีคนรับสาย หญิงสาวก็รีบพูดว่าตนเองเป็นใคร เสียงของอัคคีเงียบไป ก่อนจะตอบครับกลับมา

“ฉันอยากคุยกับคุณ พรุ่งนี้คุณสะดวกไหมคะ?”

“(ครับ ผมจะเข้าไปหา)” บทสนทนามีเพียงแค่นั้น ก่อนที่เธอจะวางสายไป หัวใจดวงน้อย ๆ เต้นแรงจนไม่เป็นจังหวะ เพียงได้ยินเสียง ความรู้สึกแปลก ๆ ก็เกิดขึ้นมา เธอจะต้องไปอยู่กับเขาใช่ไหม เธอจะเป็นอย่างไรต่อจากนี้ เขาจะดีกับลูกเธอใช่ไหม ผู้ชายคนนี้ฝากชีวิตได้รึเปล่า คำถามมากมายผุดขึ้นมาในหัวสมองของรรรรณาเต็มไปหมด