8 เจ้าคือสมบัติของข้า 2

“พอเถิด ข้าแสบแล้วก็เจ็บปวดมากด้วย”

“นี่คือบทลงโทษคนดื้อเช่นเจ้า อย่าขัดเมื่อข้าให้กางขา เช่นนี้”

เศรษฐีจางเหว่ยจับขาอันฉีให้ถ่างออก แล้วเขาก็ทาบตัวลงไปคร่อม แทรกตรงกลางเรือนร่าง ทวนอ้วนยัดเข้าไปในโตรกธารที่แห้งผาดเพราะนางไร้อารมณ์ที่จะร่วมสวาทกับเขา เมื่อทวนชำแรกลงไป มันผ่านยากมาก นางเกร็งตัวไม่ผ่อนคลาย เศรษฐีจางเหว่ยหน้าแดงก่ำด้วยความไม่พอใจ

“อันฉี เจ้าทำไมไม่กางขาออกให้กว้างๆ”

“ข้ากางแล้ว แต่ของท่านใหญ่เกินไป ข้าเจ็บ”

“แต่เจ้าเกร็งนี่นา มันก็เลยเข้ายาก อันฉี เจ้าแกล้งข้าหรือไม่”

“ไม่นะ ท่านจาง ข้าตามใจท่านทุกอย่าง นี่ไง ข้า ข้ากางขาออกกว้างกว่าเดิมแล้ว ท่านทำตามที่ต้องการเถิด”

อันฉีไม่อาจทนต่อน้ำหนักมหาศาลที่เขากดลงมาแต่อย่างใด มันเจ็บจนโตรกธารแทบชำรุดจึงทำใจยอมรับต่อความเป็นจริง นางคือนางบำเรอกามของบุรุษผู้นี้จะต้องทำให้เขามีความสุขให้มากที่สุด

เมื่อชายร่างใหญ่กระแทกกระทั้นทวนอ้วนเข้าไป นางสะดุ้ง เกร็งตัวและแกล้งส่งเสียงครวญครางเป็นการเอาใจ เศรษฐีเจ้าอารมณ์จึงกระแทกทวนไม่ยั้ง นางส่ายหน้าไปมาแล้วจับแขนทั้งสองข้างเขาไว้ เผลอจิกเล็บยาวลงไป แต่เศรษฐีจางเหว่ยไม่เจ็บปวดแต่อย่างใด ยังคงกระแทกทวนให้จมหายลงไปในโตรกธารครั้งแล้วครั้งเล่า จนกระทั่งเสียงร้องดังขึ้นพร้อมกับร่างใหญ่สะดุ้งเฮือก

“อ๊าก! อา”

อันฉีผ่อนลมหายใจออกมาอย่างช้าๆ นางโล่งอกที่รู้ว่าหน้าที่นางบำเรอจบสิ้นลงแล้วและจะต้องทำหน้าที่เป็นแม่บ้าน ควบคุมคนรับใช้ให้ทำตามหน้าที่ต่อไป