7 เจ้าคือสมบัติของข้า 1

อันฉีสั่นไปทั้งร่างเมื่อมือใหญ่ของผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นผัวดึงชุดชั้นในผ้าบางซึ่งคาดถันและสะโพกให้ออกจากกัน จนกลายเรือนร่างเปลือยเปล่า ปราศจากอาภรณ์ใดๆ ปกปิด

“อันฉี เจ้ายังสวยไม่สร่าง แม้ว่าเจ้ารับใช้ข้ามานานแล้วก็ตาม แต่ข้าก็รู้ว่าเจ้ายังเป็นเมียที่น่ารัก น่าเสพสวาทที่สุด”

“ข้ายินดีที่จะรับใช้ท่านจางเจ้าค่ะ”

“ดี ถ้าอย่างนั้นเจ้าจงนอนแทนที่ข้าแล้วข้าจะทำให้เจ้าได้รับความสุขอย่างที่สุด”

เศรษฐีจางเหว่ยกดร่างแบบบางให้นอนแทนที่แล้วร่างใหญ่ลุกขึ้น เปลื้องอาภรณ์ออกจากร่างจนเปลือยเปล่า ไขมันหน้าท้องที่เริ่มพอกพูนจนยื่นออกมา แต่ยังไม่ถึงกับอ้วน อันฉีไล่สายตาลงมาเบื้องล่างซึ่งเป็นทวนสั้นแต่กลมห่อกันจนเหมือนกับขด

นางรู้ดีว่าถ้าหากว่ายืดตัวออกมาก็จะเหยียดยาวและมีขนาดใหญ่ แม้ว่ามันจะสั้นแต่ก็ไม่สั้นมาก ความอ้วนของมันทำให้นางได้รับความสุขแต่บุรุษผู้นี้ชอบความรุนแรง กระแทกทวนลงมาแต่ละครั้งร่างแทบพัง

“ท่านจาง นี่มันกลางวัน”

“เอ๊ะ! อันฉี เจ้านี่เป็นยังไง ทำราวกับเจ้าไม่เคยมีอะไรกับข้าในเวลากลางวันอย่างนั้นแหละ”

“ใช่ เราเคยมีอะไรกันกลางวัน แต่วันนี้คนรับใช้มีเต็มบ้าน ข้าอายพวกมัน”

“เจ้าจะอายทำไม ใครมันจะรู้ว่าข้าทำอะไรเจ้า เจ้าอย่าเรื่องมากเลยน่า เราจะมีความสุขด้วยกัน ข้าชอบถันทั้งสองข้างของเจ้านัก มันใหญ่แล้วอวบเต็มไม้เต็มมือ หัวนมก็สวย สีทับทิมสด”

เศรษฐีจางเหว่ยจับถันใหญ่ของเมียเต็มฝ่ามือแล้วขยำ บีบ ตามด้วยเคล้นสุดแรงจนนางสะดุ้งแล้วร้องครวญคราง

“โอ๊ย! ท่านจาง ข้า ข้าไม่ไหวแล้ว ข้าเจ็บ”

“เจ็บเพียงใดเจ้าก็ต้องทนเพราะเจ้าคือสมบัติของข้า เจ้าจงจำเอาไว้ว่า ข้าจะทำอย่างไรกับเจ้าก็ได้ เข้าใจไหม”

“ข้า ข้ารู้ แต่ว่าท่านโอ๊ย!”

อันฉีสะดุ้งเมื่อเศรษฐีจางเหว่ยก้มลงไปกัดที่นมขาวด้วยฟันคมๆ แม้ว่าไม่แรงมากแต่อันฉีเจ็บและเนื้อขาวเกิดรอยเป็นซี่ฟันอย่างชัดเจน

“อย่าร้อง เจ้ายิ่งร้องข้าจะทำให้เจ้าเจ็บมากกว่านี้อีก เจ้าเป็นของข้าจำไว้ ข้าจะทำเช่นไรก็ได้”

ชายผู้มักมากในกามและชมชอบความรุนแรงในระหว่างร่วมสวาทยังคงฟอนเฟ้นร่างเมียด้วยความหนักหน่วง ร่างบางกลิ้งไปมาบนตั่ง นางเปรียบตัวเองราวกับกวางน้อยถูกสุนัขจิ้งจอกขย้ำและกัดกิน ขณะที่เศรษฐีจางเหว่ยกระทำการเช่นนั้น นางเม้มปากไม่ให้เสียงเล็ดลอดออกมา แม้จะเจ็บปวดเท่าใดก็ตาม

“เห็นทวนข้าไหม มันชอบที่เจ้าถูกข้าทำเช่นนี้ มันยืดยาวออกมา โดยที่เจ้าไม่ต้องใช้ปากกับมันด้วยซ้ำ”

“ข้า ข้าเจ็บไปทั้งตัว ข้าระบม ข้า ข้า”

“หยุดคร่ำครวญได้แล้ว ข้าจะเทสุราลงไปบนตัวเจ้าแบบนี้”

เศรษฐีจางเหว่ยผู้กักขฬะ เทสุรากลิ่นแรงลงไปบนเรือนร่างของเมียที่บิดตัวไปมาเพราะร่องรอยจากคมฟันที่ปรากฏไปทั่วทั้งตัว เมื่อถูกน้ำสุราราดรดมันแสบจนแทบทนไม่ไหว นางจับมือเขาไว้