ข้าอยู่ได้

"จัน...เอ็งเป็นอะไร เวียนหัวอีกแล้วรึ" พรานใหญ่ถามเมีย ที่ยืนหลับตาแล้วนิ่งไป ก่อนที่จะค่อยๆนั่งลงกับแคร่หน้ากระท่อม

"จ้ะพี่ ข้ารู้สึกเวียนหัว" จันบอกกับผัวของเธอ ทั้งที่เธอยังคงนั่งหลับตาอยู่กับที่

"เอ็งขึ้นไปนอนพักบนกระท่อมก่อนเถอะ พี่ปลูกผักคนเดียวได้ เดี๋ยวก็เสร็จแล้ว" พรานใหญ่บอกกับเมียพร้อมกับประคองเมียให้ขึ้นไปบนกระท่อม

"ข้าอยากช่วยพี่ปลูกผักจ้ะ จะได้ปลูกเสร็จเร็วๆ" จันบอกกับผัวพร้อมกับค่อยๆก้าวขาขึ้นไปบนกระท่อมที่ไม่สูงมากนัก โดยที่มีพรานใหญ่คอยประคองอยู่ด้วยความห่วงใย กระท่อมที่พวกเขาอาศัยอยู่ไม่สูงมากนัก มีบันไดไม้ไผ่แค่สามขั้นเท่านั้น พื้นกระท่อมก็เป็นไม้ไผ่ที่มาสับฟากเอาแบบง่ายๆ แต่กระท่อมและบริเวณรอบๆของกระท่อม ก็สะอาดสะอ้านและร่มรื่นน่าอยู่ เพราะว่าอยู่ติดกับป่าที่มีลำธารเล็กๆไหลผ่านทางด้านหลังของกระท่อม

"เอ็งยังท้องอ่อนอยู่ เอ็งไม่ต้องช่วยพี่ทำงานหรอก เอ็งนอนตรงนี้ก็ได้ ถ้าเอ็งยังอยากดูพี่ทำงานอยู่" พรานใหญ่บอกกับเมียที่กำลังท้องอ่อนๆอย่างเอาใจ เขากับเมียเพิ่งจะอยู่กินกันได้แค่สามเดือนกว่า เมียของเขาก็ท้อง เขาเจอกับเมีย ตอนที่เขาไปเข้าป่าลึก ลึกจนไปเจอหมู่บ้านหนึ่งในนั้น ซึ่งมีอยู่ไม่ถึงสิบหลังคาเรือนด้วยซํ้า และแต่ละหลังก็อยู่ห่างกันมาก จนจะเรียกว่าหมู่บ้านไม่ได้ เขาเห็นจันเพียงแค่พริบตาเดียว เขาก็รู้สึกชอบจันและรักจันขึ้นมาในทันที เพราะว่าจันเป็นผู้หญิงที่สวยมาก สวยผิดจากสาวชาวบ้านธรรมดาทั่วไป ผิวของจันขาวออกเหลืองนวล ดูนวลเนียนน่าลูบเล่น เขากับอินเหลานอนพักที่บ้านของจันกับพ่อคืนหนึ่ง เช้ามาเขาก็กล้าที่จะขอจันกับพ่อของจันทันทีที่คุยกันแล้ว เขารู้ว่าจันยังไม่มีชายมาหมายปอง และพ่อของจันก็ยกให้เขาอย่างง่ายดายจนน่าเหลือเชื่อ หลังจากที่รู้ว่าเขาเป็นใครมาจากหมู่บ้านไหน และคุยกันไม่กี่คำเท่านั้น ทั้งที่ลูกสาวสวยมากขนาดนี้ พ่อของจันให้เหตุผลกับเขา ว่าตัวเองแก่มากแล้ว กลัวว่าตายไปแล้วจะไม่มีใครดูแลจันต่อจากเจ้าตัว ซึ่งเหตุผลข้อนี้ทำให้เขาเข้าใจความรู้สึกของผู้เป็นพ่อดี และมันเป็นเรื่องที่ดีสำหรับเขาเลยทีเดียว เขาอยากจะให้จันกลับมาพร้อมกับเขา เพราะเขากลัว ว่าถ้าเขาปล่อยจันเอาไว้แบบนั้น เขากลัวว่าจะมีชายอื่นมาแย่งจันไป ถึงเพื่อนสนิทอย่างอินเหลาจะบอกให้เขารอก่อน ทำความรู้จักกันให้มากกว่านี้ก่อน แต่เขาคิดว่าเขาคงนอนไม่หลับแน่ๆ ถ้าเขาไม่ได้พาจันกลับมาด้วย 

"พี่ใหญ่ไปทำงานเถอะจ้ะ ข้าขอนอนหลับตาสักพัก ข้ารู้สึกว่าตอนนี้ เหมือนกระท่อมมันหมุนได้" จันบอกกับผัวของเธอ ทั้งที่เธอยังนอนหลับตาอยู่

"ถ้าเอ็งจะหลับก็หลับไปเลยนะจัน เดี๋ยวพี่จะอุ้มเอ็งเข้าไปนอนในห้องเอง" พรานใหญ่บอกกับเมียด้วยนํ้าเสียงที่เป็นห่วง ก่อนที่เขาจะเดินลงไปจากกระท่อม แล้วกลับไปทำงานต่อ ซึ่งมันก็อยู่ไม่ไกลจากกระท่อมที่จันนอนมากนัก เพราะว่าพวกเขาปลูกผักเอาไว้กินเอง ก็เลยปลูกใกล้กระท่อมแล้วก็ใกล้ลำธารด้วย

"พรานใหญ่ พรานใหญ่อยู่ไหม อยู่ในกระท่อม..."

"ข้าอยู่นี่ อ้าว...ผู้ใหญ่แย้ม มีอะไรกันผู้ใหญ่ ทำไมมากันเยอะขนาดนี้" พรานใหญ่ที่กำลังก้มหน้าก้มตาปลูกผักอยู่อย่างตั้งใจ เงยหน้าขึ้นไปถามด้วยความสงสัยปนตกใจเล็กน้อย ที่ผู้ใหญ่แย้มกับชาวบ้านยกโขยงมาที่กระท่อมของเขา ซึ่งไม่เคยมีใครมาเลย นอกจากพ่อของเขา แล้วก็พ่อของจันที่มาเยี่ยมลูกสาวบ้างเป็นครั้งคราว พ่อของจันดีใจมากที่รู้ว่าจันท้อง เขาเองก็ดีใจมากที่รู้ว่าจันท้องและจะได้เป็นพ่อคน แต่ก็ไม่ได้ดูตื่นเต้นเท่าพ่อของจัน ที่ดีใจจนเก็บอาการไม่อยู่ ซึ่งเขาก็เข้าใจความรู้สึกของคนที่จะได้เป็นตา เพราะว่าจันกับพ่อ มีกันแค่สองคนเท่านั้น ไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน ตามที่เขารู้จากพ่อของจัน หลังจากได้คุยกันในวันแรกที่ได้เจอกัน

"กูมาตามมึงให้ไปช่วยตามล่าไอ้ลายหน่อย มันออกมากัดวัวของชาวบ้านที่ชายป่าทางด้านเหนือโน่น เดี๋ยวอินเหลามันก็คงจะตามมา มันกำลังเตรียมตัวอยู่ เอาข้าวเอาปลาไปด้วยนะ เพราะกูคิดว่าคงจะออกมาจากป่าไม่ทันแน่ๆ อ้าว...แล้วนี่เมียของมึงล่ะ จะอยู่คนเดียวได้ไหม" ผู้ใหญ่แย้มถามพรานใหญ่ พร้อมกับมองหาเมียของพรานใหญ่ไปด้วย

"จันมันแพ้ท้องหนักเอาการอยู่นะผู้ใหญ่ แล้วข้าจะทิ้งมันไปได้ยังไง มันนอน..."

"เดี๋ยวให้คำแพงอยู่เป็นเพื่อนจันมันก็ได้พรานใหญ่ คำแพงมันไม่กล้าอยู่ที่เรือนคนเดียว มันก็เลยขอตามข้ามา" อินเหลาตะโกนบอกกับเพื่อน ในขณะที่เขากำลังเดินเข้ามาสมทบกับทุกคนพอดี

"ดีเลย จันมันจะได้มีเพื่อน เพราะถ้าข้าปล่อยให้จันมันอยู่คนเดียว ข้าคงให้จันมันอยู่คนเดียวไม่ได้หรอกผู้ใหญ่ จันมันแพ้ท้องหนัก เดินไปไหนคนเดียวแทบจะไม่ได้ เอาล่ะ...เดี๋ยวจะชักช้าไปกันใหญ่ งั้นข้าขอไปเตรียมของก่อนนะ รอสักครู่ ข้าคิดว่าเราอาจจะได้นอนกันในป่า อย่างที่ผู้ใหญ่พูดแน่ๆ คำแพง...เอ็งอยู่กับจันสองคนได้ใช่ไหม ถ้าไม่ได้ เดี๋ยวข้าจะให้ใครไปตามพ่อมาอยู่ด้วย" พรานใหญ่ถามคำแพงด้วยนํ้าเสียงที่เป็นกังวล

"อยู่ได้ ข้าอยู่ได้" คำแพงพยักหน้ารับคำรัวๆ เพราะว่าเธอมีเรื่องที่อยากจะถามจันมากมาย แล้วเธอก็อยากจะอยู่ใกล้ๆจันตามลำพัง โดยที่ไม่มีพรานใหญ่อยู่ด้วย

"งั้นข้าก็สบายใจ ข้าฝากให้เอ็งดูแลจันมันด้วยนะ จันมันแพ้ท้องหนักเอาการอยู่" พรานใหญ่พูดกับคำแพง ก่อนที่เขาจะรีบขึ้นไปบนกระท่อม เพื่อไปเตรียมของที่จะเข้าป่า

"จัน...เอ็งไหวไหม เอ็งยังเวียนหัวอยู่รึไม่" พรานใหญ่ถามเมียด้วยความเป็นห่วง เขาไม่อยากไป แต่เขาก็จำเป็นที่จะต้องออกไปช่วยคนในหมู่บ้าน เพราะว่าการช่วยเหลือกันในหมู่บ้านก็เป็นสิ่งสำคัญ และจำเป็นอย่างยิ่ง ทุกคนต่างก็อยู่กันอย่างถ้อยทีถ้อยอาศัย พรานใหญ่เข้าไปถามเมีย หลังจากที่เขาเก็บของเสร็จแล้ว ก่อนที่เขาจะลงจากกระท่อม เขาก็เลยกระซิบถามเมียที่กำลังนอนหลับตานิ่งอยู่

"ข้ายังเวียนหัวอยู่จ้ะพี่ แต่ข้าไม่เป็นไร ข้าอยู่ได้ เมื่อกี้ข้าได้ยินที่พี่กับผู้ใหญ่บ้านคุยกันหมดแล้ว พี่ไปเถอะ ก่อนที่มันจะมืดคํ่า แล้วหาที่พักในป่ายากลำบาก" จันพึมพำบอกกับผัวของเธอเสียงเบา ทั้งที่เธอยังนอนหลับตาอยู่ เธอรู้และเข้าใจ ว่ายังไงผัวของเธอคงจะกลับมาไม่ทันในคืนนี้แน่ๆ และอาจจะไปหลายวันด้วย เพราะตลอดชีวิต เธอก็เกิดและโตมาในป่า จนตอนนี้อายุของเธอก็จะสิบเก้าปีแล้ว เธอมีผัวช้ากว่าคนในหมู่บ้านเดียวกัน เพราะว่าพ่อหวงเธอมาก ไม่ยอมให้ผู้ชายคนไหนเข้ามาใกล้เธอเลย จนพ่อเจอกับพรานใหญ่ และถามไถ่กันแล้ว ซึ่งก็ไม่ได้ถามอะไรมาก แค่ถามว่ามาจากหมู่บ้านไหน และทำอาชีพอะไร พ่อก็ยอมยกเธอให้กับพรานใหญ่ง่ายๆ จนเธอแปลกใจ แต่เธอก็ไม่ปฏิเสธ เพราะว่าพรานใหญ่รูปร่างสูงใหญ่ และหน้าตาหล่อเหลากว่าผู้ชายที่เธอเคยเจอมา

"งั้นพี่ไปนะ พี่จะรีบกลับมาให้เร็วที่สุด พรุ่งนี้พ่อน่าจะรู้ ว่าพี่เข้าป่า พ่อคงจะมาดูเอ็ง ถ้าเอ็งกลัว เอ็งก็บอกให้พ่ออยู่เป็นเพื่อนนะ" พรานใหญ่บอกกับเมียด้วยนํ้าเสียงที่เป็นห่วง ก่อนที่เขาจะลงจากกระท่อม แล้วไปสมทบกับคนอื่นๆที่ยืนรอเขาอยู่ แล้วทั้งหมดก็เข้าป่าไปด้วยกัน 

"จัน จัน เอ็งหลับอยู่รึ" คำแพงยื่นหน้าเข้าไปถามจันที่นอนหลับตาอยู่

"ข้าไม่ได้หลับจ้ะพี่คำแพง แต่ถ้าข้าลืมตา ทุกอย่างมันหมุนได้ ข้าก็เลยนอนหลับตาอยู่แบบนี้" จันตอบคำแพงเสียงแผ่ว

"เอ็งแพ้ท้อง เอ็งอยากกินของเปรี้ยวไหม เดี๋ยวข้าจะไปเก็บมะขามป้อมมาให้ ที่ข้างกระท่อมของเอ็งมันดกนัก น่าเก็บมาจิ้มเกลือกิน พูดแล้วก็นํ้าลายสอ" คำแพงพูดพร้อมกับสูดนํ้าลายไปด้วย เพราะว่าแค่พูดถึง เธอก็เปรี้ยวปากแล้ว

"ก็ดีเหมือนกันจ้ะ ฉันขอบใจพี่คำแพงมากนะ" จันพึมพำออกมาเบาๆ ทั้งที่เธอยังนอนหลับตานิ่งอยู่