เขาลือกัน

นับจากนี้ หลานสาวของมึง และตระกูลของมึง จะต้องเป็นอย่างที่เมียกับลูกของกูเป็น ครอบครัวของมึงจะต้องอยู่อย่างตายทั้งเป็น อย่างที่กูเป็น ถึงเวลาที่กูจะเป็นผู้กระทำบ้าง

......

ดินแดนทางตะวันออกของประเทศไทย ย้อนกลับไปเมื่อหกสิบปีก่อน

ณ.หมู่บ้านเขาวังตะเคียน

"พี่อินเหลา พี่พักดื่มนํ้าก่อนเถอะจ้ะ ทำงานไม่พักแบบนี้ เดี๋ยวก็ได้ล้มป่วยกันพอดี" คำแพงบอกกับผัวของเธอ ที่กำลังใช้จอบถางหญ้าเพื่อที่จะปลูกผัก ในฤดูหนาวที่กำลังจะมาถึง หลังจากที่เก็บเกี่ยวข้าวเสร็จแล้ว ในขณะที่ตอนนี้เธอกับผัวอยู่ในไร่บนเชิงเขาที่เป็นป่าดิบเขา ไร่ที่เธอกับผัวช่วยกันทำตั้งแต่ตรงนี้ยังเป็นป่ารกร้าง จนตอนนี้เตียนโล่ง เหมาะกับการเพาะปลูก

"จะพักได้ยังไงล่ะ พี่ต้องรีบถางหญ้าให้ได้เยอะที่สุด เอ็งก็รู้ ว่าบ่ายคล้อยเราก็ต้องรีบกลับเข้าไปในหมู่บ้านแล้ว อยู่จนตะวันใกล้จะตกดินได้ที่ไหนล่ะ เดี๋ยวไอ้ลายมันก็ออกมาคาบเอาไปกินกันพอดี เห็นไอ้พรานใหญ่มันบอก ว่าพักนี้มีรอยเท้าของไอ้ลายอยู่แถวกระท่อมของมัน" อินเหลาบอกกับเมีย ก่อนที่เขาจะมองเข้าไปในชายป่าอย่างระแวง ถึงเขาจะก่อกองไฟเอาไว้ เพื่อให้พวกสัตว์ได้กลิ่นควันไฟแล้วหนีไป แต่เขาก็รู้สึกระแวงอยู่ดี และถึงเสือมันจะยังไม่เคยกินคนในหมู่บ้าน แต่แค่เห็นตัวของมัน เขาก็คงจะก้าวขาไม่ออกแล้ว ขนาดเห็นแค่รอยเท้าของมัน เขาก็ใจหายวาบตกไปอยู่ที่ตาตุ่มแล้ว เพราะว่าตัวของมันใหญ่ยังกับม้า ตามที่พรานใหญ่เพื่อนเกลอของเขาเล่าให้ฟัง และเขาเคยเห็นรอยเท้าของมันที่ใหญ่มาก แต่ตัวเป็นๆของมัน เขายังไม่เคยเห็น เพราะว่าเขาไม่ค่อยกล้าเข้าป่าลึกอย่างพรานใหญ่เพื่อนของเขา แต่ตอนนี้ ไม่ต้องเข้าป่าลึก ชาวบ้านเขาก็ลือกัน ว่าเสือมันออกมาให้ชาวบ้านเห็นกันบ่อยขึ้น จนตอนนี้ชาวบ้านไม่กล้าออกจากบ้าน ในเวลากลางคืนกันแล้ว ถ้าเวลากลางวันที่ทุกคนจะต้องออกไปทำงานในไร่ ทุกคนก็ต้องรีบกลับ ก่อนที่ตะวันจะตกดิน แล้วก็ต้องพกปืนแก๊ปกันเวลาออกจากบ้านด้วย เพื่อเอาไว้ป้องกันตัว ทั้งจากเสือที่เป็นสัตว์ และจากเสือที่เป็นโจร แต่ถ้าใครไม่มีปืนแก๊ป ก็พกมีดหรือดาบกับคบเพลิงไม้ไผ่ที่ทำเองไปด้วย 

"พูดถึงพรานใหญ่ก็แปลกนะพี่ อยู่ที่กระท่อมได้ยังไง ไม่ยอมเข้าไปอยู่ในหมู่บ้าน ถึงจะไม่กลัวเสือ อุ๊ย!! ถึงจะไม่กลัวไอ้ลาย ก็น่าจะห่วงเมียที่เพิ่งจะอยู่กินด้วยกันบ้าง เห็นว่าท้องอ่อนๆด้วยไม่ใช่เรอะ" คำแพงชวนผัวคุย ในขณะที่ผัวของเธอหยุดพักแล้วนั่งดื่มนํ้าที่เธอตักให้ดื่ม

"มันจะไปกลัวอะไรล่ะ มันเป็นพราน มันก็พอที่จะมีวิชาติดตัวอยู่บ้าง" อินเหลาบอกกับเมีย ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นไปทำงานต่อ เพราะว่าเขาทำงานต่ออีกสักพัก เขาก็ต้องพาเมียกลับเข้าไปในหมู่บ้านแล้ว

"แล้วจริงไหมพี่ ที่เขาลือกัน ว่าพรานใหญ่มีวิชาทำให้ผู้หญิงรักผู้หญิงหลง ทำให้ผู้หญิงแย่งกันจนเกินงาม" คำแพงทำท่าทางกระซิบกระซาบผัวของเธอ พร้อมกับมองไปรอบๆ เหมือนกลัวว่าใครจะมาได้ยินเข้าอย่างนั้นแหละ ทั้งที่ในไร่เชิงเขาแห่งนี้ มีแค่เธอกับผัวของเธอเท่านั้น แต่ด้วยความเคยตัว ทำให้เธอทำท่าทางแบบนั้นออกมา

"โห๊ะ!! คนเขาก็พูดไปทั่ว เอ็งก็เห็นไม่ใช่รึ ว่าไอ้พรานใหญ่มันรูปงาม ตัวสูงใหญ่สมกับชื่อของมัน มันไม่ต้องทำอะไร ผู้หญิงก็พยายามเข้าหามันแล้ว" อินเหลาบอกอย่างไม่ใส่ใจในสิ่งที่เมียพูด เพราะว่าเขากับพรานใหญ่ เป็นเพื่อนรักที่เล่นด้วยกันมาตั้งแต่เด็กจนถึงตอนนี้ อายุก็จะเข้าเลขสามกันอยู่แล้ว

"แต่เมียของพรานใหญ่สวยมากนะพี่ สวยผิดชาวบ้าน แถมมาจากไหน คนในหมู่บ้านของเรายังไม่รู้จักเลย" คำแพงเถียงอย่างไม่ยอม เพราะว่าเธอได้ยินชาวบ้านเขาลือกัน และชาวบ้านที่เธอว่า ก็เป็นเพื่อนๆของเธอที่แอบชอบพรานใหญ่นั่นแหละ

"อย่าพูดเลย ไหนๆพวกเขาก็อยู่กินกันฉันผัวเมียแล้ว มันกับเมียของมันก็เหมาะสมกัน รักกันดี อย่าไปยุ่งกับพวกมัน" อินเหลาว่าให้เมียเสียงดุ

"พี่...พี่รู้ใช่ไหม ว่าอีจันเมียของพรานใหญ่ มาจากประเทศเพื่อนบ้านของเรา" คำแพงยังคงชักต่อ เพราะว่าเพื่อนๆต่างก็ยุให้เธอมาถามผัวของเธอ ว่าเมียของพรานใหญ่มาจากประเทศเพื่อนบ้านจริงไหม เพราะว่าผัวของเธอเป็นเพื่อนรักที่เข้าป่ากับพรานใหญ่ แล้ววันที่พรานใหญ่พาเมียมาอยู่ด้วย ผัวของเธอก็เข้าป่าไปด้วยกันในวันนั้น และเหตุการณ์ในวันนั้น ที่พรานใหญ่พาผู้หญิงสวยกลับออกมาจากในป่า ทำให้สาวๆในหมู่บ้าน ต่างก็ไม่ชอบเมียของพรานใหญ่ และพรานใหญ่ก็เหมือนจะรู้ ก็เลยพาเมียไปปลูกกระท่อมอยู่ที่ชายป่ากันสองคน

"เอาที่ไหนมาพูด ก็แค่ผู้หญิงที่เราไปเจอมาจากหมูบ้านอื่น กลับกันเถอะ เดี๋ยวจะกลับถึงหมู่บ้านมืดค่ำ" อินเหลาบอกกับเมียพร้อมกับเก็บของไปด้วย

"อีกแล้ว ถามเรื่องนี้ทีไร พี่บ่ายเบี่ยงทุกที ไม่รู้ล่ะ ฉันไม่ให้พี่เข้าป่ากับพรานใหญ่อีกแล้วนะ เดี๋ยวเอาผู้หญิงกลับออกมาจากในป่าอย่างพรานใหญ่ พี่..."

"เหลวไหล เร็ว...รีบกลับกัน" อินเหลาบอกกับเมีย ก่อนที่เขาจะรีบเดินนำเมียไป

"อินเหลาโว๊ย!! อินเหลา...คำแพง อยู่ไหน"

"อยู่นี่ มีอะไร ทำไมถึงออกมาตามข้าถึงในไร่" อินเหลาถามด้วยความสงสัย เพราะว่าผู้ใหญ่บ้านกับชาวบ้านมาตามเขาถึงไร่ ในขณะที่เขากับเมียกำลังจะเดินพ้นไร่ของตัวเองอยู่พอดี

"พวกกูมาตามมึง ให้ไปช่วยตามล่าไอ้ลายหน่อย ที่ชายป่าทางด้านเหนือ มีไอ้ลายมันออกมากัดวัวของชาวบ้าน ที่กำลังกินนํ้าอยู่ในชายป่าเวลากลางวัน มันเป็นเรื่องที่ผิดปกติ มันเกิดอาเพศที่ไม่ดีในหมู่บ้านของเรา พวกกูก็เลยมาตามมึงกับพรานใหญ่ ให้ไปช่วยตามล่าไอ้ลายหน่อย กูมาตามมึง...

"ห๊ะ!! จริงเรอะผู้ใหญ่ น่ากลัวจัง แล้วอย่างนี้ใครจะกล้าออกไปทำงานที่ไร่ล่ะ" คำแพงพูดด้วยนํ้าเสียงที่ตกใจ

"ได้สิผู้ใหญ่ แต่ข้าขอกลับไปเตรียมของก่อนนะ ตอนนี้ข้ามีแค่จอบแล้วก็ปืนแก๊ปเท่านั้น" อินเหลาบอกกับผู้ใหญ่แย้ม ที่เป็นผู้นำของทุกคนในหมู่บ้าน

"พวกกูจะไปตามพรานใหญ่ที่กระท่อม แล้วมึงตามพวกกูมาทีหลังนะ เร็วๆหน่อยล่ะ ชักช้าเดี๋ยวจะมืดคํ่ากันสะก่อน" ผู้ใหญ่แย้มบอกกับอินเหลา ก่อนที่เขาจะเดินไปตามชายป่า เพื่อตรงไปที่กระท่อมของพรานใหญ่ ที่อยู่ไกลออกไปจากหมู่บ้านพอสมควร เขาต้องพาชาวบ้านที่เป็นชายฉกรรจ์มาด้วย และทุกคนล้วนแต่เป็นพรานป่า ที่มีความชำนาญในการเข้าป่ากว่าชาวบ้านธรรมดาทั่วไป เพื่อที่จะไปตามล่าไอ้ลาย โดยมีนายพรานรุ่นใหญ่ที่มากประสบการณ์ไปด้วยห้าคนรวมเขาด้วยเป็นหก คือ พรานชุ่ม พรานสม พรานทิ้ง พรานยอด พรานเรือง ส่วนรุ่นลูกก็มีพรานใหญ่กับอินเหลาสองคน รวมแล้วทั้งหมดแปดคน