[7] ขัดจังหวะ

มือหนาลูบไล้ไปตามเรือนกายนุ่มของบัวบูชา กิจวัตรประจำวันของแดนดินที่นกเขาจะขันและเป็นอันต้องจับเมียรักกินในทุกๆเช้า วันนี้เองก็ยากที่จะเก็บกลั้นอารมณ์หื่นกามเอาไว้ได้ เพราะมันอยู่ในสายเลือดและคือความสุขของเขาที่ได้ทำรักกับเธอในทุกๆเช้าแบบนี้

"อื้อ!!"

เสียงเล็กครางออกมาเมื่อถูกรบกวนโดยมือหนา แดนดินกำลังบดขยี้นิ้วสากลงบนยอดถันสีหวานไปอย่างเมามันส์ ใบหน้าสากจดจ้องใบหน้าหวานที่หลับตาพริ้มฝันหวาน ทว่าคนหื่นก็ไม่ค่อยจะสงสารเมียรักให้นอนต่อเพราะยิ่งเห็นใบหน้าหวานๆแสดงสีหน้าที่ฟินแบบนี้ เค้าก็อยากที่จะฟินไปพร้อมๆกับเธอ

"อ๊ะพี่แดน!!ทำไมถึงดื้อแบบนี้"เขางับยอดถันนุ่มๆของบัวบูชาเข้าปากอย่างนุ่มนวล และในเวลาต่อมาก็เกิดไปเผลอขบเม้มเสียจนเต็มแรง เลยทำให้ร่างงามงอนสะดุ้งตื่น และมองมาอย่างคาดโทษ

"พี่ไม่ได้ดื้อนะ แต่เวลานี้เป็นเวลาอาหารเช้าของพี่"

เขาว่าด้วยหน้าตาที่ใสซื่อ บัวบูชามองการกระทำของคนหื่น เขาขึ้นคร่อมเธอและซุกไซร้ใบหน้าสากลงบนหน้าท้องแบนราบ เลิกชายเสื้อและมุดเข้าไปฉกชิมความหอมหวานของเต้าอวบอีกจนหนำใจ มือสากอีกข้างไม่วายขย้ำให้คนใต้ร่างเสียวซ่านไปตามๆกัน

"อื้อ!!"

บัวบูชารู้สึกได้ถึงแรงสวาทที่คนตัวโตมอบให้ ร่างกายโอนอ่อนแอ่นอกรับริมฝีปากอุ่นๆในยามเช้า ยอมสิโรราบให้คนรักแต่โดยดี

"บัวจ๋า ร่างกายของบัวทำไมถึงได้หวานหอมถูกใจพี่ได้ถึงเพียงนี้ พี่ชักจะไม่ไหวแล้วนะ!"เสียงทุ้มครางระส่ำ หลังจากที่ขบเม้มสำรวจไปตามร่างกายสวยไปจนครบทุกซอกทุกมุมแล้วนั้น ก็อดไม่ได้ที่จะเฉยชมเมียรัก เพราะเธอนั้นสวยไปทุกซอกทุกมุมจริงๆ

"นาย!!! อยู่ม้าย นายแดน!!"ทว่าก็มีเสียงเรียกจากข้างนอก เป็นเสียงของนายคมสันมาขัดจังหวะคนตัวโต

ร่างกายหยุดชงักไปชั่วขณะ ใบหน้าหล่อของแดนดินขมวดคิ้วเป็นปม ทำให้บัวบูชาถึงกับแทบกลั้นขำเอาไว้ไม่อยู่

"เจ้านายพี่เขามาเรียกแล้ว รีบออกไปดูเร็ว!"เธอว่า พร้อมๆกับสวมเสื้อ จัดแจงตนเองให้ดี เวลานี้ควันแทบออกหูของชายหนุ่มเลยทีเดียวเชียว แต่ก็เป็นภาพที่เรียกเสียงหัวเราะได้ดี แดนดินต้องโดนขัดใจซะบ้าง

"ยังไงบัวก็ไม่รอดเงื้อมมือพี่ไปได้หรอก เดี๋ยวพี่มา รอก่อนนะจ่ะเมียจ๋า"

ร่างกำยำรู้สึกเซ็งไม่น้อยแต่ก็ยอมหยิบผ้าขาวม้ามาคาดเอวสอบและเดินโทงเทงออกไปยังด้านนอก ไม่วายหันมาเอ่ยทิ้งท้ายเอาไว้ที่เมื่อคนฟังได้ยินถึงกับต้องเสียวสันหลังไปวาบหนึ่งเลยทีเดียว

"คนบ้า!!"เธอหน้าแดงซ่านพร้อมๆกับก่นว่าคนตัวโตลับหลัง

.

.

"ว่าไงมีอะไรแต่เช้า?"แดนดินเดินเข้าไปใกล้ลูกน้องคนสนิทและลดน้ำเสียงต่ำลงมาเล็กน้อย เพื่อไม่ให้คนที่อยู่ในบ้านได้ยิน 'นั่นนะสิลูกน้องของเขามีอะไรแต่เช้าถึงขนาดต้องมารบกวนคนกำลังมีความสุข'

"ผมว่าแล้วนายต้องอยู่ที่นี่ มีบ้านคนงานเสียหายหลายหลังจากพายุเมื่อคืน บ้านนายเองก็ต้นไม้ล้มทับ เราจะระดมคนงานมาซ่อมให้ทั้งหมด ขอเบิกงบหน่อยครับ นายหั่ว!!"

ชายหนุ่มรุ่นพี่ร่างสันทัดอย่างคมสันร่ายรายการให้ฟัง คมสันมีอายุมากกว่าแดนดินถึงสิบปี ก็ราวๆสี่สิบปีปลายๆ เป็นคนใต้โดยกำเนิด ชายผิวเข้ม ทว่าก็พูดไทยได้ชัดกว่าใครเพราะเป็นถึงหัวหน้าคนงานและประสบการณ์ที่มากมาย แถมไว้ใจได้

"อืมเดี๋ยวสายๆฉันจะจัดการให้ แต่ตอนนี้รีบๆไปเลยไป"แดนดินรับคำลูกน้องและเอ่ยไล่อย่างไม่จริงจังนัก เพราะเขานั้นรีบไปเผด็จศึกต่อ...

"แหม๋ๆ ออกกำลังแต่เช้าเลยน่ะนาย แบบนี้จะมีนายหั่วตัวน้อยออกมาวิ่งเล่นอีกไม่นานแน่ๆเลยช่ายม้าย?"คมสันเอ่ยแซวเจ้านายหนุ่มอย่างรู้ทัน พร้อมกับแสดงใบหน้าระรื่นยิ้มกริ่มอย่างจริงใจ

"มีเมออะไรกันหล่ะ ฉันยังไม่กล้าคิดไปถึงนั่นหรอก ขนาดจะบอกความจริงว่าฉันเป็นใครฉันยังไม่กล้าเลย บัวเขาคงจะผิดหวัง ถ้าหากรู้ว่าฉันโกหกเขามาเป็นปีๆเเบบนี้ เป็นนายๆจะรู้สึกยังไง?"

แดนดินกระซิบบอกกับลูกน้องคนสนิท เขากลุ้มใจไม่น้อยเมื่อภาพในอนาคตมันค่อนข้างเลือนลาง เมื่อรู้ความจริงแล้วและเธอจะว่าอย่างไรหากต้องไปสู้รบปรบมือกับมารดาของเขาอีกคน เขาจะไม่ยอมให้เมียรักโดนรังแกอยู่แน่หากเป็นเช่นนั้น

"ผ่มก็ดีใจสิครับนาย มีแฟนรวยๆใครเขาจะไม่ดีใจหล่ะครับ!!"

"แล้วกับบัวนายคิดว่าไง??"

"เอ่อออ...."

"แต่ยังไงนายหั่วก็ต้องหาวิธีบอกกับหนูบัวส่ะนะครับ ถ้าหากไปรู้มาจากปากคนอื่น เรื่องมันจะไปกันใหญ๋นะครับ"คมสันว่าเพราะเป็นห่วงทั้งคู่

"อืมฉันรู้...นายไปทำงานเถอะ วันนี้ฉันจะไม่ออกเรือ และจะไปดูบ้านพักคนงาน ฝากดูแลงานที่ฟาร์มที"เขาบอกกับคมสันถึงฟาร์มไข่มุก อีกหนึ่งกิจการที่สร้างรายได้ให้กับที่นี่มากโข ช่วงนี้เขาไม่ค่อยได้ใส่ใจนักเพราะมัวแต่รับบทบาทเป็นแดนดินคนเร่ร่อนที่ทำแต่งานออกเรือในทุกๆวัน

"ได้ครับผ๋ม!! แล้วก็มีพายุเข้าอีกสองถึงสามวัน เราคงไม่ได้ออกเรือ มีเวลาให้นายได้จู๋จี๋กับเมียอีกนานเลยครับ"

"หึ!!!"