[6] อพยบ

ในช่วงเวลาพรบค่ำ ลมพายุฤดูร้อนพัดกระหน่ำสร้างความปั่นป่วนไปทั่วทั้งเกาะอิศรา บ้านพักของบัวบูชาก็ผลอยได้รับผลกระทบไปด้วย ร่างหนาของแดนดินที่ยืนดูราดราวอยู่นั้นรู้สึกถึงความไม่ปลอดภัยเป็นอย่างมากในตอนนี้

หากมีคลื่นยักษ์พัดเข้ามาถึงบ้านหลังนี้ ทั้งเขาและบัวบูชาอาจจะไม่มีชีวิตรอดไปได้ เพราะพายุในครั้งนี้รุนแรงมากกว่าที่เคยพบเจอมา

"บัว!!รีบเก็บของเร็ว เราคงอยู่ที่ต่อไปไม่ได้แล้วหล่ะ เก็บมาแต่ของที่จำเป็นก็พอ เร็วๆเลยนะ!!"

แดนดินโก่งคอเรียกเมียรักจากด้านในตัวบ้าน ดวงตาคมสั่นไหวเกิดอาการประหม่าขึ้นมา เขากลัวว่าเมียตัวน้อยจะได้รับอันตราย อีกอย่างบ้านหลังนี้ก็มีโครงสร้างที่ไม่แน่นหนาอะไรมากนัก หากโดนแรงพัดเข้ามามากๆมีหรือจะอยู่รอดปลอดภัยไปได้

"จ่ะพี่!!!"ร่างอรชรวิ่งปรี่เข้าไปเก็บข้าวของจำเป็น เธอหยิบกระเป๋าสตางค์ของเธอ สิ่งของจำเป็น พร้อมกับเสื้อผ้าของเธอและของเขา ทว่าก็เพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่าสามีของเธอนั้นมีเงินอยู่ในย่าม บัวบูชาจึงไม่ลืมหยิบติดตัวออกมาด้วย แดนดินของเธอไม่มีกระเป๋าสตางค์เหมือนกับใครๆ

"ไปเร็ว!!!"ร่างกำยำกางผ้ายางเก่าๆออกมากันฝนครอบคลุมศรีษะของเธอและเขา นัยตาคมจ้องมองเมียรักที่ตื่นตระหนกหวาดกลัวกับเหตุการณ์เมื่อครู่ ความปวดหนึบเข้ามาแทนที่ในหัวใจดวงแกร่งทันที เขารู้สึกโชคดีที่มีเธอคอยร่วมทุกข์ร่วมสุขด้วยกัน ทว่าเขาก็พาเธอลำบาก ทั้งๆที่มีโอกาสให้เธอได้สบาย แต่เขาก็ยังคงเห็นแก่ตัว...

บัวบูชาไม่ได้หันมามองเขาแต่อย่างใด เธอมองเส้นทางในความมืดตรงหน้าเท่านั้น ทั้งคู่วิ่งปรี่ไปตามทางที่แดนดินเป็นผู้กำหนด จนมาถึงบ้านพักอีกหลัง

"ที่นี่บ้านใครหรือพี่?"

"ก็บ้านของพี่ไง"

บัวบูชามองบ้านตรงหน้าที่เป็นบ้านพักคล้ายๆกับบ้านของเธอ สถานที่ตรงหน้าเธอไม่เคยได้มาเหยียบเลยสักครั้ง ตั้งแต่คบกับเขามา แดนดินไม่เคยบอกว่าเขาอยู่ที่ไหน มีแต่อยู่ๆก็หอบผ้าหอบผ่อนเข้ามาบ้านของเธอเอาดื้อๆ

"เราเข้าไปหลบฝนกันเถิด"

ชายหนุ่มบอกกับเมียรักและโอบเธอ พาเข้าไปยังตัวบ้าน ทว่าที่นี่ก็เก่าและทรุดโทรมไม่ต่างไปจากที่เดิม มือหนาควานหาสวิทซ์ไฟและกดเปิดแต่แล้วก็ไม่ติด

"สงสัยไฟจะถูกตัดไปนานแล้ว เดี๋ยวพี่จะเดินหาตะเกียงรอบๆบ้านก่อน บัวอย่าเพิ่งขึ้นไปนะเผื่อมีสัตว์อันตรายอยู่ในบ้าน"

เขากำชับ พร้อมกับเดินหา แดนดินจำได้ว่าเคยมีน้ำมันตะเกียงอยู่ อันที่จริงก็กะจะใช้ชีวิตอินดี้ ไม่ใช้ไฟฟ้าเลยหล่ะเมื่อก่อน ทว่าก็มีทั้งไฟควบคู่กันไปจะได้ไม่ลำบากจนมากเกินไป

"จ่ะ!"บัวบูชายืนรอชายหนุ่มและมองตามร่างกำยำด้วยความห่วงใย

"นี่ไงเจอแล้ว"เสียงทุ้มเอ่ยบอกกับบัวบูชาด้วยความดีใจ เขาเดินมาหาร่างเล็กพร้อมกับหยิบไฟแช็กขึ้นมาจุดตะเกียง

แสงไฟส่องสว่างขึ้นมาเล็กน้อยพอให้ได้เห็นหน้าคร่าตากันมากขึ้น ใบหน้าหล่อเหลาที่เปียกชุ่มไปด้วยหยาดน้ำฝนเพราะมัวแต่บังฝนให้กับเมียรักจนตัวเองเปียก เมื่อเห็นอย่างนั้นบัวบูชาจึงพาเขาเข้าไปในบ้านและหาผ้าแห้งในกระเป๋าที่เอามา เช็ดศรีษะให้กับผู้เป็นสามี

"พี่แดนเปียกหมดเลย มาเดี๋ยวบัวเช็ดให้"เธอนำผ้าขึ้นมายีศรีษะของเขาเบาๆ ทว่าอยู่นานเพราะชายหนุ่มนั้นไว้ผมยาวและยาวเกือบจะเท่าเธอแล้วกระมัง

"พี่ขอโทษนะบัวที่พาบัวมาลำบาก"

แดนดินเอ่ยไปตามความรู้สึกในตอนนี้ เขาไม่ได้ต้องการที่จะลองใจบัวบูชาเลยแม้แต่น้อย ทว่าเขารู้สึกเศร้าที่ไม่สามารถกล้าบอกความจริงและกลัวผลลัพธ์ที่ตามมา เหตุนี้ก็เลยไม่พาเธอสบายและเชิดหน้าชูตาเสียที...

"อย่าพูดแบบนี้สิพี่ เราเป็นผัวเมียกันนะ พี่อยู่ที่ไหนบัวก็อยู่ที่นั่น ขอแค่มีพี่อยู่ข้างกายแค่นี้บัวก็อุ่นใจแล้ว"บัวบูชายิ้มหวานปลอบใจชายหนุ่ม รอยยิ้มของเธอแสนซื่อบริสุทธิ์จนยากที่จะทำลาย หากได้รู้ว่าเขาไม่ใชาแดนดินคนเร่ร่อนเธอจะยังคงส่งยิ้มให้เขาอยู่หรือไม่

"ขอบใจน่ะบัว พี่รักบัวน่ะเมียสุดที่รักของพี่"แดนดินเอ่ยขอบใจเมียรักอย่างสุดซึ้ง หากมีเธออยู่ที่ไหนเขาก็จะอยู่ที่นั่นเช่นกัน

"อย่ามาชวนหวานหน่อยเลย บัวไม่มีอารมณ์หรอกนะหนาวจะตาย"ครู่หนึ่งก็แอบเห็นสายตาหื่นของคนตัวโต บัวบูชาเอ่ยห้ามปรามเอาไว้ล่วงหน้า

"บัวหนาวหรือ...ขยับมาใกล้ๆให้พี่กอดมา"เขากระชับเอวคอดให้เข้ามาอยู่ในอ้อมกอด เวลานี้ผมของเขาก็แห้งแล้วพอดี

"ดีน่ะที่บัวหยิบผ้าผืนบางๆผืนนี้มาไม่งั้นคงต้องนอนหนาวแน่ๆ"ร่างงามงอนเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของเขา พร้อมกับหยิบผ้าโปร่งผ้าห่มบางขึ้นมาปรกคลุมร่างกาย

ความอินดี้ของแดนดินอีกอย่างนั่นคือ ภายในบ้านหลังนี้จะมีเพียงเสื่อผืนหมอนใบ เขาต้องการที่จะรู้ซึ้งถึงความลำบาก และตอนนี้ก็ลำบากจริงๆตามที่ใจต้องการแล้ว ไม่มีฟูกนุ่มๆให้กับเมียของเขาได้นอน ไม่มีสิ่งอำนวยความสะดวกใดๆ เขานี่มันแย่จริงๆแดนดินก่นด่าตนเองในใจ...