[8] อยากเปย์เมีย

ร่างงามงอนยืนสลัดผ้าที่เพิ่งจะซักด้วยมือมาหมาดๆ นำไปแขวนไว้ที่ราวตากผ้าพลางแหงนมองท้องฟ้าด้วยใบหน้าที่ครุ่นคิดและพยากรณ์อากาศด้วยตนเองว่าผ้าที่เธอตากจะแห้งทันฝนหรือไม่ในช่วงฤดูฝนแบบนี้ ทว่าก็ยังพอมีหวังเมื่อเวลาเที่ยงวันยังพอมีแดดจ้าอยู่ เห็นอย่างนั้นบัวบูชาจึงหันมาสนใจผ้าในตะกร้าต่อ

ฟอดดดด!!!

"ชื่นใจจัง"ร่างกำยำของแดนดินเดินเข้ามาหอมแก้มเมียรักจากทางด้านหลังจนเธอเผลอสะดุ้งตกใจเล็กน้อยเพราะไม่ทันได้รู้สึกตัวว่าชายหนุ่มเดินเข้ามาตั้งแต่ตอนไหน

"อุ้ย!พี่แดน บัวตกใจหมดเลย"ใบหน้าสวยหวานหันมาเอ่ยค้อนใส่คนตัวโต เจ้าหล่อนมองสำรวจใบหน้าสากของสามีที่ตอนนี้เห็นจะมีแต่เม็ดเหงื่อเต็มไปหมด

"หิวหรือยังจ่ะ บัวทำกับข้าวเอาไว้เยอะแยะเลย มีแต่ของโปรดพี่ทั้งนั้นแหน่ะ"

บัวบูชาเอ่ยถามแกมเอาใจเพราะชายหนุ่มนั้นทำงานมาเหนื่อยๆ แดนดินไปช่วยซ่อมแซมบ้านหลังที่เสียหายให้กับคนงานคนอื่นๆและบ้านหลังของเราอีกด้วย พายุฤดูร้อนในครั้งนี้นับว่าสาหัสสากรรจ์สำหรับพวกเราไปไม่น้อย ส่วนของใช้ต่างๆที่อยู่บ้านนั้นเธอก็ขนมาไว้ที่นี้บางส่วน ส่วนมากจะเป็นอุปกรณ์เครื่องครัวเสียมากกว่า

บัวบูชาไม่ได้อะไรมากกับบ้านหลังนี้ที่ตัวแดนดินไม่เคยแม้แต่จะบอกกับเธอ แต่ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรเธอไม่ได้คิดเล็กคิดน้อยถึงเพียงนั้น

"หิวสิจ่ะ หิวตลอดเวลาเลยอยู่แล้วด้วย"แดนดินรวบเอวคอดเข้ามาเเนบลำตัว พร้อมกับส่งสายตาหยาดเยิ้มเป็นการสื่อถึงกิจกรรมรักอีกเช่นเคย นี่แหล่ะแดนดินของเธอหื่นในทุกช่วงเวลาจริงๆ

"บัวหมายถึงข้าว ไม่ต้องมานอกเรื่องเลยนะ แล้วก็ไปอาบน้ำได้แล้วตัวเหนียวมากๆเลยเนี้ย!!"เจ้าหล่อนผละออกจากการกอบกุมเล็กน้อย เพราะไม่อยากจะเข้าประเด็นหลักประเด็นร้อนของคนหื่น เธอเอื้อมมือไปหยิบตะกร้าผ้าหลังจากที่ตากผ้าเสร็จแล้ว เดินนำเข้าไปยังตัวบ้านพาคนหื่นไปอาบน้ำ

.

.

"วันนี้พี่อยากกินอะไรบอกบัวได้น่ะจ่ะ เดี๋ยวบ่ายๆบัวจะไปเดินตลาดสักหน่อย"

บัวบูชาเอ่ยถามคนตัวโตที่ตั้งหน้าตั้งตากินข้าวกินปลาอย่างหิวโหย เธอยิ้มเอ็นดูระคนตัวโตที่ป่านนี้แล้วยังจะมูมมามข้าวเลอะปากไปหมด แต่ก็เป็นเฉพาะเวลาที่แดนดินหิวจัดๆไม่ก็อาหารถูกปาก และชายหนุ่มก็มักจะบอกกับเธอว่าอาหารที่เธอทำอร่อยที่สุดในโลก เหมาะสมแล้วที่เป็นเมียของเขาและแม่ครัวดีเด่นของเกาะ เธอยังจดจำแววตาและคำพูดที่ราวกับว่าภูมิใจของชายหนุ่มได้ดี

"พี่ขอไปด้วยคนสิ อยู่ว่างๆไม่ได้ทำอะไรไปช่วยบัวถือของก็ยังดี น่ะจ่ะบัวจ๋า!"

แดนดินลากเสียงหวาน เพราะอยากจะทำตัวติดกับเมียรัก อีกอย่างการเป็นแดนดินคนเร่ร่อนก็ใช่ว่าจะเปย์เมียไม่ได้ส่ะที่ไหน ยังไงเธอก็คงไม่ได้ระเเคะระคายใจอะไรมากเท่าไหร่นักหรอก

"ก็แล้วแต่พี่แดนแล้วกัน แล้วห้ามมาบ่นทีหลังว่าคนเยอะวุ่นวายน่ะจ่ะ จะหาว่าบัวไม่เตือน"

บัวบูชาเอ่ยเกริ่นเอาไว้ เพราะคนมาเหนื่อยๆก็แทนที่จะนอนพักผ่อน แต่ก็ยังจะตามหล่อนไปที่ตลาดอีก

.

.

เป็นเวลาช่วงบ่ายอ่อนๆสองผัวเมียก็พากันไปที่ตลาด แดนดินสะพายย่ามเดินตามเมียรักและคอยพูดคุยหยอกล้อร่างงามงอนไปตลอดทาง เธอสวมเสื้อคอกระเช้าสีครีมอย่างน่ารักและสวมผ้าถุงอย่างเคย มัดผมเป็นหางม้าและไร้เครื่องสำอางค์เข้ามาเติมแต่ง บัวบูชาคือผู้หญิงที่เรียบง่ายแถมยังคงสวยที่สุดเท่าที่เขาพบเจอมา

"พี่แดนมาดูนี่เร็ว!!!"เธอเรียกสามีทางพฤตินัยที่เมื่อมาถึงตลาดก็เอาแต่เหม่อลอยใจลอย

"ถ้าบัวอยากได้เดี๋ยวพี่ซื่อให้"ร่างกำยำเดินไปดูของที่เธอว่า ซึ่งก็เป็นสร้อยล็อกเก็ตรูปหัวใจ ที่สามารถใส่รูปเล็กๆไว้ด้านในได้พร้อมกับสลักชื่อ เขาไม่ลังเลที่จะซื้อให้เธอเพราะสร้อยเส้นนี้นั้นเหมาะกับเมียรักของเขาเป็นอย่างมาก อีกทั้งยังสื่อความหมายดีๆดูโรแมนติกชะมัด

"ขอบัวถามราคาก่อนแล้วกัน แต่ถ้าแพงบัวไม่เอาหรอก"

เธอว่าและตาลุกวาว แต่ลึกๆก็กลัวในเรื่องของราคา แดนดินเห็นอย่างนั้นก็นึกเอ็นดูเมียรัก ในขณะเดียวกันก็รู้สึกเซ็งที่เธอนั้นเกรงใจ

"เส้นนี้ราคาเท่าไหร่คะ?"

"990บาทจ้า ราคานี้พร้อมสลักชื่อให้ด้วยน่ะจ่ะ และถ้าสนใจจะใส่รูปทางร้านก็มีบริการแต่จะเสียค่าถ่ายรูปเพิ่มอีก200บาทจ้า"รูปที่ว่าจะเป็นรูปขนาดเล็กย่อส่วนเข้าไปอยู่ในล็อกเก็ตนั้น ซึ่งก็น่าสนใจไม่น้อย

"อ๋อ...จ่ะ!"เธอหน้าถอดสีเมื่อได้ยินว่าราคาเป็นพัน เงินจำนวนนี้เธอต้องทำงานตั้งหลายวันเชียวนะถึงจะซื้อได้ เพราะฉะนั้นบัวบูชาจึงไม่ลังเลที่จะตัดใจพร้อมกับจูงมือหนาออกมา

"เดี๋ยวพี่ซื้อให้ แล้วบัวอยากได้อะไรอีกก็บอกพี่ห้ามเกรงใจ วันนี้ให้พี่ได้ตอบแทนบัวบ้างเถอะนะ"

"ตอบแทนอะไรพี่ บัวไม่เอาหรอก เราเก็บเงินไว้ซื้ออย่างอื่นเถอะ"

"แต่พี่อยากถ่ายรูปคู่กับบัว อยากจะมีของสวยๆให้บัวบ้าง บัวไม่อยากรับของๆพี่ขนาดนั้นเลยหรือ...?"แดนดินตีหน้าเศร้าเมื่อมือเล็กกระตุกให้เดินเลี่ยงจากหน้าร้านนี้

"เอ่อ...อยากสิจ่ะ แต่บัวว่า...."

"ไปถ่ายรูปกัน!!!"คนตัวโตรั้งข้อมือบางและพาเธอวกกลับมาจนได้

"....ก็ได้จ่ะ"

.

.

"สวยมากๆเลย ขอบคุณน่ะที่ซื้อให้บัว กลับไปถึงบ้านเดี๋ยวบัวจะให้รางวัลโดยการหอมฟอดใหญ่ๆเลย"ร่างงามงอนเดินยิ้มพร้อมกับจับล็อกเก็ตที่คอด้วยความดีใจ นี่เป็นเครื่องประดับชิ้นแรกในชีวิตของเธอเลยก็ว่าได้

"พี่ไม่ได้ต้องการแค่หอมแก้มหรอกบัวก็รู้ดี"

"คนบ้า!!!ห้ามพูดน่ะ"เธอทุบกำปั้นเล็กลงบนเเผงอกล่ำเพราะคนหื่นชวนทลึ่งกลางตลาด จากนั้นทั้งสองก็ตั้งใจเดินเลือกซื้อของไปทำอาหารกินที่บ้านต่อ

แดนดินนึกอยากจะเอากล้องตัวโปรดมาเก็บภาพแห่งความสุขนี้เอาไว้ รอยยิ้มและเสียงหัวเราะของเธอสดใสและตราตรึงอยู่ภายในใจเขามากขึ้นทุกวัน เขาเห่อเมียอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนในชีวิต ในคราแรกก็คิดว่าคบกันไปเรื่อยก็คงจะเบื่อตามนิสัยเพลย์บอยของตนเองเหมือนกับเมื่อก่อน ทว่าตอนนี้ตรงกันข้ามทั้งหมด

"บัวรักพี่แดนน่ะ รักมากที่สุดเลย"ทั้งสองพากันกลับมายังบ้าน และเดินลัดเลาะมาทางชายหาดแทนเป็นการชมวิวทิวทัศน์และผ่อนคลายอารมณ์ไปในตัว

ตะวันลับขอบฟ้าพร้อมๆกับสาดแสงสีทองอร่ามลงมาบนท้องทะเลเป็นระลอกคลื่นซัดเข้าฝั่งอยู่ตลอดเวลาตามกลไกธรรมชาติ สร้างความโรแมนติกให้กับสองชายหญิงที่มีความรักให้กันหวานชื่นในทุกๆวัน ถึงแม้ว่าเป็นเวลาไม่นานที่เราจะคบหาดูใจกันจนถึงขั้นนี้ อะไรหลายๆอย่างรวดเร็วไปหมด ทว่าเธอก็รู้ว่ามันไม่สำคัญเพราะเธอได้รักแดนดินไปแล้ว รักจนพูดออกมาว่ารักได้อย่างเต็มปากจริงๆ

"พี่ก็รักบัวที่สุดในโลกเลยเหมือนกัน ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นพี่ก็จะรักบัวคนเดียว บัวจะเป็นเมียคนเดียวของพี่ จำเอาไว้น่ะเด็กน้อยของพี่"

ทุกช่วงเวลาที่ได้อยู่ด้วยกันมันช่างมีความสุขยากเกินจะบรรยาย หัวใจของแดนดินมีเพียงผู้หญิงคนนี้คนเดียวเท่านั้น เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าตนเองจะรักผู้หญิงคนนึงได้มากขนาดนี้ ไม่คิดมาก่อนว่าความเรียบง่ายก็เป็นความสุขได้มากขนาดนี้