4 คนนี้ห้ามยุ่ง

“หมิงใครมาส่ง”

“โอ๊ย ยัยฟางมาเงียบๆ ตกใจหมด”

“เงียบที่ไหนกัน แกเอาแต่เหม่อมากกว่า แล้ววันนี้ใครมาส่ง ไหนว่าพ่อกับไม่ไปญี่ปุ่น”

“อาธีร์”

“ใครคืออาธีร์” ธนนท์เพื่อนชายอีกคนถาม

แล้วอนัญพรก็เล่าเรื่องราวของธีร์วราให้กับเพื่อนรักทั้งสองคนฟัง

“หล่อไหมแก” ฟางหรือรศิตาถามด้วยความอยากรู้

“หล่อใสสไตล์เกาหลีเลยล่ะแก”

“อุ๊ย ฉันขอจอง” ธนนท์ผู้หลงใหลในซีรีย์เกาหลีรีบบอกเพื่อน

“No No คนนี้ฉันจองย่ะ” อนัญพรรีบท้วง

“ได้ไงยัยหมิง เขาเป็นอาแกนะ”

“ใช่อาจริงๆ ที่ไหน ก็แค่เคยอยู่บ้านติดกัน”

“แล้วทำไมเขาถึงต้องมาส่งแกล่ะหมิง เล่ามาให้หมดนะ”

อนัญพรมีเพื่อนสนิทเพียงสองคนคือรศิตาและธนนท์ เธอจึงเล่าเรื่องของคุณอาสุดหล่อให้กับทั้งสองคนฟังอย่างไม่ปิดบัง

“แกแน่ใจนะว่าอาแกยังโสด”

“ใช่ๆ ถ้าอาของแกหล่อย่างที่บอกจริงจะโสดมาถึงป่านนี้เหรอ”

“พามาแนะนำสิ เผื่อบางทีอาของแกอาจจะเป็นแบบฉันก็ได้นะ” หนุ่มหล่อหนึ่งเดียวในกลุ่มรีบเสนอตัว

“หาพวกเชียวนะหล่อน แต่ฉันว่าอาธีร์ไม่ใช่แบบนั้นแน่”

หญิงสาวมั่นใจว่าอาหนุ่มของเธอแมนเต็มร้อย แต่ที่เขายังเป็นโสดมาถึงตอนนี้อาจเพราะยังไม่เจอคนที่ใช่ หรือกำลังรอใครบางคนอยู่ และถ้าคนนั้นเป็นตัวเธอเองก็คงจะดี

วันนี้อนัญพรเลิกเรียนตั้งแต่บ่ายสามโมง แต่ก็นั่งรอให้ธีร์วรามารับซึ่งถ้าเป็นแต่ก่อนหญิงสาวคงไปเดินเที่ยวศูนย์การค้ากับเพื่อนหรือไม่ก็รีบกลับไปนอนดูซีรีย์ที่บ้านแล้ว

Volvo XC40 สีขาวคันเดิมแล่นมาจอดข้างตึกคณะบริหารธุรกิจ ชายรูปร่างสูง ผิวขาว ผมสั้นจัดแต่งทรงเรียบดูแล้วอ่อนกว่าอายุจริงอยู่หลายปี เขากำลังมองหาใครบางคนซึ่งบอกว่าจะรอเขาอยู่ตรงม้านั่งข้างตึก

“อาธีร์” เสียงใสเรียกมาตั้งแต่ไกล

ชายหนุ่มหันไปมองตามเสียงเรียก หญิงสาวส่งยิ้มหวานมาให้ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินมาถึง

รอยยิ้มของอนัญพรช่างสดใสสมวัย และเพราะรอยยิ้มที่สดใสนี้ที่ทำให้เขาไม่เคยมองผู้หญิงคนไหนตั้งแต่ครั้งที่ยังอยู่บ้านติดกับเธอ

ธีร์วรารู้จักกับครอบครัวของหญิงสาวตั้งแต่เธอเรียนอยู่ชั้นมัธยมต้น ตอนนั้นเขาเพิ่งย้ายมาอยู่ที่บ้านเช่าหลังเล็กติดกับบ้านของอนัญพร

เขากับครอบครัวของเธอสนิทสนมกันตามประสาเพื่อนบ้าน ชายหนุ่มมักมาทานอาหารเย็นที่บ้าน จากนั้นก็สอนการบ้านให้เธอกับพี่สาว ธีร์วราไม่ได้สนใจเธอในคราแรกเพราะเห็นว่ายังเด็ก แต่พอเธอโตขึ้นเรื่อยๆ ความคิดเขาก็เปลี่ยนไป

ชายหนุ่มยังไม่เคยลืมความทรงจำในครั้งก่อนได้เลย วันนั้นเขาเป็นไข้จนลุกไปทำงานไม่ไหว อนัญพรเป็นคนมาคอยดูแลเขาอยู่ตลอด เธอเอาข้าวต้มมาป้อน ไปซื้อยามาให้และเช็ดตัวจนเขาอาการดีขึ้น เพราะความใกล้ชิดครั้งนั้น สายตาที่มองเธอเป็นเด็กก็เปลี่ยนไป อนัญพรโตขึ้น สวยขึ้น และร่างกายของเธอก็เริ่มโตไปตามวัย

ธีร์วรารู้สึกผิดที่คิดกับลูกสาวของเพื่อนบ้านเกินเลยกว่าอากับหลาน พอดีกับบริษัทของเขาย้ายออฟฟิศ ชายหนุ่มจึงตัดสินใจย้ายออก ไม่ใช่เพราะรังเกียจหรือเพราะอยากหนี แต่เพราะกลัวว่าวันหนึ่งเขาจะอดใจไม่ไหวแล้วทำสิ่งที่ไม่เหมาะสมลงไป

แล้วก็เหมือนสวรรค์กลั้นแกล้งเมื่อพ่อของเธอโทรศัพท์มาหาและบอกว่าจะให้อนัญพรมาอยู่กับเขาสักระยะ เขาอยากปฏิเสธแต่ก็ไม่สามารถทำได้ เพราะอย่างน้อยให้เธอมาอยู่กับเขาก็ยังดีกว่าปล่อยให้อยู่บ้านคนเดียวหรือต้องไปอยู่หอพักกับเพื่อน

“รออานานไหม” ธีร์วราถามหลังจากที่หญิงสาวรัดเข็มขัดเรียบร้อยแล้ว

“ไม่ค่ะ อาธีร์ทำงานเหนื่อยไหมคะ”

“นิดหน่อยครับ หมิงจะกลับเลยหรือจะไปไหนต่อไหม”

“แล้วหลังเลิกงานอาธีร์ไปไหนคะ”

“ส่วนใหญ่เลิกงานก็ออกไปดื่มกับเพื่อนบ้างหรือไม่ก็ไปออกกำลังกายบ้าง”

“หมิงทำให้อาธีร์ลำบากหรือเปล่าคะ”

“ไม่เลย ดีเสียอีกหมิงมาอยู่ด้วยอาก็ไม่เหงา”

อนัญพรยิ้มอย่างดีใจ ชายหนุ่มไม่ลำบากใจที่เธอมาอยู่ด้วย แล้วยังจะบอกอีกว่าเธอทำให้เขาหายเหงา

“หิวหรือยัง อาว่าจะแวะกินข้าวกันก่อน แล้วค่อยเข้าบ้านทีเดียว”

“ก็ได้ค่ะ”

“ชอบกินอะไรเป็นพิเศษไหม”

“หมิงกินได้ทุกอย่างค่ะ”

“ยังไม่เปลี่ยนเลยนะ”