บทย่อ
เธอแอบชอบเขาตั้งแต่ตัวเองเรียนอยู่ชั้น ม.3 เขาหลงรักเธอตั้งแต่เธออยู่ ม.5 เมื่อรู้ใจตัวเองและกลัวว่าจะห้ามใจตัวเองไม่ได้ชายหนุ่มจึงย้ายออก แต่แล้ววันหนึ่งเขาก็ได้กลับมาเจอเธออีกครั้ง เมื่อเธอบรรลุนิติภาวะแล้ว เธอโตขึ้น สวยขึ้น ความใกล้ชิดทำให้ชายหนุ่มอดใจไม่ไหว ความรัก ความคิดถึงและความโหยหาซึ่งกันและกัน แปรเปลี่ยนเป็นเพลิงปรารถนาแผดเผาทั้งสองหล่อหลอมเป็นหนึ่งเดียว แต่แล้วก็ต้องจากกันอีกครั้งเมื่อพ่อของเธอสั่งห้ามทั้งสองเจอกันจนกว่าหญิงสาวจะเรียนจบ
1 คนที่แอบคิดถึง
“หมิงยังไม่ปิดเทอมเลยนะคะแม่”
อนัญพรหญิงสาววัย 20 ปีโวยวายเมื่อได้ยินแม่บอกว่าจะไปเยี่ยมพี่สาวที่ญี่ปุ่น
“แม่รู้ หนูตามแม่ไปทีหลังได้ไหม”
คนเป็นแม่มีความจำเป็นที่ต้องเดินทางไปหาพี่สาวก่อนกำหนด ซึ่งผิดจากที่วางแผนไว้เพราะเดิมทีทั้งสามคนจะไปพร้อมกันหลังจากลูกสาวคนเล็กปิดเทอม
“ก็ได้ค่ะ แล้วแม่จะไปอยู่กับพี่เหมยนานไหมคะ”
“น่าจะสัก 3 เดือน”
“นานจังนะคะ”
“มันจำเป็นนะลูก จะให้ญาติทางฝ่ายสามีช่วย พี่เหมยเขาก็เกรงใจ ลูกแฝดเขาว่าเลี้ยงยาก แม่เลยต้องไปช่วย”
อรัญพรลูกสาวคนโตแต่งงานชาวญี่ปุ่นและย้ายไปอยู่ที่นั่นได้หลายปีแล้ว พอได้ยินว่าลูกสาวคลอดลูกแฝดก่อนกำหนดก็อดที่จะเป็นห่วงไม่ได้ เธอจึงคุยกับสามีว่าจะไปช่วยเลี้ยงหลานอย่างน้อยก็คงสักสามเดือน
“หมิงไม่อยากอยู่บ้านคนเดียวเลย ถ้ากลับดึกใครจะไปรับที่ปากซอยล่ะคะ”
แม้การไปเรียนที่มหาวิทยาลัยเธอจะเดินทางไปด้วยรถเมล์แต่บางครั้งก็อยู่ติวกับเพื่อนจนดึก การลงรถที่หน้าปากซอยแล้วเดินเข้ามาเองก็นับว่าอันตรายอยู่
“เรื่องนั้นพ่อกับแม่คิดไว้แล้ว”
“ยังไงคะ”
“แม่ว่าจะให้หมิงไปอยู่บ้านญาติที่ใกล้มหาลัยหน่อย”
“แม่คะ เรามีญาติที่บ้านใกล้มหาลัยด้วยเหรอคะ เท่าที่รู้ญาติเราส่วนใหญ่อยู่เชียงรายกันนะคะ”
พ่อและแม่ของเธอเป็นคนเชียงราย แต่สอบบรรจุได้เป็นข้าราชการครู ทั้งสองคนเลยย้ายมาอยู่กรุงเทพ
ชัยเดชเพิ่งจะเกษียณเมื่อตุลาคมที่ผ่านมา ส่วนอารีย์แม่ของเธอยังไม่ครบกำหนดเกษียณแต่ก็ขอเออร์ลี่รีไทร์ออกมาพร้อมกับสามี
“จะเรียกว่าญาติก็คงไม่ถูกนัก เพราะเรากับเขาไม่ได้เกี่ยวข้องกันทางสายเลือด”
“อ้าว”
“หมิงจำอาธีร์ที่อยู่ติดกับบ้านเราได้ไหม”
“จำได้ค่ะ ทำไมคะ” แต่ได้ยินชื่อหญิงสาวก็ตื่นเต้นขึ้นมาทันที
“พ่อจะให้หมิงไปอยู่กับอาเขาสักพัก สอบแล้วก็ตามพ่อกับแม่ไป”
“หมิงไม่อยากไปรบกวนอาธีร์เลยค่ะแม่” ปากบอกว่าไม่อยากไปรบกวน แต่ในใจเต้นระริก
แต่ก่อนธีร์วราบ้านอยู่ติดกับเธอ ทั้งสองสนิทสนมกันมาก เขามักจะมาทานข้าวที่บ้านและช่วยติวให้เธออยู่เสมอ จนเมื่อเธออยู่ชั้นมัธยมปีที่ 5 เขาก็ย้ายออกไป
อนัญพรมีโอกาสได้เจอกับเขาอีกไม่กี่ครั้ง เพราะชายหนุ่มมักแวะมาเยี่ยมเยียนหรือไม่ก็ชื่อของมาฝาก แต่พักหลังมานี้เธอไม่ได้เจอธีร์วรามานานเกือบครึ่งปีแล้ว
“พ่อคุยกับอาธีร์ให้แล้ว หมิงรีบเก็บของที่จำเป็นนะ เดี๋ยวพ่อกับแม่ก็จะไปเก็บของเหมือนกัน พรุ่งนี้เช้าพ่อจะไปส่งหมิงเอง”
“ค่ะพ่อ” หญิงสาวรับคำอย่างว่าง่าย