2 คนที่แอบคิดถึง

อนัญพรเอาหมอนใบใหญ่ปิดหน้าก่อนจะกรี๊ดอย่างสุดเสียง ไม่เคยคิดเลยว่าจะได้ใกล้ชิดกับอาหนุ่มหล่ออย่างธีร์วราอีกครั้ง

หญิงสาวจัดของลงกระเป๋าอย่างอารมณ์ดีพรุ่งนี้เธอก็จะได้เจอกับอาธีร์ผู้ชายที่เธอฝันถึงอยู่บ่อยครั้ง

เสียงออดหน้าบ้านดังขึ้น ธีร์วรารีบกดรีโมตเปิดประตูแล้วตัวเองก็มายืนรอต้อนรับที่หน้าบ้าน

“สวัสดีครับน้าอารีย์ น้าเดช” เจ้าของบ้านทักทายอย่างเป็นกันเอง

“สวัสดีจ้ะ น้ารบกวนธีร์มากไปหรือเปล่า”

“ไม่เป็นไรครับ เราคนกันเอง”

“น้าจะทิ้งให้ลูกอยู่คนเดียวก็เป็นห่วง จะพาไปด้วยเจ้าตัวก็ยังไม่ปิดเทอม”

“ครับน้าอารีย์”

“สวัสดีค่ะ อาธีร์” อนัญพรยกมือไหว้อาหนุ่มรูปหล่อ หลังจากเอากระเป๋าของตัวเองลงจากรถเรียบร้อยแล้ว

ธีร์วรายกมือรับไหว้ ก่อนจะเดินนำทุกคนเข้าไปในบ้าน

“ข้างบนมีห้องว่าอยู่สองห้อง หมิงเลือกเลยว่าจะนอนห้องไหน อาให้คนทำความสะอาดไว้ทั้งสองห้องแล้ว”

“ค่ะ”

“หมิงเลือกห้องไปก่อนนะ ถ้าได้แล้วก็เอากระเป๋าเข้าไปเก็บ แม่จะคุยกับอาธีร์ข้างล่างนะ”

“ค่ะแม่”

พอผู้ใหญ่ลงไปข้างล่างหมดแล้วอนัญพรก็สำรวจห้องนอนทั้งสองห้องซึ่งแทบไม่มีอะไรแตกต่างกันเลยสักนิด หญิงสาวเลือกห้องที่มีประตูตรงข้ามกับห้องนอนของเจ้าของบ้าน เพราะการได้เปิดประตูออกมาเจอเขาในทุกเช้าคงจะมีความสุขที่สุด

ชัยเดชและอารีย์กลับไปแล้ว ทั้งบ้านก็เหลือแค่ธีร์วรากับอนัญพรเพียงสองคน

เสียงเคาะประตูดังขึ้น ทำให้คนที่กำลังเก็บของให้เข้าที่ต้องรีบมาเปิดประตู

“อาธีร์มีอะไรหรือเปล่าคะ เข้ามาก่อนไหม”

“อาจะมาถามว่ามีอะไรขาดเหลือหรือเปล่า”

“หมิงคิดว่าเตรียมมาครบแล้วนะคะ”

“อืม งั้นอาไปทำงานต่อนะ เดี๋ยวเที่ยงจะพาออกไปหาอะไรกินข้างนอก”

“ค่ะ”

หญิงสาวดีใจที่จะได้ออกไปข้างนอกกับเขา เธอเปิดตู้เสื้อผ้าเลือกมินิเดรสแขนกุดสีครีมเพื่อให้เข้ากับเสื้อเชิ้ตคอจีนแขนยาวสีน้ำตาลอ่อนที่เขาสวมอยู่

พอถึงเวลานัดเธอก็รีบลงมารอเข้าที่ห้องรับแขก

“เรียนปีไหนแล้ว” ธีร์วราชวนเธอคุยระหว่างรออาหาร

“ปี 3 แล้วค่ะ”

“เรียนคณะอะไร”

“บริหารค่ะ เอกบัญชี”

“แสดงว่าชอบคณิตศาสตร์แล้วล่ะสิ”

“ค่ะ ชอบค่ะ” ก็เพราะเขานั้นแหละที่ทำให้คนเกลียดวิชาคณิตศาสตร์เข้าไส้อย่างเธอหันมาชอบและตั้งใจเรียนมากขึ้น

“อึดอัดไหมที่ต้องมาอยู่กับอาแทนที่จะไปอยู่หอกับเพื่อน”

“หมิงต้องถามอาธีร์มากกว่าว่าอึดอัดไหมที่หมิงมาอยู่ด้วย”

“ทำไม่คิดว่าอาจะอึดอัดล่ะ เราเคยสนิทกันมากไม่ใช่เหรอ”

“ค่ะ เราสนิทกันมาก จนกระทั่งอาธีร์ย้ายบ้านหนี”

“อาไม่ได้ย้ายหนี แต่บริษัทย้ายออฟฟิศอาก็เลยต้องหาบ้านที่มันไม่ไกลมาก” เขารีบแก้ไขความเข้าใจผิด แต่อันที่จริงก็คือเขาย้ายหนีความรู้สึกของตัวเองต่างหาก

“อาธีร์คะ ที่บ้านอาอยู่กันกี่คนคะ หมิงไม่เห็นคนอื่นเลย”

“อาอยู่คนเดียว ส่วนแม่บ้านมาทำงานไปเช้าเย็นกลับ”

“แต่หมิงไม่เห็นแม่บ้านเลยนี่คะ”

“แม่บ้านหยุดวันอาทิตย์ อาเลยต้องพาเราออกมากินข้าวข้างนอกไง”

“แต่อาธีร์ทำกับข้าวเป็นนี่คะ” เพราะเธอทานฝีมือของเขาอยู่บ่อยครั้ง

“ก็ใช่ แต่วันนี้ของสดในตู้หมดแล้ว”

“หมิงอยากกินไข่เจียวกับต้มยำฝีมืออาธีร์”

“ได้สิ เดี๋ยวกินข้าวเสร็จไปเดินซื้อของกันไหม เย็นนี้อาจะทำให้กิน”

“ค่ะ”

อนัญพรเดินตามธีร์วราที่เข็นรถเลือกซื้อของสำหรับทำอาหารอย่างคนชำนาญ

“เหมือนคู่รักเลยนะคะ”

“หมิงพูดอะไรนะ”

“เปล่าค่ะ อาธีร์หูฝาด” เธอรีบตอบ

หญิงสาวจะให้เขารู้ไม่ได้ว่าตัวเองกำลังคิดกับเขามากว่าอากับหลาน

ความรู้สึกของเธอที่มีให้กับธีร์วราเปลี่ยนไปตั้งแต่เธอเรียนอยู่ชั้นมัธยมปีที่ 3

เพื่อนในชั้นเรียนบางคนกำลังเริ่มคบหากับรุ่นพี่ในโรงเรียน ส่วนเธอนั้นไม่เคยสนใจผู้ชายคนไหน แต่ทุกครั้งที่เข้าใกล้คุณอาหนุ่มข้างบ้านหญิงสาวกลับรู้สึกตื่นเต้นและใจสั่นจนแทบไม่เป็นตัวของตัวเอง

เธอเอาเรื่องนี้ไปปรึกษาเพื่อนแล้วทุกคนก็ลงความเห็นว่าเธอกำลังตกหลุมรักผู้ชายคนนั้น

ยิ่งพอธีร์วรามาช่วยสอนวิชาคณิตศาสตร์ให้ หญิงสาวก็แทบไม่มีสมาธิเรียน เธอไม่กล้าบอกว่ารู้สึกยังไงกับเขาเพราะกลัวจะถูกปฏิเสธ และทุกอย่างถูกเก็บไว้ในใจมาตลอดหลายปี

ตอนนี้เธอโตพอที่จะกล้าบอกความในใจกับธีร์วราแล้ว รอแค่จังหวะที่เหมาะสมเท่านั้น