บทที่ 3 เลือกอนาคต

“แล้วนายเดชไปด้วยมั้ยลูก” คุณตาถามถึงเพื่อนหลานสาวที่บ้านอยู่ติดกันและบ้านของเขาอยู่ติดถนนเมื่อเลี้ยวลงถนนเลียบหาดหัวมุมก็จะถึงบ้านเขาก่อนถัดไปก็เป็นบ้านของคุณอนลแล้วเลยไปด้านในสุดก็เป็นโรงแรม ภูผาวิลล่า แอนด์ รีสอร์ท ที่สร้างถนนคอนกรีตจากหน้าโรงแรมผ่านหน้าบ้านของเขาไปบรรจบกับถนนของทางการ ที่ดินของเขามีแค่สิบไร่เป็นครอบครัวชาวเลที่ออกเรือหาปลามาขายตั้งแต่สมัยปู่ย่าตาทวดและเขาก็มาเลิกออกทะเลหาปลาตอนที่ลูกสาวแต่งงานกับลูกเขยชาวอิตาลีที่ส่งเงินมาให้ใช้จ่ายอย่างไม่ขัดสนท่านจึงปลูกผักผลไม้ทำสวนเล็กๆน้อยๆขายกับเลี้ยงหลานจนถึงทุกวันนี้

“ไปสิคะ แต่คุณตาไปรียกนายเดชเดี๋ยวมันก็งอนหรอกค่ะ คริๆๆ.." บุลินพูดกับคุณตาแล้วหัวเราะขำ

“เอ้อ จริงสิตาลืมไป หนูวีวี่ สินะ ฮ่า ฮ่าๆ..” คุณนพดลหัวเราะเสียงดังเพราะวีรเดชหรือ วีวี่ เพื่อนชายหัวใจหญิงของหลานสาวที่ท่านเห็นมาตั้งแต่เด็กเพิ่งจะมาเลือกเพศตัวเองได้ตอนโตและยังเป็นหลานชายของคุณอนลเพื่อนรุ่นพี่ของท่านอีก

“ดูแลตัวเองดีๆนะลูก แล้วไปบอกคุณยายเขาด้วยล่ะเดี๋ยวจะงอนเอาว่าหลานสาวหนีไปเที่ยวไม่บอกน่ะ”

“รับทราบค่ะคุณตา” บุลินกอดคุณตาอย่างรักใคร่ เธอเกิดมาโชคดีที่มีคุณตาคุณยายใจดีและรักเธอไม่นับแม่ที่รักเธอมากถึงแม้ท่านจะแต่งงานใหม่และมีลูกอีกหนึ่งคนท่านก็ยังรักเธอดูแลเธอเหมือนเดิมเพียงแต่ไม่ได้อยู่ที่เมืองไทยเพราะท่านอยู่ที่อิตาลีเป็นส่วนใหญ่แต่จะกลับมาเยี่ยมครอบครัวที่เมืองไทยปีละสามครั้งหรือสี่ครั้งแต่ก็คุยกันทางเฟสไทม์บ่อยๆ

บุลินคุยกับคุณตาเสร็จเธอก็เดินไปที่รั้วบ้านที่มีประตูด้านข้างเปิดทะลุหากันได้ทั้งสองฝั่งไม่มีกลอนประตูซึ่งทั้งสองบ้านสนิทสนมกันมาตั้งแต่สมัยรุ่นปู่ย่าตาทวดจึงมาถึงรุ่นลูกรุ่นหลาน

“โฮ่ง โฮ่งๆ”

“คุณดีดี้ จะเห่าทำไมเห็นกันทุกวันยังจำกันไม่ได้อีกเหรอเนี่ย” บุลินพูดกับคุณดีดี้หมาไทยพันทางที่บ้านของเพื่อนเลี้ยงไว้เพราะวีรเดชเห็นหมาน้อยหลงทางมาตัวเดียวจึงสงสารและเก็บมาเลี้ยงจนเป็นคุณดีดี้ลูกคุณวีวี่กินดีอยู่ดีราวกับคุณหนู

“หงิง หงิง” คุณดีดี้มันก็กระดิงหางดุกดิกเดินต้นหน้าต้อนหลังเพื่อนของแม่มันไปจนถึงในบ้าน

“สวัสดีค่ะป้าไอ ป้าตุ่น พี่กลอย พี่แนน” บุลินเดินเข้าไปในห้องรับแขกหรูหรายกมือไหว้แม่ของเพื่อนที่นั่งดื่มกาแฟอยู่ในห้องรับแขกกับแม่บ้านและสาวใช้อีกสองคนหญิงสาวจึงไหว้ทุกคนเพราะแก่กว่าเธอ

“สวัสดีลูก มาหาเจ้าเดชล่ะสิ อยู่ในห้องซาวน่าโน่นแน่ะลูก เฮ้อ ป้าอุตส่าห์ดีใจว่ามีลูกชายสืบทอดสกุลแล้วนะแต่ทำไมกลายเป็นลูกสาวไปได้ก็ไม่รู้” คุณไอราพูดแล้วก็ยิ้มเพราะเธอไม่ได้หัวเก่าถึงขนาดรับไม่ได้ที่ลูกชายกลายเป็นสาวทุกคนในครอบครัวยอมรับวีรเดชได้ที่เป็นแบบนี้ในเมื่อเป็นความสุขของลูกและเขาก็ไม่ได้ทำอะไรเสียหายหรือเป็นคนไม่ดี

“แม่ไม่เบื่อบ้างเหรอค้ะ ถึงแม่จะพูดทุกวันวีวี่ก็เป็นแบบนี้ไม่เปลี่ยนหรอกค่ะ ว่าแต่แกมาทำไมยัยชะนีหนูลิน” วีวี่หรือวีรเดช อมรพิวัช ลูกชายใจสาวของคุณไอราส่วนพ่อของเขาเสียตั้งแต่เด็กจึงอยู่กับแม่และคุณตามาตลอด วีรเดชถือว่าหน้าตาดีหล่อเหมือนโอปป้าหนุ่มเกาหลีแต่คนที่ไม่รู้จักก็จะดูว่าเขาแมนแต่ถ้าได้ยินเขาพูดก็จนรู้ว่าเขาใจหญิงเกินร้อย

“ลินมาถามแกเรื่องไปเที่ยวบ้านยัยนาราน่ะสิจะไปไหม” บุลินถามเพื่อนรักที่เพิ่งกลับมาจากประเทศโมนาโกเพราะวีรเดชไปเที่ยวบ้านของคุณวนิสาน้องสาวของคุณไอราที่แต่งงานกับอภิมหาเศรษฐีชาวโมนาโกที่มีธุรกิจมากมายและใช้ชีวิตอยู่ที่โน่นแต่ก็กลับมาเยี่ยมบ้านบ่อยมากแต่เธอก็ไม่ค่อยได้เจอเพราะไปเรียนอยู่ที่กรุงเทพนานๆถึงจะเจอท่าน

“ไปสิแกเรื่องเที่ยวของให้บอกวีวี่ถึงไหนถึงกันจ้ะ” วีรเดชนั่งลงข้างแม่

“อะไรกันตาเดชมาถึงบ้านก้นยังไม่ทันหายร้อนจะไปอีกแล้วเหรอ” คุณไอราเงยหน้าขึ้นมาถามลูกชาย เอ้ะ หรือลูกสาวแต่วีรเดชยังมีทุกอย่างครบก็ต้องเป็นลูกชายสิ

“แม่ก็ ตอนนี้วีวี่กำลังว่างงานนะคะ ก็จะเที่ยวให้หนำใจก่อนพอทำงานเมื่อไหร่ก็จะไม่ได้เที่ยวแบบนี้อีกแล้วนะคะ” วีรเดชตอบแม่แต่เขายังไม่บอกว่าพี่ชายลูกคุณน้าวนิสาที่เกิดก่อนถึงหกปีเสนอเป็นนายทุนให้เขาสร้างแบรนด์เสื้อผ้าของตัวเองตามที่เขาชอบและจะสนับสนุนน้องชายใจสาวจนประสบความสำเร็จ

“ก็ตามใจแกเถอะ ป้าขอตัวไปทำงานก่อนนะหนูลินเย็นนี้มากินข้าวด้วยกันสิลูก” คุณไอราชวนสาวสวยที่เธอเห็นตั้งแต่เด็กๆวิ่งมุดรั้วเข้าออกไปมาระหว่างสองบ้านมาเล่นกับลูกชายของเธอที่สลับกันไปจนรั้วพังก็เลยต้องเปิดโล่งแล้วเพิ่งมาปิดตอนที่ลูกชายของเธอเอาคุณดีดี้มาเลี้ยงเพราะมันชอบไปนอนเล่นในสวนของคุณอำไพยายของบุลินและขุดคุ้ยดินจนท่านออกปากว่าคุณดีดี้มันน่ารักฟังภาษาคนรู้เรื่องแต่มันซนไปหน่อยท่านขี้เกียจปลูกดอกไม้ถมดินที่มันขุดคุ้ยบ่อยๆจึงบอกให้ช่างมาติดประตูให้เหมือนเดิมซึ่งทุกคนก็เห็นด้วยและเข้าใจกันดีไม่มีโกรธเคืองอะไร

“ลินต้องขอตัวค่ะป้าไอ ลินจะเข้าเมืองไปทำธุระให้คุณตาคงจะกลับค่ำค่ะ”

“งั้นฉันไปกับแกนะชะนีหนูลินอยู่บ้านเบื่อๆไปเปิดหูเปิดตาดีกว่า”

“นี่ดีนะที่เป็นผู้ชายถ้าเป็นผู้หญิงป้าคงฉีกผ้าอ้อมไม่ทันแน่ๆเลยลูก งั้นก็ไปทำงานที่โรงแรมดีมั้ยล่ะตาเดช”

“ไม่ค่ะแม่” วีระเดชปฏิเสธแม่ทันทีเพราะเขาไม่ชอบงานที่โรงแรมขนาดฝึกงานเขายังแทบไม่รอด

“เฮ้อ เป็นซะอย่างนี้ ป้าไปนะหนูลิน

“ฮ่าๆ / คิกๆ..” สองสาวหัวเราะตามหลังคุณไอราที่ว่าให้ลูกชายของเธออย่างหมั่นไส้

“นี่หนูลินแกว่าถ้าวีวี่จะสร้างแบรนด์เสื้อผ้าของตัวเองจะดีมั้ย” วีรเดชถามเพื่อนรักเพราะปกติเขาจะเป็นคนออกแบบเสื้อผ้าให้เพื่อนรักทั้งสามคนซึ่งมันเป็นพรสวรรค์ของเขาแต่หนุ่มสวยยังไม่แน่ใจฝีมือตัวเองและยังไม่รู้จักใครในวงการแฟชั่นจึงถามความเห็นของเพื่อนรัก

“ก็ดีสิแก กระเทยอย่างแกเหมาะมากที่จะทำงานด้านนี้และแกก็มีฝีมือด้านนี้อยู่แล้วนี่รับรองไปโลดเพื่อนสาว” บุลินสนับสนุนเพื่อน

“อี้ ยัยชะนีแกไม่ต้องย้ำก็ได้ยังไงวีวี่ก็เป็นกระเทยไม่เปลี่ยนใจหรอกย่ะ แต่แกว่าดีจริงๆเหรอหนูลิน”

“จริงสิไม่เชื่อแกก็ถามยัยนารากับยัยปีสิรับรองว่าพวกมันต้องพูดเหมือนลินแน่นนอน”

“ฉันกำลังคิอยู่นะลินตอนแรกกะจะชวนพวกแกหุ้นด้วยกันแต่พี่ชายฉันบอกว่าจะเป็นนายทุนให้ฉันก็เลยจะถามพวกแกดูน่ะ” วีระเดชพูดเป็นงานเป็นการเพราะเขาก็อยากทำงานของตัวเองมากกว่าจะไปเป็นลูกจ้าง

“ลินคงไม่ไหวนะเดช”

“วีวี่ย่ะยัยชะนีหนูลิน”

“เออๆ วีวี่ ถ้าลินทำงานประจำที่โรงแรมแล้วคงไม่มีเวลาอีกอย่างก็ไม่มีเงินไปลงทุนด้วยลินว่าแกทำเองดีกว่าไหนๆก็มีนายทุนเงินหนาหนุนหลังทั้งคนน่ะ” บุลินบอกเพื่อนก็เธอมีงานประจำทำแล้วก็ไม่มีทุนด้วยเธอไม่อยากขอตาขอแม่แต่เธอรู้ว่าเพื่อนทำได้เพราะมีนายทุนเงินหนาอย่างพี่ชายของเพื่อนแต่ไม่รู้คนไหนเธอก็ไม่อยากละลาบละล้วงเพื่อนนอกจากวีรเดชจะบอกเองเพราะเขามีพี่ชายที่ลูกของน้าสาวสองคน

“เสียดายจัง ไม่เป็นไรฉันอาจจะทำคนเดียวเหมือนที่แกพูดก็ได้เพราะพวกแกไม่ได้ชอบเหมือนฉันนี่นะ”

“ดีแล้ว แกก็ลองคิดวางแผนหาข้อมูลไว้ก่อนว่าจะเริ่มต้นยังไงแล้วค่อยลงมือไม่ต้องกลัวเดี๋ยวลินจะบอกเพื่อนๆรุ่นพี่รุ่นน้องมาอุดหนุนแกเอง” บุลินให้คำปรึกษาเพื่อนที่อยากทำในสิ่งที่เขาชอบเธอแค่ชอบแฟชั่นไม่คิดจะสร้างสรรค์ผลงานออกมาให้ทุกคนได้ชื่นชมฝีมือวีรเดช