อาจารย์เกย์

ก่อนหน้านี้เพื่อนในกลุ่มแกล้งให้เจณิสทายว่า น้อง ๆ นักศึกษาชายปีหนึ่งในคณะ มีใครบางที่เป็นผู้ชายและมีใครบางที่ไม่ใช่ และน้องรุจ เป็นหนึ่งในคำถามที่เจณิสได้รับ

ซึ่งเจณิสที่มองว่าน้องรุจ เด็กปีหนึ่งที่นอกจากจะเป็นหนุ่มหน้าตาดี ยังมีดีกรีเป็นถึงนักกีฬาฟุตบอลของคณะ จึงค่อนข้างเป็นที่นิยมชมชอบของสาว ๆ ด้วยเหตุนี้เจณิสจึงปักใจคิดว่าน้องรุจคนนั้นต้องเป็นผู้ชายที่ชอบผู้หญิงอย่างแน่นอน

จนกระทั่งเพื่อนสาวนำหลักฐานที่ยืนยันได้ว่าน้องรุจไม่ใช่ชายแท้คนแมน ๆ อย่างที่เจณิสกำลังคิดไปเองมาให้ดู

หลักฐานที่ว่าก็คือคลิปวิดีโอ ที่ในคลิปดังกล่าวเป็นภาพบรรยากาศของปาร์ตี้เซ็กส์หมู่ ที่ผู้ร่วมงานมีแต่ผู้ชาย

และบนเตียงที่กล้องแพลนไปถ่าย

มีน้องรุจชายแท้คนแมน ๆ ของรุ่นพี่เจณิส กำลังนอนแก้ผ้าครวญครางถ่างขา รับการจู่โจมของผู้ชายสวมหน้ากากสามคน ที่รุมประเคนแก่นกายใหญ่ลำใหญ่อัดใส่ทั้งปากบนและปากล่างของน้องรุจคนแมนคนนั้นไม่ยั้ง ทำเอาเจณิสถึงกับช็อกตาค้าง

ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา นอกจากเจณิสจะมองน้องรุจไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว เธอก็ต้องจำทนให้ถูกเพื่อนซี้หยิบยกเรื่องนี้มาพูดล้อเลียนอย่างไม่รู้ว่าจะสิ้นสุดเมื่อไหร่

“แต่ฉันว่าใช่นะ...แกว่าไงวินดี้” เป็นฝั่งของทับทิมที่สะกิดถามความคิดเห็นของเพื่อน

“อะไรเล่า น้องรุจรึว่าใคร อ๋อ~ เรื่องของอาจารย์ศรันย์อ่ะเหรอ?” วินดี้ย้อนถามเพื่อน

“เออสิ สรุปแล้วแกคิดว่าไง?”

“จะไปรู้ด้วยเรอะ นู่น~ ถามอีเจ้นู่น แม่นี่เชี่ยวเรื่องผู้ ประหนึ่งมีญาณทิพย์ แถมรู้จักคนเขาไปทั่ว คงจะพอมีข้อมูลของอาจารย์อยู่บ้างละมั้ง” วินดี้ตอบพร้อมบุ้ยหน้าไปทางด้านอิงฟ้าที่กำลังเดินนวยนาดกลับมาร่วมวงสนทนาอีกครั้ง

“Hiii! เจ้ไปแปปเดียว เกิดอะไรขึ้นยะ ดูแต่ละคนทำหน้าเข้า มีเรื่องอันใดฤา”

“เข้าเรื่องเลยนะ เจ้ว่าอาจารย์ศรันย์เป็นเกย์ป่ะ?” ทับทิมยิงคำถามใส่เพื่อนโดยไม่รอให้อีกฝ่ายได้ทันย่อนตูดนั่ง

“No way! ใครพูด?! เดี๋ยวแม่ตบปากตามจำนวนอายุเลย อาจารย์ศรันย์ไม่ใช่เกย์นะยะ อีหนู” ผู้รู้ตื่นรู้เบิกบานจีบปากจีบคอบอกเล่าด้วยจริตแม่รู้แม่เห็น

“นั่นไงเห็นมั้ย ฉันบอกแล้ว” เจณิส ยกยิ้มอย่างผู้มีชัย ส่วนเพื่อนสาวทั้งสองคนถึงกับอ้าปากค้างอย่างไม่เชื่อหู และตกใจกับเรด้าร์ของเจณิสที่กลับมาทำงานแล้ว

“โม้แล้ว” วินดี้ส่ายหัว

“ช่าย โม้แน่ๆ” ทับทิมเสริม

“โม้อะไรเล่า เรื่องแบบนี้เอามาคุยโม้ได้ที่ไหน เป็นก็บอกว่าเป็น ไม่เป็นก็บอกว่าไม่เป็นแค่นั้นจบ แค่เขาไม่ควงผู้หญิงให้เห็นก็ไม่ได้หมายความว่าเขาเป็นเก้งนะยะ เห็นเป็นหนุ่มแว่นติ๋มๆ แบบนั้น แต่จริงๆ อาจารย์น่ะ ฮอตเนิร์ดเชียวนะขอบอก” อิงฟ้าเกริ่นตามฉบับของกูรูสาว

“ยังไงเล่ามา” ทั้งทับทิมและวินดี้โน้มตัวเข้ามาสุมหัวพูดคุย

“ก็เพื่อนของเพื่อนของเพื่อนของเพื่อนรุ่นพี่ที่รู้จักของเจ้ ยืนยันเองเลยว่าแซ่บมาก หลายปีก่อนเคยได้กินกันอยู่~”

“มายกั๊ดดด! จริงฤา” วินดี้ถามตาโต

“จริงยิ่งกว่าจริงอีกค่า!” อิงฟ้าย้ำเสียงหนักแน่น ก่อนพูดเสริมเพราะนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

“แล้วก็อาจารย์อะไรนะ ที่สอนภาษาญี่ปุ่นคนที่เซ็กซี่ๆ นั่นน่ะ ชื่ออะไรน๊า~”

“อ.ริต้า รึเปล่าเจ้?”

“ใช่ๆ อ.ริต้า คนนั้นแหละ รู้แล้วเหยียบไว้เลยนะ ได้ยินคนเม้าท์กันว่าสองคนนี้เคยคบกันมาก่อน สมัยเรียนอยู่มหา’ ลัยที่ญี่ปุ่น”

“ว้าย! เม้าท์แรงเว่อร์ แม่!” ทับทิมอุทานยกมือทาบอกกับข้อมูลที่อิงฟ้าเผย ร้อนถึงคนแชร์ข่าวต้องรีบปามให้ลดเสียงลง

“เบาค่าเบาค่ะคุณน้อง! ชู๊วววว!” ก่อนเสริมว่า...

“พวกหล่อนลองคิดดูก็แล้วกัน แม่อาจารย์นั่นแซ่บเกินต้านขนาดนั้น พวกเขาคงแค่จับมือนอนคุยกันเฉยๆ มั้ง โบ๊ะบ๊ะเรียบร้อยแล้วชัวร์ๆ ดีไม่ดีอาจกลับกำลังคบกันอีกก็ได้ เพราะมีคนตาดีเห็นพวกเขาไปกินข้าวด้วยกัน ก็แบบ...ถ่านไฟเก่ามันร้อน~ รอวันรื้อฟื้นนน~”

เพล้ง!!!

“แหก! อุ๊ยหอยแม่แหก! ทำอะไรของเธอ! ยัยเจณิส! ตกใจหมด ขวัญเอ๊ยขวัญมา” อิงฟ้ายกมือทาบอก หันไปเอ็ดเพื่อนสาวที่ทำถาดรองขนมจนร่วงตกพื้นเสียงดังลั่น ทำเอาวงสนทนาสะดุ้งตัวโยนกันทั้งก๊วน

“ขอ- ขอโทษ พอดีมือปัดไปโดนน่ะ แล้วมันยังไงต่อ คุณเจ้? ...” เจณิส ยิ้มเจื่อนรีบขอโทษขอโพยยกใหญ่

“ก็ไม่ยังไงหรอก เห็นพวกหล่อนไม่เชื่อก็เลยเล่าแบบขยายความให้ฟัง เจ้ขอยืนยันอีกครั้ง อาจารย์ศรันย์ไม่ใช่เกย์แน่นอน แต่ถ้าเป็นอาจารย์เฉิน...ก็ไม่แน่~” ประโยคหลังได้ทีเล่นมุกหยอกทับทิมให้ตกใจ จนเล่นสร้างเสียงหัวเราะให้กับคนในกลุ่ม

แต่การสนทนาประสาสาว ๆ มีอันต้องยุติลง เมื่อมีบุคคลนอกกลุ่มวิ่งเข้ามาร่วมวงด้วย

“น้องเจณิสคนสวย~ วันนี้ก็สวยเหมือนเดิม มาเป็นแฟนกับพี่เถอะนะครับ~” เป็นเสียงเว้าวอนร้องขอของ เปอร์ รุ่นพี่ปีสาม คณะวิศวะฯ ซึ่งอยู่ตึกข้างเคียง

เขาคนนี้เป็นรุ่นพี่หนุ่มที่ประกาศตัวว่าชื่นชอบน้องเจณิสคนสวยมาตั้งแต่ตอนที่เธอเข้าปีหนึ่ง คอยตามตอแยป่าวประกาศบอกรักบอกชอบรุ่นน้องสาวต่อหน้าผู้คนอย่างไม่อายใคร แม้ว่าจะถูกปฏิเสธซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ก็ยังคงดื้อดึงไม่ลดละความพยายาม

“ไปมุดชักโครกซะ! อีพี่เปอร์เลิกจองเวรเพื่อนฉันซะที”

ยังคงเป็นวินดี้อีกเช่นเคยที่รับบทเป็นไม้กันหมา ไม่ให้รุ่นพี่ตัวป่วนมายุ่งวุ่นวายกับเพื่อนของเธอ

“หุบปากไปเลย! ยัยทอมเถื่อนฉันไม่ได้พูดกับเธอ ว่าไงครับ น้องเจณิส วันนี้รู้สึกชอบพี่เปอร์ขึ้นมาบ้างรึยัง แล้ววันหยุดยาวนี้ ไปดูหนังกับพี่เปอร์มั้ยครับ?”

“ขอบคุณนะคะพี่เปอร์ แต่พอดีว่าเจณิสไม่ว่าง และเจณิสก็บอกพี่ไปแล้วไงคะว่าพวกเราเป็นพี่เป็นน้องกันน่ะดีกว่า” เป็นอีกครั้งที่เจณิส ปฏิเสธเยื่อใยไมตรีของรุ่นพี่หนุ่มอย่างใจดี

“ไม่ยอมแพ้หรอก! สักวันพี่จะทำให้น้องเจณิสชอบพี่และยอมคบกับพี่ให้ดะ- โอ๊ยยย ใครวะ?!” ยังไม่ทันได้พูดจบเปอร์ก็ต้องหลุดอุทานออกมาอย่างฉุนกึก รีบหันขวับมองจ้องไปยังเจ้าของหนังสือเล่มหนาที่ฟาดลงกลางกระบาลของตน

ทว่าเจ้าของหนังสือหาได้หวั่นเกรงไม่

“ผมเอง”

“อะไรกัน เจ้าแว่นศรันย์เองเรอะ มันเจ็บนะฟาดมาได้ ‘จารย์” ด้วยความสนิทสนม เปอร์จึงลืมตัวเรียกชื่อเล่นของอาจาย์หนุ่มคนนี้ห้วน ๆ

“เจ็บก็ดีจะได้หลาบจำ นายอยู่คณะอื่นไม่ใช่รึไง? แล้วมาป้วนเปี้ยนก่อความวุ่นวายอะไรที่ตึกนี้ ไป-ไปเข้าเรียนได้แล้วอย่ามากวนรุ่นน้อง” ศรันย์ไล่นักศึกษาตัวเกรียนเสียงเข้ม