ศิษย์ล่วงเกินครั้งที่ 2

“ขอต้อนรับเข้าสู่เกม [บำเพ็ญเซียนOL]!”

 “หลอกลวงทั้งเพ!” เจียงอันเหอกำลังคำรามอย่างโกรธเคือง แต่ก็ไม่มีใครสนใจเขา เพราะว่าไม่นานน้ำเสียงของเขาก็เริ่มโดนกลบโดยเสียงพูดที่คล้ายคลึงกัน “ทำไมฉันถึงได้ตัวเตี้ยลง!” “ปรับเปลี่ยนอิมเมจเมื่อกี้มันเรื่องอะไรกัน?!” “แล้วหน้าตาที่ปั้นออกมาสุดเท่เมื่อกี้อีก!”...

เจียงอันเหอ ชายมือใหม่สมัครเล่น ตัวขนาดเด็กสี่ห้าขวบยืนอยู่ในกลุ่มที่ถูกขนาบข้างด้วยเด็กตัวสูงเสียดฟ้า เขาไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดี อยากร้องไห้ก็ร้องไม่ออก

ในเวลานี้เอง คุณป้าคนหนึ่งถือตะกร้าจ่ายตลาดเดินเข้ามา “เฮ้อ เด็กพวกนี้เนี่ย ทำไมชอบมาสุมหัวกันอยู่ตรงนี้นะ รีบกลับบ้านไป ท้องฟ้าใกล้มืดแล้ว!” หลังจากที่ไล่เด็กๆ สิบกว่าคนที่สุมหัวกันอยู่ตรงนี้ไปแล้วก็บ่นกระปอดกระแปด “ทำไมถึงมาเล่นตรงนี้กันได้ทุกวี่ทุกวันนะ ไม่กลัวพ่อแม่จะเป็นห่วงกันบ้างหรือไง”

   ได้สิป้า งั้นป้าก็ช่วยบอกผมมาหน่อยว่าบ้านผมอยู่ที่ไหน อีกอย่าง คิดว่าเด็กที่ป้าเห็นในแต่ละวัน ไม่น่าจะใช่เด็กกลุ่มเดียวกัน... เจียงอันเหอเดินอืดอาด จึงถูกคุณป้าตีก้นเข้าทีหนึ่ง เกือบจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่

เดิมทีคิดจะหาผู้เล่นตัวจ้อยเหมือนกันเพื่อมาสอบถามสถานการณ์สักหน่อย แต่พอพวกเด็กๆ สิบ กว่าคนวิ่งหายเข้าไปในหมู่บ้านแล้วก็ดูเหมือนจะหายเงียบไร้ร่องรอย เจียงอันเหอมองไปรอบๆ มีแต่ขาเต็มไปหมด! มีแต่ขาพวกผู้ใหญ่ในหมู่บ้านเต็มไปหมดเลย! 

อีกทั้งพอพวกเขาเห็นเด็กคนนี้มองซ้ายมองขวาจึงลองเข้าไปถามดูเผื่อต้องการความช่วยเหลือ เจียงอันเหอได้แต่กระมิดกระเมี้ยนไม่รับความหวังดีของพวกเขา แล้ววิ่งเข้าหายไปในที่ที่ค่อนข้างลับตาในป่า

เป็นเพราะผู้ผลิตเกม [บำเพ็ญเซียน OL] ได้ปรับแต่งให้กระบวนการเล่นของผู้เล่นเกมแต่ละคนได้รับอุปกรณ์และเรื่องราวของเกมที่แตกต่างกัน แม้เป็นไปได้ว่าตอบจบของเกมอาจจะคล้ายๆ กัน แต่ผู้เล่นแต่ละคนกลับเจอเหตุการณ์ที่เป็นเหตุการณ์เฉพาะตัว

นี่จึงทำให้ในกระดานสนทนาของเกมจึงมีแต่อะไรจำพวก “มีกระบวนดาบทั้งหมด 108 กระบวนท่า”  “วันนี้เจอสาวคนหนึ่งน่ารักมาก ทำไมผู้ผลิตยังไม่เปิดระบบการบำเพ็ญเซียนแบบดูโอ!” “โลกแห่งการบำเพ็ญเซียนมีแผนภาพสวยๆ อยู่สิบภาพ พรรคพวกรีบเข้ามาดูกันโดยเร็ว”...แทบจะไม่มีใครบอกเลยว่าจากปุถุชนจะฝึกตนจนกลายเป็นผู้บำเพ็ญเซียนได้อย่างไร เป็นเพราะกลยุทธ์เหล่านี้ใช้ไม่ได้เลยแม้แต่น้อย ถึงแม้ว่าอาจจะมีไกด์ไลน์แนะนำผู้เล่นใหม่ แต่ก็ใช่ว่าทำตามแล้วจะสำเร็จ

ดังนั้นก่อนหน้านี้เจียงอันเหอจึงได้แต่รีบดูคู่มือการซื้อชิปที่ติดมากับเกม ตอนนี้เขากำลังนั่งยองๆ อยู่ใต้ต้นไทรต้นใหญ่ด้วยสีหน้ากล้ำกลืน เพื่อที่จะได้ไม่ต้องเป็นเด็กไปตลอด เจียงอันเหอจึงเปลี่ยนท่านั่ง ไปนั่งอยู่บนกิ่งของต้นไทรที่ยื่นออกมาแทน แล้วปรับระบบออกมายังโลกภายนอก เปิดคู่มือการเล่นเกมของผู้ผลิตออกมาอ่านละเอียดอีกครั้ง

ตามระบบการติดตั้งเกมแล้ว หลังจากที่ผู้เล่นเข้าสู่เกม ขนาดตัวก็จะกลายเป็นเด็กสี่ห้าขวบ และรูปร่างก็จะค่อยๆ เปลี่ยน ตามประสบการณ์เล่นเกมที่ผู้เล่นสะสมไว้ แต่ถ้าหากว่าผู้เล่นโตจนถึงอายุสิบขวบแล้วยังไม่ได้สัมผัสเข้าสู่โลกบำเพ็ญเซียน ถ้าอย่างนั้นต้องขออภัย แสดงว่าผู้เล่นไม่มีวาสนาที่จะได้เป็นเซียนในชาตินี้ แนะนำให้ลงทะเบียนเล่นใหม่

ส่วนพวกที่เริ่มบำเพ็ญ “อายุ” ยิ่งน้อย ความสำเร็จในอนาคตก็จะยิ่งเพิ่มมากขึ้น มักจะแสดงให้เห็นได้จากความเร็วของการบำเพ็ญ  ศิลปะการโจมตี ความช่ำชองในพลังลมปราณที่จะสูงกว่าคนอื่นๆ ขั้นหนึ่ง ผู้เล่นจะเดินตระเวนในหมู่บ้านของผู้เล่นใหม่ หรือพื้นที่ป่าเขาโดยรอบได้ และอาศัยการช่วยงานผู้อาวุโสในหมู่บ้านเป็นการสั่งสมประสบการณ์ได้ด้วย ในขณะเดียวกันก็จะได้รับอัตราความปลอดภัยสูงขึ้น

เจียงอันเหออ่านประโยคสุดท้ายในคู่มือผู้เล่นใหม่อยู่เงียบๆ “ขอเตือนเพิ่มอีกหน่อย หากโดนปิศาจจู่โจมในขณะสำรวจป่าหรือได้รับบาดเจ็บจากอุบัติเหตุ ความเจ็บปวดจะเป็น 10% หลังจากที่เข้าสู่สำนักแล้ว ความเจ็บปวดจะเพิ่มเป็น 50% ระดับความเจ็บปวดจะปรับเปลี่ยนไม่ได้ ขอให้ผู้เล่นทุกท่านระมัดระวังตัว อย่าได้รับบาดเจ็บ” ตอนนี้ในใจกำลังคิดว่าถ้าจะถอนตัวออกจากเกมตอนนี้ น่าจะยังทันมั้ง!

แต่ว่าเจียงอันเหอในฐานะที่เป็นเกมเมอร์ RPG มือฉมังมาหลายปี การเข้าไปสำรวจและสัมผัสโลกบำเพ็ญเซียนสำหรับเขาแล้วเป็นเรื่องที่สบายมาก ก็แค่เดินไปรอบๆ พลิกไปหามาก็แค่นั้น

ง่ายมากเลย

ง่ายสิ

ง่าย

นะ

ง่ายกับผีเถอะ! ใช้เวลาทั้งคืนอาศัยแสงจันทร์ยังหาอะไรไม่คืบหน้าสักอย่าง!

เกมนี้ยากชะมัด!  

ฟ้าสว่างแล้ว มือซ้ายของเจียงอันเหอถือขนมถังหูลู่อยู่ไม้หนึ่ง มือขวาถือหมั่นโถวร้อนๆ ที่เพิ่งออกจากเตามาใหม่ๆ ใจหนึ่งก็รู้สึกซาบซึ้งกับมิตรภาพของชาวบ้านจนแทบร้องไห้ อีกใจก็ทรมานกับความคิดอันไร้เดียงสาของตัวเองเสียเหลือเกิน

“นี่ เจ้าหนูเอ๊ย อย่าไปทางนั้นอีกเลย ผู้ใหญ่ที่บ้านเจ้าล่ะ? ด้านหลังภูเขาน่ะมีปิศาจกินคนอยู่นะ!” เจียงอันเหอผู้โดนเกมทรมานจนแทบทนไม่ไหวไม่ได้สังเกตว่าตัวเองกำลังเดินไปทางป่าไม้หลังภูเขา พลันโดนคนตัดไม้คนหนึ่งขวางทางไว้

“อย่าไปทางนั้นอีกเลย ปิศาจในนั้นน่ะไม่ใช่แค่กินคนนะ แถมยังดูดจิตวิญญาณอีกด้วย!” คนตัดไม้ดึงเจียงอันเหอไว้พลางบ่นพึมพำ “ก่อนหน้าก็เคยมีเจ้าหนูสองสามคนเดินเข้าไป แม้ว่าจะมีชีวิตรอดออกมา แต่ก็เป็นบ้าเสียสติพูดจาไม่รู้เรื่อง พูดว่าอะไรนะ “ในที่สุดก็หาจนพบ” “ข้าจะกลายเป็นเซียนแล้ว” น่ากลัวเสียจริง!”

เจียงอันเหอ ... ลำบากทุกท่านแล้ว ผู้อาวุโส  

“ทราบแล้วท่านลุง ข้าแค่ไปดูเฉยๆ ไม่ได้จะเข้าไปหรอก” เจียงอันเหอตอบรับคนตัดไม้อย่างว่าง่าย  ราวว่าตัวเองเพิ่งจะอายุสี่ขวบอย่างไรอย่างนั้น 

“คุณลุง ข้ากลับบ้านก่อนนะ!” เห็นเขาเดินไปทางตรงกันข้ามกับทางด้านหลังภูเขา คนตัดไม้จึงได้แบกขวานขึ้นอีกครั้งแล้วเดินเข้าภูเขาไป   หลังจากที่แอบอยู่ในกระท่อมหลังเล็กๆ รอดูจนคนตัดไม้หายลับไปแล้ว เจียงอันเหอจึงกลับไปยังทางเข้าป่าอีกครั้ง กัดฟันกรอด เดินเข้าไปอีกครั้งดีกว่า